บทที่ 2 จบตอน

บทที่ 2 จบตอน

“ไปไหนมา..” ขวัญพิมลสะดุ้งน้อยๆ มือที่กำลังจะเปิดประตูชะงักหันขวับมามองเขา

“พี่ภู.. วันนี้ไม่ทำงานหรือคะ” เธอไม่ตอบแต่ถามเขากลับ ภูริชักสีหน้า

“ตอบคำถาม..”

“ขวัญไปทำงานมาค่ะ..”

“ทำงาน.. ทำที่ไหนยังไง งานอะไร งานที่บริษัทก็มีจะทำตำแหน่งไหน พี่จะจัดให้..”

“พี่..” ขวัญพิมลขมวดคิ้วมองเขาเหมือนไม่เคยเห็น ภูริรู้สึกเก้อไปเล็กน้อยแล้วทำหน้าดุใส่เธอ

“แล้วนี่มาห้องนี้ทำไม”

“อ้อ.. ขอโทษทีค่ะ ขวัญลืมบอก ขวัญบอกคุณพ่อคุณแม่แล้วค่ะว่าขวัญจะขอแยกห้องกับพี่ภู อีกอย่างขวัญอยากจะคุยกับพี่ภูเรื่องหย่า..”

เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางหัวตอนนี้เลยก็ว่าได้ ภูริยืนนิ่งเหมือนถูกสาป เมื่อได้ยินคำว่า หย่า จากปากของขวัญพิมล คนที่อยากได้เขาเป็นสามีคนที่ทำทุกอย่าเพื่อจับเขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เขารัก แต่วันนี้กลับมาพูดว่าจะหย่านี่นะ มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาวะ...

“ถ้าพี่ภูต้องการหย่าตอนไหนบอกขวัญได้เลยนะคะ วันนี้ขวัญเหนื่อยมาก ขอพักผ่อนก่อนนะคะ”

เธอพูดตัดบทแล้วเข้าห้องไปโดยที่เขายังยืนเซ่ออยู่หน้าห้องมองประตูที่ปิดลงด้วยความรู้สึกมึนงง จับต้นชนปลายไม่ถูกเลยทีเดียว

“อะไรกันวะเนี่ย..” ภูริยืมองประตูห้องของขวัญพิมลอยู่สักครู่จึงเดินกลับห้องของตนอย่างคนที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

คุณริสามองหน้าลูกชายที่บูดบึ้งอย่างขบขันและสาแก่ใจ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เมื่อลูกชายมานั่งลงตรงหน้านางจึงเอ่ยขึ้น

“วันนี้แม่มีเรื่องสำคัญจะคุยกับภูนะ กินข้าวกินปลาเสียแล้วค่อยคุย”

“ทุกวันนี้ยังมีใครเห็นหัวผมอยู่หรือครับ จะทำอะไรก็ทำกันตามสบายใจอยู่แล้วนี่”

“ช่างประชดประชัน” คุณภาณุแดกดันไปอีก ภูริหน้าหงิกไปอีก

“แล้วนี่คนโปรดของคณแม่ไปไหนเสียล่ะครับ” ในที่สุดก็อดไม่ได้เผลอพูดออกไป แต่ภูริก็ทำหน้านิ่งๆ เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร

“หนูขวัญออกไปทำงานแต่เช้าแล้วล่ะ”

“ทำงาน.. นี่ผมเป็นผัวแท้ๆ ยังไม่รู้เลยนะว่าเมียตัวเองไปทำงานทำการอะไร”

“หืมมม..” ทั้งสองสามีภรรยาหันไปมองหน้าลูกชายพร้อมกัน ภูริขยับตัวอย่างอึดอัดเมื่อเจอแววตาของผู้เป็นพ่อแม่

“อะไรกันครับ”

“ไม่มีอะไร.. แค่แปลกใจ วันนี้แกกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่า..”

“คุณพ่อ..” ภูริลากเสียงอย่างไม่ค่อยชอบใจ เขามีอะไรผิดปกติหรือไงกันเล่า.. คนไม่รู้ตัวคิดไปเองว่ากำลังถูกพ่อแม่จับผิด

“ปกติไม่เคยเห็นสนใจหนูขวัญ และไม่เคยยอมรับว่าเขาเป็นเมียนี่นา ใครไม่แปลกใจก็บ้าแล้ว”

“นั่นสิ.. ไม่สบายรึเปล่าลูก” คุณริสาผสมโรงอีกคน ซ้ำยังทำหน้าตาจริงจังอีกด้วย

“ผมสบายดีครับ สบายมากกกก” ภูริย้ำจริงจัง แล้วกระแทกลมหายใจหนักๆ

“อ้อ.. เหรอจ๊ะ”

“คุณแม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับผมก็ว่ามาเลยครับผมจะไปทำงานแล้ว”

“แล้วไม่กินข้าวก่อนหรือไง” ผู้เป็นพ่อถามเมื่อเห็นลูกชายลุกขึ้น

“ไม่ครับ ผมจะออกไปเลย แล้วบอกให้แม่คนดีของคุณแม่เอาข้าวกล่องไปส่งด้วยนะครับ”

“อ้าว.. หนูขวัญจะเอาไปส่งได้ไงล่ะลูก ก็บอกแล้วว่าหนูขวัญไปทำงาน”

“ขวัญพิมลทำงานที่ไหนครับ..” คุณริสากับคุณภาณุมองหน้ากันแล้วมองลูกชายสลับกันไปมา...