บทที่ 5 จบตอน

แต่พอหายมันก็กลายเป็นลิงที่ขี้น้อยใจและเอาแต่ใจใครทำอะไรให้ไม่พอใจก็ทำท่าเหมือนเด็กจะร้องไห้ เดือดร้อนให้ดรุณนุชต้องคอยปลอบคอยง้อและตามใจจนเสียลิง มันอยากกินอะไรก็ต้องตามใจจนตอนนี้กลายเป็นลิงหมูตอนไปแล้ว

“วันนี้แกต้องเดินไป ห้ามนั่งหน้ารถจักรยาน โอเคมั้ยกุ้งแก้ว”

ดรุณนุชบอกเจ้าลิงขี้งอนเสียงเข้มเท้าสะเอวอย่างไม่ยอมมันอีกต่อไป เจ้ากุ้งแก้วทำท่าหงอยๆ อย่างน่าสงสารแต่มันใช้ไม่ได้ผลอีกแล้ว มันจำเป็นต้องลดความอ้วนเพราะตอนนี้มันอ้วนเกินไป

“ไม่ต้องทำหน้าให้น่าสงสารเลย แกต้องลดความอ้วนเดี๋ยวนี้ดูสิ กลายเป็นลิงหมูตอนแล้ว อยากเป็นหมูให้เจ้าคอบร้าแกล้งรึเปล่า”

คราวนี้เจ้ากุ้งแก้วส่ายหน้าตาใสขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินว่าจะเป็นหมูตอนให้เจ้าหมาตัวร้ายนั่นแกล้ง

“ถ้าไม่อยากเป็นลิงในอวยแกต้องเดินตามฉันๆ จะปั่นจักรยานไปส่วนแกเดินตามไปที่รีสอร์ตห้ามเบี้ยว โอเค้”

แล้วดรุณนุชก็ปั่นจักรยานคันเก่งไปตามถนนโรยกรวดอย่างเพลินเพลิน โดยมีเจ้าลิงกุ้งแก้วเดินต้วมเตี้ยมๆ ตามมาห่างๆ

บ้านของเธอปลูกอยู่บนเนินเขา ที่ตรงนี้ถูกปลูกสร้างให้เป็นหมู่บ้านเล็กๆ สำหรับครอบครัวของผู้ที่มาทำงานบนเกาะและส่วนใหญ่จะเป็นคนเก่าแก่นับแต่แรกเริ่มเกาะนี้ถูกค้นพบโดยตระกูลของนายใหญ่เมื่อเกือบร้อยก่อนและอยู่กันมาหลายชั่วอายุคนแล้ว รวมทั้งนายเด่นชัย พ่อของเธอที่เป็นถึงมือขวาของนายใหญ่รุ่นปู่ของนายใหญ่นิคลอส

ครอบครัวของชาวเกาะทุกคนบนเกาะพราวแสงจันทร์จะได้รับการดูแลและได้รับการศึกษาที่ดีกันทุกครอบครัวแล้วแต่ใครจะไขว่าคว้า โดยการสนับสนุนจากนายหญิงวาริน เด็กๆ ทุกคนจะได้รับการส่งเสียเล่าเรียนอย่างสูงสุดแล้วแต่ใครจะสามารถเรียนและต้องการ และลูกหลานของชาวเกาะนี้ก็ได้รับการศึกษาและมีหน้าที่การงานที่ดีไปหลายคน ไม่ว่าจะเป็น หมอเก่ง ธวัชพล หมอที่จบจากสถาบันทางการแพทย์ที่มีชื่อเสียงติดอันดับโลก แต่เขาเลือกที่จะใช้วิชาความรู้ที่มีมาใช้รักษาคนบนเกาะเพื่อตอบแทนบุญคุณของหิรัญวารินทร์ และตัวเธอเองก็เช่นกัน ดรุณนุชนั้นจบคณะอักษรศาสตร์จากมหาวิทยาลัยของชื่อดังรัฐบาลแต่เลือกที่จะมาทำงานในตำแหน่งพนักงานต้อนรับที่พ่วงตำแหน่งพนักงานธุรการและบัญชีไปด้วย อีกทั้งในวันช่วงที่ปิดเกาะเธอยังมาช่วยสอนหนังสือเด็กก่อนวัยเรียน ซึ่งเป็นลูกๆ หลานของชาวเกาะพราวแสงจันทร์ไปพร้อมๆ กัน มากกว่าจะไปใช้ชีวิตที่หรูหราฟุ่มเฟือยบนแผ่นดินใหญ่

กว่าร้อยชีวิตของสมาชิกบนเกาะพราวแสงจันทร์ มีวิถีชีวิตที่เรียบง่ายและพอเพียง ถึงแม้จะมีสาธารณูปโภคครบครันทันสมัย แต่วัสดุอุปกรณ์ข้าวของเครื่องใช้จะผลิตจากวัสดุธรรมชาติ การแปรรูปอาหารก็จะเป็นการแปรรูปที่ยังคงคุณภาพทางโภชนาการไว้ให้ได้มากที่สุดไม่ว่าจะเป็นของใช้และอาหารที่มีไว้บริการนักท่องเที่ยว ซึ่งก็จะได้รับข้าวของเครื่องใช้ที่ไม่แตกต่างกันกับคนบนเกาะ และข้าวของทุกชิ้นก็ถูกประดิษฐ์และผลิตขึ้นด้วยฝีมือของคนบนเกาะพราวแสงจันทร์เอง

ดังนั้นผู้ที่เคยมาพักจะทราบดีว่า วิถีชีวิตของคนบนเกาะแห่งนี้ช่างเรียบง่ายและอยู่ใกล้ชิดธรรมชาติได้อย่างลงตัว ไม่เหมือนสถานที่บางแห่งที่โฆษณาชวนเชื่อว่าใกล้ชิดธรรมชาติ อยู่กับธรรมชาติ และเรียบง่าย แต่พอเอาเข้าจริงๆ ในห้องพักของโรงแรมหรือรีสอร์ตแห่งนั้นก็ตกแต่งงดงามอลังการ และติดเครื่องมือเครื่องใช้ที่ทันสมัยหรูหราอยู่เสมือนว่าขาดสิ่งเหล่านั้นไม่ได้

แต่สำหรับเกาะพราวแสงจันทร์นั้น บ้านพักทุกหลังถูกสร้างขึ้นด้วยวัสดุธรรมชาติที่หาได้บนเกาะเป็นส่วนใหญ่ และแบบแปลนของบ้านแต่ละหลังก็ถูกออกแบบโดยนายหัวมาร์ค และผู้ร่วมทุนอีกคนหนึ่งซึ่งอยู่อีกฟากโลกได้อย่างลงตัวและเหมาะกับสภาพอากาศและสภาพแวดล้อมของเกาะ ระบบอำนวยความสะดวก และระบบกำกัดของเสียก็จะถูกออกแบบและติดตั้งให้รบกวนธรรมชาติน้อยที่สุด

เมื่อรถลงเนินเล็กมาถึงทางแยกไปท้ายเกาะ ดรุณนุชก็อดที่จะมองไปตามทางเส้นนั้นไม่ได้แล้ว ใบหน้านวลก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเมื่อเหตุการณ์เมื่อหกปีก่อนแวบเขามาในความคิด หญิงสาวสะบัดแรงๆ จนผมหยิกสลวยที่ยาวถึงกลางหลังพริ้วกระจาย มือบางลูบหน้าตัวเองแล้วคลึงหัวตาเบาๆ

“ไอ้ฝรั่งบ้าลามก มาหลอกหลอนอยู่ได้ ออกไปเลยนะไอ้คนบ้ากาม” ดรุณนุชบ่นกับตัวเองเบาๆ

“อะไรกันกุ้งแก้วแค่นี้ก็ลิ้นห้อยแล้ว ก็ได้ๆ วันนี้พอแค่นี้ก่อนเดี๋ยวสาย เอ้าจะไปก็โดดขึ้นมา”

เท่านั้นแหละไอ้ท่าทางที่เหมือนระทดระทวยลิ้นห้อยนั้นก็หายไปคงเหลือแต่ลิงอ้วนที่ยังคงความไวเหมือนลิงกระโดดขึ้นนั่งเบาะนุ่มหลังหญิงสาวผู้ทำหน้าที่ปั่นจักรยานให้มันนั่งในท่าของพญาลิงอ้วน ที่น่าหมั่นไส้ต่อผู้พบเห็น ดรุณนุชปั่นจักรยานคู่ใจมุ่งไปยังเรือนใหญ่เพื่อเอาขนมแสนอร่อยไปฝากนายหญิงวาริน โดยหารู้ไม่ว่าเวลาแห่งอิสรภาพของเธอใกล้หมดลง...

“เราได้เจอกันแน่ ยัยลูกลิงแสนหวาน”

ริค ลดกล้องส่องทางไกลในมือลงเมื่อเป้าหมายหายลับไปในดงมะพร้าวที่เรียงรายอยู่เบื้องล่าง การล่าเหยื่อต้องใจเย็นๆ ให้เหยื่อตายใจ แล้วค่อยตะครุบชายหนุ่มยิ้มในหน้าด้วยสายตาหมายมาด ถ้าผู้ที่ตกเป็นเหยื่อมาเห็นคงต้องรู้สึกเย็นวาบหนาวไปถึงไขสันหลังเลยทีเดียว