ตอนที่ 5 ภาพฝันที่เลือนราง

หลังจากที่เพียงฟ้าพูดคุยกับเพื่อนเสร็จก็พาลูกสาวเข้านอน เธออ่านนิทานจนกระทั่งเด็กหญิงผล็อยหลับไป ใบหน้าสวยก้มมองลูกสาวด้วยความรู้สึกต่าง ๆ นานา หลังจากที่พบหน้าเขาเธอก็รู้สึกเจ็บปวดกับเรื่องในอดีตขึ้นมาอีกครั้ง

ความรักที่เธอเคยวาดฝัน อนาคตที่เธอเคยอยากสร้างกับเขาพังทลายลงเพราะตัวเขาเอง คำพูดที่เคยบอกว่าจะรักเธอแค่คนเดียว ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ทำไม่ได้ สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดคือการนอกใจ เธอเคยบอกกับเขาหลายต่อหลายครั้งแล้วว่าถ้ามีคนอื่นขอแค่บอกเธอตรง ๆ เธอจะไปจากเขาเอง แต่ทุกครั้งที่พูดถึงเรื่องนี้ภูชิตก็จะบอกตลอดว่าเขาไม่เคยคิดจะมีคนอื่น เพราะหัวใจของเขามีเพียงเธอเท่านั้น แต่แล้วทุกอย่างกลับไม่ใช่อย่างที่เขาพูด

“ฮึก ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้กับเพียงด้วย ทำไมต้องหลอกเพียง ที่ผ่านมามีอะไรจริงบ้าง ทำไมถึงทำร้ายหัวใจของผู้หญิงที่พี่เคยบอกรักได้ลงคอ” เพียงฟ้าแอบมาร้องไห้ข้างนอกเพียงลำพัง เธอไม่อยากให้ลูกน้อยตื่นขึ้นมาเพราะเสียงสะอื้น เธอพยายามเข้มแข็งแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกครั้งที่หลับตาความเจ็บปวดก็หลอกหลอนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นวนเวียนอยู่ในความทรงจำของเธอไม่จางหาย เพราะเธอรักเขามากถึงยังเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ แม้จะผ่านมาแล้วถึงสามปีแต่ก็ไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะไม่รู้สึกเสียใจ

อีกด้านของไร่ภูชิต

หลังจากที่ชายหนุ่มอาบน้ำเสร็จเขาก็มานั่งดูเอกสารต่อสักพัก ก่อนจะขึ้นมานอนบนเตียงกว้าง ในหัวของเขายามนี้นึกถึงแต่ใบหน้าของผู้หญิงคนที่เขาเพิ่งเจอในวันนี้เป็นครั้งแรก เขายังอยากรู้ว่ามันคือเรื่องบังเอิญหรือว่าเพราะอะไรกันแน่ที่ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยกับเธอมากขนาดนี้

“เธอเป็นใครกันแน่พลอยขวัญ” ชายหนุ่มพึมพำออกมาก่อนที่เขาจะสลัดความคิดแล้วข่มตาให้หลับลง ไม่นานนักภูชิตก็เข้าสู่ห้วงนิทราเนื่องจากเขาทำงานหนักมาทั้งวัน พอหัวถึงหมอนก็หลับได้อย่างง่ายดาย

ภาพความทรงจำแล่นเข้ามาสู่ก้นบึ้งในหัวใจของชายหนุ่มอีกครั้ง ฝีเท้าหนัก ๆ ย่ำเดินตามหาบางสิ่งบางอย่างที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไรกันแน่ รู้เพียงแค่ว่าเขาต้องเดินต่อเพื่อตามหาสิ่งนั้นให้เจอ ร่างสูงเดินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งฝีเท้าของเขาหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นอันคุ้นเคยที่เขามักจะได้ยินทุกครั้ง

“คุณเป็นใคร” ไม่รู้ว่ากี่ครั้งแล้วที่เขาเอ่ยถามเจ้าของเสียงร้องไห้ในความฝันนี้ออกไป แต่ทุกครั้งเธอก็ไม่เคยตอบอะไรเขาเลย จนกระทั่งครั้งนี้ที่อยู่ ๆ เจ้าของเสียงสะอื้นก็ค่อย ๆ หันหน้ามาหาเขา แต่หมอกหนามากมายปกคลุมบริเวณโดยรอบจนทำให้เขามองไม่เห็นหน้าของเธอ

“บอกผมที คุณเป็นใคร ทำไมถึงอยู่ในความฝันของผมทุกครั้งเลย”

“พี่โกหก พี่หลอกลวง พี่ทำให้เพียงเจ็บ ที่ผ่านมาพี่เคยรักเพียงบ้างไหม” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

ภูชิตขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัย แต่พอเขาจะก้าวเท้าเข้าไปหาเธอก็หายไปในเมฆหมอกทันที

“เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป บอกผมทีว่าคุณเป็นใคร อย่าเพิ่งไป!” ภูชิตสะดุ้งตื่นด้วยสีหน้าตกใจทันที

“ฝันอีกแล้วเหรอวะ ทำไมช่วงนี้ฝันแบบนี้บ่อยจัง” เมื่อก่อนเขาจะฝันถึงเธอนาน ๆ ครั้ง แต่ช่วงหลังมานี้เขาฝันติดต่อกันค่อนข้างบ่อย แบบนี้จะไม่ให้เขาสงสัยได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วผู้หญิงที่เขาฝันถึงตลอดคือใคร แถมทุกครั้งเธอจะร้องไห้เจ็บปวดและต่อว่าเขาต่าง ๆ นานาอีกด้วย

“เพียงงั้นเหรอ” ภูชิตทวนสิ่งที่ได้ยินในฝัน เขาจำได้ว่าเธอแทนตัวเองว่าเพียง ซึ่งครั้งนี้ดูเหมือนว่าเขาจะได้เบาะแสเพิ่มเติมมากขึ้นแล้ว อย่างน้อยในตอนนี้เขาก็รู้ว่าเธอชื่อเพียง

ช่วงสายของวัน

“นายถามผมว่าอะไรนะครับ” ไกรแสดงสีหน้าตกใจออกมาไม่น้อยหลังจากที่ได้ยินคำถามของเจ้านายจนทำให้เขาต้องเอ่ยถามภูชิตออกไปอีกครั้ง

“ฉันถามว่านายรู้จักคนที่ชื่อเพียงไหม”

“เอ่อ คือว่าผม ผมไม่รู้จักครับ”

คำพูดที่ดูมีพิรุธของไกรทำให้ภูชิตรับรู้ได้ทันที เขาพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะมองหน้าลูกน้องคนสนิทที่ทำงานร่วมกันมาหลายปี

“บางทีฉันก็คิดนะว่านายจะจริงใจกับฉันบ้างไหม ทุกครั้งที่ฉันถามเรื่องในอดีตนายก็จะปฏิเสธตลอดเลย รวมถึงครั้งนี้ด้วย”

“คุณภูชิต คือว่าผม...”

“เพราะอะไรนายไกร เพราะอะไรทุกคนถึงปิดบังฉันอยู่ ทำไมถึงไม่คิดจะพูดความจริงกัน ชอบนักเหรอที่เห็นฉันเป็นคนโง่แบบนี้ ที่ผ่านมาฉันพยายามหาคำตอบ แต่ไม่ว่ายังไงทุกคนก็จะไม่เปิดปากพูดความจริงกับฉันเลย” ที่ผ่านมาใช่ว่าภูชิตจะไม่รู้สึกแต่เขาพยายามไม่คิดอะไร จนกระทั่งวันนี้เขามั่นใจว่าลูกน้องตรงหน้าต้องรู้อะไรแน่ ๆ แต่กลับเลือกจะไม่บอกเขาก็เท่านั้น

ไกรเผยสีหน้าเคร่งเครียดออกมาหลังจากที่ได้ยินคำพูดของภูชิต ไม่ใช่ว่าเขาไม่สงสารเจ้านาย แต่ถ้าเขาพูดออกไปผลที่จะตามมาคงหนักหนาพอสมควร มีใครบ้างที่จะไม่กลัวแม่ของภูชิต แต่ในวันนี้เขากลับรู้สึกผิดที่ทำให้เจ้านายรู้สึกไม่ดีแบบนี้

“ผมขอโทษครับนาย ผมพูดออกไปไม่ได้”

“เพราะอะไร” ภูชิตถามกลับทันควัน เขาอยากจะรู้จริง ๆ ว่าอะไรเป็นสาเหตุให้ไกรไม่ยอมบอกความจริงทั้งที่เขาพูดขนาดนี้แล้ว

“นายหญิงครับ เพราะนายหญิง คนงานที่นี่ส่วนใหญ่ที่รู้เรื่องนี้ก็ไม่มีใครกล้าพูด ถ้าผมบอกนาย นายอย่าบอกนายหญิงได้ไหมล่ะครับ ผมยังไม่อยากตกงาน”

“คนที่จะมีสิทธิ์ไล่นายออกก็คือฉัน ไม่ใช่แม่ฉัน บอกฉันมาตามตรงนายไกรว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วคนที่อยู่ในความฝันของฉันคือใคร นายรู้ไหมว่าหลายวันมานี่ฉันฝันถึงผู้หญิงคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เหมือนว่าคนนี้คือคนสำคัญในชีวิตของฉัน ฉันอยากรู้ความจริงเดี๋ยวนี้”

“ครับ ผมจะบอกนาย คุณเพียงฟ้าหรือคุณเพียงคือคนรักของนาย”

“คนรักงั้นเหรอ” หัวใจของชายหนุ่มก็สั่นไหวแทบไม่เป็นจังหวะ เขาจำเรื่องราวของเธอไม่ได้เลย แต่พอได้ยินคำว่าคนรักความรู้สึกในใจของเขาก็เริ่มปวดหนึบขึ้นมา

“ครับ นายกับคุณเพียงฟ้าคบหากันตั้งแต่สมัยเรียน หลังจากนายเรียนจบนายก็กลับมาที่ไร่ ระหว่างที่พัฒนาไร่นายก็ยังคบหากับคุณเพียง จนกระทั่งคุณเพียงเรียนจบนายก็ชวนเธอมาอยู่ที่ไร่ด้วย ความสัมพันธ์ของนายกับคุณเพียงก็เหมือนคนรักทั่วไป คุณเพียงรักนายมาก นายก็รักคุณเพียงมากเหมือนกันครับ”

“เกิดอะไรขึ้น แล้วผู้หญิงคนนั้นหายไปไหน ทำไมเธอถึงไม่ได้อยู่ที่นี่”

“เอ่อ คือว่า...”

“พูดมานายไกร!” ภูชิตที่อยากรู้ความจริงเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทเสียงเข้ม

“เรื่องนี้ผมก็รู้มาแว่ว ๆ แต่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์เลยไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า นายนอกใจคุณเพียงครับ คุณเพียงเห็นนายมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนอื่นเธอเลยรับไม่ได้ แล้วก็หนีไปครับ”

“ไม่จริง! ฉันเนี่ยนะนอกใจ คนอย่างฉันถ้ารักใครจริง ฉันไม่มีทำแบบนั้นแน่ แล้วผู้หญิงคนที่ฉันไปมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วยเป็นใคร”

“คุณสโรชาครับ” คำพูดของไกรทำให้คนฟังชะงักไปในทันที ท่าทางของเจ้านายทำให้เขาอดสงสารไม่ได้

“นายครับ ผมไม่รู้ว่าคำพูดของผมจะช่วยได้มากหรือเปล่า แต่สำหรับผม ผมเชื่อว่านายไม่ได้นอกใจคุณเพียง ผมรู้จักนายมานาน รู้จักนิสัยนายดี ที่สำคัญนายรักคุณเพียงมาก เป็นไปไม่ได้เลยที่นายจะทำอย่างนั้น เอ่อ แล้วที่สำคัญ ก่อนหน้านั้นนายหญิงไม่ชอบคุณเพียง บางทีเรื่องในตอนนั้นอาจจะเป็นการจัดฉากก็ได้ครับ”

“แม่ฉันทำอย่างนั้นงั้นเหรอ” เขาถามด้วยความตกใจเพราะไม่คาดคิดว่าแม่ตัวเองจะทำอะไรแบบนั้นได้

“ความทรงจำของนายหายไปช่วงที่นายคบหากับคุณเพียง นายเลยลืมทุกอย่างไปจนหมด แต่ก่อนหน้านั้นความสัมพันธ์ของนายกับนายหญิงไม่ได้เหมือนตอนนี้ครับ นายเคยมีปากเสียงกับนายหญิงเรื่องคุณเพียงอยู่หลายครั้ง”

ภูชิตเงียบเพื่อใช้เวลาคิด ในตอนนี้เขาไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าต้องรู้สึกยังไงกับเรื่องที่เพิ่งเคยได้ยิน แต่สิ่งที่เขาต้องทำต่อจากนี้คือการสืบหาความจริงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่เมื่อสามปีก่อน

“ฉันจะสืบหาความจริง นายต้องช่วยฉัน”

“ครับ ผมจะช่วยนายทุกอย่างครับ”