บทที่๗...ใกล้ชิด (๑)

บทที่๗...ใกล้ชิด

บุคคลที่สามหันมองสองสามีภรรยาที่กำลังห้ำหั่นกันทางสายตา ป้าสายบัวถึงกับเกาศีรษะไม่รู้จะทำอย่างไรกับสถานการณ์ในตอนนี้ ปูรณ์สั่งคนของตัวเองแต่เช้าให้ขนของมาที่นี่ ตั้งใจจะมาอยู่กับภรรยา ทว่าโดนฝ่ายหญิงไล่กลับ ไม่ต้องการต้อนรับหรือให้เขามาเหยียบบ้านหลังนี้

เมื่อคืนเห็นชายหนุ่มมาดูแลคุณหนูของเธออย่างดีหลังจากที่ร่างบางเมาจนฟุบหลับ คิดว่ากลับมาคืนดีกันแล้วแท้ๆ แต่ไหงเรื่องกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้

“พี่ไม่กลับ” ตอบด้วยวาจาฉะฉาน เล่นเอาเจ้าของบ้านต้องกำมือแน่น อยากเข้าไปทุบเขาให้ได้สติสักที ว่าการมัดมือชกหล่อนไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาหรอก

เรื่องยามค่ำคืนเธอก็จำไม่ได้ ที่จริงภาพก็เริ่มลอยมาแต่มันยังไม่ปะติดปะต่อ เพราะฉะนั้นจะมาบอกว่าได้เสียกันหล่อนไม่ยอมรับเด็ดขาด ถึงจะไม่เคยเมาจนภาพตัด แต่เชื่อว่าความทรงจำมันต้องหลงเหลืออยู่บ้าง

การที่จำอะไรไม่ได้เลยแสดงว่าตนเองคงนอนหลับไปก่อน

“แต่พี่ต้องกลับ อ้ายไม่ยอมให้พี่อยู่ที่นี่เด็ดขาด บ้านตัวเองมีก็ไปนอนสิจะมานอนบ้านคนอื่นทำไม” ร่ายยาวแต่ชายหนุ่มไม่ได้สะทกสะท้านแต่อย่างใด

“บ้านคนอื่นที่ไหน นี่บ้านเมียพี่ต่างหาก” มือเล็กกำหมัดแน่น อยากพุ่งเข้าไปทุบเขาให้ความจำกลับมาว่าทิ้งหล่อนไปตั้งห้าปี ยังมาทวงถามความเป็นสามีอยู่ทำไม

ไม่ไล่ทุกครั้งที่เห็นหน้าก็บุญแค่ไหนแล้ว การอยู่กับความหวังจนถอดใจมันไม่ใช่เรื่องง่ายสักนิด เขาไม่รู้หรือไงว่ากว่าเธอจะตัดสินใจถอดแหวนแต่งงานออกจากนิ้วนางข้างซ้ายได้มันยากแค่ไหน ต้องนอนร้องไห้กี่คืน จมอยู่กับน้ำตาเพียงลำพัง

ในขณะที่ปูรณ์ไม่เคยรับรู้หรือสนใจสักนิด ดวงตากลมคลอด้วยน้ำสีใสยามคิดถึงช่วงเวลาเหล่านั้น เธอสูดลมหายใจเข้าปอด

“เอ่อ ตกลงเอาของไว้ไหนครับ” เก๋งที่เห็นท่าไม่ดีจึงถามขึ้น แต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะสองเสียงที่ดังอย่างไม่มีปี่ขลุ่ย พวกเขาตอบพร้อมกันแต่คนละทิศทาง

“เอากลับ” นั่นคือคำตอบของอรนลินเจ้าของบ้าน ส่วนชายหนุ่มก็โพล่งขึ้นเหมือนกัน แต่เป็นคำตอบที่ตรงข้ามกับภรรยา

“เอาไว้ที่นี่” สาวสวยมองเขาพลางขมวดคิ้วไม่ชอบใจ โมโหจนไม่อาจอยู่เฉยได้ด้วยซ้ำ หล่อนจ้องตาเขานิ่ง ส่วนปูรณ์ก็ไม่หลบตาหญิงสาว

ทำเอาบุคคลที่สามอย่างเก๋งและป้าสายบัวถึงกับกุมขมับ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรสองคนนี้จึงจะยอมลง คิดว่าวันนี้คงตัดสินไม่ได้แน่ อรนลินก็เอาแต่ใจ ปูรณ์ก็จะเอาให้ได้อย่างใจ ต้องมีสักคนยอมอ่อนข้อ

ร่างสูงเห็นแววตาของภรรยาที่เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลายก็เริ่มรู้สึกผิด ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าพลางหันไปมองลูกน้องของตนเอง กระเป๋าที่เก๋งยกมาก็ไม่ใช่น้อย สุดท้ายแล้วหนุ่มนักดนตรีก็ตัดสินใจ ไม่ต้องการให้หล่อนสร้างกำแพงกับตนสูงมากกว่านี้

“เอากระเป๋ากลับเถอะ” เจ้าของบ้านได้ยินอย่างนั้นก็เม้มปากแน่น ไม่เชิงโล่งใจแต่มันก็รู้สึกดีที่ชายหนุ่มยอมลงให้ตน

“ครับ” คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่เก็บกระเป๋าแล้วเดินกลับบ้าน เขาก้มลงไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตนเองมาถือ จ้องดวงตากลมด้วยแววตาอ่อนแสง

“พี่จะรอจนกว่าอ้ายจะใจอ่อน” ใบหน้าหวานเชิดขึ้น สบตากับสามีพลางยกมือขึ้นกอดอก หล่อนตอบด้วยความมั่นใจเพื่อทำลายความรู้สึกของคนที่ทำให้ตนเจ็บปวด อย่าคิดว่าทำดีไม่กี่ครั้งแล้วเรื่องที่ผ่านมาเธอจะลืม

ความรู้สึกเหล่านั้นยังเด่นชัดจนไม่สามารถคืนดีกับปูรณ์ได้ในเร็ววัน

“รออีกห้าปีแล้วกันค่ะ รอไหวไหมคะ ถ้ารอไม่ไหวจะหย่าวันนี้เลยก็ได้นะ อ้ายไม่ติด” บอกชัดเจนไม่มีความรู้สึกเศร้าหรืออาลัยอาวรณ์เจือปน ทำเอาชายหนุ่มถึงกับพูดไม่ออก เวลาผ่านไปนานจนเปลี่ยนหญิงสาวที่เคยหลงรักเขาให้กลายเป็นใครอีกคนที่ไม่มีใจให้กันเลย

ถูกขอหย่าวันละหลายรอบจนเจ็บไปหมดทั้งใจ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นคนที่ทำให้หล่อนกลายเป็นแบบนี้

เขาผิดเอง...

“ไม่ถึงห้าปีหรอก พี่จะทำให้อ้ายยอมยกโทษแล้วกลับมารักพี่ให้ได้” มั่นใจจนน่าหมั่นไส้ หล่อนไม่พูดอะไรกับเขานอกจากเมินหน้าหนีก่อนเดินขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว

ป้าสายบัวที่เป็นพยานรักถึงกับพูดไม่ออก ใบ้กินชั่วขณะแล้วมองชายหนุ่มที่เดินกลับบ้านของตนเองด้วยความสงสาร แต่คุณหนูของตนน่าสงสารกว่าที่ได้แต่เฝ้ารอสามีมาห้าปี นางจึงไม่สามารถทำอะไรได้มาก นอกจากลุ้นว่าเมื่อไหร่อรนลินจะยอมใจอ่อนสักที

ดูจากสายตาก็พอรู้ว่ามีใจให้สามีเต็มเปี่ยม ความรักไม่ได้ลดน้อยลงเพียงแค่ยังทิฐิ และมันสูงเสียดฟ้าจนไม่อาจให้อภัยสามีในเร็ววัน

สวนยายจันทร์ต้อนรับเกษตรอำเภอหนุ่มไม่เว้นวัน มาจนนึกว่าอยู่บ้านเดียวกัน เล่นเอาปูรณ์ที่มาเฝ้าภรรยาไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก ข่าวการแยกบ้านของสองสามีภรรยาดังไปทั่วหมู่บ้าน เล่ากันปากต่อปากไม่รู้ว่าความจริงเป็นเช่นไร

มีทั้งเรื่องเสริมเติมแต่งว่าอรนลินมีชู้ หรือฝ่ายชายใช้กำลังกับเมียจนทนไม่ไหว ล้วนแต่ไม่เป็นความจริง แต่มันกลับสนุกสนานสำหรับคนเล่าและผู้ฟัง ยากจะแก้ข่าวคาวให้กลับมาเป็นดังเดิม หล่อนจึงทำเพียงปล่อยผ่าน และไม่คิดให้รกสมอง

“ขอบคุณมากนะคะคุณเต้ วันหยุดยังอุตส่าห์มาช่วยงานอีก” พรุ่งนี้เธอจะไปขายของที่ตลาดนัด จึงทำขนมบรรจุใส่ห่อ เขามาช่วยติดโลโก้ใส่ถุงขนมตั้งแต่เช้าเพิ่งเสร็จเมื่อสักครู่

จึงถูกเชิญให้นั่งที่ห้องรับแขกก่อนที่หล่อนจะนำคุกกี้มาเสิร์ฟพร้อมน้ำชาในช่วงบ่าย ปล่อยให้ปูรณ์รดน้ำต้นไม้อยู่ข้างนอก อยากเข้าไปช่วยแต่กลายเป็นว่าเขาคือส่วนเกิน โดนเมินอย่างสมบูรณ์แบบจนไม่อาจทำใจเห็นหล่อนพูดจาหวานกับชายอื่นได้

“ผมเต็มใจครับ” ยิ้มรับพลางยกชาขึ้นดื่ม ชิมขนมที่หญิงสาวตั้งใจทำด้วยความเอร็ดอร่อย

มองออกไปข้างนอกเห็นหนุ่มนักดนตรีรดน้ำต้นไม้ก็แอบอมยิ้ม ได้ยินข่าวลือถึงความระหองระแหงของคู่นี้อยู่บ้าง แต่เขาไม่ค่อยใส่ใจสักเท่าไหร่ เพราะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร

คนภายนอกอาจจะเห็นว่าทั้งสองกำลังจะเลิกรากัน แต่จากสายตาของเขาที่พยายามปลอบใจตนเองให้เชื่อในสิ่งที่เห็น ไม่ใช่สัญชาตญาณของตนเอง

ทั้งอรนลินและปูรณ์ยังคงรักกัน แน่นแฟ้นเสียด้วย...

ไม่อยากยอมรับแต่ก็ปฏิเสธดวงตากลมที่เหลือบมองคนเป็นสามีไม่ได้ หล่อนอาจไม่รู้ว่ามันเต็มไปด้วยความรัก ทว่าคนภายนอกที่มองอย่างเขาก็ได้แต่กล้ำกลืนด้วยความอิจฉา

ถ้าเจอกันเร็วกว่านี้อีกสักนิด คงไม่ต้องแอบรักข้างเดียว ที่ของปูณณ์คงเป็นของเขา และเตชินจะไม่ทำให้หล่อนเสียใจเป็นอันขาด

“คุณปูรณ์มากินคุกกี้ด้วยกันไหมครับ” ตะโกนถามคนข้างนอก แต่เหมือนเป็นการหยามเสียมากกว่า ร่างสูงทำหน้าเข้มก่อนจะตอบเสียงขรึม

“เชิญคุณตามสบาย ผมไม่หิว” เห็นภาพที่หล่อนนั่งคุยกับชายอื่นก็ได้แต่กำมือแน่น อยากเข้าไปขัดขวางแต่กลัวว่าจะทำให้เรื่องไปกันใหญ่ แค่วันที่ขนข้าวของจะมานอนบ้านนี้เธอก็อาละวาดบ้านแทบแตก ถ้าทำอะไรล้ำเส้นอีกนิดเดียวคงได้หย่ากันจริงๆ แน่

“ก็ดีค่ะ จะได้ไม่เปลือง” รีบสวนขึ้นทันที ชายตามองสามีแล้วยกแก้วชาของตนขึ้นจิบ ใบหน้าหวานเรียบเฉยติดเย็นชาเสียด้วยซ้ำ

เตชินอมยิ้มเล็กน้อยแล้วหยิบคุกกี้ขึ้นมากัด มีความสุขที่เห็นปูรณ์หน้าเสีย เขาไม่รู้ว่าเรื่องที่ทำให้คนรักหมางเมินต่อกันคืออะไร และคาดว่าคนอื่นก็คงไม่ทราบเช่นกัน มีเพียงคนทั้งสองเท่านั้นที่รู้แก่ใจเป็นอย่างดี

เสียงโทรศัพท์เจ้าของบ้านดังขึ้น หล่อนจึงเลี่ยงไปรับก่อนจะชะงักเมื่อเห็นชื่อคนที่โทรมา ไม่ได้ติดต่อท่านซะนานหลังจากกลับมาบ้านเกิด ตอนอยู่เมืองหลวงท่านดีกับเธอแท้ๆ

“สวัสดีค่ะคุณแม่” คุณชโลทรมารดาของปูรณ์นั้นเองที่โทรมาในช่วงบ่ายเช่นนี้

‘น้องอ้ายไม่ติดต่อแม่บ้างเลย กลับบ้านแล้วลืมแม่เหรอคะ’ น้ำเสียงของท่านยังเต็มไปด้วยความเอ็นดูลูกสะใภ้คนโปรด รักเหมือนลูกไปแล้วถึงหล่อนจะต้องการหย่าขาดจากลูกชายของนาง

อยู่ด้วยกันห้าปีจนรู้จักนิสัยใจคอ ท่านอยากดุลูกตนเองเหลือเกินที่ทิ้งผู้หญิงแสนดีเพียบพร้อมอย่างนี้ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นลูกจะยุให้ชายคนอื่นมาจีบอรนลินเสียให้เข็ด รอได้ห้าปีก็เก่งมากแล้ว ถ้าเป็นนางคงหย่าตั้งแต่ปีแรกที่หายเข้ากลีบเมฆ

“อ้ายขอโทษค่ะ พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ” รู้สึกผิดที่ให้ท่านติดต่อมาเอง ทั้งที่ช่วงเวลาลำบากก็ได้คุณชโลทรคอยปลอบและอยู่เป็นเพื่อน ท่านชอบพาหล่อนไปช้อปปิ้งที่ห้างสรรพสินค้า ได้ข้าวของมากมายโดยไม่เสียเงินสักบาท

ตอนทำงานบัญชีให้บริษัทสปาซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวปูรณ์หล่อนก็ได้เงินเดือน ชีวิตแสนสุขสบายเหมือนเป็นลูกสาวอีกคน

‘ไม่เป็นไรค่ะ แม่เข้าใจ นี่แม่ก็มาเที่ยวกับเพื่อนที่สวิสฯ เลยคิดถึงน้องอ้าย อยากได้อะไรไหมคะเดี๋ยวแม่ซื้อกลับไปฝาก’ หลุดยิ้มออกมาเมื่อท่านพูดแบบนั้น หากเธอยังอยู่ด้วยคงไม่วายถูกชักชวนไปเที่ยวต่างประเทศแน่

ห้าปีที่ผ่านมาท่านก็พาไปเกือบทุกประเทศในเอเชียและยุโรป ยกเว้นอเมริกาเพราะเคยคิดจะไปเซอร์ไพรส์ปูรณ์แต่เขาไม่อยู่ แถมวันต่อมาเพิ่งรู้ว่าย้ายเมืองอีกต่างหาก จนเธอคิดว่าไม่ควรไปรบกวนเขา รออยู่ที่เมืองไทยน่าจะดีสุด

ไม่อย่างนั้นสามีคงได้ย้ายเมืองเป็นว่าเล่นเพื่อหนีหล่อน

“ไม่เป็นไรค่ะ อ้ายไม่อยากได้อะไร คุณแม่ไปกับใครคะ คุณพ่อไปด้วยหรือเปล่า” ถามไถ่ด้วยความคิดถึง อยู่กับท่านหลายปีทำให้ผูกพัน ตอนที่เธอตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะกลับบ้านสวนก็ทำใจยากเหมือนกัน

‘มากับพ่อนั่นแหละจ้ะ บ่นเป็นตาแก่เลย เดินนิดหน่อยก็บ่นแล้วแม่ล่ะเบื่อจริงๆ ไม่เหมือนมากับน้องอ้าย’ พูดคุยกันครู่หนึ่งก่อนท่านจะวางสาย ยังไม่ทันได้บอกว่าลูกชายตัวดีของคุณชโลทรกลับมาอยู่บ้านพักตากอากาศ แถมปิดเงียบไม่ยอมบอกใครอีกต่างหาก

ไม่สิ...บอกอยู่คนหนึ่งคือผู้หญิงที่ชื่อแพรว

เธอเองก็อยากรู้ว่าตอนอยู่เมืองนอกเขาทำอะไรบ้าง กินอยู่เป็นอย่างไร ทำไมไม่เคยติดต่อกลับมาเลยสักครั้ง คิดจะทิ้งกันแล้วเหรอ เคยรักกันบ้างหรือเปล่า

หลายคำถามผ่านเข้าหัวตลอดแต่เลือกจะปัดทิ้ง ไม่ยอมพูดก่อนเพราะอยากให้เขาเป็นฝ่ายเริ่มบ้าง ทว่าปูรณ์ก็ไม่เคยบอกเธอเลย ปิดเงียบเอาไว้ราวกับว่ามันเป็นความลับนักหนา จนบางทีก็แอบคิดว่าเขาไปอยู่กินกับหญิงอื่น

ไม่อย่างนั้นคนชื่อแพรวคงไม่พูดกับหล่อนด้วยน้ำเสียงหาเรื่องหรอก เป็นฝาแฝดที่หน้าเหมือนแฟนเก่าราวพิมพ์เดียวกัน ถ้าชายหนุ่มจะหวั่นไหวก็คงไม่แปลก