ตอนที่ 4 ผิดแผน 1

ตอนที่ 4

ผิดแผน 1

จดหมายจากท่านพ่อของนางถูกส่งมาทุกเช้า วันนี้เขียนมาว่ามีเรื่องยุ่งต้องจัดการอยู่ที่กรมคลังไม่คืนนี้ก็อาจจะพรุ่งนี้เช้าจึงจะปลีกตัวกลับมาที่จวนได้ หากไม่อาจกลับมาได้ในคืนนี้ก็จะให้คนมาส่งข่าวท่านแม่กับนางจะได้ไม่ต้องอยู่รอ

เมื่อได้รับข่าวจากท่านพ่อเช่นนี้นางก็ไม่กังวลอีกต่อไป ถือได้ว่าผ่อนคลายสมองได้ไปครึ่งหนึ่ง

สองวันมานี้หลี่เยว่เล่อตั้งใจเอาใจหลี่ฮูหยินเป็นพิเศษ ทุกครั้งเมื่อถึงเวลาอาหารก็คอยปรนนิบัติอยู่ไม่ห่าง ไม่ว่าจะฝึกคัดอักษร หรือฝึกปักผ้าล้วนทำอย่างตั้งใจ ในตอนนี้ยังถึงขั้นอาสาบีบนวดคลายเมื่อยให้อีกด้วย

“ท่านแม่ ข้าลงแรงเท่านี้พอเหมาะหรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยถามมารดา

“ไม่เลวทีเดียว เจ้าว่ามาเถอะหลายวันมานี้เอาใจข้าไม่น้อยอยากได้สิ่งใดจากข้าเล่า”

แน่นอนว่าก็ยังเป็นหลี่ฮูหยินที่รู้ทันบุตรสาวคนเล็กของตนมากที่สุดอยู่ดี นางรู้อยู่แต่แรกแล้วว่าสองวันมานี้บุตรสาวต้องการเอาใจนางเพราะมีจุดประสงค์บางอย่างแอบแฝง

“ลูกตั้งใจจะปรนนิบัติท่านด้วยใจจริงนะเจ้าคะ หาได้ทำไปเพราะต้องการสิ่งใดไม่”

“หากไม่เร่งบอกมาตอนนี้ก็ไม่ต้องเอ่ยแล้ว” หลี่ฮูหยินเอ่ยขึ้นก่อนจะทำทีลุกขึ้นเตรียมจากไป

“ประเดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะท่านแม่” หลี่เยว่เล่อรีบกล่าวรั้งท่านแม่ของนางเอาไว้

“เจ้าต้องการสิ่งใดก็ว่ามา”

“คืนนี้ข้าอยากจะขอออกไปดูการแสดงที่หอหยกขาวเจ้าค่ะ เห็นว่าเป็นการแสดงชุดใหม่น่าดูชมยิ่งนัก”

หลี่ฮูหยินได้ยินคำจากบุตรสาวก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อน ตัวนางนั้นไม่ชอบที่ที่คนพลุกพล่านวุ่นวายเท่าใดนัก ยิ่งเสียงดังยิ่งไม่ถูกใจปกติแล้วหากสามีนางอยู่ก็จะเป็นผู้อาสาไปดูแลบุตรสาวคนเล็กด้วยตัวเอง

“เจ้าอยากไปก็ไปได้ ให้พ่อบ้านเหลียงตามไปด้วยก็แล้วกัน”

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่ ท่านใจดีที่สุด” ไม่เพียงเอ่ยเปล่าเท่านั้นนางยังพุ่งตัวไปกระโดดกอดท่านแม่ของตนเอาไว้ด้วยความดีใจ ทำท่าทีราวกับเด็กน้อยไร้เดียงสา ทั้งที่ในใจยามนี้แทบจะไปจดจ่อกับสิ่งที่ตั้งใจจะไปทำจริงๆ ในคืนนี้แทบทั้งหมดแล้ว

กว่าที่จะจัดการพ่อบ้านเหลียงได้นั้นก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องง่าย นางและอาหวนต้องลงแรงไปพอสมควรเลยทีเดียว โชคดีที่นางได้ยาสลบมาจากเจ้าของร้านยาไม่มีชื่อจึงได้ให้อาหวนแอบใส่ยาลงในน้ำชาของพ่อบ้านเหลียงตอนที่เขาไม่ทันระวัง หลังจากดื่มชาไปก็หมดสติไปในทันที

นางออกมาจากหอหยกขาวเพียงคนเดียวทิ้งให้อาหวนอยู่เฝ้าพ่อบ้านเหลียงเอาไว้ เดิมทีสาวใช้คนสนิทของนางก็ไม่อยากให้นางออกมาเพียงผู้เดียวแต่จะทำอย่างไรได้เล่าก็ในเมื่อต้องมีคนหนึ่งคอยเฝ้าพ่อบ้านเหลียงเอาไว้ อีกอย่างเรื่องสำคัญเช่นนี้นางอยากจะลงมือทำด้วยตัวเองให้แน่ใจว่าจะไม่มีเรื่องผิดพลาดใดๆ ตามมา

ด้านอาหวนแม้มีใจแต่นางก็รู้ดีว่าสาวใช้ของนางคนนี้ในใจนั้นมีความกลัวอยู่มาก ยากที่จะไม่หวั่นไหวหรือร้อนรนจนเกินไปได้ เพราะฉะนั้นนางย่อมลงมือเองจะดีกว่า อีกทั้งเพียงนำของไปไว้เท่านั้น เสร็จแล้วก็กลับ

ด้วยความระมัดระวังไม่นานนางก็มาถึงถนนที่ร้านยาไม่มีชื่อตั้งอยู่ เหตุผลหนึ่งที่นางเลือกหอหยกขาวเป็นข้ออ้างก็เพราะว่าที่ตั้งของหอหยกขาวกับถนนที่ร้านยาไม่มีชื่อตั้งอยู่นั้นอยู่ห่างกันเพียงสองถนนกั้น

ตลอดเส้นทางมีผู้คนผ่านไปมาไม่มากนัก ท่าทีของทุกคนที่ผ่านไปมาราวกับว่าไม่จดจ่ออยู่กับสิ่งใดนอกจากเบื้องหน้าของตน หลี่เยว่เล่อมองดูก็รู้ได้ในทันทีว่า พวกเขาเหล่านี้เองก็น่าจะมาที่ถนนสายนี้เพื่อทำเรื่องบางอย่างที่ไม่ควรให้ผู้อื่นล่วงรู้ เพราะฉะนั้นการที่ไม่สนใจคนอื่นในสถานที่เช่นนี้จะดีเสียกว่าอย่างน้อยๆ ก็คงหลีกเลี่ยงการจดจำของผู้อื่นได้ เหมือนถือคติที่ว่าตัวเราไม่ยุ่งกับผู้อื่นผู้อื่นก็ไม่ยุ่งกับเรา

หญิงสาวยกมือขึ้นสำรวจความแน่นหนาของผ้าคลุมหน้าของนางในตอนนี้ว่ายังผูกเอาไว้แน่นเป็นอย่างดีหรือไม่ เมื่อพบว่ายังผูกเอาไว้ได้อย่างแน่นหนาดีแล้วนางจึงได้เร่งฝีเท้าไปยังจุดหมายของตนต่อไป

ในที่สุดนางก็มาถึงร้านยาไร้ชื่อ เวลานี้ร้านยานั้นประตูหน้าร้านปิดสนิท หญิงสาวมองหาหีบใส่ของตามที่ผู้เฒ่าร้านยาเคยบอกเอาไว้ ก่อนที่สายตาของนางจะมองไปเห็นที่ด้านข้างดูเหมือนจะมีสิ่งใดถูกผ้าผืนเก่าสีซีดคลุมเอาไว้ มองดูแล้วอาจจะเป็นไปได้ว่าเป็นหีบที่นางกำลังหา ไวเท่าความคิดนางเอื้อมมือไปดึงผ้าผืนเก่านั้นออกในทันที

หีบขนาดกลางปรากฏให้นางเห็นในเวลาต่อมา ไม่รอช้านางเอื้อมมือไปเปิดหีบนั้นออก ภายในมีกระดาษพร้อมกับถุงเงินอยู่ก่อนแล้วกว่าสามแผ่นกระดาษและสามถุงเงิน

หลี่เยว่เล่อเมื่อเห็นว่าเป็นหีบที่ตนตามหาก็เร่งหยิบกระดาษที่นางเขียนเตรียมมาเอาไว้แล้วกับถุงเงินที่เตรียมมาวางลงไปในหีบแล้วจึงจัดการปิดหีบและนำผ้ามาคลุมเอาไว้ดังเดิม

หญิงสาวรู้สึกโล่งใจเล็กๆ นางหันไปมองที่จุดที่หีบถูกคลุมเอาไว้อีกครั้งก่อนตั้งใจว่าจะรีบออกไปจากที่นี่

ทว่าเมื่อหันหลังมากับพบว่ามีบุรุษสามคน ซึ่งสวมใส่ชุดสีดำทั้งตัวกำลังจับจ้องมาที่นางอยู่

นางแม้หวั่นใจอยู่บ้างแต่ก็ทำใจกล้าเดินออกไปอีกทาง เพียงแต่เดินได้ไม่กี่ก้าวกับมีเสียงทุ้มเย็นชาเอ่ยขึ้นอีกทั้งคำที่เขาเอ่ยนั้นยังทำเอานางชะงักไปในทันทีอีกด้วย

“คุณหนูสามสกุลหลี่ หลี่เยว่เล่อ”