ต่อไปนี้ไม่ลำบากแล้ว 2

ส่วนทางด้านต้วนหยางเฟย วันนี้เขาไม่ได้ลงชื่อเข้าทำงานเนื่องจากต้องไปแจ้งหัวหน้าหมู่บ้านเรื่องขอจัดสรรที่ดิน

“นายลองเลือกดูว่าจะปลูกบ้านตรงไหน แต่คงต้องใช้เวลาสักหน่อยนะ ไม่ได้มีครอบครัวนายเพียงครอบครัวเดียวที่รอจะปลูกบ้าน”

หัวหน้าเฉินอยากจะช่วยแต่ก็ต้องทำตามขั้นตอน อีกทั้งมีคนในหมู่บ้านรอที่ดินเพื่อจะสร้างบ้านอีกหลายครัวเรือน หากจะหาให้ต้วนหยางเฟยก่อนเกิดใครรู้เข้าจะมองเขาไม่ดี และมันจะมีปัญหากับตำแหน่งหัวหน้าหมู้บ้านของเขา

“ผมเข้าใจครับ ขอบคุณหัวหน้าด้วยนะครับ” ชายหนุ่มเข้าใจดี สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือรอเพียงอย่างเดียว

จากนั้นจึงออกมาแล้วรีบไปลงชื่อเพื่อเข้าทำงานต่อ ในขณะที่กำลังจะเดินไปทำงานหลังลงชื่อแล้ว มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหา ท่าทางของเธอเหมือนกำลังตำหนิชายหนุ่ม

“พี่ชายต้วน ทำไมถึงยอมแต่งงานกับหยวนอันอัน หากพี่ต้องการมีภรรยาขนาดนั้นทำไมไม่บอกฉันล่ะ ฉันสามารถเป็นเจ้าสาวให้พี่ได้นะ” ใบหน้าของเธอคล้ายกับกำลังน้อยใจที่เขาไม่เลือกตนเอง

“การแต่งงานไม่ใช่การเลือกสินค้า อีกอย่างเราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นที่ผมต้องขอให้คนมาแต่งงานด้วย ส่วนเรื่องระหว่างผมและภรรยาคงไม่ต้องให้คนนอกเข้ามาเกี่ยวข้อง ผมขอตัวก่อน”

ต้วนหยางเฟยรู้ตัวว่าเวลานี้ไม่สามารถคุยกับหญิงสาวคนอื่นเพียงลำพังได้เนื่องจากแต่งงานแล้ว

พอตอบคำถามแล้ว ชายหนุ่มจึงรีบเดินออกมาเพราะไม่ต้องการให้ใครมานินทาลับหลัง

เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ หญิงสาวคนนี้กระทืบเท้าอย่างขัดใจและเดินออกมาเหมือนกัน โดยท่าทีอ่อนแอเมื่อครู่นี้หายไปหมดแล้ว

หยวนอันอันนั่งมองย่าด้วยรอยยิ้ม ยิ่งเห็นอีกฝ่ายกินข้าวต้มหมดชามก็รู้สึกพอใจมาก นานเท่าไรแล้วที่เธอไม่ได้นั่งมองย่ากินข้าวแบบนี้

“อร่อย อร่อยมาก” หญิงชรากินคำสุดท้ายหมดก็เอ่ยชม ใบหน้ามีแต่ริ้วรอยที่เกิดขึ้นตามวัยยิ้มออกมาอย่างอบอุ่นและดีใจ นางไม่คิดมาก่อนเลยว่าหลานสาวจะทำอาหารรสชาติอร่อยเหมือนกัน

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันขึ้นเขาไปเก็บฟืนก่อน แล้วจะลองหาปลาที่ลำธารสักหน่อย เที่ยงและเย็นนี้ย่าอยากกินอะไร ฉันจะทำไว้ให้”

เธอตั้งใจว่าจะเข้าไปตรวจในมิติอีกสักครั้ง เผื่อว่าในนั้นยังมีอาหารอย่างอื่น หากไม่มีคงต้องไปหาปลาที่ลำธารก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยแสร้งทำทีเข้าเมือง แล้วค่อยเอาไก่ออกมาสักตัวไว้ตุ๋นให้ย่ากิน

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวย่าจัดการเอง คนแก่กินอะไรก็ได้ แล้วฟืนย่าก็พอมีใช้ รีบกลับไปดูแลบ้านสามีเถอะ” หยวนซื่อหรือย่าหยวนรีบบอกหลานสาว

“ย่าอย่าคิดมากเลย แม่สามีฉันต้องเข้าใจ”

เมื่อห้ามหลานสาวไม่ได้ หยวนซื่อจึงถอนหายใจและโบกมือให้อีกฝ่ายที่ดื้อดึงเหลือเกิน

หยวนอันอันออกมาจากบ้านก็เดินมาเรื่อย ๆ ไม่คิดว่าจะเจอหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่ค่อยญาติดีกับเธอสักเท่าไร จะบอกว่าเจอหน้ากันทีไรหากไม่ด่าก็ตบตีกันแทบทุกครั้ง

แต่ทว่าครั้งนี้หยวนอันอันเลือกที่จะเดินผ่านเพราะไม่อยากมีเรื่อง อีกทั้งเธอไม่อยากทำตัวไม่ดีเหมือนเดิมอีกแล้ว

พอเห็นว่าหยวนอันอันเดินผ่านไปโดยไม่ไม่พูดคุยไม่จาก็สงสัยและแปลกใจ แต่เมื่อคนมันเป็นศัตรูกันมีหรือที่จะปล่อยผ่าน

“เหอะคิดว่าแต่งงานกับพี่ชายต้วนแล้วจะอยู่เหนือกว่าคนอื่นเหรอ ที่เขายอมเพราะถูกบังคับหรอกนะ หลงตัวเองเสียจริง”

“ฉันหลงตัวเองก็จริง แต่การที่พี่หยางเฟยแต่งงานกับฉันเธอคิดเหรอว่าเขาถูกบังคับ” หญิงสาวเหลืออดจึงหันกลับมาตอบ ไม่อยากหาเรื่องใครเหมือนก่อน แต่ไม่คิดว่าเรื่องจะมาหาเอง