ตอนที่ 1 หนึ่งชีวิตที่เกิดมา

หนึ่งชีวิตที่เกิดมา

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ(ภาคอีสาน)

โรงพยาบาลเอกชนในจังหวัด

“ธิดา!!!” เสียงเรียกชื่อพร้อมกับมือหนาของเขาที่กุมมือบางอันสั่นเทาของหญิงสาวท้องโตเอาไว้แน่นอย่างให้กำลังใจ ในขณะที่เธอกำลังถูกส่งตัวเข้าไปข้างในคลอด

วรากร พายุภัทร หรือ กร หนุ่มนักออกแบบกราฟิกฯ และรับถ่ายภาพอิสระตามงานหรือพิธีต่าง ๆ ด้วยวัยเพียง 24 ปี ทุนเดิมเป็นหนุ่มต่างจังหวัดจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ(อีสาน) ที่เข้ามาศึกษาต่อและทำงานอาศัยอยู่ในเมืองหลวงเป็นหลัก เพราะเป็นเด็กกำพร้าที่เติบโตมาในสถานเลี้ยงเด็ก...

“มะ ไม่ไหวแล้ว ฮือ...”

สุทธิดา นพวงศ์ หรือ ธิดา หญิงสาวนักศึกษาปีสอง อายุ 21 ปี เติบโตมากับบิดาในบ้านของนักธุรกิจด้วยการเลี้ยงดูจากบิดาเพียงแค่คนเดียว หญิงสาวยอมทิ้งอนาคตของตัวเพราะเธอมีอีกหนึ่งชีวิตที่กำลังจะลืมตาดูโลกในเร็ววัน ต่อมาเจ้านายของบิดาธุรกิจล้มละลายเธอจึงตัดสินใจย้ายตามผู้เป็นพ่อไปอยู่ที่ต่างจังหวัดกับเจ้านายของบิดาด้วย

“อดทนนะธิดา เพื่อลูก...” เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับคนที่นอนบนเตียง

สุทธิดาถูกส่งเข้าไปในห้องคลอด ชายหนุ่มสามคนที่เดินทางมาด้วยได้แต่นั่งรออยู่ที่หน้าห้องคลอด เพราะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านในได้

“คนไหนเป็นสามีของคนไข้ค่ะ” พยาบาลถามขึ้น พร้อมกับมองหน้าชายหนุ่มทั้งสาม

วรากรและชายหนุ่มอีกคน รีบปรี่เข้าไปหาพยาบาลหน้าห้องที่ถามขึ้นมาทันที ก่อนที่ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งจะขานขึ้นมาก่อน

“ผมเองครับ”

“...” พยาบาลสาวไม่ได้พูดอะไร แต่กลับมองหน้าชายหนุ่มทั้งสองอย่างพิจารณา ก่อนจะพยักหน้าให้กับคนที่บอกว่าตัวเองเป็นสามี

“นี่คุณ...” ชายหนุ่มอีกคนที่ตามมาด้วยกำลังจะเอ่ยขัด แต่กลับถูกคนที่มาด้วยปรามเอาไว้เสียก่อน ไม่ให้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาในตอนนี้

วรากรหันมองหน้าชายหนุ่มก่อนที่จะตามพยาบาลเข้าไปที่ห้องคลอดโดยไม่ได้พูดอะไร ท่าทีร้อนรนของชายหนุ่มคนนี้ก็พอจะเดาออกแล้ว ว่าชายหนุ่มคนนี้คิดเช่นไรกับสุทธิดา แม่ของลูกเขา

สุทธิดาได้ให้กำเนิดลูกสาวเขา ที่พึ่งจะรู้ว่าเขามีเลือดเนื้อเชื่อไขของตัวเอง และเป็นวันที่เพื่อนสนิทของเขาเข้าประตูวิวาห์อีกด้วย หากวันนี้เขาไม่มางานแต่งของเพื่อน เขาก็คงจะไม่รู้ว่าเขามีลูก

“เป็นยังไงบ้างว่ะ” เสียงของคนที่พึ่งเดินทางตามที่หลังถามเพื่อนขึ้นด้วยความห่วงใย

ศุภวัฒน์ หรือ เวย์ ประธานหนุ่มนักธุรกิจรุุ่นใหม่ไฟแรง ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน และเดินทางมาร่วมงานแต่งกับเพื่อนสนิท พร้อมกันกับเขาด้วย

“ปลอดภัยดีทั้งแม่และลูก กูได้ลูกสาวว่ะไอ้เวย์” วรากรหันมาตอบเพื่อนด้วยความดีใจ เมื่อรู้ว่าตัวเองได้เป็นพ่อคนแล้ว แถมยังได้ลูกสาวอีกใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มแห่งความปราบปลื้มดีใจจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดได้

“ดีใจด้วยน่ะ แล้วจะเอายังไงต่อ” ศุภวัฒน์แตะลงที่ไหล่อย่างยินดีไปกับเพื่อน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นสายตาปลื้มปีติมีความสุขของวรากร เพราะทราบดีว่าเพื่อนไม่มีครอบครัวหรือญาติพี่น้องเลย

“...” วรากรพยักหน้ารับอย่างยินดี แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตอบ เพราะเขาเองก็ไม่เตรียมตัวตั้งรับไว้ก่อนเลยจะได้เป็นพ่อคน

สายตาและปฏิกิริยาที่เขาแสดงออกในตอนนี้ ศุภวัฒน์คงจะมองออกว่าเขามีความรู้สึกเช่นไร แต่เขาก็ยังมีความกังวลว่าจะเอาเช่นไรต่อจากนี้ เพราะสถานะของเขากับแม่ของลูกที่ยังไม่รู้เลยว่าเธอจะให้เขาได้ใช้สถานะพ่อหรือเปล่า

“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหม” เสียงราบเรียบของชายหนุ่มที่นั่งรออยู่หน้าห้อง เดินเข้าไปหาแล้วเอ่ยขึ้นทันที ที่วรากรออกมาจากห้องคลอด

โกสินทร์ หรือ โก หนุ่มเจ้าถิ่นวัย 24 ปี เป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมกับผู้ที่มีศักดิ์เป็นพี่เขยของสุทธิดา สามีของลูกสาวเจ้านายบิดาเธอนั่นเอง

วรากรหันไปมองหน้ากับชายหนุ่ม ก่อนที่จะเดินตามออกไป เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าชายหนุ่มคนนี้มีเรื่องอะไรจะพูดคุยกับเขาและอีกอย่างก็ไม่รู้จักกันด้วย

“มีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ” วรากรถามขึ้นมาทันที ที่อยู่กันสองคน

“ผมชื่อโกนะ เป็นเพื่อนกับไอ้วิชญ์มาตั้งแต่เด็ก”

“ผมก็เป็นเพื่อนกับไอ้วิชญ์เหมือนกัน ชื่อกร ว่าแต่คุณมีอะไรจะคุยกับผมหรือครับ”

“คุณคงจะเป็นผู้ชายเฮงซวยคนนั้นของธิดาสินะ แล้วไปอยู่ไหนมาหรือครับ ทำไมปล่อยให้เธอลำบากแบบนี้มาตั้งนาน” โกสินทร์เข้าประเด็นทันที พร้อมกับจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเย้ยหยันไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นักที่เขาปรากฏตัว

“คือ...”

“กลับไปเถอะครับ กลับไปในที่ของคุณ อย่ามาให้ธิดากับลูกลำบากใจอีกเลย” โกสินทร์พูดขึ้นมาเชิงเป็นไปขับไล่เขาไปแบบส่ง ๆ

“ผมคงยังกลับไปไหนตอนนี้ไม่ได้หรอกครับ เพราะลูกผมยังอยู่ที่นี่” วรากรกัดกรามกรอดยืนกรานตอบคนต้องหน้าไปทันที เรื่องอะไรจะยอมกลับไปในเมื่อลูก(เมีย)ยังอยู่ที่นี่ หากเขากลับไปตอนนี้ เขาคงเป็นผู้ชายที่เฮงซวยสุด ๆ

“มั่นใจจังเลยนะครับ ว่าเป็นลูกของคุณ” โกสินทร์พูดขึ้นมาอีก พร้อมด้วยสายตาที่มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเย้ยหยัน

“ผมมั่นใจในตัวของธิดา ว่าแต่คุณพูดออกมาแบบนี้หมายความว่ายังไงเป็นอะไรกับธิดาอย่างนั้นหรือ...” เขาพูดออกมาด้วยความมั่นใจ เชื่อว่าสุทธิดาไม่มั่วนอนกับผู้ชายคนอื่นหลังจากที่เขาและเธอมีความสัมพันธ์กันแน่ เพราะเขาเป็นคนแรกของเธอ คนห่วงเนื้อห่วงตัวแบบเธอแค่เข้าใกล้ผู้ชายยังสั่นแบบนั้น คงไม่มีทางไปนอนกับใครแน่

“คุณลองคิดดูเองสิ”

“ฮึ...ผมเชื่อ ว่าลูกของธิดาเป็นลูกสาวของผมแน่นอน” วรากรแค่นขำในคำพูดของโกสินทร์ ก่อนที่จะตอบออกไปอย่างมั่นใจ ผู้ชายคนนี้คงอยากจะมาทำหน้าที่พ่อแทนเขาเพื่อทำคะแนนกับสุทธิดาสินะ

“คุณถามธิดาก่อนไหม ว่าเขาอยากให้คุณเป็นพ่อของลูกเขาหรือเปล่า”

“คุณเป็นใครหรือครับ ถึงเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของธิดา ถ้าให้ผมเดาก็คง...” วรากรจ้องมองหน้าคนตรงหน้า พร้อมกับพูดขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว และคน ๆ นี้เป็นใครถึงเข้ายุ่งวุ่นวายเรื่องส่วนตัวของแม่ลูกสาวเขาขนาดนี้ด้วย

“...” โกสินทร์ยืนนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร เพราะเขาเองก็ไม่มีสถานะอะไรกับสุทธิดาเช่นกัน

“แต่ดูแล้ว คุณก็เป็นคนนอกเหมือนกัน”

“ไอ้กร! หมอเรียกหามึง” ศุภวัฒน์พูดแทรกบทสนทนาของสองหนุ่มขึ้นมา

“ขอตัวนะครับ ต้องไปทำหน้าที่...พ่อ” วรากรหันมาพูดกับคนตรงหน้าด้วยเน้นคำว่า ‘พ่อ’ ให้อีกคนได้ยินอย่างชัด ๆ ราวกับว่าเขาอยู่เหนือกว่า ก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนี้