4

คนรักเข้ามาคลอเคลียในห้องแต่อีเธอร์รู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อตัว เขาบอกเธออย่างสุภาพว่าขอเวลาส่วนตัวสิบห้านาที ฟาริดาคงเข้าใจว่าเขาต้องการอาบน้ำ เธอออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย

“พักนะคะ มากกว่าสิบห้านาที หนูเข้าใจคุณเดินทางมาคงเหนื่อย”

อีเธอร์จึงได้นั่งคนเดียวในห้องและเพียงไม่นาน ความเก็บกดในใจก็ประทุขึ้น สองมือพาลทำลายข้างของซึ่งอยู่ใกล้ หมอนหลายใบถูกเขวี้ยงจนเกลื่อนห้อง รวมทั้งดอกไม้ในแจกันที่ยับเยินไม่มีชิ้นดี

เป็นเรื่องบ้า บ้าที่สุดในรอบหลายปี เขาไม่เคยคิดอยากพบเจอเรื่องราวในอดีต ผู้หญิงคนนั้นกลายมาเป็นแม่เลี้ยงคนรักที่คิดจะสร้างครอบครัวกับเธอ

ฟาริดามีความน่ารัก อ่อนหวาน ช่างอ้อน ไม่เรื่องมาก ไม่จู้จี้จุกจิก แต่ตอนนี้กลายเป็นลูกผู้ชายคนนั้นที่ทำให้เขาเจ็บเมื่อหลายปีก่อน อันที่จริงอยากโทษแต่ฝ่ายหญิง แต่อีเธอร์ไม่สามารถทำได้

รักมากก็พาลแค้นทุกคนเสียหมด ทรยศ คำนี้เขาแปะไว้บนหน้าผู้หญิงคนนั้น

แผลที่คิดว่ามีแค่สะเก็ด วันนี้มันร้าวระบมเพียงเจอคมมีดที่เคยฝากรอยแผล

เพล้ง! อีเธอร์ขว้างแจกันเหมือนกำลังอยู่บ้านตนเองอย่างลืมตัว

4

ก๊อกๆๆ

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำให้อีเธอร์หันไปมอง เขาทำใจเย็นเดินไปแง้มประตู

เด็กรับใช้บอกว่าเอาน้ำมาเสิร์ฟ ทั้งถามว่ามีอะไรเกิดขึ้นห้อง อีเธอร์บอกไม่มีอะไรและถามหาคนรัก

“คุณฟาพักผ่อนค่ะ”

คนรักกำลังหลับ เธอชอบหลับเป็นนิสัย อีเธอร์จึงถามหาแม่เลี้ยงคนรักและบอกให้เด็กตามมาให้หน่อย เด็กดูจะงงแต่ก็รับปาก อีเธอร์เดินไปหยุดที่เศษแก้วแจกัน มองอย่างนึกสนุก

แก้วที่แตกร้าวอย่างเขาวันนี้จะระเบิดใส่คนที่เคยทำให้เขาเจ็บ มันคงสนุกน่าดู ถ้าทำแบบนั้น อีเธอร์ยืนรอเจ้าบ้านด้วยใจที่เต้นถี่…

ชนจันทร์เคาะประตูหน้าห้องว่าที่ลูกเขย ขาสั่นเทาแต่พยายามยืนให้มั่น เดินให้ได้ เธอบอกเด็กรับใช้ให้อยู่ด้วยกันก่อน

ประตูเปิดออก เธอสบสายตาคมอย่างกล้าๆ กลัวๆ สายตาดวงนี้มีอำนาจให้เธอต้องซ่อนเร้นความเป็นตัวตนเสมอ แม้ไม่สบมานาน วันนี้ก็ยังคงรู้สึก เธอไม่ชอบใจความรู้สึกนี้นักจึงพยายามเข้าประเด็นเรื่องที่ทำให้ต้องมาพบเจอคนตรงหน้า

“คุณมีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ต้องการน้ำดื่มอีกแล้ว ขอน้ำอุ่น” ชนจันทร์หันไปสั่งเด็กก่อนหันมาถามเขา “แค่นี้ใช่ไหมคะคุณอีเธอร์”

“กลัวหรือไงสาวน้อย ออ ไม่ใช่สิคุณแม่เลี้ยงที่ต้องมาพบผม” ร่างใหญ่ดูไม่สุภาพ เปลี่ยนไป เขาย่างกลายเข้าหาเธอช้าๆ ชนจันทร์ถอยหนี

“ฉันคิดว่าเรื่องในอดีตเราจะไม่พูดถึงมันเพราะต่างคนต่างมีชีวิตใหม่ ยินดีคะที่คุณจะมาเป็นเขยของบ้านนี้”

“ทำไมพูดมะนาวไม่มีน้ำ สิ้นเยื่อขาดใยแบบนั้นล่ะครับ แบบนี้คุณยินดีจริงหรือเนี่ย”

มือใหญ่จับข้อมือเธอขึ้น ชนจันทร์ตกใจมาก ไม่คิดว่าเขาจะกล้า เธอดิ้นรนดึงมือให้หลุดการเกาะกุม ปากก็พูด

“ปล่อยนะคุณ”

“ไม่เจอตั้งนาน คุยกันหน่อยสิแต่ตรงนี้คงไม่ดี มาคุยในห้องหน่อยสิคุณ เจอกันแบบนี้ ผมชักอยากซักถามเรื่องราวที่ไม่เคยรู้ของคุณ”

ชนจันทร์เห็นท่าทีเย็นชา เธอรีบดึงมือให้หลุดพ้นจากมือใหญ่แต่ทำไม่ได้ เขากลับลากเธอเข้าห้องง่ายดาย จนเธอต้องหาคนที่ช่วยเธอได้

“หนูฟามาเห็นจะไม่ดี ปล่อยนะ ฉันจะออกไป”

“คุณมันไม่ดีมาแต่ไหนแต่ไรจะกลัวทำไม กลัวอะไรอีก”

เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอกลายเป็นคนไม่ดี เป็นผู้หญิงรักสนุก ชนจันทร์ไม่เคยลืมวันที่ทำให้พ่อแม่ต้องหลั่งน้ำตา คิดเช่นนั้นแรงสู้ก็ฮึดขึ้นมา

“ใช่ ฉันมันไม่ดี ไม่ดีเพราะเจอผู้ชายเลวๆ”

พลั่ก!

เธอผลักร่างใหญ่ได้เมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง เรื่องราวปวดร้าวเข้ามาในสมอง เธอมองเขาอย่างเกลียดชัง

“อย่ามามองกันแบบนั้น แววตานี้คุณควรได้รับจากผม จากผมเท่านั้น”

ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งได้กลิ่นกายที่ทำให้เขาคลั่ง เขเจ็บยิ่งรู้สึกแค้น อีเธอร์ตวาดเสียงดัง ชนจันทร์ตกใจถอยกรูด ถอยจนเหยียบลงบนเศษแก้ว “นี่คุณทำบ้าอะไร” เธอมองอย่างสงสัย

“ฉันก็จะทำลาย ทรัพย์สินไอ้ผู้ชายคนนั้น ที่เป็นผัวเธอไง ทำลายให้หมด”

ชนจันทร์ตกใจ “อย่าบอกว่าคุณรู้ว่าหนูฟาเป็นลูกคุณกูร คุณตั้งใจมาแก้แค้น”

อีเธอร์เดินไปทรุดนั่งที่เตียงก่อนจะยิ้ม เป็นยิ้มที่ไม่น่ามองเลยสำหรับชนจันทร์ มันคือการเหยียดหยาม

“บอกฉันมานะ” เธอยังเซ้าซี้คำตอบเพราะเป็นห่วงคุณฟา

“อย่าห่วงเลย เธอไม่มีค่าอย่างในนิยายน้ำเน่าหรอก และฉันไม่ทำร้ายคุณฟาแน่เพราะเธอคือรักแท้”

รักแท้

คำนี้ทำไมฟังแล้วเจ็บมาก ชนจันทร์มือสั่น ได้ยินคำว่ารักเมื่อหลายปีก่อนแว่วเข้าหู

“ผมรักหนูนะ เป็นของผมนะ หนูคือรักแท้”

ใบหน้าที่ซีดพลันซีดมากขึ้น

“เป็นอะไร หน้าซีดเพราะอิจฉาเขาหรือไง อย่าทำอย่างนั้นน่า ในเมื่อคุณเลือกผัวแก่ๆ ก็น่าจะรู้ไม่สามารถอยู่ขย่มคุณได้อย่างคนหนุ่มอย่างผมหรอก”

ชนจันทร์ใบหน้าแดงก่ำ ตรงไปยังประตู เธอไม่สามารถทนความหยาบคายนี้ได้อีกต่อไป เขาจะรู้จักไม่รู้จักคุณฐากูรมาก่อน เธอจะไม่สน ไม่สนใจอีกต่อไป

“จะไปไหน” มือใหญ่กลับรั้งเธอไว้

เพียะ!

ความลืมตัว ทำให้เธอตบที่ใบหน้าอีเธอร์ เขาดูตกใจมองเธออย่างรังเกียจ ก่อนจะคำราม “คุณกล้ามาก”

“จะกล้ากว่านี้ ถ้ายังมายุ่งกับฉัน”

หมับ! ร่างอวบเข้าอยู่ในอ้อมกอดแกร่ง โดนรัดแน่น ใบหน้าคนทั้งสองใกล้เพียงลมหายใจ ชนจันทร์ตกใจเบี่ยงหน้าหนี ร่างกายก็ดิ้นรน

“ไม่ต้องดิ้น ใช่อยากจะแตะต้องนักและอย่าหวังฉันจะจูบเธอ แค่อยากบอกว่า ฉันรังเกียจที่เธอมาทำลายความสุขของคุณฟาเขา เธอคงปอกลอกจนพ่อเขาหมดตัวสินะ เขาถึงกำลังจะกลายเป็นคนไม่มีบ้าน จำไว้ เมื่อไหร่ฉันเอาทุกอย่างกลับคืนมาได้ เธอต้องไปจากที่นี่”