บทที่ 2 เกิดใหม่กับร่างกายที่ผ่ายผอม

ความรู้สึกเย็นเยียบแล่นเข้าสู่ร่างกาย หวงจื่อหนิงขมวดคิ้วแน่นก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น ทัศนียภาพรอบตัวเป็นเพดานไม้เก่าๆ ที่เต็มไปด้วยร่องรอยแตกร้าว ส่งกลิ่นอับชื้นของไม้เก่าและฝุ่นผงลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ

“นี่ฉันยังไม่ตายอย่างนั้นเหรอ?” เธอพึมพำด้วยเสียงอันแหบพร่า ก่อนจะพยายามขยับร่างกาย แต่กลับพบว่ามันช่างอ่อนแรงเหลือเกิน แขนเรียวเล็กเหมือนกิ่งไม้แห้ง แฝงไปด้วยร่องรอยฟกช้ำ ผิวที่ซีดเหลืองบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเป็นการขาดสารอาหาร

เธอเบิกตากว้างขึ้นเมื่อเริ่มสำรวจร่างกายนี้และพบว่า มือของเธอทั้งเล็กและบอบบางอย่างน่าตกใจ นี่มันไม่ใช่ร่างของเธอนี่! ทันใดนั้น ความทรงจำที่ไม่ใช่ของตนก็ไหลทะลักเข้าสู่สมองราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก

ร่างนี้เป็นของหวงจื่อหนิงที่มีชื่อแซ่เดียวกับเธอ เพียงแต่ว่าร่างนี้เป็นหญิงสาวในยุคโบราณ นางเป็นบุตรสาวของบิดาผู้หนึ่ง ซึ่งสอบได้ตำแหน่งจอหงวนแต่แล้วเขากลับละทิ้งภรรยาและบุตรสาว เลือกแต่งงานกับสตรีสูงศักดิ์เพื่อความก้าวหน้าในตำแหน่งขุนนาง แม้จะถูกครอบครัวของสามีปิดบังแต่ความลับย่อมไม่มีในโลก นับแต่นั้นมาสองแม่ลูกถูกตราหน้าว่าเป็นภาระไร้ค่า ญาติพี่น้องของสามีในหมู่บ้านเดียวกันกลั่นแกล้งรังแกสารพัด พวกนางสองคนอดทนใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในหมู่บ้านห่างไกล

มารดาของร่างนี้เป็นสตรีอ่อนโยนและจิตใจดี แต่ด้วยความยากลำบากอดมื้อกินมื้อทำให้นางป่วยหนัก แม้มีตระกูลเดิมเป็นถึงเศรษฐีฐานะร่ำรวย ก็ไม่คิดกลับไปพึ่งพาให้ตระกูลอับอาย ส่วนหญิงสาวเจ้าของร่างเดิมก็ถูกบังคับให้ทำงานหนักจนสิ้นใจ และก็เป็นเธอหวงจื่อหนิงดวงวิญญาณจากโลกอนาคต คือผู้ที่เข้ามาอยู่ในร่างอันน่าเวทนานี้แทน

ความโกรธและความคับแค้นในหัวใจเริ่มปะทุขึ้น ทั้งที่โลกเดิมหวงจื่อหนิงพยายามอย่างหนักเพื่อชีวิตที่มั่นคง แต่กลับถูกคนรักและเพื่อนสนิทหักหลังได้อย่างเลือดเย็น จนต้องตกตายเหมือนสุนัขข้างถนนในเมืองใหญ่

แต่ ณ ตอนนี้เวลานี้เธอถูกส่งมายังโลกคู่ขนานใบใหม่แล้ว ยังต้องเผชิญกับชะตากรรมของหญิงสาวผู้อาภัพอีกงั้นหรือ? ชะตากรรมอันใดหวงจื่อหนิงไม่เคยเกรงกลัว

“เฮ้อ คุณน้าคนงามท่านจะกลัวครอบครัวขายหน้าทำไมกัน แค่บุรุษที่จิตใจโลเลคิดหวังอยากได้อำนาจ จนหลงลืมสตรีที่คอยสนับสนุนมานานหลายปี คนเช่นนั้นมีค่าคู่ควรให้ท่านต้องทุกข์ใจจนตายได้ยังไง พอคุณน้าตายไปลูกสาวก็ต้องมารับเคราะห์จนตายตามอีกคน”

“แม่นางน้อยคนงามก็เหมือนกัน ทำไมต้องยอมให้พวกหมาป่าปอดสุนัขพวกนี้รังแก แค่เธอพยายามหาทางหลบหนีไปจากที่นี่ ก็ไม่ต้องตายอย่างน่าอนาถหรอกนะ”

หวงจื่อหนิงนั่งคิดทบทวนความทรงจำทั้งเก่าและใหม่ เมื่อตกตะกอนความคิดได้คนอย่างเธอ จะไม่ยอมถูกพวกหัวหงอกหัวดำรังแกอีก “ไม่มีทาง! ไม่ว่าจะเป็นชีวิตที่แล้วหรือชีวิตนี้ คนอย่างหวงจื่อหนิงจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายได้อีกต่อไป! ถึงแม้ร่างกายนี้จะอ่อนแอแล้วอย่างไร ในเมื่อเธอคือนักโภชนาการมืออาชีพเสียอย่าง การขวนขวายหาอาหารเพื่อดูแลสุขภาพให้ดีขึ้น และทำให้ร่างอันผ่ายผอม กลับมามีน้ำมีนวลเช่นผู้อื่นอีกครั้งย่อมไม่มีปัญหะ...”

โครกคราก!!

“รู้แล้วน่าว่าหิวไม่ต้องร้องเสียงดังขนาดนี้ก็ได้ ฮึ่ย ทำไมไม่เห็นเหมือนในนิยายหรือซี่รี่ย์ที่เคยดูเลยนะ คนที่ทะลุมิติไปเกิดใหม่แล้วมีมิติวิเศษ หรือพวกเครื่องมือทำมาหากินไรงี้ นี่! เทพที่อยู่บนสวรรค์ชั้นฟ้าเก้าชั้นสิบชั้นนั่นน่ะ พาฉันมาเกิดใหม่แล้วแค่มีความทรงจำเดิม มันไม่พอให้ชีวิตในโลกนี้ง่ายขึ้นหรอกนะ

ถ้าแน่จริงละก็ ท่านควรมอบตัวช่วยตามความถนัดของฉันมาด้วยสิ หลังจากหลบหนีจากตระกูลเฮงซวยนี้ไปไกลแล้ว จะได้ใช้อาชีพของฉันทำงานหาเงินเลี้ยงดูตัวเอง ได้ยินที่ฉันพูดมั้ยเนี่ยสวรรค์ เฮ้อ ตุบ เชอะยุคนี้มันจะมีได้จริงได้ยังไงเทพเทวา ป่านนี้คงไปเกิดใหม่กิน ขี้ ปี้ นะ...”

ครืน ๆ เปรี้ยง! เปรี้ยง! วิ้ง!

หวงจื่อหนิงยังพูดกับตัวเองไม่ทันจบ ก็เกิดเสียงฟ้าร้องคำรามพร้อมฟ้าผ่าทันที ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังรู้สึกร้อนที่หลังใบหู และยังได้ยินเสียงคนแก่แว่ว ๆ บ่นพึมพำกราย ๆ

“โอ๊ย! อะไรวะเนี่ย อยู่ดี ๆ ก็เจ็บตัวเฉย”

‘เหอะ นางหนูนี่บ่นอยู่นั่นจนข้าเริ่มรำคาญ อยากได้ตัวช่วยข้าก็มอบให้เจ้าแล้วนะ ปานรูปดอกอิงฮวาหลังใบหูด้านซ้ายของเจ้า คือมิติที่เชื่อมไปยังโรงครัวอันกว้างใหญ่ ที่แห่งนี้มีสิ่งที่เจ้ารักและใช้เป็นอาชีพได้ หวังว่าเจ้าจะใช้ประตูมิติให้เกิดประโยชน์ อาหารของเจ้านอกจากใช้บำรุงร่างกายแล้ว มันยังช่วยรักษาโรคได้อีกมิใช่หรือ ดังนั้นในวันข้างหน้าหากพบเจอคนที่มีบุญสัมพันธ์ ก็จงใช้อาชีพของเจ้าช่วยเหลือพวกเขาให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บ ถือว่าเป็นการสร้างบุญกุศลเอาไว้เผื่อชาติภพใหม่ก็แล้วกัน ข้าไปล่ะ’

“...!!...”

“เมื่อกี้เสียงคนแก่นั่นบอกว่าอะไรนะ ปานรูปดอกอิงฮวาหลังหูซ้ายคือประตูมิติงั้นเหรอ แถมยังมีห้องครัวขนาดใหญ่ให้ด้วย แล้วจะเข้าไปได้ยังไงหรือว่าลองพูดเหมือนในนิยายดู อืม เข้ามิติ พรึบ! เฮ้ย! เป็นความจริงเหรอเนี่ยงั้นขอเข้าไปสำรวจหน่อยก็แล้วกัน” หวงจื่อหนิงแค่ลองพูดอย่างที่คิด แต่กลับกลายเป็นว่าเธอหายตัวไปโผล่อีกที่หนึ่งจริง ๆ

วับ หวงจื่อหนิงหายเข้ามาในมิติที่มีเสียงบอกเมื่อครู่ เธอคิดว่าในมิตินี้คงเป็นห้องครัวทั่วไป ๆ แค่มีอุปกรณ์การทำครัวครบครัน พร้อมวัตถุดิบชั้นดีที่ใช้ไม่มีวันหมดเท่านั้น แต่สิ่งที่ปรากฏแก่สายตาของเธอตอนนี้ มันอลังการงานสร้างยิ่งกว่าที่คิด

แต่ละอย่างล้วนมีป้ายบอกว่าคือสิ่งใด และมันสามารถใช้ทำอะไรได้บ้าง หวงจื่อหนิงตกตะลึงจนอ้าปากค้าง โดยเฉพาะบ่อน้ำพุวิญญาณที่แสนวิเศษนั่น แปลงผักออแกนิค แปลงสมุนไพรหายาก โรงเก็บวัตถุดิบ ห้องวิจัยและตำราโภชนาการ แม้แต่ห้องปรุงอาหารยาก็ยังมี

“โอ้แม่เจ้า นะ นะ นี่มันไม่ใช่แค่ห้องครัวแล้ว ในที่สุดร่างกายอันซูบผอมเหมือนโครงกระดูกเดินได้ ก็จะกลับมาเป็นปกติเช่นคนอื่นเสียที สิ่งไหนที่ควรเต่งตึงย่อมต้องเป็นไปตามกรรมพันธุ์ ขอขลุกอยู่ในนี้จนกว่าร่างกายจะแข็งแรงก็แล้วกัน”

เมื่อใดที่ร่างกายพร้อมค่อยออกไปด้านนอก และหาวิธีหลบหนีไปจากหมู่บ้านไป๋หยุนแห่งนี้ หากในอนาคตเธอมีขาทองคำให้เกาะ และคนผู้นั้นมีอำนาจมากพอแล้วละก็ รับรองว่าจะช่วยแก้แค้นให้สองแม่ลูก ที่ต้องตายอย่างไม่เป็นธรรมแน่นอน

“คุณน้ากับลูกสาวหลับให้สบายนะคะ ส่วนคนชั่วพวกนั้นสักวันหนึ่งหนูจะช่วยแก้แค้นให้เอง”