ep2

“คุณไลลาเข้ามาที่นี่ทำไมหรือครับ”

เสียงทักเบาๆ แต่ทำให้หล่อนสะดุ้งสุดตัว

“นายกล้า!”

“ไม่ต้องตกใจหรอกครับ...ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ถ้าคุณไม่เต็มใจ อันที่จริง...ผมก็แปลกใจเหมือนกันนะครับที่เป็นคุณ”

“อะไรนะคะ?”

“หึๆ แล้วคุณมาที่นี่ทำไมล่ะครับ”

มันถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเดินเข้าหาหล่อน ไลลาขยับถอยหลังระแวง หัวใจเต้นระรัว

“ฉันเข้ามาหาของ”

“หาอะไรล่ะครับ”

“เอ่อ....”

หล่อนลังเล และพยายามหาทางออกให้ตัวเอง ทันใดนั้นเสียงเรียกไลลาดังขึ้นจากทางเดิน

“ไลลา...ไลลา”

“ฉันขอตัวก่อนก็แล้วกัน”

ไลลาได้ทีขยับตัวจะออกจากห้องเก็บของ ทว่ามันคว้าข้อมือเธอเหนี่ยวเข้าหาตัวมันทันที

“อุ๊ย...”

ทรวงอกอวบพุ่ง เข้าหาอกแกร่ง มันรัดร่างหล่อนไว้ราวกับงูเหลือม

“ผมรู้นะครับว่าคุณแอบดูผมทำอะไร”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”

ไลลายืนยันปากแข็ง เชิดหน้านิ่ง

“แน่ใจหรือครับ” มันยิ้มเจ้าเล่ห์ “แต่ผมว่า..คลิปที่ผมมีอยู่ มันอาจจะทบทวนความทรงจำคุณก็ได้”

นายกล้าเปิดคลิปให้หล่อนดู ในคลิปเป็นไลลาที่ยืนแอบดูกิจกามในห้องเก็บของ แต่ไม่ใช่เพียงแค่นั้น เพราะไม่เพียงแต่ดู ไลลายังยืนตกเบ็ดให้ตัวเองด้วย

“เอามานี่นะ ลบคลิปเดี๋ยวนี้นะนายกล้า”

“โอ้....ง่ายไปหรือเปล่าคุณ ผมว่าเราน่าจะมีข้อแลกเปลี่ยน ไม่งั้นคลิปนี้เผยแพร่ทางโซเซียลแน่ๆ ”

“ต้องการเงินเหรอ?”

“จุ๊ๆๆๆ ไม่พูดเรื่องเงินครับ คนอย่างผมไม่พูดเรื่องเงิน”

“แล้วนายต้องการอะไร” ไลลาถามด้วยเสียงหวาดๆ

“แต่ถ้าคุณอยากรู้....ไว้คืนพรุ่งนี้ห้าทุ่ม...ผมจะรอบอกคุณนะครับ”

มันฉวยโอกาสหอมแก้มหล่อนทีหนึ่ง ก่อนจะปล่อยให้ไลลาหลุดออกจากวงแขน ไลลามองหน้ามันอย่างเคียดแค้น ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องเก็บของด้วยท่าทางร้อนรนและตกใจ ทว่า...นั่นเป็นแค่เหตุการณ์เริ่มต้นของการตัดสินใจของไลลาที่เปลี่ยนชีวิตของหล่อนไปตลอดกาล

******

คืนนั้น เวลาประมาณ 5 ทุ่ม ไลลาต้องออกเวรแล้ว หญิงสาวยังแต่งชุดพนักงานต้อนรับที่สั้นและรัดรูปแบบแบบฉบับของตัวเอง และภายใต้สูทสีเข้มของเครื่องแบบพนักงานต้อนรับ มีเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวบางอีกชั้น แต่หล่อนโนบรา หากว่าถอดสูทออก ยอดปทุมถันของทรวงอกขนาด 33 นิ้วที่เบียดล้นทะลักกันอยู่ก็จะผลิพุ่งยวนตา จนใครที่ได้เห็นแอบลอบกลืนน้ำลายด้วยเปรี้ยวเข็ดฟันของหล่อน

หล่อนเคยให้เหตุผลของการโนบรามาทำงานกับเพื่อนสนิทว่า พนักงานต้องใส่เสื้อสองชั้นอยู่แล้ว จะใส่บราให้อึดอัดทำไม ส่วนกระโปรงสีเดียวกับเสื้อนั้น ไม่ได้บังคับให้พนักงานใส่สั้นยาวแค่ไหน แน่นอนว่าไลลาเลือกใส่กระโปรงสั้นแค่คืบ

เพราะจะได้โชว์ท่อนขาเรียวยาว

หลังจากเลิกงานแล้ว เมฆฝนเริ่มเคลื่อนตัวคล้อยต่ำ และมีเค้าว่ามันจะตกลงมาอย่างหนักในไม่กี่นาทีข้างหน้า แต่ไลลาจำต้องเดินลัดเลาะมุมตึกของโรงแรมไปยังสถานที่นัดพบด้วยใจเต้นระทึก นายกล้ามันไม่ต้องการเงินแล้วมันอยากได้อะไรกันแน่ หน้าที่การงาน หรือว่าตัวหล่อน? หญิงสาวยอมมาหามันตามที่มันนัดหมาย เพราะเกรงว่าตัวเองจะอับอาย หากว่าคลิปนั้นเผยแพร่ออกไป

เมื่อหญิงสาวไปถึงห้องเก็บของ หล่อนหวาดระแวงเล็กน้อย สายตาหันซ้ายมองขวา ใจก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ทุกอย่างเงียบสนิท หล่อนยืนลังเล ทำท่าว่าจะผลักประตูเข้าไป แต่แล้วความรู้สึกบางอย่างก็กระตุ้นเตือน ทำให้หญิงสาวหันหลังกลับ ทว่า...ไม่ทันเสียแล้วเมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังแล้วผลักหล่อนเข้าไปภายในห้องเก็บของอย่างรวดเร็ว

“อย่าเปลี่ยนใจเลยครับ ผมรอที่จะเจอคุณอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก”

กล้านั่นเอง มันป้อนคำหวาน ส่งสายตาเชิญชวนหญิงสาวในเงาสลัวของหลอดไฟแรงเทียนน้อย ที่มันเปิดขึ้นภายในห้องเก็บของ

“ฝนจะตกแล้วฉันกลับดีกว่า”

ไลลาผลุนผลันจะออก แต่มันกลับรั้งเอวไว้ แล้วดึงหล่อนไว้แนบชิด ก่อนจะก้มลงสูดความหอมของเรือนผมอย่างชื่นใจ

“อย่าเพิ่งกลับเลย เรามาทำความรู้จักกันก่อนดีกว่า”

“นี่ปล่อยฉันนะ ลบคลิปได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”