บทที่ 5

“ชมพู แกเป็นยังไงบ้างวะ เรื่องมันเป็นมายังไง ไหนเล่าให้ฉันฟังซิ” มิถิลาถามรัวๆ ด้วยความตกใจไม่แพ้กัน หญิงสาวเอื้อมมือไปปิดประตูห้องและลงกลอนอย่างแน่นหนาก่อนจะประคองพวงชมพูที่เริ่มสะอึกสะอื้นมานั่งที่ปลายเตียง

“ยัยญาดา นังมารร้ายนั่นมันทำฉันแสบมากเลยมิ นี่ถ้ามันมาอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ฉันสาบานเลยว่าจะสับมันเป็นชิ้นๆ” แทนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมด พวงชมพูกลับเลือกที่จะพรั่งพรูความเจ็บแค้นออกมาให้เพื่อนสาวฟัง และมิถิลาเองก็พอจะเข้าใจในความรู้สึกของหญิงสาวในเมื่อเธอเองก็เคยได้มีโอกาสเจอกับญาดา และเพียงสบตาก็รู้เลยว่าแม่นั่นร้ายขนาดไหน

“ใจเย็นๆ นะชมพู ตอนนี้แกปลอดภัยแล้วนะ ไม่ต้องกลัวๆ” มิถิลาปลอบพลางดึงเพื่อนตัวเล็กที่เวลาอยู่ด้วยกัน ใครๆ ก็มักจะทักว่าพวงชมพูเป็นน้องสาวของเธอเข้ามากอด ไม่แปลกหรอกที่ใครๆ จะมองว่าพวงชมพูเป็นน้องของเธอ ด้วยบุคลิกที่ดูโฉบเฉี่ยวมั่นใจในตัวเองบวกกับการแต่งหน้าที่เน้นความคมของใบหน้ามันทำให้เธอดูโตกว่าพวงชมพูที่แทบไม่ยอมแตะเครื่องสำอางเลยแม้แต่นิดเดียว ไหนจะรูปร่างที่เล็กบอบบาง ดวงหน้าสวยใสแก้มเนียนเป็นสีชมพูสมชื่อแบบเด็กๆ ดวงตานั้นหรือก็แวววาวประหนึ่งเด็กน้อยไร้เดียวสา แถมยังติดนิสัยซุกซนน้อยๆ จนบางครั้งเธอก็เอ็ดบ้างเหมือนกันกับความซุกซนนั้น เลยทำให้เจ้าหล่อนดูจะเป็นน้องสาวเสียมากกว่าเป็นเพื่อน

“ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆ นะมิ อยากฉีกมันเป็นชิ้นๆ แล้วโยนให้หมาข้างถนนแทะให้เกลี้ยงเลย” พูดไป พวงชมพูก็สะอื้นไป นัยน์ตากลมใสนั้นแม้เอ่อนองไปด้วยหยาดน้ำตาแต่แววแห่งความแค้นก็ยังฉายชัด

“ชมพู แกใจเย็นๆ ก่อนนะ ตั้งสติแล้วเล่าให้ฉันฟังซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น” มิถิลายังคงพยายามเรียกสติที่ดูเหมือนจะกระเจิดกระเจิงไปไกลของเพื่อนรักให้กลับคืนมา หญิงสาวปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนแก้มเนียนนั้นแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอดอีกครั้งจนพวงชมพูเริ่มตั้งสติตัวเองได้และเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้มิถิลาฟังอย่างละเอียด และเมื่อได้ฟังจนจบ มิถิลาเองก็ยอมรับเช่นกันว่าเธอก็อยากจะจับนังแม่เลี้ยงมารร้ายนั่นมาถ่วงน้ำกักขังวิญญาณไม่ให้ไปผุดไปเกิดเลยทีเดียว “หืม...นังแม่มด อย่างนี้มันน่าจับขึ้นเครื่องบินแล้วโยนลงดิ่งอากาศลงมาซะจริงๆ” มิถิลาเข่นเขี้ยวออกมา

“ตอนนี้ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วมิ...รู้สึกมืดแปดด้านไปหมด บ้านช่องก็คงจะอยู่ต่อไปไม่ได้แล้ว”

“ไม่เป็นไรนะชมพู ฉันอยู่นี่ทั้งคน ฉันจะหาทางช่วยแกเอง ลืมไปแล้วหรือว่าฉายาฉันคือ มิถิลานางฟ้าแม่ทูนหัวของพวงชมพู” มิถิลาลากเสียงยาวและบีบเสียงให้เล็กๆ ประหนึ่งกำลังพูดกับเด็กน้อยที่ทำให้พวงชมพูหัวเราะออกมาได้ “เดี๋ยวช่วงนี้แกมาอยู่ที่คอนโดฉันก่อนดีกว่า”

“เฮ้ย...จะดีหรือ ฉันเกรงใจ”

“โอ๊ย...จะมาเกรงใจอะไรฉัน สมัยตอนเรียนแกก็มาขลุกอยู่ห้องฉันไม่ยอมกลับบ้าน ทะเลาะกับแม่เลี้ยงก็มาหาฉัน ตอนเลิกกับแฟนก็มาปล่อยโฮที่ห้องฉัน” เพื่อนสาวกระเซ้าด้วยน้ำเสียงที่สดใสขึ้น พลอยให้บรรยากาศรอบด้านปลอดโปร่งขึ้นมาบ้าง “อีกอย่างเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันมีบินไปต่างประเทศ คงไม่ได้อยู่เป็นเดือน มีแกมาคอยเฝ้าห้องให้ ดีจะตาย สวยดุอย่างแกกันพวกขโมยได้ด้วย”

“ไอ้บ้า...ฉันไม่ใช่หมานะเว้ย” พวงชมพูฟาดฝ่ามือบางๆ ลงบนต้นแขนของเพื่อนสาวพร้อมกับปล่อยหัวเราะออกมา...หญิงสาวยอมรับว่า การมีมิถิลาอยู่ข้าง มันทำให้เธอรู้สึกว่าความทุกข์ที่แบกอยู่บนสองบ่ามันเบาบางลงไปกว่าครึ่ง อย่างน้อยเพื่อนสาวคนนี้ก็ทำให้เธอยิ้มได้ ทำให้เธอรู้ว่าต่อให้เธอมืดมนอับจนหนทางแค่ไหน มิถิลาจะยังคอยอยู่เคียงข้างและให้กำลังใจเธอเสมอ สมแล้วที่เจ้าหล่อนเป็นมิถิลานางฟ้าแม่ทูนหัวของพวงชมพู