รักได้รึเปล่า

ช่วงค่ำของวันนี้ในขณะที่หนิงซินกำลังเช็ดตัวให้ลูกน้อยอยู่ในมิติ โชคดีที่ในมินิมาร์ทมีทั้งยาลดไข้และยาแก้ปวดแก้อักเสบของเด็กขายอยู่ด้วย เธอจึงได้นำออกมาให้เป่าเปากิน พร้อมกับติดแผ่นเจลช่วยลดอุณหภูมิให้อยู่คงที่ไม่ให้ไข้ขึ้นสูง

"แม่จ๋า เป็งไยหย๋อ" (แม่จ๋าเป็นอะไรเหรอ)

หนูน้อยที่นอนอยู่บนเตียงเห็นว่าผู้เป็นแม่นิ่งเงียบจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"แม่คิดว่าเราต้องจัดบ้านกันใหม่แล้วล่ะลูก"

"ไมหย๋อ" (ทำไมเหรอ)

"แม่สังหรณ์ใจจ้ะ เราออกไปนอกมิติแล้วจัดบ้านข้างนอกกันดีกว่านะ"

หนิงซินเพิ่งได้รู้ตอนที่ชางหยวนมาส่งว่าเขาเป็นญาติผู้น้องของเถ้าแก่ชางจื่ออันที่เป็นคู่ค้าของเธอ หากวันหน้าเขาหรือใครมาที่นี่อาจจะสงสัยได้หากไม่เห็นเครื่องนอนหรือเครื่องครัวที่จำเป็นต้องใช้

"สังหองคือไยหย๋อ เป่าเปาม่ายยู้เยย"  (สังหรณ์คืออะไรเหรอ เป่าเปาไม่รู้เลย)

"เอาเป็นว่าไปอยู่ใกล้ ๆ แม่ ถ้าปวดแผลหรือง่วงนอนเมื่อไหร่ให้รีบบอกแม่ เข้าใจใช่ไหมจ๊ะ"

"ขะจายจ้ะ"  (เข้าใจจ้ะ)

ถึงจะไม่ค่อยสบายตัวอยู่แต่หนูน้อยก็ยังซุกซนหยอกล้อมารดาได้ตามประสา เรื่องราวในวันนี้ยังคงติดตาและฝังอยู่ในห้วงความรู้สึกผิดของหนิงซินไม่เสื่อมคลาย หากเธอรู้จักระวังตัวให้มากกว่านี้ ยัยหนูคงไม่ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

"ไปกันจ้ะ"

สองคนแม่ลูกออกมาจากมิติก็เริ่มจ้องมองไปรอบ ๆ บ้าน หนิงซินเปิดไฟส่องสว่างแต่ก่อนจะลงมือทำอะไรเธอไม่ลืมที่จะปิดผ้าม่านให้มิดชิดเพื่อไม่ให้ใครมองเข้ามาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

ในส่วนของห้องโถงเป็นจุดแรกที่หนิงซินเริ่มเอาโซฟานุ่ม ๆ ของมาจัดตกแต่ง มุมห้องเธอเอาคอกกั้นพร้อมกับของเล่นเด็กและหนังสือนิทานออกมาจัดไว้ให้เป็นมุมส่วนตัวของลูกสาว โต๊ะกินข้าวตัวเก่าที่ตั้งอยู่เธอก็หาผ้ามาคลุมให้ดูน่ามองขึ้น

"ว้าวแม่จ๋า ปึบ  ปึบ งี้เลยหย๋อ"  (แม่จ๋า พรึบ พรึบ อย่างนี้เลยเหรอ)

เสี่ยวเปาที่นั่งดูอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเก่าก็ตื่นตาตื่นใจกับสิ่งของมากมายที่ปรากฏตัวออกมาอย่างรวดเร็วจนเสียงดัง พรึบ พรึบ

"จะไปนั่งรอบนเก้าอี้นุ่ม ๆ หรอจะไปเล่นอยู่ในคอกกั้นจ๊ะ แต่เวลาเล่นต้องระวังนะลูก อย่าให้โดนแผล"

"งื้ออ แม่จ๋า"

หนิงซินรีบเข้าไปอุ้มลูกน้อยขึ้นมากอดเพื่อปลอบประโลม เธอรู้ว่าเหตุการณ์ในวันนี้คงติดอยู่ในความทรงจำของหนูน้อยไปอีกนาน

"ถ้าอย่างนั้นนั่งรอแม่จ๋าแป้บเดียว ปูที่นอนเสร็จแม่จ๋าจะรีบมาหา"

"ไปด้วยแม่จ๋า"

"เอาอย่างนั้นก็ได้จ้ะ เราไปจัดห้องนอนด้วยกันดีกว่าเนอะ"

หนิงซินเอาชุดเครื่องนอนออกมาจัดตกแต่งห้องนอนของเธอกับลูก ให้เหมือนกับว่าทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ตลอดเวลา พอจัดที่นอนเสร็จหนิงซินก็เอาเสื้อผ้าออกมาจัดเรียงใส่ในตู้พอประมาณ จากนั้นก็ตามด้วยโลชั่นและเครื่องบำรุงผิวอย่างอื่น ที่ขาดไม่ได้คือพี่กระต่ายของยัยหนู

"ฮะ ฮะ พี่กาต่ายมาแย้ว"  (พี่กระต่ายมาแล้ว)

หนูน้อยที่ได้เห็นเพื่อนรักก็รีบกระโจนขึ้นเตียงนอนนุ่ม ๆ ไปนอนกอดพี่กระต่ายสบายใจเฉิบโดยไม่สนใจคนเป็นแม่

ทางด้านหนิงซินก็รีบเข้าไปจัดห้องที่ว่างอยู่อีกห้องหนึ่งให้กลายเป็นห้องเก็บของ เธอเอาสินค้าที่เคยขายนำออกมาขายมาจัดเรียงไว้ พร้อมกับสินค้าตัวใหม่อีกหลายอย่างที่เธอตั้งใจว่าจะนำไปเสนอในอีก 2 วันข้างหน้า

"อ้าว หลับซะแล้ว"

กว่าจะกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้งก็พบว่ายัยหนูนอนหลับอ้าปากหว๋อไปแล้ว เห็นแบบนั้นหนิงซินจึงรีบจัดมุมเครื่องครัวเล็ก ๆ เอาไว้ พร้อมกับเตรียมน้ำดื่มและนมที่เตรียมพร้อมสำหรับการตั้งครรภ์ ที่เธอตั้งใจจะนำไปมอบให้เถ้าแก่เนี้ยพ่านเอ๋อ

"ไปนอนกันดีกว่านะลูก"

หนิงซินพาลูกน้อยกลับเข้ามานอนในมิติอีกครั้ง ลึก ๆ เธอไม่กล้าพาลูกน้อยนอนอยู่ในบ้านหลังนั้นได้อย่างหลับสนิท ทั้งความหวาดระแวง ทั้งความหวาดกลัวมันทำให้เธอเลือกที่จะใช้มิติเป็นโล่ป้องกันอันตรายให้กับตัวเองและลูกน้อยในยามวิกาล

"หนิงซิน เป่าเปา ตื่นกันรึยังจ๊ะ หนิงซินได้ยินพี่ไหม?"

เป็นไปตามที่หนิงซินคิดเอาไว้ไม่มีผิดเพี้ยน เสียงเรียกอยู่ที่ประตูหน้าบ้านหากเธอจำไม่ผิดคงเป็นเถ้าแก่เนี้ยพ่านเอ๋อแน่นอน

แอดดด

"มาแล้วค่ะ ทำไมถึงได้มาที่นี่กันแต่เช้าเลยคะ เชิญเข้ามาข้างในก่อนค่ะ"

หนิงซินรีบเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะไม่อยากให้แขกรอนาน

"เดี๋ยวผมช่วยเองครับ คุณหนิงซินรีบกลับเข้าไปนั่งเถอะ"

ครืดดด

พอหนิงซินปลดล็อกกุญแจเสร็จ ชางหยวนก็รีบเข้าไปช่วยเลื่อนประตูบานใหญ่เพราะไม่อยากจะให้เธอออกแรงมากเกินไป

"เป็นยังไงกันบ้างหนิงซิน พี่กับเฮียได้ยินข่าวจากพี่ชางหยวนก็เลยรีบมาดู เห็นบอกว่ายัยหนูเป่าเปาหัวแตกด้วยจริงไหม"

พ่านเอ๋อรีบเดินตามหนิงซินเข้าไปในบ้าน ตามด้วยชางจื่ออันและชางหยวนที่เดินตามมาติด ๆ

"ใช่ค่ะ โชคดีที่เมื่อคืนไข้ไม่ขึ้น ตอนนี้ยังนอนไม่ตื่นเลยค่ะ อยู่ในห้องนั้น เข้าไปดูได้นะคะ"

หนิงซินชี้ไปที่ห้องนอนที่เธอตั้งใจเปิดประตูเอาไว้เพื่อให้ทุกคนได้เข้าไปเยี่ยมยัยหนูได้สะดวกขึ้น ดีที่เธอรู้สึกตัวตื่นแต่เช้าจึงรีบพาลูกออกมานอนนอกมิติ รวมไปถึงทำข้าวต้มหมูเอาไว้พร้อมสรรพ

"ได้จ้ะ เฮียตามฉันมาดูหลานเร็วเข้า"

"ครับ ดูสิยังนอนหลับปุ๋ยอยู่เลย"

"น่าสงสารจังเลยค่ะเฮีย ตัวแค่นี้ก็ต้องเจ็บตัวซะแล้ว"

ระหว่างที่สองสามีภรรยากำลังดูหนูน้อยอยู่ในห้อง ชางหยวนกลับถือถุงโกปี๊กับนมชมพูและปาท่องโก๋มายืนให้หนิงซิน

"ป้าเหยาบอกว่าคุณกับยัยหนูชอบกินใช่ไหมครับ ป้าแกรู้ว่าพวกเราจะมาที่นี่ก็เลยฝากมาให้"

"อ๋อ ใช่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณชางหยวน ดื่มน้ำก่อนค่ะ ว่าแต่จะอยู่กินข้าวต้มด้วยกันก่อนดีไหมคะ"

"ดีครับ"

ชางหยวนตอบรับโดยไม่คิดลังเลเลยแม้แต่น้อย หนิงซินที่เห็นแบบนั้นได้แต่ยิ้มบาง ๆ แล้วรีบไปตักข้าวต้มมาทั้งหมด 3 ถ้วย พร้อมกับจัดปาท่องโก๋ที่ได้มาใส่ในจานออกมาให้แขกได้นั่งกินด้วยกัน

"มาแล้วค่ะ คุณชางหยวนลงมือก่อนได้เลยนะคะ โต๊ะอาจจะแคบไปหน่อย หวังว่าพอจะนั่งได้ใช่ไหมคะ"

"ได้ครับ ไม่มีปัญหา"

"คุงลุง ต๊ะเอ๋ เป่าเปามาแย้วค้า มีไอติมยึป่าว คัยสังยาไว้น๊า"

(คุณลุงเป่าเปามาแล้ว มีไอติมรึเปล่า ใครสัญญาไว้น๊า)

ยัยหนูตัวน้อยที่เดินออกมาจากห้องพร้อมกับป้าพ่านเอ๋อ พอได้เห็นหน้าคุณลุงใจดีของเธอมุมปากน้อยก็เผยรอยยิ้มจนแก้มแทบปริ ไม่เท่านั้นยัยหนูยังรู้จักเอยทวงรางวัลของตัวเองเสียอีก

"จ๊ะเอ๋ นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็เป่าเปาคนเก่งของลุงนี้เอง เมื่อคืนหนูเป็นยังไงบ้าง มีไข้รึเปล่า ถ้าเป็นไข้กินไอติมไม่ได้รู้ไหม"

"ฮะ ฮะ ไม่มีหย๊อก ตะเองยึป่าว ตะเองม่ายมีไอติมยึป่าว"

(ไม่มีหร๊อก ตัวเองรึเปล่า ตัวเองไม่มีไอติมมารึเปล่า)

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ถึงเช้านี้ลุงจะไม่มีไอติมมา แต่ลุงมีปาท่องโก๋มาฝากหนูด้วยนะรู้ไหม ไปกินข้าวด้วยกันเร็วเข้า"

ร่างน้อย ๆ ชูแขนสองข้างขึ้นให้คุณลุงใจดีอุ้มตนเองแต่โดยดี ทำเอาชางจื่ออันกับชางพ่านเอ๋อที่ได้เห็นต่างก็นิ่งอึ้งราวกับถูกผีหลอก การที่เห็นชางหยวนยิ้มก็ว่ายากแล้ว การที่เห็นเขายอมเข้าใกล้ผู้หญิงนั่นจัดว่ายากกว่าแต่นี่ถึงขั้นหยอกล้อเล่นกับหนูน้อยเป่าเปา แบบนี้มันน่าทึ่งเกินไปแล้ว

"ฮะ ฮะ อาหย่อยเหมืองกัง ให้อาพัยให้อาพัย" (อร่อยเหมือนกัน ให้อภัย ๆ)

"เถ้าแก่ เถ้าแก่เนี้ยอยู่กินข้าวต้มด้วยกันก่อนนะคะ ฉันมีของสำคัญอยากให้ทั้งคู่เป็นของขวัญที่เราได้รู้จักกันค่ะ"

"ของขวัญอะไรกันหนิงซิน ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองเพราะพวกเราหรอกนะ"

"ไม่สิ้นเปลืองหรอกค่ะ ไหน ๆ ฉันก็ตักข้าวต้มไว้แล้ว กินให้เสร็จแล้วดื่มนมขวดนี้ตามลงไปเลยนะคะ"

"นมอะไรเหรอหนิงซิน"

"นั่นสิ แล้วของอาหยวนล่ะ"

สองสามีภรรยาเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะหนิงซินถือนมมาเพียง 2 ขวดเท่านั้น อีกอย่างรูปร่างหน้าตานมแบบนี้เขาก็ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

"นมตัวนี้เป็นนมที่ทำมาเพื่อคุณพ่อคุณแม่ที่เตรียมพร้อมจะตั้งครรภ์ มีส่วนผสมของ มะเขือเทศ เก๋ากี้ มะกรูด ขิงและอินทผลัม สำหรับคุณแม่จะช่วยบำรุงกล้ามเนื้อมดลูก บำรุงผิวพรรณ บำรุงรังไข่เพื่อเตรียมพร้อมร่างกาย"

"..." "..."

"สำหรับคุณพ่อดื่มแล้วจะช่วยให้เลือดลมไหลเวียนดี บำรุงกำลังและทำให้น้ำเชื้อแข็งแรง ให้ดื่มวันละ 2 ครั้ง เช้า-เย็น ทั้งคุณพ่อกับคุณแม่เลยนะคะ"

"ดื่มแล้วพี่จะตั้งท้องจริง ๆ ใช่ไหมหนิงซิน"

ชางพ่านเอ๋อรู้สึกมีความหวังอีกครั้งหลังจากได้ยินที่หนิงซินพูด ชางจื่ออันเองก็ไม่ต่างกัน เพราะความทุกข์ของภรรยาก็เป็นความทุกข์ของเขาเช่นกัน

"หลายคู่ที่ดื่มแล้วได้ผลภายใน 3 เดือน ส่วนคู่ของเถ้าแก่ผ่านการตรวจร่างกายมาแล้วว่าไม่มีปัญหา ฉันเชื่อว่าจะต้องได้ผลค่ะ อ้อ แต่ถ้าตั้งท้องแล้วต้องเปลี่ยนไปดื่มอีกสูตรนึงนะคะ สูตรนั้นจะช่วยบำรุงในขณะที่ตั้งท้องและทำให้มีน้ำนมมากขึ้น"

"ได้เลย พี่จะเริ่มกินวันนี้เลย เฮียคะกินข้าวต้มกันเร็วเข้า พวกเราจะได้รีบกินนมบำรุง"

"จ้ะ ๆ เป่าเปาขา ขอลุงกับป้านั่งกินข้าวด้วยคนได้ไหม"

"ได้เยยค้า เป่าเปาชอบมีเพื่องเยอะ ๆ "  (ได้เลยค่ะ เป่าเปาชอบมีเพื่อนเยอะ ๆ)

"เป่าเปามาหาแม่ไหมลูก หนูไปนั่งตักคุณลุงแบบนั้นรบกวนแขกรู้ไหม"

หนิงซินเห็นว่าชางหยวนต้องแบ่งข้าวต้มในถ้วยของตัวเองมาป้อนลูกของเธอด้วย เช่นนั้นจึงรีบชวนให้ยัยหนูกลับมาหาตนเอง แต่ก็ไม่เป็นผล

"คุงลุงเป็งแขกหย๋อ เป่าเปาให้เป็งพ่อจ๋าเอาม๊ะ"

(คุณลุงเป็นแขกเหรอ เป่าเปาให้เป็นพ่อจ๋าเอาไหม)

แค่ก ๆ ๆ ๆ

"เป่าเปาห้ามพูดแบบนั้นลูก คุณชางหยวนดื่มน้ำก่อนนะคะ ขอโทษด้วยที่ยัยหนูเสียมารยาท"

"ไม่เป็นไรครับ ให้แกเรียกเถอะ เป่าเปาทำไมหนูทำหน้าแบบนั้น"

ดื่มน้ำเสร็จชางหยวนก็สังเกตเห็นว่ายัยหนูตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักมีสีหน้าหม่นเศร้าลง

"อึก ยักมะได้อีกแย้วหย๋อ"  (รักไม่ได้อีกแล้วหรอ)

"อะไรคือรักไม่ได้ เป่าเปาบอกลุงได้ไหมครับ"

"ที่บ้างทุกคงบอกว่าเป่าเปายักป้อจ๋าม่ายได้ แล้วเป่าเปายักคุงลุงได้ยึป่าว"

(ที่บ้านทุกคนบอกว่าเป่าเปารักพ่อไม่ได้ แล้วเป่าเปารักคุณลุงได้รึเปล่า)

ทุกคนที่ได้ยินคำตอบก็ได้แต่สงสารหนูน้อยที่ผ่านเรื่องแย่ ๆ มามาก

"รักได้ เป่าเปารักลุงได้ รักลุงจื่ออัน รักป้าพ่านเอ๋อก็ได้ พวกเราที่นี่รักหนูทุกคน"

"จิงหย๋อ"  (จริงหรอ)

"จริงครับ"

"ฮะ ฮะ ฮะ เป่าเปาซาบายจายละ" (เป่าเปาสบายใจละ)

เมื่อทุกคนเห็นว่ายัยหนูเป่าเปากลับมาหัวเราะได้อีกครั้งก็เบาใจขึ้นเยอะ หลังจากกินข้าวต้มเสร็จ พูดคุยกันอีกเล็กน้อยทั้งสามคนก็กลับไปพร้อมกับนมที่หนิงซินเตรียมให้ชางพ่านเอ๋อไปอีกหลายลัง