มีลับลมคมใน

รุ่งเช้าวันต่อมา

วันนี้หลี่หนิงซินตั้งใจจะพาลูกสาวออกไปปั่นจักรยานดูร้านรับซื้อนาฬิกา แต่เธอก็ยังไม่มั่นใจว่ายุคนี้จะมีร้านแบบนั้นหรือไม่ ค่ำคืนที่ผ่านมาเธอกับลูกนอนหลับพักผ่อนอยู่ในมิติ บางเวลาหนิงซินก็แอบออกมาดูนอกมิติว่าโจรขโมยไหมแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"วันนี้กินข้าวต้มดีไหมลูก"

"ดีค่า แม่จ๋ากิงโก๋โก๋ด้วยได้ม้าย" (ดีค่ะ แม่จ๋ากินปาท่องโก๋ด้วยได้ไหม)

"โก๋โก๋?"

"โก๋โก๋เมื่อวางงายแม่จ๋า"  (ปาท่องโก๋เหมือนที่กินเมื่อวานไงแม่จ๋า)

"อ๋อ ปาท่องโก๋ที่ร้านคุณยายเหรอลูก"

"ช่ายค่า"

"ได้ ๆ เดี๋ยวแม่พาเดินออกไปซื้อ ขอแม่ต้มหม้อน้ำซุปไว้ก่อนนะคะ หนูนั่งเล่นตัวต่อรอแม่จ๋าก่อนนะ"

สองแม่ลูกพูดคุยกันระหว่างที่เดินลงจากบันไดชั้นสองของร้านอาหาร หลังจากตกลงกันได้ต่างคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง หนูน้อยเสี่ยวเปาไปนั่งเล่นอยู่ในคอกกั้นเล็ก ๆ ของเด็ก ในนั้นมีทั้งตุ๊กตาเจ้าหญิง และตัวต่ออีกหลายอย่างให้เลือกเล่น

"เป่าเปาหนูอยากกินข้าวต้มอะไรลูก หมู กุ้งหรือปลา"

"จุ้งตัวโต ๆ ค้า"  (กุ้งตัวโต ๆ ค่า)

"ได้เลย"

หนิงซินตั้งหม้อน้ำซุปแล้วใส่กระดูกหมูลงไป ตามด้วยเกลือ รากผักชีและพริกไทดำอีกเล็กน้อย เธอดูความแรงของไฟให้อยู่ในระดับปานกลางพอเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วจึงเรียกเป่าเปาให้ออกจากมิติไปพร้อมกัน

"แม่จ๋าเสร็จแล้วลูก ไปซื้อปาท่องโก๋กันค่ะ"

"ไปแย้วแม่จ๋า เป่าเปาขอฉามตัวน๊า"  (เป่าเปาขอ 3 ตัวนะ)

"ได้เลยจ้ะ"

หนิงซินพาลูกน้อยออกจากมิติแล้วเดินออกไปที่หน้าบ้านเช่า เมื่อปิดล็อกกุญแจเรียบร้อยทั้งคู่จึงจับมือกันเดินออกไปที่หน้าปากซอย ด้วยว่าตอนนี้เป็นเวลาเพียง 7.30 น. อากาศเย็นสบายจึงถือว่าได้เดินเล่นไปในตัว

บรื้นนนนน

"โฮ๊ะ แม่จ๋ารกเยอะแยะเยย ฮะ ฮะ"

หนูน้อยเสี่ยวเปาชี้ไปที่รถคันใหญ่ที่วิ่งสวนกันไปมาบนถนนไม่ต่างจากเมื่อวานที่ผ่านมา บ่อยครั้งที่หนิงซินต้องตอบคำถามลูกน้อยที่เพิ่งมีโอกาสได้เห็นสิ่งใหม่ ๆ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เธอเหนื่อยหน่ายกับคำถามมากมายของยัยหนู

"ดูได้แต่จำที่แม่จ๋าบอกได้ไหมคะ ห้ามอะไรเอ่ย?"

"ห้ามกั้ย ๆ ตูกม้ายแม่จ๋า"  (ห้ามเข้าใกล้ถูกไหมแม่จ๋า)

"ถูกต้อง ลูกสาวแม่จ๋าเก่งมาก หนูเดินไหวไหม ให้แม่จ๋าอุ้มไหมลูก"

"ไหวค่า"

ทั้งคู่เดินคุยกันไปเรื่อย ๆ ไม่นานก็ถึงร้านป้าเหยาที่ขายโอยั๊วะกับปาท่องโก๋ทอด ไม่ต่างจากทุกวันเพราะเป็นช่วงเช้าที่เร่งด่วน โต๊ะทุกตัวมีคนนั่งเต็มไปหมด หนิงซินจึงรีบสั่งปาท่องโก๋ตามที่ลูกน้อยของเธอต้องการ

"ป้าค่ะเอาโกปี๊ 1 นมชมพู 1 ปาท่องโก๋ 5 ตัว วันนี้ใส่ถุงนะคะ"

"อ้าวยัยหนูหนิงกับเสี่ยวเปาเองเรอะลูก มา ๆ เดินมานั่งในนี้ก่อน เดี๋ยวยายจะรีบทำให้"

"คุงค่ายายจ๋า"

สองแม่ลูกเดินอ้อมมานั่งใกล้ ๆ จุดที่ป้าเหยาชงน้ำ หญิงชราเห็นแบบนั้นจึงได้เอ่ยถามถึงความเป็นอยู่ในค่ำคืนที่ผ่านมา

"แล้วเมื่อคืนเป็นยังไงบ้างลูก พออยู่กันได้ไหม"

"อยู่ได้ค่ะป้า ฉันรบกวนถามอะไรป้าสักหน่อยได้ไหมคะ"

"ว่ามาเลยลูก ไม่ต้องเกรงใจ"

มีบางจังหวะที่ป้าเหยาหันมาพูดคุยกับหนิงซิน โชคดีที่ป้าแกมีลูกมือคอยช่วยขายของอีก 2 คน จึงไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่

"ป้าพอจะรู้จักร้านรับซื้อนาฬิกา หรือว่าโรงรับจำนำบ้างไหมคะ"

"อืม มันก็มีอยู่ แต่ต้องระวังตัวหน่อยนะลูก ขยับเข้ามาใกล้ ๆ ป้าเร็วเข้า"

หนิงซินยอมขยับเข้าไปใกล้ ๆ ตามที่ป้าเหยาบอก เธอพยายามตั้งใจฟังสิ่งที่ป้าเหยากระซิบบอกที่หมายที่เธอต้องไป  แต่ด้วยเส้นทางที่สลับซับซ้อนจึงทำให้เธองุนงงอยู่บ้าง

"..."

"จำได้แล้วใช่ไหมลูก"

"เอ่อ ค่ะป้า นี่เป็นค่าน้ำกับปาท่องโก๋นะคะ"

ของที่เธอสั่งเสร็จพอดี หนิงซินจึงยื่นเงินที่เตรียมมา 1 หยวน 1 เหมา ให้กับป้าเหยา แล้วขอตัวพาลูกน้อยกลับบ้านด้วยความเป็นห่วงหม้อน้ำซุปที่เธอตั้งไว้

"ขอบใจมากลูก ไปที่ที่ป้าบอก เค้าให้ราคาดี"

"ค่ะ "

"กะก่องนะค้าคุงยาย พุ่งนี้เป่าเปามาอีกค่า" (กลับก่อนนะคะคุณยาย พรุ่งนี้เป่าเปามาอีกค่า)

"จ้า ๆ อย่าลืมมาหายายนะ"

"ค้า"

หนูน้อยเสี่ยวเป่าตอนนี้สดใสและยิ้มง่ายขึ้น ไม่นานก็รู้จักโปรยเสน่ห์ไปทั่วจนคนเฒ่าคนแก่ต่างก็เอ็นดู หลังจากสองแม่ลูกเดินกลับเข้าซอยไป ชางหยวนที่นั่งหันหลังให้หนิงซินก็มองตามสองคนแม่ลูกจนลับตา

"จะไปไหนครับลูกพี่"

หมิงเจ๋อเอ่ยถามผู้เป็นนายที่นั่งกินโอยั๊วะกับปาท่องโก๋ที่อยู่ ๆ ก็ลุกพรวดพราดอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

"วันนี้ให้เถียนซ่วยดูงานที่บ้านปันสุขไปก่อน ส่วนนายตามฉันมานี่"

พูดจบชางหยวนก็ควักเงินออกมาจ่ายค่าน้ำชากาแฟให้ลูกน้องรวมไปถึงคนงานก่อสร้างทุกคน จากนั้นก็ขึ้นมอเตอร์ไซค์คู่ใจแล้วให้ลูกน้อยอย่างหมิงเจ๋อซ้อนท้าย

"จะไปไหนครับลูกพี่ เดี๋ยวผมขับให้เองครับ"

"ไม่ต้อง อยู่เงียบ ๆ"

หมิงเจ๋อจำต้องปิดปากให้สนิทแล้วนั่งซ้อนท้ายไปเงียบ ๆ เพื่อรอดูว่าลูกพี่ของเขาจะทำอะไร ชางหยวนขับมอเตอร์ไซค์ไปเรื่อย ๆ เพื่อจะดูว่าบ้านหนิงซินกับลูกพักอยู่บ้านหลังที่เขาสงสัยจริงหรือไม่

พอเห็นว่าทั้งคู่เลี้ยวเข้าไปในบ้านเช่าเลขที่ 8 จริง ๆ เขาจึงขับรถผ่านไปไม่ให้มีพิรุธ ก่อนจะกลับรถออกมาแล้วเปลี่ยนให้ลูกน้องมาขับแทน

"นายมาขับไปส่งฉันที่ร้านรับซื้อของในตลาดมืด เสร็จแล้วให้นายรีบเอาแผนที่ร้านมาโยนเข้าไปที่บ้านหลังนั้น เข้าใจที่ฉันสั่งใช่ไหม"

"บ้านของสองแม่ลูกที่คุยกับป้าเหยาเมื่อกี้เหรอครับ ลูกพี่ดูแปลกไปนะครับรู้ตัวไหม ผมไม่เคยเห็นลูกพี่จะสนใจเรื่องของคนอื่นซะหน่อย คนรู้จักก็ไม่ใช่"

พั๊วะ!

"ทำตามที่ฉันสั่งก่อนจะโดนมากกว่านี้"

"โอ๊ยลูกพี่ ถึงขั้นโบกหัวผมขนาดนี้คงไม่ธรรมดาแล้วมั้งครับ"

"ยังอีก!"

"ครับ ๆ ขึ้นมาเลย รับรองว่าผมจะตั้งใจเขียนแผนที่ให้ดี อาซ้อจะได้ตามไปหาลูกพี่ถูก"

ป้าบ!

"เล่นไม่เลิก"

"ครับ ๆ หยุดแล้วครับ"

ถึงแม้หมิงเจ๋อจะได้กินขนมตุ๊บตั๊บไปสองที แต่ในหน้าของเขากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เท่านี้เขาก็แน่ใจแล้วว่าลูกพี่ของเขาต้องสนใจผู้หญิงคนนี้มากแน่นอน ไม่แน่เธออาจจะได้กลายมาเป็นอาซ้อของพวกเขาก็เป็นได้ หากว่าลูกพี่ของพวกเขามีความกล้าพอ

หนิงซินกับเป่าเปาพอกลับถึงบ้านก็รีบเข้าไปในมิติแล้วทำข้าวต้มกุ้งกินคู่กับปาท่องโก๋กรอบ ๆ และเครื่องดื่มร้อน ๆ ที่ได้มาจากร้านป้าเหยาทันที ใช้เวลาไม่ถึง 30 นาทีสองคนแม่ลูกก็อิ่มแปล้ และเตรียมตัวจะออกไปตะลุยในเมืองใหญ่ต่อ

แอดดด

"เป่าเปาออกมาเร็วลูก"

"มาแย้วแม่จ๋า"

สองแม่ลูกเดินออกจากบ้านมาในชุดกางเกงทะมัดทะแมงเพื่อให้ปั่นจักรยานได้สะดวก นาฬิกาที่หนิงซินเตรียมมาเธอเอาใส่ถุงผ้าแล้วเรียงใส่ตะกร้าหน้ารถ ระหว่างนั้นสายตาของหนิงซินก็หันไปเห็นกระดาษสีขาววางอยู่บนพื้นภายในรั้วบ้านเธอจึงเดินไปหยิบขึ้นมาดู

"แผนที่เหรอ สงสัยจะเป็นป้าเหยา"

หนิงซินทำความเข้าใจกับแผนที่ในกระดาษที่เธอคิดว่าป้าเหยาเป็นคนนำมาให้ หลังจากนั้นก็ปิดล็อกบ้านแล้วพาลูกน้อยปั่นจักรยานไปยังตลาดมืดตามที่เขียนอยู่ในแผนที่ ยังดีที่เธอไม่ลืมจะปิดบังใบหน้าของเธอกับลูกสาวเอาไว้

"เป่าเปาถ้าร้อนบอกแม่นะลูก"

"ค่า"

สองแม่ลูกปั่นจักรยานไปตามทางเรื่อย ๆ บนถนนที่วุ่นวายพอสมควร ส่วนใหญ่จะเป็นจักรยานและสามล้อลาก บางครั้งก็มีรถยนต์และสามล้อเครื่องขับสวนกันไปมาเป็นระยะ กว่าจะมาถึงที่หมายได้ก็เล่นเอาหนิงซินเหงื่อออกไปไม่น้อย เพราะความไม่คุ้นชินกับการจราจรที่สับสนวุ่นวายกว่าที่เคยเจอมา

เมื่อถึงจุดหมายที่เป็นประตูสีดำตามที่มีบอกในแผนที่ หนิงซินจอดจักรยานไว้ปากทางเข้า เสร็จแล้วปกปิดใบหน้าของเธอกับลูกน้อยให้เรียบร้อยแล้วถือกระเป๋าผ้าที่อยู่หน้าตะกร้าหน้าจักรยานเดินไปหาคนเฝ้าประตู

"เป่าเปา หนูซบไหล่แม่ไว้นะลูก หันเข้ามาหาแม่ ไม่ว่าจะได้ยินอะไรก็ห้ามพูดเด็ดขาด ถ้าเข้าใจแล้วพยักหน้าให้แม่รู้ด้วย"

"อื้อ"

หนูน้อยเป่าเปาทำตามที่แม่จ๋าของเธอบอกทุกอย่าง หนิงซินที่เห็นว่ามีคนคอยเข้าอยู่หน้าประตูทางเข้าตามที่ในใบแผนที่บอกเธอจึงรีบเดินเข้าไปถามอย่างระแวดระวัง เพราะที่นี่ดูลึกลับซับซ้อนพอตัว แต่ละคนที่เข้าออกก็ปิดหน้าปิดตาอย่างดี

"พี่ชายจ๊ะ ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่าร้านนี้ต้องไปยังไง"

ชายหน้าตาดุดันหันมาตามเสียงเรียก เขาก้มมองดูกระดาษที่หนิงซินยื่นมาตรงหน้า ทันทีที่เห็นสัญลักษณ์บางอย่างก็ทำให้เขารู้ทันทีว่าต้องดูแลผู้หญิงคนนี้ให้เธอไปถึงที่หมายอย่างปลอดภัย

"เดินตามผมมาทางนี้เลยครับ"

"เอ่อ คือฉันจอดจักรยานไว้ตรงนี้ได้ไหมคะ"

"ไม่ต้องห่วงครับ จะไม่มีใครแตะต้องสิ่งของของคุณ"

ชายคนดังกล่าวส่งสายตาให้คนที่เหลือจัดการต่อ ส่วนเขาก็รีบนำหน้าหนิงซินไปที่ร้านรับซื้อของตามในแผนที่ทันที ตลอดทางหนิงซินสังเกตเห็นการคุ้มกันของที่นี่ แม้กระทั่งการเข้าออกที่ดูมีลับลมคมในมันทำให้เธอนึกได้อย่างเดียวก็คือที่นี่เป็นตลาดมืดที่ค้าขายสิ่งของผิดกฎหมายแน่ ๆ

ตลอดสองข้างทางที่เธอเดินไปมีทั้งแผงลอยและแบบที่เช่าเป็นร้าน บางร้านก็มีพวกอาวุธปืนวางเรียงขายได้อย่างเปิดเผย บางร้านก็คล้ายร้านขายยา หรือสมุนไพรต่าง ๆ แต่สมุนไพรประเภทไหนกันล่ะที่จะมาวางขายในตลาดแห่งนี้ ถ้าไม่ใช่สมุนไพรที่ผิดกฎหมายและให้โทษร้ายแรงต่อร่างกาย

"ถึงแล้วครับ ผมจะรอคุณตรงนี้เพื่อพาคุณกลับออกไปส่งที่ทางเข้า"

คนดูแลพาหนิงซินกับลูกมาหยุดอยู่ที่ร้านตามกระดาษที่ได้ดู ก่อนจะเปิดประตูให้เธอเดินเข้าไปข้างในได้อย่างสะดวก

"เดี๋ยวฉันเดินไปเองก็ได้ค่ะพี่ชาย ขอบคุณมากนะคะที่พามาส่ง"

"ไม่ได้ครับ ในนี้มีแต่คนมากเล่ห์ เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องส่งคุณออกไปให้สำเร็จ รีบเข้าไปทำธุระเถอะครับ"

พอได้ยินที่ฝ่ายตรงข้ามพูดยิ่งทำให้หนิงซินคิดว่าเธอไม่ควรมาที่นี่บ่อย ๆ ครั้งแรกเธอคิดว่าจะเอานาฬิกาออกมาขายครั้งละ 10 เรือนแล้วค่อยมาอีกเรื่อย ๆ แต่พอเห็นแบบนี้ดูท่าว่าเธอคงต้องเปลี่ยนความคิดซะแล้ว