ตอนที่ 8 คนแปลกหน้า (2)

“ข้ากลับไปเล่าให้พี่หงฟังว่ามีคนมาหาน้องโจว เขาก็ไม่วางใจจึงบอกให้ข้ามาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า เขาก็ตามมาด้วย เช่นนั้นวันนี้พวกข้าสองคนขอกินมื้อเย็นบ้านเจ้าก็แล้วกัน”

“ได้” รั่วหลานพยักหน้ารับแล้วหันไปทางหงทั่ว “ขอบคุณพี่หงที่เป็นห่วง”

“อือ อย่างไรก็มีคนแปลกหน้าอยู่ด้วย ข้าไม่วางใจหรอก” กล่าวจบเขาก็ชักสีหน้าใส่แขกทั้งสองเสียอย่างนั้น

ไม่นานหลังจากที่รั่วหลาน น้าหลัว หลิวซิ่วช่วยกันทำอาหารจนเสร็จ โจวหยวนกับหลัวต้านก็กลับมา ทั้งสองแบกกระบุงที่มีหน่อไม้และผักป่าหลายอย่างกลับมา ยังมีไม้คานหามกวางหนุ่มตัวโตกลับมาด้วย

รั่วหลานเห็นก่อน นางวิ่งไปหาเขา “ท่านกลับมาแล้ว บ้านเรามีแขก”

โจวหยวนก้มมองศีรษะที่เกล้าผมง่ายๆ ซุกอยู่ที่ต้นแขนเขาก่อนจะมองเลยไปถึงแขกทั้งสอง สีหน้าเขาดำทมึงขึ้นทันที

“ข้าไม่รู้จัก”

คนทั้งสองลุกขึ้นพรวดพร้อมกัน

“โถ่ เจ้าใจดำกับพวกเราเกินไปหรือไม่” คนที่มีอายุมากกว่าโอดครวญทันที สีหน้าดูท่าว่าเศร้าใจของจริง

โจวหยวนไม่สนใจพวกเขา เห็นหงทั่วอยู่ด้วยก็พยักหน้าให้เขา “พี่หงอยู่กินข้าวกับข้าก่อนเถอะ”

“อือ” เขาเห็นทั้งโจวหยวนและหลัวต้านแบกกวางอยู่จึงถาม “กวางตัวนี้?”

“ก่อไฟ ย่างเถอะ มีมอดมาคอยกินไม้บ้านข้าอยู่ เอาเนื้อยัดปากไปก่อนก็แล้วกัน” ขณะพูดก็ชายตามองแขกทั้งสอง จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้หลัวต้านวางกวางหนุ่มพร้อมกัน

“ข้าจัดการเอง พวกเจ้าไปอาบน้ำผลัดผ้าเถอะ” หงทั่วอาสาและลงมือเก็บฟื้นก่อไฟอยู่หน้ากระท่อมนี่เอง หลิวซิ่วไปช่วยสามีอีกแรง

“เจ้ากลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าก่อนเถอะ” โจวหยวนสั่งหลัวต้าน

หลัวต้านมองไปทางมารดา “ท่านแม่จะกลับไปพร้อมข้าหรือไม่”

“แม่กินข้าวก่อนค่อยกลับ เจ้ารีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”

หลัวต้านพยักหน้าแล้วจากไป ทิ้งกระบุงผักไว้ที่นี่ข้างกระบุงของโจวหยวน

โจวหยวนเดินลงไปที่ลำธาร รั่วหลานเห็นดังนั้นจึงเดินเข้ากระท่อมไปหยิบชุดใหม่ที่นางเย็บให้เขาและผ้าเช็ดตัวกับเปลือกไม้ใช้ขัดตัวตามลงไปที่ลำธาร

ก่อนตามลงไป นางยังหันมองแขกทั้งสองที่นั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ท่าทางผิดกับตอนที่โจวหยวนไม่อยู่อย่างยิ่ง

รั่วหลานวางเสื้อผ้าลงบนหินก้อนหนึ่ง “ให้ข้าถูหลังให้ท่าน”

โจวหยวนจึงเดินกลับมาข้างนาง นั่งลงระดับเดียวกับนาง รั่วหลานจึงใช้รากไม้ขัดหลังให้เขาอย่างที่ทำมาก่อนแล้วหลายครั้ง

“พวกเขามานานแล้วหรือ?”

“ราวหนึ่งชั่วยามได้”

“พูดอะไรหรือไม่”

“บอกว่าเป็นสหายของท่าน พบกันในเมืองหลายครั้ง มาหาท่านวันนี้เพราะมีเรื่องให้ช่วย”

โจวหยวนไม่พูดอะไรอีก เขานั่งนิ่งให้รั่วหลานถูหลังจนเสร็จ ตัวเขาอาบน้ำชำระกายต่อ นางก็ช่วยเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้เขาจนเสร็จจากนั้นก็พากันเดินขึ้นจากลำธาร ตอนนี้หงทั่วถลกหนังกวางยกขึ้นย่างทั้งตัวแล้ว หลัวต้านกลับมาแล้วด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่ กำลังจัดการกับเลือดกวางและพวกเครื่องในอยู่กับน้าหลัว

แขกสองคนนั่งสงบเสงี่ยมมองกวางหนุ่มถูกย่างจนน้ำมันหยด ไม่ได้สนใจใครอีก ท่าทางว่าจะหิวแล้ว รั่วหลานแอบรู้สึกผิดที่ปล่อยให้พวกเขาหิว ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นแขก รับรองแค่น้ำชาคงไม่พอ แต่จะทำอย่างไรได้ ที่นี่ไม่มีของว่าง มีกินแค่อาหารสองถึงสามมื้อก็นับว่าดีมากแล้ว

หญิงสาวเข้าเพิงครัวไปตักน้ำแกงมาให้ ก่อนหน้านี้น้าหลัวให้หลัวต้านไปเอาชามที่บ้านตนมาเพิ่ม ทุกคนจึงมีชามน้ำแกงเป็นของตัวเองซดแก้กระหายกันไปก่อน

กับข้าวที่ทำไว้ก่อนก็เอาออกมากินกับข้าวสวยร้อนๆ เนื้อย่างก็กำลังได้ที่ ต่างคนต่างกินอย่างอิ่มหนำ ไม่ได้เห็นแขกสองคนสำคัญแต่อย่างใด เพราะแขกก็ทำตัวเหมือนเจ้าบ้าน กินข้าว แล่เนื้อกวางกินเองจนปากมันแผลบ

กว่าจะกินเสร็จก็ใช้เวลาไม่น้อย หงทั่วไปเอาสุราที่บ้านมาเปิด ดื่มกันจนดึก น้าหลัวกับหลิวซิ่วกลับไปก่อน พวกนางไม่ต้องห่วงรั่วหลานแล้วเพราะโจวหยวนอยู่ด้วยทั้งคน แขกสองคนนั้นไม่กล้าทำอะไรแน่นอน

รั่วหลานล้างหน้าล้างตาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมนอนแล้ว เพราะบุรุษยังดื่มกันอยู่ โจวหยวนจึงดันนางเข้ากระท่อมให้พักผ่อน นางก็ไม่คิดมาก เพราะเขาอาจมีเรื่องคุยกันสองคนนั้น ที่เขาบอกว่าไม่รู้จักก่อนหน้านี้ ไม่น่าจะใช่แล้ว สองคนนั้นออกจะเกรงใจเขาด้วยซ้ำ

ก่อนนางหลับไปได้ยินเสียงของเขากับหงทั่วแว่วๆ ใกล้กระท่อม แต่จับใจความใดไม่ค่อยได้ นางจึงเลิกสนใจ

“เจ้าจะกลับไปหรือไม่” หงทั่วกล่าวขึ้นขณะชายตามองสองแขกที่เมาหลับไปบนแคร่ ที่ด้านข้าง หลัวต้านยังนั่งแทะขากวางอยู่

โจวหยวนเงียบอยู่พักหนึ่ง “หากข้าไป ท่านกับผู้เฒ่าจ้าวละ”

“ข้ากับตาเฒ่าพาเจ้ามา อย่างไรก็ต้องตามกลับไป”

“ชีวิตที่นี่ก็สงบสุขดีมิใช่หรือ”

หงทั่วถอนใจ “ใช่”

โจวหยวนมองแขกสองคนนั้น ก่อนเบนสายตากลับเข้ากระท่อม “หากจะกลับไป ข้าต้องทำเรื่องหนึ่งก่อน รอถึงปีหน้าเถอะ พี่หงกับท่านผู้เฒ่าก็เตรียมตัวไว้ แต่ยังไม่ต้องบอกอะไรพี่สะใภ้ก่อนจะดีกว่า”

“ได้” หงทั่วก็เข้าใจดี หากหลิวซิ่วรู้เข้า นางต้องตกใจมากเป็นแน่

โจวหยวนมองหลัวต้านคราหนึ่ง “ข้าจะพาหลัวต้านกับน้าหลัวไปด้วย”

หงทั่วพยักหน้าเห็นด้วย “ดีแล้ว หากเจ้าไม่คิดพาไป ข้าต้องพาเขาไปด้วยอยู่แล้ว”

โจวหยวนพยักหน้า “ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้า จะเข้าเมืองไปสักเที่ยว ท่านจะไปด้วยหรือไม่”

“ข้าจะไปด้วย คืนนี้ให้หลัวต้านดูแลพวกเขาไปก่อนก็แล้วกัน”

ทั้งสองแยกย้ายกัน พร้อมให้หลัวต้านหาที่นอนแถวๆ หน้ากระท่อมและคอยเติมไฟไปด้วยเพราะแขกสองคนเมาหลับไม่เป็นท่าอยู่บนแคร่ข้างกองไฟนี่เอง