บทที่ 3

เมื่อฉันเดินออกมาจากงานเลี้ยง และเดินมาถึงถนนด้านนอกแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมีฝนตกลงมา ฉันจึงเข้าไปหลบฝนในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง

ฉันสั่งกาแฟมาแก้วหนึ่ง และนั่งคิดอยู่ตั้งนาน จนกาแฟเย็นชืด และกาแฟในแก้วก็เกิดมีหยดน้ำขึ้นแล้ว ราวกับความขมขื่นที่พรั่งพรูออกมาจากหัวใจของฉัน

โทรศัพท์สั่น เป็นข้อความของภูผา ที่สั้นๆ และเย็นชา “ทำไมถึงกลับออกไปอย่างกะทันหัน?”

ฉันจ้องมองไปที่หน้าจอ และแสยะยิ้มมุมปากขึ้น พร้อมพิมพ์ตอบกลับไปว่า “นายรู้ดีแก่ใจ”

เมื่อส่งข้อความไปแล้ว ฉันก็ถอนหายใจอย่างแรง ราวกับว่าได้นำเอาความอึดอัดคับแค้นใจพ่นผ่านลมหายใจนี้ออกไปทั้งหมดแล้ว

ในขณะนั้นเอง ประตูร้านกาแฟก็ถูกเปิดขึ้น กันตากับภูผาจูงมือกันเดินเข้ามา เสียงยิ้มหัวเราะของพวกเขาดังก้องกังวานไปทั่วร้าน สนั่นกึกก้องอย่างมากทีเดียว

หลังจากออกมาจากงานเลี้ยงแล้ว คิดไม่ถึงว่าสองคนชั่วนี้จะยังตามมาที่นี่อีก

กันตาแกล้งทำเป็นกวาดสายตามอง โดยที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องและการยั่วยุ

“อ้อพี่ณิชาก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ช่างบังเอิญเสียจริงเลย”

เธอตั้งใจพูดให้เสียงดังขึ้น เพื่อดึงดูดให้ภูผาหันมองมา

เขามองมาที่ฉัน แล้วสายตาก็เผยความซับซ้อนขึ้นแวบหนึ่ง แต่จากนั้นก็ถูกความเย็นชาเข้าทดแทน

“พี่ภูผา พวกเราเปลี่ยนร้านกันเถอะ ที่นี่บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย”

กันตาดึงชายเสื้อของเขาเบาๆ พร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยนและประชดประชัน

ภูผานิ่งเงียบไปชั่วครู่ สุดท้ายก็ไม่ปฏิเสธข้อเสนอของเธอ หันหลังแล้วเดินออกจากร้านไป

ขณะนั้น ฉันได้ยินเสียงหัวใจของฉันแหลกสลาย

ฉันพลันลุกยืนขึ้น และพูดเสียงดังว่า “ภูผา นายมักจะเป็นอยู่แบบนี้ มองไม่เห็นความผิดพลาดของตนเองเลย เอาแต่หลบหนี ในเมื่อนายเลือกหล่อนแล้ว อย่างนั้นก็อย่าได้มารบกวนชีวิตของฉันอีก”

เสียงของฉันดังก้องไปทั่วร้านกาแฟ ดึงดูดสายตาของทุกคน

ฉันไม่สนใจสายตาที่ตกตะลึงหรือเห็นอกเห็นใจเหล่านั้น แล้วก็เดินตรงไปทางพวกเขาและเดินออกจากประตูไปก่อนหน้าพวกเขาเลย

ขณะที่เดินออกจากประตูนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงตะโกนของภูผาดังมาจากด้านหลัง

“ณิชา คุณพอได้แล้วนะ! ”

ฉันไม่ได้หันมองกลับไป ได้แต่พูดขึ้นว่า “ฉันพอได้แล้ว นายต่างหากที่ควรจะพอได้แล้ว นับแต่วันนี้ไป ต่างคนต่างอยู่ขอให้โชคดี! ” เมื่อพูดจบ ฉันก็ก้าวเดินออกไปจากร้านกาแฟ

คู่สารเลวด้านหลังนั้นก็ไม่ได้ไล่ตามมาอีก

เวลานี้ท้องฟ้ามีฝนตกหนักลงมาแล้ว

ฉันเดินอยู่ท่ามกลางสายฝน ปล่อยให้สายฝนเปียกชะโลมตัวของฉัน เพื่อชำระล้าง แต่ขณะนั้นเองก็มีชายคนหนึ่งยื่นร่มคันหนึ่งมาให้กับฉัน

“อย่าได้ตากฝนจนไม่สบายเอาล่ะ จำไว้นะต้องดูแลตัวเองให้ดี ผู้ชายบนโลกนี้มีตั้งมากมาย อย่าได้ผูกติดอยู่กับภูผาคนนี้คนเดียว”

ฉันเงยหน้าขึ้น สายฝนทำให้การมองเห็นของฉันพร่ามัว ฉันมองเห็นใบหน้าของชายคนนั้นไม่ชัดเจน เขาขับมายบัคจากไปแล้ว แต่ทว่ารถคันนี้คล้ายกับเป็นรถของเจ้านายของฉันเลย?