บทที่ 1

ฉันยืนรออยู่ที่หน้าประตูของสำนักงานกิจการพลเรือนเป็นเวลานาน

ภูผาแฟนของฉันก็ยังไม่ปรากฏตัวขึ้นสักที ฉันได้โทรศัพท์ไปหาเขาแล้วนับร้อยสาย แต่ก็ยังไม่รับสายอยู่ดี!

จนกระทั่งฉันเปิดอินสตาแกรมในโทรศัพท์ ก็พบเนื้อหาวีดีโอชุดหนึ่ง

แฟนของฉันภูผากำลังสวมแหวนหมั้นเพชรให้กับกันตา!

กันตาสวมใส่ชุดกระโปรงสีขาวบริสุทธิ์ แหวนหมั้นในนิ้วมือของเธอนั้นขณะที่ถูกแสงแดดสาดส่องก็เปล่งประกายระยิบระยับเสียจริง และยังจะยิ้มดีใจราวกับว่าเป็นเจ้าสาวด้วย

แหวนเพชรวงนี้ฉันเคยเห็นมาก่อน ทางภูผาเป็นคนออกแบบเมื่อหกปีก่อนนี้

เขาเคยพูดว่า แหวนวงนี้เป็นสัญลักษณ์สื่อถึงความรักที่เป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร เขาจะนำแหวนวงนี้สวมใส่ในนิ้วมือของผู้หญิงคนที่เขารักอย่างที่สุด!

ส่วนฉัน ได้แต่นึกคิดอย่างโง่เขลาว่า คนที่เขารักที่สุดก็คือฉัน ตั้งตารอคอยว่าเขาจะสวมแหวนวงนี้ให้กับฉันและแต่งงานพาฉันกลับบ้าน

แท้จริงแล้ว กันตาต่างหากที่เป็นคนรักที่สุดหนึ่งเดียวในใจของเขา

ภูผาค่อยๆ หอมลงไปบนหลังฝ่ามือของเธออย่างช้าๆ “กันตา วันนี้เป็นวันครบรอบยี่สิบห้าปีที่พวกเราได้รู้จักกัน ในอนาคตพวกเราจะจูงมือกันเพื่อพ้นผ่านเวลาชีวิตด้วยกันตลอดไป! ”

กันตาซุกตัวเข้าในอ้อมอกของภูผาอย่างเขินอาย ด้านหลังคือแสงรำไรของพระอาทิตย์ที่กำลังตกดิน

เวลานั้น ฉันเหมือนกับถูกมีดกรีดเข้าที่หัวใจ ร่วงตกดิ่งลงไปยังหุบเหวลึก ความผิดหวังอย่างรุนแรงมีแต่ฉันเองคนเดียวที่รับรู้ได้

ฉันมารอเขาเพื่อร่วมจดทะเบียนสมรส แต่เขากลับไปสารภาพรักให้คำมั่นสัญญากับเพื่อนหญิงที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก มันช่างเยาะเย้ยถากถางกันเสียจริง!

ในวีดีโอภูผากำลังจ้องมองกันตาด้วยความรักอย่างลึกซึ้ง ซึ่งแตกต่างกันกับตอนที่สบตากับฉันอย่างเย็นชา

ฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ และเบี่ยงเบนสายตาไปจากจอภาพ ไม่อยากที่จะดูต่ออีกแล้ว

ฉันโทรศัพท์ไปหาแฟนเป็นครั้งสุดท้าย ซึ่งครั้งนี้ทางเขาได้รับสายแล้ว

น้ำเสียงของภูผาแฝงไปด้วยความน่ารำคาญ “มีธุระอะไรเหรอ? ”

ทางปลายสายโทรศัพท์ฝั่งนั้น มีเสียงหัวเราะดีใจดังผ่านเข้ามา

ฉันลูบคลำไปที่แหวนแต่งงานคู่นั้นที่ตัวเองซื้อมา และยับยั้งความเจ็บปวดเสียใจเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ภูผาเป็นนักออกแบบแหวนแต่งงาน ฉันนึกว่าเขาจะออกแบบแหวนแต่งงานของพวกเรา

จนกระทั่งวันจดทะเบียนสมรส เขาก็ยังไม่เอ่ยถึงเรื่องแหวนแต่งงาน ดังนั้นฉันจึงแอบไปซื้อเอง

ผู้หญิงคนไหนที่จะแต่งงาน แล้วไปซื้อแหวนแต่งงานเองบ้างล่ะ?

ฉันพูดด้วยเสียงอ้ำอึ้ง “ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน? ”

“มีเครื่องประดับของลูกค้าคนหนึ่งต้องรีบแก้ไขโดยด่วน ฉันยุ่งอยู่ที่ร้านน่ะ”

เขาเหมือนจะเดินไปยังสถานที่ที่เงียบสงบ เสียงในโทรศัพท์ก็ยิ่งดังชัดเจนมากขึ้น

น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง ไม่ได้คิดว่าตนเองกำลังพูดโกหกอยู่เลย

ฉันเงยหน้ามองไปยังแหวนหมั้นที่หน้าต่างร้านเครื่องประดับ แล้วก็หัวเราะอย่างขมขื่น

“ภูผา พวกเราเลิกกันเถอะ”

“ณิชา คุณจะมาหาเรื่องอะไรที่ไร้เหตุผลอีกแล้วล่ะ? ”

ฉันยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมกับส่ายหน้า “ท่านนักออกแบบ ยินดีด้วยนะที่ผลงานอันเกิดจากการออกแบบสรรสร้างอย่างมุมานะ ได้เป็นที่ประจักษ์สู่สายตาชาวโลกแล้ว”

ไม่รอให้เขาตอบกลับ ฉันก็วางสายโทรศัพท์ลง แล้วก็หันหลังเดินกลับไป

มองดูแหวนคู่แต่งงานที่อยู่ในมือแล้ว ฉันก็โยนทิ้งลงไปในถังขยะอย่างไม่ลังเล

ทุกสิ่งอย่างจบสิ้นแล้ว ชายโฉดกับหญิงชั่ว

ฉันจัดเก็บกระเป๋าเดินทาง ย้ายออกจากบ้านพักในหมู่บ้านที่ฉันอยู่กับภูผา

แล้วไปพักอยู่ที่บ้านของเพื่อนสนิท

อยู่ที่นี่มานานหกปี ทุกจุดบริเวณต่างก็เต็มไปด้วยความทรงจำของพวกเรา ฉันยืนอยู่หน้าประตู และบอกลากับสถานที่แห่งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

เพื่อภูผา ทุกวันฉันต้องนั่งรถเมล์ถึงสี่ชั่วโมง

ฉันยังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้เขา ก็เพราะกระเพาะอาหารของเขาไม่ค่อยดีนัก

เขาไม่ใส่ใจร่างกายของตนเอง และยิ่งไม่ใส่ฉันตัวฉันด้วย

เมื่อไปถึงบ้านเพื่อนแล้ว ฉันก็จัดเก็บสิ่งของเรียบร้อย อาบน้ำ แล้วก็เข้านอน

เมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมา หน้าจอโทรศัพท์ก็เต็มไปด้วยสายที่ไม่ได้รับ

“ณิชา คุณไปอยู่ที่ไหน? ยังโกรธกันอยู่เหรอ? ”

“ผมรอเธออยู่ที่สำนักงานกิจการพลเรือน แล้วเธอล่ะ? ”

“แม้แต่บ้านก็ยังไม่กลับมาแล้วเหรอ? คุณคิดจะเอาอย่างไรกันแน่? ”

เขายังคงไม่สนใจคำพูดของฉันเลย รู้แต่เพียงว่าทุกอย่างของเขานั้นมีเหตุผลทั้งหมด

ฉันไม่อยากจะตอบกลับอะไร หลังจากล้างหน้าแต่งตัวแล้วก็ออกไปทำงาน

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว มากมายจนฉันนับจำนวนไม่ถูก

ในความทรงจำครั้งที่จดจำได้อย่างแม่นยำนั้น ก็คือว่าพวกเรากำลังเล่นกิจกรรมกันอยู่ในงานเลี้ยง กันตาจับฉลากโดนทำโทษให้คนอื่นกอด แต่ภูผากลับไม่อนุญาตให้ผู้ชายอื่นมากอดหล่อน

หล่อยยิ้มหัวเราะอย่างร่าเริง “งั้นนายก็กอดฉันสิ พี่ภูผา”

ภูผาสงบนิ่งไปชั่วครู่ แล้วฉันก็ดึงชายเสื้อของเขาไว้แน่น ขอร้องให้เขาอย่าทำแบบนี้ แต่เขาก็ยังไปโอบกอดกันตา และพูดกระซิบกับฉันว่า “ณิชา กันตายังเป็นหญิงสาวที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาอยู่ คนในครอบครัวของเธอไม่อนุญาตให้เธอไปสัมผัสต้องตัวกับผู้ชายคนอื่น”

น่าขันอย่างมาก ภูผาไม่ใช่คนในครอบครัวของกันตาและก็ไม่ใช่แฟนของเธอด้วย แล้วทำไมต้องไปยุ่งเรื่องของกันตาด้วยล่ะ!

ฉันทะเลาะกับภูผาอย่างหนัก แต่ก็ไร้ประโยชน์ เขาพูดว่า “ผมกับกันตา มีความเกี่ยวข้องกันที่เกินกว่าความสัมพันธ์ทั่วไปแล้ว”

ความเกี่ยวข้องความสัมพันธ์ที่เขาพูดนั้นฉันเองก็ไม่รู้ว่าเป็นประเภทไหน? ครอบครัว ความรัก หรือมิตรภาพ...เขาเองก็ยังไม่เข้าใจ ส่วนฉันเองก็ไม่อยากจะไปถามมาก

แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ไม่เคยทะเลาะเกี่ยวกับเรื่องของเขากับกันตาอีกเลย

ไม่รู้ว่าเขาใจฝ่อหรือว่าอย่างไรกัน ทุกครั้งที่เขากับกันตากระทำพฤติกรรมที่เกินกว่าความรักของพวกเรา เขาก็จะซื้อสิ่งของต่างๆ มาง้อฉันเป็นประจำ

เวลานั้นฉันเองก็จมปลักอยู่กับสิ่งของการทดแทนของเขาที่มีต่อฉัน

แต่นับจากนี้ต่อไป ฉันจะไม่ทนกับเรื่องนี้อีกแล้ว