ร่านกลิ่นรัก /5

“ผมขอให้คุณน้าช่วยดูแลร้านนี้แทนได้ไหมครับ ทุกอย่างจะอยู่ในความควบคุมของเขม แต่คุณน้าจะเป็นคนเก็บเงิน” ดนัยณุบอก ยิ่งทำให้นางน้อมและนายแย้มงงหนักขึ้น

“เขมเป็นเจ้าของร้านนี้จ้ะ เฮียเก้าลงทุนทำร้านนี้ให้เขม เพื่อพ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องทำนาตากแดดอาบเหงื่อ ดีไม่ดีแม่ก็เป็นลมไปอีก เขมเป็นห่วงก็เลยขอให้เฮียเก้าลงทุนทำร้านนี้ให้จ้ะ”

“ลงทุนทำให้ แล้วทำไมเขาต้องลงทุนให้ ร้านนี่ใช้เงินทุนเยอะมากนะ ถึงข้าจะเรียนน้อยแต่ก็กะประมาณได้ ใช้เงินเป็นล้านเลยนี่นา พ่อหนุ่มเป็นอะไรกับเอ็ง ถึงต้องลงทุนให้ขนาดนี้ฮึเขม”

“ผมเป็นเจ้านายของเขม เป็นเจ้านายและเป็นเพื่อนที่หวังดีกับเขมและคุณน้าครับ แต่คุณน้าไม่ต้องกังวลไป เขมจะต้องใช้หนี้ผมอยู่แล้ว ผมไม่ได้ให้ฟรีๆ หรอกครับ เขมทำงานให้ผม” ดนัยณุขยายความ เขมมิกาไม่มีข้อโต้แย้ง เขาจะพูดจะบอกว่าอย่างไร เธอก็ต้องยอมรับโดยดุสดี เพราะความจริงระหว่างเธอกับเขาก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

“ทำงาน กว่าจะใช้หนี้หมด ใช้เวลากี่ปีกันล่ะพ่อ”

“จนกว่าจะหมดหนี้แหละแม่ เขมอยากให้พ่อกับแม่สบาย เงินเดือนที่เฮียเก้าให้เขมก็มากโขอยู่นะแม่ ไม่กี่ปีเขมก็ใช้หนี้หมดน่า” เพราะเขมมิกาไม่เคยบอกว่าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เธอจึงต้องแก้ต่างให้ตัวเอง เอาตัวให้รอดไปก่อน

“เขมเป็นเลขาผมครับ หลังเลิกเรียน ผมจะมีงานจำพวกคีย์ข้อมูล ตรวจทานรายงานให้ทำ ผมก็ให้เงินเดือนเขมเป็นการตอบแทน คุณน้าอย่ากังวลไปเลยนะครับ คนในร้านก็คนของผมทั้งนั้น พอร้านเสร็จจะมีตำรวจมาเฝ้ารักษาความปลอดภัย สิ้นเดือนทีเงินจะเข้าบัญชีคุณน้า แต่บางวันคุณน้าคงต้องมาดูที่นี่บ้าง”

“ใช่ พ่อกับแม่ไม่ต้องทำนาแล้วนะจ๊ะ เชื่อเขมนะ เขมเป็นห่วงเพราะเขมคงไม่มีเวลากลับบ้านบ่อยๆ เขมอยากให้พ่อกับแม่สบาย เราก็ไม่ต้องเช่านาเขาทำอีกแล้ว”

นางน้อมและนายแย้มยังงงๆ อยู่บ้าง แต่ในส่วนลึกแล้วก็พอใจที่ลูกได้เป็นเจ้าของกิจการ ผลกำไรของร้านสะดวกซื้อคงมากกว่าการทำนาทั้งปีอยู่แล้ว นางแย้มเองก็ป่วยออดๆ แอดๆ ในพักหลังๆ ออกไปตากแดดทำนาหลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดินเรื่อยๆ วันหนึ่งคงต้องล้มหมอนนอนเสื่อระยะยาว ถ้าไม่ต้องทำนาก็คงดี

เมื่อเกลี้ยกล่อมพ่อแม่ได้แล้ว และเห็นสีหน้าที่คลายความกังวลใจกับความภาคภูมิใจในตัวเธอ เขมมิกาก็ได้แต่ยิ้มในหน้า นี่แหละสิ่งที่ต้องการ ความภาคภูมิใจของพ่อและแม่

หลังจากทานข้าวเย็นร่วมกันเสร็จ ดนัยณุก็พาเขมมิกากลับบ้าน เขาให้รถตู้กลับไปก่อนส่วนตนกับขับรถเอื่อยเฉื่อยมองหาที่เหมาะๆ จอดรถอยู่กลางทุ่งหญ้าที่มีเส้นทางเล็กๆ ตัดตรงเข้ามา แถวนี้ไม่มีรถราแล่นผ่านไปมา ลมพัดเย็นสบาย มีภูเขาตั้งตระหง่านรายล้อม ยามเย็นย่ำท้องฟ้าทอแสงสีนวล แสงแดดค่อยๆ เลือนหาย บรรยากาศเป็นใจให้กับความคิดทะลึ่งๆ ของดนัยณุ

“เฮียเก้าจะพาเขมมาดูภูเขาก็ไม่บอก เขมก็สงสัยว่าเฮียจะเลี้ยวรถเข้ามาทำไม”

“เฮียจะพาเขมมาชมวิว เห็นบรรยากาศดีแล้วมันน่าล่อเขมจริงๆ ก็เลยอดใจไม่ไหวอ่ะเขม”

เขมมิกายิ้มอายๆ แก้มขาวชุ่มสีเลือดขึ้นมาจนแดงก่ำ ดนัยณุจับมือขาวขึ้นมาจูบ ใจเริ่มเต้นแรงเพียงแค่วาดภาพถึงบทรักกลางทุ่งหญ้า สายตาของเขาเชิญชวนให้ร่านร้อนไปทั่วกาย เขมมิกาหลุบตาลงซ่อนแววตาฉ่ำรัก ดนัยณุเชยคางมนขึ้นแล้วกดจูบบนเรียวปากอิ่มที่เปิดรับลิ้นหนาอย่างเต็มใจ

“อื้ม” จูบของดนัยณุร้อนแรงจนเขมมิกาครางฮือในลำคอ เสียงครางดังยั่วให้ชายหนุ่มรุ่มร้อน ตวัดอ้อมแขนรัดร่างสาวข้ามเกียร์มาเป็นนั่งบนตัก

“อุ๊ย” เขมมิกาอุทานเมื่อได้ยินเสียงปรับเลื่อนเบาะ ร่างหนาหงายลงไปตามเบาะที่เอนราบ

“เฮียชอบทำให้เขมตื่นเต้นเรื่อยเลย”

“ก็อยู่กับเขม เฮียคิดถึงแต่นมเขมนี่นา”

ดนัยณุรั้งชายเสื้อยืดเอวลอยสีน้ำตาลของเขมมิกาขึ้น ดึงบราลูกไม้สีดำลงมาใต้ฐานอก เขมมิการู้ใจแอ่นทรวงอกให้ปากร้อนๆ ได้ดูดกลืน

“อา...ซี๊ดดดดด”

ปากของดนัยณุดูดกลืนเม็ดถันที่แข็งตอบสนองความต้องการของเขาอย่างร่านร้อน ก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นเบียดปลายจมูกโด่งให้สูดดมความหอมของกายสาวเต็มที่ มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลัง สอดเข้าไปในขอบกางเกงเอวสูง บีบขยำบั้นท้ายทอนาร์โด

“อูยยยย ก้นเขมนี่บีบกี่ทีก็มันส์”

บีบขยำอย่างไม่กลัวของสวยๆ จะนิ่มย้วย เขมมิกาก็แอ่นสะโพกใส่มือชาย ปลายนิ้วมือชายก็ลูบไล้รอยแยกของบั้นท้าย พอสัมผัสเข้ากับร่องหลัง ร่างสาวก็สะบัดเสียวอย่างรุนแรง

“อ๊า เฮียคะ ตรงนั้นเขมเสียว”

ยิ่งหญิงสาวบอกว่าเสียว ดนัยณุก็ยิ่งวนเวียนอยู่ตรงนั้น ยอดอกยังคงอยู่ในโพรงปากอุ่น ลิ้นสากหนาโรมรันเม็ดยอดแล้วยังกัดทึ้งอย่างไม่กลัวเขมมิกาจะเจ็บ เขมมิกาได้แต่ครางซี๊ดเสียว เธอไม่เจ็บเพราะดนัยณุไม่ได้จงใจทำให้เจ็บ เขาปลุกเร้าตัวตนของเธอจนร่องสวาทฉ่ำเยิ้ม

นิ้วมือของดนัยณุสัมผัสเข้าถูกน้ำลื่นๆ ที่เอ่อออกมาจากร่องสวาท เขารั้งจีสตริงเป็นข้างหนึ่งแล้วดันปลายนิ้วทะลวงผ่านความลื่นไหลเข้าสู่ถ้ำสาว