ตอนที่4. หลบได้หลบไป

แรกทีเดียวคิดจะขอดูภาพจากกล้องวงจรปิดของโรงแรม แต่คิดไปคิดมาก็เกรงว่าคนอื่นจะคิดว่าเขาเสียท่าผู้หญิงเข้าให้แล้ว คิดได้ว่าเธอบอกเขาว่าวันนั้นเป็นวันเกิดและเป็นพนักงานในบริษัท เมื่อถึงวันทำงาน เขาจึงดูข้อมูลของพนักงานในบริษัทโดยเน้นคนที่เกิดในวันนั้น ทว่าเขามั่นใจว่าภาพของพนักงานที่เห็นในจอคอมพิวเตอร์ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขามีอะไรด้วย

“คุณไรอัน ได้เวลาประชุมแล้วค่ะ”

คุณวิไล-เลขาสาวหน้าห้องเข้ามาเรียกอย่างรู้หน้าที่ ชายหนุ่มพยักหน้ารับปิดโปรแกรมคอมพิวเตอร์แล้วลุกขึ้นยืน จะว่าไปเลขาหน้าห้องยังสวยกว่าผู้หญิงคนนั้น แต่เขาตั้งปณิธานเอาไว้แล้วว่าจะไม่กินพนักงานในบริษัทของตัวเอง เขาไม่อยากมีปัญหาชู้สาวในที่ทำงานและกลายเป็นตัวอย่างไม่ดีให้พนักงานในบริษัทที่พ่อสร้างขึ้นกับมือ คืนนั้นเพราะความสงสาร อืม...เรียกว่าสงสารก็คงได้ เพราะแววตาเธอเศร้า ผู้หญิงตาสวยๆ ไม่ควรมีแววตาเศร้าหมองขนาดนี้ เขาจึงยอมเป็นของขวัญให้เธอ เผื่อเธอจะดีขึ้นแต่เธอกลับหนีไปเสียอย่างนั้น ทำให้เขาหงุดหงิดใจอยู่อย่างนี้

หลบได้หลบไป ถ้าหาตัวเจอเมื่อไหร่ จะเป็นคนเลวให้ร้องขอชีวิตเลยทีเดียว

สีหน้าเคร่งเครียดของประธานบริษัททำเอาพนักงานต่างร้อนๆ หนาวๆ ไปตามๆกัน แม้จะเป็นประธานบริษัทอายุน้อย รับช่วงต่อจากบิดา แต่เรื่องการทำงานตัดสินใจเด็ดขาด บริหารจัดการงานได้อย่างน่าชื่นชม พาบริษัทฟันกำไรนับร้อยล้านในเวลาอันสั้น แม้จะสีหน้าเย็นชาและภาพลักษณ์เย่อหยิ่งแต่ทุกคนก็ยอมรับได้

ไรอันนั่งที่ตำแหน่งประธานแล้วฟังการบรรยายสรุปยอดขายรวมทั้งแผนงานที่ดำเนินการในไตรมาสหน้า ระหว่างการประชุมที่เคร่งเครียด พนักงานของบริษัทเข้ามาเสิร์ฟอาหารว่างและกาแฟ กฤติกาถูกเรียกตัวมาช่วยงานเล็กๆน้อยๆ เป็นประจำจนเคยชิน เวลาอย่างนี้ทำให้เธอได้มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของบอสได้ถนัดเต็มสองตา ทว่าครั้งนี้เหมือนเขาจ้องเขม็งมาทางเธอ ทำเอามือไม้สั่นเกือบทำแก้วกาแฟหลุดมือ

“ยัยดาว ระวังหน่อยสิ”

“ขอโทษค่ะพี่ศศิ” กฤติการีบพูดขึ้นแล้วก้มหน้าก้มตาทำหน้าที่ของตัวเอง เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็รีบเดินออกมาด้านนอกอย่างรวดเร็วด้วยหัวใจเต้นรัว

‘เขา’ คงจำเธอไม่ได้สินะ

กฤติกาไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกอย่างไรดี ดีใจหรือเสียใจที่เขามีท่าทีเย็นชา แต่มันก็เป็นแบบนี้มาตลอดสามปีที่เธอทำงานที่นี่ แบบนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เธออาจเป็นฝันร้ายของเขาก็ได้ ผู้หญิงที่ไม่เชี่ยวชาญเรื่องบนเตียงทำให้ผู้ชายไม่มีความสุขขนาดต้องหนีเข้าห้องน้ำ เธอเองก็อับอายอยู่ไม่น้อยเลยรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมทั้งที่ยังเจ็บหน่วงท้องน้อยแล้วเผ่นหนีออกมาทันที

“เป็นอะไรไปวันนี้ใจลอยจัง” ศศิเป็นรุ่นพี่ในที่ทำงานอดดุกฤติกาไม่ได้ แต่อีกฝ่ายก็ได้แต่ยิ้มแหยทำให้เธอได้แต่ส่ายหน้าไปมา “ถึงจะทำเรื่องลาออกไว้แล้ว แต่ยังไงก็ช่วยตั้งใจทำงานหน่อยสิ”

“ค่ะ ...ขอโทษค่ะ”

ศศิถอนหายใจ ปกติกฤติกาเป็นคนทำงานดี หัวไว แต่บางครั้งก็ดูเหมือนจะเข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ไม่ดีนัก แต่ไม่เคยสร้างปัญหาในที่ทำงาน ตอนที่รู้ข่าวว่าจะลาออกก็ตกใจถึงขั้นเรียกมาคุยเป็นการส่วนตัว แต่เห็นว่าอีกฝ่ายลาออกเพื่อกลับไปใช้ชีวิตที่บ้านเกิด ไม่ได้มีปัญหาในที่ทำงานก็โล่งใจ คนเราอยู่ตรงไหนสบายใจก็ควรเลือกอยู่ตรงนั้น เธอจึงไม่คิดห้ามปราม รุ่นพี่ถอนหายใจอีกรอบแล้วก็โบกมือไล่

“ไปทำเอกสารให้เสร็จเถอะ พรุ่งนี้เช้าพี่ต้องเห็นรายงานชุดนั้นวางอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่”

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะ”

กฤติกาก้มหน้ารับคำสั่งแล้วเดินกลับไปทำงานที่โต๊ะของตัวเอง นอกจากงานที่รุ่นพี่มอบหมายให้แล้ว เธอยังต้องสะสางงานเก่าเพื่อส่งมอบให้คนที่จะมาทำงานในตำแหน่งของเธอทำต่อ อยู่กรุงเทพฯมาตั้งหลายปี ไม่ได้ซึมซับความเป็นคนกรุงเลยสักนิด หรือว่านิสัยขี้เหงาแต่ชอบอยู่คนเดียวไม่ยุ่งกับใครจะชัดเจนขึ้นเมื่ออยู่ในเมืองหลวงที่แสนวุ่นวายอย่างนี้