กระทันหัน

บ้านพิบูลย์ลักษณ์

“พ่อรับปากเองก็แต่งเองสิครับผมมีแฟนแล้วจะให้ผมไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง”

“บ๊ะ..ไอ้ลูกคนนี้ ดูมันพูดดูสิคุณเดี๋ยวนี้ชักลามปามใหญ่แล้วไม่รู้เหมือนใครไม่ได้อย่างใจเลยจริงๆ”

“ใจเย็นก่อนเถอะน่าคุณ..ลูกโตแล้วค่อยๆพูดค่อยๆ จากกันก็ได้”

“ถูกต้องครับคุณแม่ผมโตแล้วนะครับจะมาบังคับคุมถุงชนกันแบบนี้ได้ยังไง”

“อย่าพูดอย่างนั้นสิลูกนี่เป็นคำสัญญาของพ่อกับแม่ที่ให้ไว้กับเพื่อนรักนะ ลูกจะให้พ่อกับแม่ผิดสัญญากับเพื่อนที่ช่วยเหลือกันมาจนเรามีทุกวันนี้ได้ยังไงหนูอรก็เป็นเด็กดีมากนะการศึกษาก็ไม่น้อยหน้าใครรับรองว่าถ้าลูกได้เห็นน้องลูกเองก็จะต้องหลงรักน้องเหมือนพ่อกับแม่แน่ๆ ”

“ไม่มีทางหรอกครับแม่ผมรักปัดคนเดียวผมจะแต่งงานกับลูกปัดครับ”

“โอ๊ยคุณผมปวดหัวเราออกไปดูเรือนหอกันดีกว่าว่าสร้างไปถึงไหนแล้วนะ”

“อุ้ยดีเลยค่ะคุณถ้าอย่างนั้นรอแป๊บนะคะฉันไปหยิบกระเป๋าก่อน ”

“อ้าวทำไมจบแบบนี้ล่ะครับพ่อ..แม่ นี่ถึงขนาดสร้างเรือนหอเลยเหรอครับปลูกเรือนต้องตามใจผู้อยู่สิครับพ่อกับแม่ทำแบบนี้กับผมได้ยังไง”

“ทีอย่างนี้แล้วจะมาเรียกร้องความเป็นธรรมทีตอนแกเป็นเด็กพ่อกับแม่เลี้ยงแกมายากลำบากขนาดไหนไม่เห็นแกจะอยากตอบแทนเลยพอๆ ไม่ต้องมาพูด”

“พร้อมแล้วค่ะคุณไปกันเถอะค่ะ”

“เดี๋ยวสิครับแม่กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนสิครับ..แม่..พ่ออย่าเพิ่งไป”

“อย่าไปฟังเสียงนกเสียงกาเลยเราไปกันดีกว่า…”

เมื่อพูดจบสุเมธและทัศนีย์ซึ่งเป็นพ่อและแม่ของจอมทัพก็เดินควงแขนกันออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี ทั้งสองมั่นใจว่าถึงแม้ตอนนี้ลูกชายของเขาและเธอจะค้านหัวชนฝายังไงแต่เมื่อถึงเวลาที่เขาได้เจอกับว่าที่ภรรยาของเขาแล้วจะต้องหลงรักเธออย่างแน่นอน

“เฮ้อ…”

จอมทัพทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะหลับตาลงด้วยความรู้สึกเซ็งกับชีวิตที่ถูกพ่อและแม่จับคู่ให้แต่งงานกับลูกของเพื่อนที่ได้ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่ทั้งสองครอบครัวยังไม่มีลูกว่าถ้าหากลูกของทั้งสองครอบครัวเกิดมาเป็นผู้หญิงและผู้ชายก็จะให้แต่งงานกันแต่ถ้าหากเป็นเพศเดียวกันก็ให้นับเป็นพี่น้องกัน

แล้วก็ดันเป็นไปตามที่ทั้งสองครอบครัวหวังเอาไว้พวกเขาได้ลูกสาวและลูกชายคำสัญญาที่ให้ไว้ในวันนั้นวันนี้กำลังจะเป็นเรื่องจริง

บ้าน เศรษฐสิริ

“แต่ว่าอรยังไม่พร้อมเลยนะคะคุณแม่.. คุณพ่อช่วยอรพูดหน่อยสิคะอรยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยนะคะยังมีอะไรที่อรยังไม่ได้ทำอีกตั้งหลายอย่างแน่ะ”

“แต่งงานแล้วก็ทำได้นะลูกแถมดีซะอีกที่จะได้มีคนคอยช่วยคิดคอยดูแลพ่อกับแม่จะได้สบายใจที่เห็นลูกเป็นฝั่งเป็นฝามีครอบครัวกับเขาสักที”

“ที่แม่พูดก็ถูกนะลูก..พ่อกับแม่ก็แก่ลงทุกวันไม่รู้ว่าจะอยู่ดูแลลูกไปได้อีกนานแค่ไหนการที่ลูกแต่งงานมันคือความฝันสูงสุดของพ่อกับแม่พี่เขาก็ไม่ใช่คนไม่ดี เดี๋ยวแต่งกันไปแล้วก็รักกันเอง”

“แต่อรยังไม่เคยเจอกันเลยนะคะ ไม่เคยรู้นิสัยใจคอกันเลยจะอยู่ด้วยกันได้ยังไงคะ”

“ลุงสุเมธกับป้าทัศนีย์ เป็นคนดีขนาดนั้นต้องเลี้ยงลูกให้โตขึ้นมาเป็นคนดีได้แน่ๆ จากที่แม่เห็นมาพี่จอมเขาก็เป็นคนดีสุภาพบุรุษมากนะลูกพ่อกับแม่มองคนไม่ผิดแน่ๆ เชื่อแม่นะ”

“โธ่แม่คะ..”

“อรก็รู้ว่าแม่มีโรคประจำตัวไม่รู้จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนแม่ขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม..เรื่องเดียวทำให้แม่ก่อนที่แม่จะเป็นอะไรไปได้ไหมลูก..”

“อย่าใช้ไม้นี้สิคะแม่พูดแบบนี้แล้วอรจะขัดใจแม่ได้ยังไง”

เมื่อได้ยินอรหรือดีลูกสาวคนสวยพูดอย่างนั้นคนเป็นแม่อย่างสิริวดีก็อ้าแขนโอบกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน ด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขบนใบหน้า ซึ่งแตกต่างกับอรฤดีที่ ครุ่นคิด หาทางทำให้ตัวเองรอดพ้นจากการแต่งงานที่ไม่เต็มใจครั้งนี้ไปได้

“อรก็ยังไม่มีใครนี่ลูกเรียนก็จบมาหลายปีแล้วพ่อว่าควรเป็นฝั่งเป็นฝาได้แล้วนะ”

คเชนทร์เดินมาลูบหัวลูกสาวที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจของตัวเองเบาๆ ถึงแม้สิ่งที่อรฤดีพูดนั้นจะถูก แต่สิ่งที่คนเป็นพ่อและแม่อย่างเขาสองคนเลือกให้เธอก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดเหมือนกัน

ความคิด  

[ คอยดูเถอะฉันจะทำให้เธอทนไม่ได้จนต้องหนีงานแต่งไปเลย ]

[ คอยดูเถอะงานแต่งงานครั้งนี้จะต้องไม่มีทางเกิดขึ้นอย่างแน่นอน ]

ทั้งสองต่างคิดออกมาพร้อมๆ กัน ก่อนจะยิ้มออกมากับภาพในหัวที่จินตนาการไว้ว่าอีกฝ่ายจะต้องขนหัวลุกกับแผนการของตัวเอง…

.

.

.

“เห้อ… บอกตรงๆ นะ ไม่รู้จะช่วยยังไงดีเลยว่ะงานนี้ คุณลุงกับคุณป้าเล่นใหญ่ซะขนาดนั้นอะไรก็หยุดไม่อยู่แล้วแหละ ”

“แล้วที่สำคัญนะชั้นยังไม่เคยเจอกับผู้ชายคนนั้นเลย ไม่รู้จักนิสัยใจคอ หน้าตาเป็นยังไงถึงคุณลุงกับคุณป้าจะเป็นคนดีก็เถอะแต่ถ้าเกิดลูกชายดันผ่าเหล่าขึ้นมาจะทำยังไงเล่า ”

อรฤดีทำหน้าสยดสยองเมื่อจินตนาการภาพของอีกคนไว้ในหัว

“นั่นสิ เวรกรรมแท้ๆ เลย เดี๋ยวกินข้าวเสร็จแล้วชั้นพาไปทำบุญสะเดาะเคราะห์ที่วัดนะ วัดนี้เด็ดขออะไรไม่เคยพลาด”

กรองขวัญเพื่อนสนิทของอรฤดีพูดออกมาด้วยความเห็นใจเพื่อนสาว ถ้าเป็นเธอก็คงจิตตกเหมือนกันที่จะต้องแต่งานกับคนที่ตัวเองไม่เคยเจอมาก่อนแบบนี้ 

เมื่อมาถึงวัดแล้วสองสาวเพื่อนสนิทก็พนมมือพร้อมกับท่องบทสวดบูชาพระพุทธรูปที่ตั้งใจว่าเพื่อความสิริมงคลในชีวิต โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่ากำลัง ถูกจดจ้องอยู่ด้วยคนที่ เต็มไปด้วยความเกลียดชังและแค้นเคือง

“เพราะแกทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้อีนังผู้หญิงหน้าด้าน เกลียด..ฉันเกลียดแก”

แววตาอาฆาตมาดร้ายจากหญิงสาวใบหน้าสวยที่เธอเองก็ตั้งใจมากราบพระขอพรที่นี่เช่นเดียวกันแต่ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอกับศัตรูหัวใจผู้เป็นเจ้ากรรมนายเวรที่เธอไม่อยากจะหายใจร่วมโลกด้วยเลยสักนิด 

ถึงจะไม่ใช่ความผิดของผู้หญิงตรงหน้าแต่แล้วยังไง..ในเมื่อถ้าไม่มีผู้หญิงคนนี้เรื่องวุ่นวายทั้งหมดก็คงจะไม่เกิดขึ้นคนที่จะได้แต่งงานกับจอมทัพป่านนี้ก็คงจะเป็นเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ผมรักแต่คุณ คุณก็รู้เรื่องการแต่งงานผมไม่ได้ยินยอมแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ขัดใจพ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ดี”

จอมทัพเอ่ยพูดพร้อมกับโอบกอดเอวบางของแฟนสาวที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดเขาด้วยความน้อยอกน้อยใจเมื่อคนรักของตัวเองกำลังจะต้องถูกทางครอบครัวคลุมถุงชนให้แต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น

“ปัดทำอะไรผิดคะถึงต้องเจอกับเรื่องแบบนี้แล้วอีกหน่อยจอมต้องใช้ชีวิตร่วมกับแม่นั่นทุกวันเดี๋ยวจอมก็คงต้องลืมปัดไป..แล้วก็หลงรักผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่พ่อกับแม่ของคุณตั้งใจเอาไว้”

ลูกปัดแฟนสาวคนสวยของจอมทัพเธอกับเขาตกหลุมรักกันตั้งแต่เรียนอยู่ที่เมืองนอกครอบครัวของ ลูกปัดเป็นไฮโซทางเธอเองก็มีคนที่ทางครอบครัววางตัวเอาไว้อยากให้เป็นลูกเขยซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่จอมทัพแต่เป็นลูกชายของรัฐมนตรีที่มีหน้ามีตาในแวดวงสังคมเดียวกัน…ถูกต้องลูกปัดเองก็ฝืนคำสั่งพ่อแม่มาคบกับจอมทัพเช่นกันเดียวกันเธอเลือกที่จะทำตามหัวใจของตัวเองจนต้องมาพบกับความเจ็บปวดอยู่เช่นนี้

“คุณเชื่อใจผมนะผมจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นฝ่ายยกเลิกการแต่งงานให้ได้หรือถ้าไม่เป็นตามที่คิดผมก็จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอหย่ากับผมให้เร็วที่สุด”

”ปัดเชื่อคุณนะคะ ปัดรักคุณค่ะ…“