ตอนที่1.คนที่สวมเสื้อกราวน์

บทนำ

ในตอนนี้เขาคือคนที่นำข้อเสนอที่ดีมามอบให้นวลปราง

จำนวนเงินที่หล่อนจะไม่มีวันหาได้อีกแล้ว ในระยะเวลาเพียงแค่หกเดือน นอกจากจะใช้มันรักษาลูกสาวแล้วยังเผื่อเหลือใช้เป็นทุนทำมาหากินด้วยซ้ำ

“แต่ไม่คิดจะแต่งงานกับคุณจริงๆหรอกนะ” จิณณ์บอก “ผมยังอยากใช้ชีวิตโสด ไม่อยากมีพันธะ”

“ข้อนั้นฉันรู้อยู่แล้ว เห็นคุณครั้งแรกฉันก็ดูออก” เธอมองเขาอย่างคนรู้ทัน และจิณณ์เชื่อว่า แววตาที่มองเขาไม่ได้สื่อความหมายพิเศษใดเลย

“คุณมันเสือผู้หญิง”

“แล้วทำไมยังคิดมาทำตามข้อเสนอของผม ไม่กลัวหรือไง”

“เงิน!”

คำตอบสั้น ชัดเจน ไม่ต้องอธิบายความใดให้ยืดยาวอีก...

.......

ตอนที่1.

“แล้วคราวนี้จะอยู่สักกี่วัน”

พัลลภหันมาถามเพื่อนรัก หลังจากเสร็จสิ้นการตรวจคนไข้ประจำวันภายในตึกผู้ป่วยห้องพิเศษเรียบร้อยแล้ว จิณณ์เป็นเพื่อนเรียนมาด้วยกันที่โรงเรียนประจำสมัยมัธยม ก่อนต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนต่อคนละสาขา ขณะที่พัลลภจบแพทย์ ส่วนจิณณ์จบทางด้านการบริหาร

ไม่น่าแปลกที่ใครต่อใครที่เดินสวนไปตามทางเดินภายในโรงพยาบาล ต่างอดลอบมองความแตกต่างของชายหนุ่มทั้งคู่

คนที่สวมเสื้อกราวน์ใส่แว่นสายตาสั้นกรอบกลม ดูสุภาพเรียบร้อยทั้งยังมีผิวพรรณขาวสะอ้าน ผิดกับอีกคนที่มาดราวเพลย์บอยหนุ่ม ทั้งยังผิวสองสีที่เรียกกันว่าสีน้ำผึ้งไม่ใช่ดำ อย่างฝรั่งที่เพิ่งอาบแดดมา

ทั้งรูปร่างหน้าตาก็ผิดกัน

นายแพทย์หนุ่มตัวผอมหน้าตาบ่งบอกความเป็นไทยแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ขณะที่อีกคนดวงตาเล็กเรียวตามเชื้อชาติจีนของบรรพบุรุษ

หากเป็นตี๋หนุ่มสไตส์เกาหลีจึงเป็นที่ลอบเหลียวมองของสาวๆ

จิณณ์ตอบคำทักถามของเพื่อน “ไม่รู้ แล้วแต่อารมณ์”

เขาหมายความตามนั้นจริงๆ เพราะคราวนี้กะอยู่โยงไปเรื่อยๆจนกว่าจะหายเซ็ง

“ทะเลาะกับแม่?” พัลลภกระเซ้ายิ้มๆ

“นิดหน่อย” จิณณ์ยักไหล่ทำท่าว่าเป็นเรื่องปกติ

พัลลภยิ้มอย่างไม่แปลกใจ เพื่อนของเขาคนนี้ใช้ชีวิตเป็นเพลย์บอยไม่ยอมโต ทั้งที่อายุปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว

หากเป็นสามสิบที่ยังดูหนุ่มกว่าวัย เพราะจิณณ์ดูแลตัวเองตามประสาหนุ่มเจ้าสำอางทั้งเล่นกีฬาทั้งมีรสนิยมในการเลือกเสื้อผ้าให้ดูเหมาะกับตัวเอง

ท่าทางจิณณ์เสียอีกที่น่าจะมีรสนิยมคล้ายเพศหญิง แต่ไม่ใช่...

“แล้วนี่นายจุณเป็นไงบ้าง” จิณณ์ถามถึงน้องชาย

เมื่อเอ่ยถึงมารดา ก็ชักอยากเปลี่ยนเรื่องเพราะยังอยากแกล้งลืมๆต้นเหตุที่ทำให้เขาขับรถออกจากบ้านตั้งแต่กลางดึกแล้วดั้นด้นมาหาเพื่อนรักกับน้องชาย

“จุณสบายดี มีความสุขเหมือนเดิมตามประสา” แววตาคนพูดเปล่งประกาย เมื่อเล่า

“ตอนนี้เขาขึ้นไปบนดอยเห็นว่าจะเก็บตัวทำงานเงียบๆสักเดือนสองเดือน เร็วๆนี้จะมีแกลเลอรี่เปิดใหม่ เขาของานจุณไปแสดง”

“อะไรว่ะ ที่นี่ยังไม่เงียบอีกหรือไง” จิณณ์บ่น

เขาขับรถโฟล์วิลไดร์ฟขึ้นมาหาพัลลภที่ตัวอำเภอซึ่งอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองเชียงใหม่หลายกิโล

ที่นี่เป็นอำเภอเล็กๆแวดล้อมด้วยขุนเขา ชาวบ้านพื้นถิ่นไม่กี่หลังคาเรือน พัลลภทำงานเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเล็กๆ เขาเป็นแพทย์ชนบทที่มีอุดมการณ์ ใช้ชีวิตเรียบง่ายสมถะ ทั้งที่มาจากครอบครัวที่มีฐานะ

โชคดีพ่อแม่ของพัลลภเข้าใจลูกชายทุกอย่างและปล่อยให้เขาใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการอาจเพราะทั้งพ่อและแม่ของชายหนุ่มรับราชการทั้งคู่ จึงไม่เห็นว่าชีวิตที่ลูกชายเลือกจะหลุดออกจากกรอบแต่อย่างใด

ผิดกับชายหนุ่มอีกคน

“นายก็รู้ น้องชายนายเป็นศิลปิน” พัลลภหัวเราะ ขณะเปิดประตูห้องทำงานโดยมีจิณณ์เดินตามเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม

พัลลภหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิดดู ทำงานไปด้วยคุยกับจิณณ์ไปพลาง

จิณณ์ชินแล้วกับภาพที่เขาเห็นเพื่อนรักง่วนอยู่กับงานในโรงพยาบาลเล็กๆแห่งนี้

พัลลภอยู่ในตำแหน่งผู้อำนวยการก็จริง แต่ในชีวิตประจำวันเขาลงมือทำแทบทุกอย่างจนชาวบ้านต่างรักใคร่หมอพัลลภ