ตอนที่ 2 [N&Z] คำสั่งแต่งตั้ง

คำสั่งสำนักงานตำรวจแห่งชาติ

ที่ XX / XXXX

เรื่อง การแต่งตั้งข้าราชการตำรวจ

_________________________

Nakrop Talk

นายนักรบ เลิศไพศาลสกุล ดำรงตำแหน่งพันตำรวจตรี กองบังคับการสืบสวนสอบสวน ตำรวจภูธรภาค 1

ด้วยวัยเพียงสามสิบห้าปี ผมสามารถดำรงตำแหน่งสารวัตร ที่กองบัญชาการตํารวจสอบสวนกลาง เขตจตุจักร กรุงเทพมหานคร มีตำรวจหลายต่อหลายคนที่ต้องการมาลงที่นี่ ด้วย สน. จัดเป็นโรงพักที่ใหญ่ระดับต้นๆ ของประเทศ จึงมีการวิ่งเต้นเพื่อตำแหน่งของแต่ละพื้นที่ อย่างดุเดือดทุกปี โดยเฉพาะพื้นที่เมืองใหญ่ของแต่ละจังหวัด

ลูกใคร หลานใคร เด็กใคร ทุกคนล้วนแต่เร่งเข้าหานายของตนเพื่อตำแหน่งที่ต้องการ และแน่นอน...มีทั้งคนที่สมหวัง ผิดหวังปะปนกันไป แต่...คงไม่ใช่กับผม

นักรบ...บุตรชายเพียงคนเดียวของตระกูล เลิศไพศาลสกุล ผู้ที่ไม่เคยพบกับความผิดหวังเลยสักครั้ง ด้วยความเพียบพร้อมที่มี ทั้งสมอง หน้าตา และฐานะ ผมมีครบจบทุกอย่างอยู่ในคนๆ เดียว แม้เรื่องหน้าที่การงานของผมจะประสบความสำเร็จ แต่มันช่างตรงกันข้ามกับเรื่องความรักราวฟ้ากับเหว

ผมยังคงครองตัวโสด และเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทุกพื้นที่ที่ผมได้ไปประจำ แต่จนแล้วจนเล่าก็ยังไม่มีสาวคนไหนถูกใจผมสักคน ยกเว้นแค่เธอคนนั้น...เพียงแค่สามวันที่เธอเดินเข้ามา ทำให้ใจผมสั่นหวั่นไหว และเธอก็จากไปตามเส้นทางของเธอ

ใช่ว่าผมจะจมปลักกับรักแรก ผมก้าวข้ามผ่านความรู้สึกทุกอย่างมาหมดแล้ว แต่ด้วยหน้าที่การงาน มันทำให้ผมไม่สามารถลงหลักปักฐานกับใครได้เลย และที่สำคัญ...ผมยังไม่เจอใครที่ถูกใจสักคน

ชีวิตของผมจึงวนเวียนอยู่แค่งานและเพื่อนฝูง ในค่ำคืนนี้ก็เป็นอีกหนึ่งคืนที่ผมมาสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนเช่นเดิม

ณ ผับดังย่านทองหล่อ [Firstclass Nightclub]

"ไงครับสารวัตร เพิ่งจะโผล่หัวมาได้นะมึง" เสียงไอ้เฟิร์ส...เจ้าของผับกล่าวทักทายผม

"ดีใจด้วยนะมึง กูเห็นคำสั่งแต่งตั้งละ มึงนี่แม่งขึ้นไวชิบหาย" และนี่คือคำยินดีของไอ้เอ

"เออ...ขอบใจ" ผมนั่งลงบนโซฟาโซน VIP และกระดกแก้วเหล้า on the rock ลงคอทันทีที่เด็กเสิร์ฟยื่นส่งมาให้

"ไอ้เฟิร์ส มึงแต่งงานวันไหนวะ" ผมถามมันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าใกล้วันแต่งงานเพื่อนแล้ว

"ไม่แต่งอ่ะ วิวาห์เหาะ" และนี่คือคำตอบมัน

"เหาะไปไหนมึง แฟนมึง...ลูกสาวจอมพล ถ้าไม่อยากหายตัวอย่างลึกลับ แนะนำเลิกเหาะแล้วแต่งให้สมเกียรติว่าที่พ่อตามึงซะ"

"กูเห็นด้วยกับไอ้เอ กูขี้เกียจมานั่งทำคดีคนหาย โดยเฉพาะคดีของเพื่อนตัวเอง ฮ่าๆๆๆ"

"สัด กูพูดเล่น ใครจะกล้าพาหนี อีกสามเดือนแต่งเว้ย พวกมึงช่วยจำกันบ้าง ถามกูทุกครั้งที่เจอหน้าเลยนะไอ้เหี้ย"

"แต่งเถอะ กูว่าชีวิตคู่แม่งดี กูชอบ" ไอ้เอเพิ่งแต่งงานไปเมื่อเดือนที่แล้ว ชีวิตคู่ของมันดีซะจนทำผมรู้สึกอิจฉาทุกครั้งที่ได้ฟัง

"ไง ไอ้สารวัตร หาว่าที่เมียได้ยัง" ไอ้เฟิร์สเริ่มวุ่นวายชีวิตผมอีกละ

"กูจะเอาเวลาที่ไหนไปหา"

"ก็ตอนนี้ไง...มัวแต่ทำงาน แดกแต่เหล้า มึงไม่ตั้งใจหาและจะมีเมียเอาชาติไหน"

"กูไม่ชอบผู้หญิงเที่ยวกลางคืน"

"งั้นมึงก็ไปหาผู้หญิงที่ฟิตเนสตอนกลางวันดิ"

"ไม่ต้องเสือกเรื่องกูมาก ถ้ากูอยากแต่งงาน เดี๋ยวกูหาเอง มึงแค่รอฟังข่าวตอนกูจะแต่งทีเดียวพอ"

"ครับ กูจะรอดู ฮ่าๆๆ" และนั่นคือบทสนทนาของผมและเพื่อนๆ

ชีวิตผมตอนนี้ก็ดีนะ อาจมีเหงาๆ บ้างแต่ผมยังอยู่คนเดียวไหว ผมอยากเจอคนที่ใช่และถูกใจจริงๆ ไม่อยากแต่งเพราะสังคมเร่งเร้า ผมอยู่กับแม่ก็มีความสุขดีแล้ว ถ้าผมแต่งงานออกไป แม่คงเหงาน่าดูเพราะพ่อของผม ท่านเพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีที่แล้ว เป็นการเสียชีวิตที่ทำให้ผมทำใจไม่ได้จนถึงทุกวันนี้ สาเหตุการเสียชีวิตของพ่อ เกิดจากผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งความสวยงามของเธอ ทำลายทุกสิ่งอย่างที่ผมเคยมี

…

สิบแปดปีที่แล้ว

ผมได้รับข่าวดีที่ตัวเองสามารถสอบ GED ผ่าน โดยผมได้เข้าเรียนที่ King Monkult's Institute of Technology Ladkrabang หลักสูตรแพทย์นานาชาติ พร้อมกับลงเรียนนิติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงไปด้วย ซึ่งแน่นอนก่อนที่ผมจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ผมต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่าเสียก่อน

และในคืนหนึ่งผมก็ได้พบกับผู้หญิงที่สวยมากๆ อายุเธอมากกว่าผมเกือบห้าปี เธอกำลังแคสติ้งเป็นนางแบบ ดังนั้นเรื่องหุ่นไม่ต้องพูดถึง เธอมีโฆษณาบางตัวออกทางทีวีบ้างแล้วด้วย ตอนนี้เธอเดินเข้ามาในผับด้วยชุดเซ็กซี่ ชวนให้มอง ใบหน้าสะสวยนั่น เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ ในผับ แต่แล้วสายตาของเธอกลับมองมาที่ผม ซึ่งไม่ใช่สายตาธรรมดาเลย แถมเธอยังเดินตรงมาที่นั่งของพวกเราโซน VIP

"นักรบใช่ไหม" เธอเอ่ยถามผมขึ้นมา แม้เสียงดนตรีในผับจะดัง แต่เสียงของเธอทำให้ผมดั่งต้องมนต์สะกด ตอนนี้ผมไม่ได้ยินเสียงรอบข้างที่ดังสนั่นหวั่นไหว

"ใช่ คุณเป็นใคร" ผมจึงถามเธอออกไป ขณะที่เธอเดินมาใกล้ๆ และหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ

"เราชื่อแอนนี่ คุณไม่รู้จักฉันจริงๆ หรอ" เธอกระซิบใกล้ๆ หูผม

"ก็จำพอได้ เห็นในทีวีมาบ้าง" ผมจึงตอบพร้อมใช้สายตาจ้องมองเธอกลับไป แต่เธอก็ไม่หลบสายตาผมไปไหนเลย

"แอนนี่สนใจคุณนะ"

"มีคนตั้งเยอะแยะ มาสนใจผมทำไม"

"ไม่รู้สิ ไม่มีเหตุผล สนใจคือสนใจค่ะ" เธอยังกระซิบตอบผมด้วยเสียงแหบพร่า

"เฮ้ย ไปเปิดห้องไป" เสียงไอ้เอตะโกนแซวดังขึ้นมา

"แอนนี่ไม่นอนกับคุณที่ห้องนั้นหรอกนะคะ" เธอบอกจุดประสงค์อย่างชัดเจน

"แล้วอยากไปไหน" ผมจึงถามเธอกลับไป

"บ้านของคุณไงคะ" เธอทำเสียงออดอ้อนและเอาคางมาเกยที่ไหล่ของผมแล้วตอนนี้

________________________________________

เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นมา ตัวละคร สถานที่ไม่มีอยู่จริง ผู้เขียนไม่มีเจตนาจะกล่าวล่วงเกินอาชีพไหน หากเพียงแต่ว่านี่คือนิยายที่ถูกแต่งขึ้น เพื่อให้ผู้อ่านมีอารมณ์ร่วมสนุกไปกับทุกตัวอักษร

ทั้งนี้ผู้เขียนขออภัยมา ณ ที่นี้ หากเนื้อเรื่องอาจไม่ถูกใจใครไปบ้าง โปรดอภัย...ผู้เขียนอยากให้นักอ่าน อ่านเพื่อความสนุกเท่านั้นนะคะ ❤