ตอนที่ 1 [N&Z] บทนำ NC

"ตึกๆ...ตึกๆ...ตึกๆ"

เสียงหัวใจสาวน้อยเต้นระส่ำ ราวกับใครกำลังรัวกลองอยู่ภายในอกของเธอ...ความตื่นเต้น ผสมความใคร่อยากรู้อยากลองที่แล่นพล่านไปทั่วร่างกายสาววัยขบเผาะ เพียงเพราะเสน่ห์ของชายหนุ่มตรงหน้า ทำเอาเธอศูนย์เสียความเป็นตัวเองไปได้มากขนาดนี้เชียวหรือ

อายุอานามเขาก็มากกว่าเธอถึงยี่สิบปี ซึ่งดูแล้วเปรียบดั่งรุ่นพ่อเลยก็ว่าได้ แต่ใยเล่า...เจ้าหัวใจช่างไม่รักดีกลับตกหลุมรักเขาจนได้...Love at first sight ที่เคยได้ยิน วันนี้เธอได้ประจักษ์ถ่องแท้ในความหมายของมันเรียบร้อยแล้ว

...

"แน่ใจแล้วใช่ไหม ที่จะทำแบบนี้" เสียงทุ้มต่ำของชายวัยสามสิบห้า กล่าวย้ำเตือนสติเธออีกครั้ง เขาและเธออยู่ภายในห้องนอนใหญ่เพียงสองต่อสอง ซูลี่สาวน้อยวัยสิบห้านั่งตัวสั่นเทิ้มอยู่บนปลายเตียง ทั้งที่เธอเป็นฝ่ายเชิญชวนเขา แต่ตอนนี้กลับหวั่นกลัวเสียเองดื้อๆ

"เอ่อ...แน่ใจค่ะ...ซูลี่ไม่เคยแน่ใจอะไรแบบนี้มาก่อน"

"เฮ้อ...คุณอายุแค่สิบห้า ทำไมถึงอยากรู้อยากลองเรื่องแบบนี้"

"ถ้าคุณไม่อยากทำ งั้น...ซูลี่จะไปหาคนอื่นมาทำแทนละกันค่ะ" ขณะที่ฉันตั้งท่ากำลังจะลุกขึ้น เพราะเริ่มสมเพชกับการกระทำของตัวเอง ทันใดนั้น...

"หยุด!!! นั่งลง อย่าได้คิดจะลุกหนีไปไหน" เสียงตวาดกร้าว ทำเอาฉันตกใจสั่นด้วยความกลัว สายตาราบเรียบจ้องมองมาที่ฉันโดยไม่ละไปไหน ภายในดวงตาคู่นั้นมิอาจคาดเดาอะไรได้เลย มันว่างเปล่าดั่งท้องทะเลในมหาสมุทร...เขารักฉันบ้างไหม หรือเห็นฉันเป็นตัวแทนของแม่เพียงเท่านั้น

"ถ้าคิดมาดีแล้ว งั้นผมจะไม่หยุด แม้ว่าคุณจะร้องขอให้ผมหยุดก็ตาม"

นิ้วมือใหญ่ยื่นมาจับที่พวงแก้มนวลเนียนของฉัน เขาค่อยๆ ไล่ปลายนิ้วสลับสัมผัสพวงแก้มอีกข้างอย่างเบามือ เรียวนิ้วยาวเกลี่ยอย่างแผ่วเบาที่ริมฝีปากบาง และไม่นานใบหน้าหล่อเหลาคมคายก็เริ่มเขยิบเข้ามาใกล้ มันใกล้เสียจนฉันกังวลว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจดวงน้อยกำลังเต้นสั่นระรัว เพราะตอนนี้ตัวฉันเองไม่สามารถควบคุมอาการประหม่าได้อีกต่อไป

"อืมมมม" รสจุมพิตของชายหนุ่มที่บรรจงมอบให้ มันช่างแสนหวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้า เรียวลิ้นร้อนเกี่ยวตวัดไปทั่วโพรงปาก เฝ้าหยอกเย้าเรียวลิ้นเล็กของฉันจนแทบหลอมละลาย สัมผัสวาบหวามที่แสนโรแมนติกถูกป้อนให้ซ้ำแล้วซ้ำเล่ามิรู้จบ และเพียงไม่นานใบหน้าเขาก็ค่อยๆ ผละออก

"ถอดเสื้อผ้าสิ" เขาเดินถอยหลังไปสองก้าว ขณะริมฝีปากเอื้อนเอ่ยบอกฉันด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

ฉันทำใจดีสู้เสือ ลุกขึ้นยืนและเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น เริ่มจากส่วนบนจนไล่มาถึงส่วนล่าง และไม่นาน...ร่างกายของสาววัยสิบห้าก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเขาทันที

"หึ" เสียงของเขาที่ดังอยู่ในลำคอ ทำเอาใจฉันกระตุกหล่นวูบ นี่เขารู้สึกเย้ยหยันในความใจกล้าหน้าด้านของสาวรุ่นลูกคนนี้หรืออย่างไร

ขอร้องเถอะ...เลิกจ้องมองฉันด้วยสายตาแบบนี้ หากไม่ได้รู้สึกต้องการ โปรดพูดอะไรออกมาสักอย่าง ให้ฉันเลิกหน้าด้านและพาตัวเองเดินหนีออกไปจากตรงนี้สักที...ความคิดของฉันเริ่มตีกัน นี่สิ่งที่ฉันกำลังทำ มันถูกต้องแล้วใช่ไหม

"ร่างกายคุณ...โตเกินวัยจนน่าตกใจ" และแล้วเขาก็พูดออกมา ขณะที่สายตายังคงจ้องมองมาที่ฉัน คล้ายกับว่าเขากำลังกลืนกินฉันทั้งตัว

"ถ้าคุณไม่ต้องการ...งั้นฉันขอตัว"

"ใครบอกคุณ ว่าผมไม่ต้องการ"

"ว้ายยยย" ฉันร้องตกใจทันทีที่คนตัวใหญ่เข้าประชิด และผลักร่างของฉันล้มนอนหงายลงบนเตียง

"ทำขนาดนี้ ผู้ชายคนไหนจะอดใจไหว" ขณะที่เขากำลังพูด สองมือใหญ่ก็เร่งปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก ไม่นานนักชายตรงหน้าก็ยืนร่ายกายเปลือยเปล่าต่อหน้าฉัน

ทั้งแผงอก หน้าท้อง เต็มไปด้วยกล้ามที่แน่นขนัด และตอนนี้...ลำรักที่ใหญ่โตก็ตั้งผงาดชี้ตรงมาที่ฉันเรียบร้อยแล้ว

"ตัวสั่นเทิ้มขนาดนี้ ยังจะทำเป็นใจดีสู้เสืออีกนะ"

“เปล่าสักหน่อย ฉันไม่ได้สั่น...ฉันก็แค่...ก็แค่ตกใจนิดหน่อย"

"ปากเก่งให้ได้ตลอด เพราะเมื่อไหร่ที่ตัวตนผมเข้าไปข้างในตัวคุณ ผมจะไม่มีวันหยุดรัวกระแทกแน่นอน"

นี่คือคำขู่ใช่ไหม...ฉันควรต้องกลัวแล้วรีบวิ่งหนีออกไปหรือเปล่า แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับโดนตรึงให้นอนนิ่ง ขยับลุกไปไหนไม่ได้ สาวใจกล้าคนนั้นหายไปไหน ฉันรับรู้ได้ชัดเจนทันทีว่าร่างกายตัวเองสั่นมากเหลือเกิน

ทันใดนั้นคนตัวใหญ่ขยับฝีเท้าก้าวขึ้นเตียงแล้วคร่อมฉัน ร่างกายเราต่างสัมผัสเสียดสี จนฉันแทบหลอมละลายตายอยู่ภายใต้ร่างเขา

"อืม...ซูลี่" ริมฝีปากหนาสัมผัสที่พวงแก้ม ขณะที่เสียงของเขากระซิบแผ่วเบาข้างๆ หู

"คะ"

"ผม...ผมไม่อยากฉวยโอกาสกับคุณ"

"ทำไมคะ คุณรังเกียจฉันหรอ"

"เปล่า คุณกำลังเมา...ลุกขึ้นเถอะ แล้วไปแต่งตัว ผมจะพาคุณไปส่งที่บ้านป้าของคุณตอนนี้เลย" เหมือนฟ้าผ่าลงกลางหัวใจ...นี่คือคำปฏิเสธที่แสนเจ็บปวดรวดร้าวเกินที่ฉันจะทนรับฟังไหว

ไม่ว่ายังไง...ฉันก็ไม่มีทางเป็นผู้หญิงที่เขาจะรักได้ หัวใจของเขายังคงรักแม่ของฉันอยู่เต็มทั้งใจ

"ค่ะ ขอโทษนะคะ ที่ซูลี่ทำตัวหน้าเกลียดเหมือนเด็กใจแตก"

"อย่าพูดแบบนี้ ไปแต่งตัวเถอะ" สิ้นเสียงของเขา เขาลุกขึ้นและรีบเร่งใส่เสื้อผ้าทันที และนี่คือการบอกลาทางอ้อมดีดีนี่เอง

"ค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะที่มารบกวนคุณ" ฉันลุกขึ้นและรีบหยิบสวมผ้ามาสวมใส่ ฉันพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้รินไหล แม้ข้างในจะแตกสลายแล้วก็ตาม

วินาทีนั้นฉันตั้งมั่นและบอกกับตัวเองว่า...ต่อให้ฉันรักเขามากแค่ไหน แต่เวลานี้ควรต้องตัดใจและปล่อยให้ตัวเองเดินออกมาจากความเจ็บปวดทรมานนี้เสียที

"ซูลี่...ผมขออะไรอย่าง อย่าทำแบบนี้กับใครอีก หากคุณเจอคนไม่ดี เรื่องจะไม่ลงเอยแบบนี้ คุณจะถูกรังแกเอาง่ายๆ"

แม้คำพูดดูห่วงใย แต่ยังไงฉันก็รู้อยู่เต็มอก เขาจะนอนกับฉันได้อย่างไร ในเมื่อฉันคือลูกสาวของซีซวน หญิงสาวที่เป็นรักแรกและรักเดียวของเขาเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน...

___________________________________________