ขอกินนม

ไอเดีย....

หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันกับนักรบก็เดินกลับมาที่บ้านแม่อุ้ยโดยที่เราต่างก็ใส่ชุดเดิมเพราะไม่มีชุดเปลี่ยน พอขึ้นบันไดบ้านมาก็เจอหลานชายของแม่อุ้ยนั่งรออยู่

"อ้าวยังไม่ไปนอนเหรอตัวเล็ก" นักรบถามหลานชายแม่อุ้ยพอเขาเห็นฉันสองคนมาแล้วก็ยื่นเสื้อผ้าให้

"แม่อุ้ยหันว่าปี้สอวงคนบะมีชุดเปลี่ยนก่อเลยหื้อเฮาไปยืมเสื้อผ้าคนในหมู่บ้านมาหื้อเปลี่ยน"

"ขอบคุณนะ"

"ขอบคุณจ้ะ^^"

"ถ้าบะมีหยังแล้วเฮาไปนอนก่อนเน่อไข้หลับละ"

"อื้มมม^^" พอหลานแม่อุ้ยเข้าห้องไปแล้วนักรบก็บอกให้ฉันเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในมุ้งเพราะบนบ้านแม่อุ้ยไม่มีห้องให้เข้าไปเปลี่ยน

"แล้วในไม่เปลี่ยนเหรอ"

"เปลี่ยนสิ"

"งั้นฉันขอเข้าไปเปลี่ยนก่อนนะเสร็จแล้วนายค่อยเปลี่ยน"

"เปลี่ยนพร้อมกันได้มั้ยอ่ะ"

"เปลี่ยนพร้อมกันอะไรทะลึ่ง" เรื่องอะไรฉันจะให้เขาเขัาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในมุ้งด้วยกัน เขาก็เห็นของฉันหมดน่ะสิ ฉันรีบมุดเข้ามุ้งถอดเสื้อตัวนอกกับชุดชั้นในออกเพื่อเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ คืนนี้ฉันคงต้องนอนแบบไม่สวมชั้นในเพราะมันชื้นอยู่แต่ยังไม่ทันได้ใส่เสื้อตัวใหม่นักรบก็มุดเข้ามาในมุ้งฉันตกใจเกือบร้องกรี๊ดเพราะฉันกำลังโป๊อยู่เขารีบเอามือมาปิดปากฉัน

"อย่าร้องดิเดี๋ยวแม่อุ้ยก็ตื่นหรอกดึกแล้วเกรงใจแม่อุ้ยบ้าง" เขายังมีหน้ามาว่าฉันอีกนะคิดดู ฉันรีบเอาเสื้อปิดบังหน้าอกตัวเองส่วนมืออีกข้างก็ปัดมือที่เขาปิดปากฉันออก

"แล้วนายเข้ามาทำไมฉันยังเปลี่ยนไม่เสร็จเลย"

"ข้างนอกมันหนาวก็เลยเข้ามารอข้างในมุ้งดีกว่า" ฉันรู้ว่าเขาโกหกมันจะเอาอะไรมาหนาว เมื่อกี้เขายังแก้ผ้าอาบน้ำที่ริมน้ำอยู่เลย

"ตอแหล" ฉันว่าเขา

"อืมมยอมรับ^^" ฉันไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าเขาดี แต่ตอนนี้ฉันยังโป๊อยุ่เลยฉันก็เลยบอกให้เขาหันหลังไปเพราะฉันจะใส่เสื้อ ซึ่งเขาก็ยอมหันหลังไปแต่โดยดี

"เสร็จแล้ว" ฉันบอกเขา

"โอเคงั้นตาฉันเปลี่ยนบ้างเธอจะหันหลังหรือไม่หันก็ได้นะฉันไม่ติด" เขาไม่ติดแต่ฉันติด ฉันรีบหันหลังให้เขาเพื่อที่เขาจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

5นาทีผ่านไป...

เวลาผ่านมาหลายนาทีแล้วนะทำไมเขายังไม่เสร็จอีก

"นักรบ"

"..........." เงียบ

"นักรบนายเปลี่ยนเสื้อไม่เสร็จอีกเหรอ"

"............" เงียบ

"นักรบ"

"..........." เงียบเหมือนเดิมทำไมเขาไม่ตอบล่ะหรือเขาแกล้งฉันอีกแล้วฉันรีบหันหลังกลับมาปรากฏว่าเขาหลับไปแล้ว ฉันแทบอยากจะบีบคอเขาให้ตายคามือเลยทำไมเขาถึงชอบแกล้งฉันนักก็ไม่รู้ ฉันโมโหคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆ แต่ก็ต้องทำใจให้ร่มๆ เพราะตอนนี้ฉันก็เริ่มง่วงเหมือนกันไว้ ฉันเลิกสนใจเขาล้มตัวลงนอน แต่พอจะเอาผ้าห่มมาห่มปรากฏว่ามันมีแค่ผืนเดียวและตอนนี้เขาก็ห่มมันอยู่ ไม่ห่มก็ได้ฉันคิดในใจ

กลางดึก....ขณะที่ฉันกำลังหลับก็มีมือของใครบางคนโอบมาที่เอวของฉันอย่างถือวิสาสะ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามือใครฉันปัดมือเขาออกแต่พอปัดออกเขาก็เอามาโอบใหม่ฉันปัดเขาโอบอยู่แบบนั้นจนฉันรำคาญลุกขึ้นนั่งแล้วหันไปว่าเขาแต่ไม่ได้ว่าเสียงดังอะไรเพราะเกรงใจแม่อุ้ยที่นอนอยู่ในห้อง

"นายจะมากอดฉันทำไม"

"หื้้มมม อะไร" เขาแสร้งทำเป็นสะลึมสะลือทำเหมือนไม่รู้เรื่องแต่ฉันรู้ว่าเขารู้

"อย่ามาทำเป็นไม่รู้ นายกอดฉันอ่ะ"

"ก็แค่กอดมั้ยอ่ะ ทำอย่างอื่นค่อยโวยวาย"

"คนนิสัยไม่ดี"

"อืมมยอมรับแต่เธอต้องเข้าใจว่าที่นี่มันหนาวแล้วอีกอย่างฉันเป็นคนติดกอดหมอนข้างด้วยเธอก็ยอมเป็นหมอนข้างให้ฉันกอดไม่ได้หรือไง"

"ไม่ได้"

"ใจร้าย" ฉันเลิกสนใจเขาก่อนจะล้มตัวลงนอนต่อ ฉันหลับไปสักพักก็รู้สึกหนาวขึ้นมาฉันหันไปมองนักรบที่น่าจะหลับไปแล้วฉันก็เลยแอบขยับผ้าห่มที่เขาห่มอยู่มาห่มตัวเพราะผ้าห่มมันก็ผืนใหญ่สามารถห่มได้สองสามคน ค่อยอุ่นขึ้นมาหน่อย พอร่างกายได้รีบความอบอุ่นมาแล้วก็นอนต่อ

โฮ่ง โฮ่ง โฮ!!!!!!!!!

โฮ่ง โฮ่ง โฮ!!!!!!!!!

ฉันตกใจตื่นเมื่อได้ยินเสียงหมาหอนหมามันหอนได้ยังไง หรือมันเห็นผีฉันยิ่งกลัวผีอยู่ทำไงดีฉันมองไปรอบๆ บริเวณซึ่งมันมืดไปหมดมองแทบไม่เห็นอะไรเลยแม้จะมีแสงจากพระจันทร์ส่องมาบ้างแต่ก็ยังมืดอยู่ดีในความรู้สึกของฉัน

"นักรบ" ฉันเรียกเขา

"....."

"นักรบ"

"หื้มมม"

"เสียงหมามันหอนนายได้ยินมั้ย"

"อืม"

"นายว่ามันหอนทำไมอ่ะ" ฉันหวังว่าเขาจะไม่ตอบในสิ่งที่ฉันกลัวนะแต่...

"มันคงเห็นผีล่ะมั้ง"

"นายก็คิดแบบนั้นเหรอ"

"โบราณเค้าบอกว่าถ้าหมามันหอนแปลว่ามันเห็นผี"

"ฮือออ ทำไงดีฉันกลัวผี"

"ถ้ากลัวก็ขยับเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ยอมให้ฉันกอดแล้วฉันจะปกป้องเธอเอง"

"แน่นะ"

"อืมม" ฉันยอมขยับตัวเข้าไปใกล้เขาตอนนี้ฉันกลัวผีมากกว่ากลัวเขาแล้ว พอฉันขยับเข้าไปใกล้เขาก็ดึงฉันเข้าไปกอดทำให้ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดของเขา หน้าของฉันซบอยู่ที่อกของเขาพอดิบพอดีอยากจะบอกว่าตอนนี้ฉันรู้สึกอบอุ่นแล้วก็ปลอดภัยอย่างบอกไม่ถูกเหมือนฉันกำลังได้รับการปกป้องจากเขา พอฉันรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้วฉันก็หลับตาลง แม้จะมีเสียงหมาหอนดังมาเป็นระยะแต่ฉันกลับไม่รู้สึกกลัวอีกเลย

นักรบ....

ผมนอนลืมตาแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด ผมอยากจะขอบคุณหมาตัวนั้นที่มันหอนเพราะมันทำให้ผมได้กอดไอเดียเธอคงจะกลัวจริงๆ ไม่อย่างงั้นคงไม่ยอมให้ผมกอดแบบนี้หรอก ผมดึงเธอเข้ามกอดแนบอก เสียงลมหายใจแผ่วเบาของเธอที่มาแบบสม่ำเสมอทำให้ผมรู้ว่าเธอกำลังหลับสนิท

"เดีย"

"....."

"ไอเดีย" ผมเรียกชื่อเธอเสียงเบา

"หื้มมม" เะอขานรับแต่ยังหลับอยู่

"ฉันอยากกินนมเธอให้ฉันกินได้มั้ยถ้าเธอไม่ตอบแปลว่าเธออนุญาตแล้วนะ"

"........." เงียบครับไม่มีตอบกลับแปลว่าเธออนุญาต ผมคิดเองเออเอง ผมไม่รอช้าค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อที่เธอสวมใส่อยู่ออกอย่างช้าๆ ทีละเม็ดทีละเม็ดจนมันหลุดเผยให้เห็นหน้าอกคู่โตที่ผมอยากสัมผัสตั้งแต่ตอนอยู่ที่ท่าน้ำแล้ว อย่าหาว่าผมหื่นเลยนะผมไม่ไหวแล้วจริงๆ หน้าอกของไอเดียโคตรสวยล่อตาล่อใจผมมาก ผมก้มใบหน้าลงไปซุกไซร้ดูดเลียหน้าอกของคนที่กำลังหลับอยู่อย่างช้าๆ

แผล่บ แผล่บ แผล่บ จ๊วบ จ๊วบ

"อื้ออออ จั๊กกะจี้" ไอเดียครางต่ำแต่ดูเหมือนเธอยังไม่ค่อยรู้สึกตัว

"นมเธอหวานมากรู้มั้ย"ผมกระซิบบอกข้างหู

"อื้อออ อะไรหวาน"

"นมเธอไงฉันชักจะติดใจแล้วสิ" จุ๊บ จุ๊บ จ๊วบ จ๊วบ แผล่บ แผล่บ

"อื้ออออ อ๊าาาา" ผมรีบเอามือปิดปากไอเดียเพราะเธอครางออกมาโดยไม่รู้ตัวผมกลัวแม่อุ้ยกับหลานชายจะตื่นมาได้ยิน

"อื้อออ หายใจไม่ออก"

"อย่าครางดัง" ผมกระซิบบอกและเหมือนเธอจะรู้เรื่องเธอก็เงียบไป ผมใช้เวลาอยู่นานกับการดูดดื่มความสุขจนพอใจก่อนจะรีบติดกระดุมเสื้อให้เธอจากนั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผมดึงเธอเข้ามากอดอีกครั้งก่อนจะหลับไปด้วยความสุขคืนนี้ผมคงนอนฝันดีเพราะได้กินนมก่อนนอน

เช้าวันต่อมา....

ผมกับไอเดียตื่นกันมาแต่เช้ามืดเพราะหลานของแม่อุ้ยมาปลุก ผมดูเวลาที่มือถือมันเพิ่งตีห้าเองแต่ยังไงก็ต้องตื่นเพราะวันนี้ผมกับไอเดียต้องรีบเดินทางไปที่ค่ายอาสานั่นก็คือหมู่บ้านต้นน้ำซึ่งผมก็ยังไม่รู้ว่ามันไกลแค่ไหนแล้วต้องใช้เวลานานกี่ชั่วโมง

"แม่อุ้ยครับผมขอบคุณมากเลยนะครับที่ให้ผมได้อาศัยนอนที่นี่เมื่อคืนถ้าไม่ได้แม่อุ้ยพวกผมคงลำบากเพราะไม่รู้จะไปนอนกันที่ไหน"

"ขอบคุณนะคะแม่อุ้ย" 

"บะเป๋นหยังคนเดือดร้อนมาเป๋นไผก่อต้องช่วย"

"เอ่อแล้วทางไปหมู่บ้านต้นน้ำไกลมั้ยครับแม่อุ้ย"

"ไกลอะหยังเดินข้ามแม่น้ำหลังบ้านแม่อุ้ยไปก่อถึงแล้วลูก" 

"จริงเหรอครับ" ผมถามแม่อุ้ยด้วยความดีใจเพราะตอนแรกคิดว่าจะต้องใช้เวลาเดินเป็นชั่วโมง

"อื้มม ตี้ตะคืนบะได้บอกเพราะเห็นว่ามันดึกแล้วก่อเลยหื้อนอนตี้นี่กั๋น" 

ก่อนผมจะกลับผมก็ได้ให้เงินแม่อุ้ยจำนวนหนึ่งแต่แม่อุ้ยไม่รับแกบอกว่าคนที่นี่เขาช่วยคนไม่หวังสิ่งตอบแทน 

"เอ่อแม่อุ้ยคะคือหนูมีเรื่องข้องใจอยากจะถามแม่อุ้ยหน่อยค่ะ"

"เรื่องอะหยังลูก"

"เรื่องคุณลุงเมื่อคืนน่ะค่ะ"

"อ๋อไอ่ชัย มีอะหยังลูก" 

"ทำไมคุณลุงแกทำเหมือนไม่ชอบคนในหมู่บ้านต้นเลยล่ะคะ" ผมเองก็สงสัยเหมือนกันดีแล้วที่ไอเดียถาม

จากนั้นแม่่อุ้ยก็เล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนสองหมู่บ้านนี้ก็เป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกันมีอะไรก็แบ่งปันกันจนกระทั่งวันหนึ่งผู้ชายหมู่บ้านนี้ไปชอบผู้หญิงที่อยู่หมู่บ้านต้นน้ำซึ่งเป็นถึงลูกสาวของกำนันหมู่บ้าน สองคนนี้รักกันมากผู้ชายสัญญาว่าจะพาพ่อแม่มาสู่ขอจนกระทั่งวันหนึ่งผู้ชายทำงานเก็บเงินได้ก็พาพ่อแม่และคนในหมู่บ้านยกขบวนขันหมากไปสู่ขอผู้หญิงแต่พอไปถึงก็ถูกพ่อของผู้หญิงไล่ออกมาพร้อมกับดูถูกต่างๆนาๆว่าจนแล้วไม่เจียมคนในหมู่บ้านนี้ก็เลยพากันโกรธแทนเพราะเหมือนดูถูกกันทั้งที่เป็นเพื่อนบ้านกันมานานพ่อกับแม่ของผู้ชายและคนในหมู่บ้านก็เลยลากตัวผู้ชายกลับผู้ชายคนนั้นเสียใจมากที่ไม่ได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรักเพราะตัวเองจนก็เลยไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตายพอผู้หญิงรู้ก็ทำใจไม่ได้ก็เลยฆ่าตัวตายตาม มันก็เลยเป็นต้นเหตุให้สองหมู่บ้านทะเลาะกันเพราะต่างฝ่ายต่างโทษกันไปมา ซึ่งผู้ชายที่ฆ่าตัวตายก็คือลูกชายของลุงชัยนั่นเอง มิน่าแกถึงโกรธพวกผมพอรู้ว่าพวกผมกำลังจะไปหมู่บ้านต้นน้ำ แกคงแค้นใจมากที่ลูกชายต้องมาตายเพราะคนหมู่บ้านโน้นเป็นต้นเหตุ

ไอเดีย...

"น่าสงสารจังเลยนะคะรักกันแต่อยู่ด้วยกันไม่ได้เพียงเพราะว่าอีกฝ่ายหนึ่งมีฐานะยากจนกว่า" ฉันรู้สึกสงสารทั้งคู่มากๆทั้งที่รักกันแต่ก็ไม่สามารถแต่งงานกันได้จนต้องมาคิดสั้นฆ่าตัวตาย  ถ้าเป็นฉันฉันจะทำยังไงนะจะทำแบบที่เขาสองคนทำหรือเพราะฉันไม่เคยมีความรักแล้วถ้าฉันมีคนรักแล้วฉันฆ่าตัวตายคนที่ฉันรักจะยอมฆ่าตัวตายตามฉันไปหรือเปล่า

"เป็นอะไรนั่งเงียบเชียว" นักรบถามฉัน

"ฉันกำลังคิดน่ะว่าถ้าฉันมีคนรักแล้ววันนึงฉันตายไปคนที่ฉันรักจะตายตามฉันไปไหม"

"ถ้าถามฉันฉันจะตอบว่าไม่"

"ทำไมอ่ะ"

"เพราะผู้ชายคนนั้นก็จะหาเมียใหม่ไงใครมันจะไปโง่ตายตามชีวิตคนเรามีค่ามากกว่าจะมาคิดสั้นฆ่าตัวตาย"

"อืมนั่นสินะ ฉันก็คิดได้เนอะใครมันจะมาตายตามคนที่ตัวเองรักทุกคนก็ต้องรักตัวกลัวตายกันทั้งนั้น"

"ยกเว้นแต่ว่าผู้ชายคนนั้นจะรักเธอมากจนไม่สามารถมีชีวิตต่อไปได้ถ้าไม่มีเธอ"

"ชาตินี้คงหาไม่เจอหรอกผู้ชายที่รักฉันขนาดนั้นน่ะ"

"ก็ไม่แน่อาจจะมีก็ได้"

".........."

............................................