ตอนที่ 6 ข่าวดี

“ผลสอบออกแล้ว แกเข้าไปดูรึยัง”

(กำลังเปิดดูเลย กรี๊ด สามจุดสามเจ็ด เกรดดีกว่าเทอมก่อนอีกอะ แล้วของแกล่ะปลาดาว ได้เกรดเท่าไหร่)

“ของฉันสามจุดสี่ห้า ถ้าพ่อกับแม่รู้ต้องดีใจมากแน่เลยที่ผลการเรียนของฉันดีขึ้น”

วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบในเว็บไซต์ของโรงเรียน ริมฝีปากผลิยิ้มจนแก้มแทบปริรู้สึกดีใจจนเนื้อเต้น ไม่รู้จะแบ่งปันเรื่องราวดี ๆ นี้กับใคร จึงได้โทรคุยกับลูกตาลซึ่งเป็นเพื่อนสนิท เพราะตอนนี้เธออยู่บ้านเพียงลำพัง พ่อกับแม่ออกไปดูแลร้านอาหารริมหาด ส่วนพี่ชายก็ยังสอบไม่เสร็จ

ตลอดสี่เดือนที่ผ่านมาปลาดาวตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก และเกรดเฉลี่ยที่ออกมามันก็ดีกว่าเทอมก่อนที่สอบได้มากสุดก็คงจะเป็นสามจุดหนึ่งศูนย์ ไม่เคยสอบได้เกรดเฉลี่ยเกินกว่านี้เลยสักครั้ง

แต่ข่าวดีแบบนี้ก็ควรจะบอกให้พี่ชายรับรู้ จะได้ไม่มาล้อว่าเธอสอบได้ที่สิบของห้องอีก เพราะรายชื่อในเทอมนี้อยู่ในลำดับที่เจ็ด

หลังจากวางสายจากเพื่อนที่เมาท์มอยกันเกือบยี่สิบนาที ก็ได้โทรไปหาพี่ชายต่อ เพราะตอนนี้เป็นช่วงพักกลางวัน ป่านนี้ก็คงจะนั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร

(ว่าไง ทำไมวันนี้โทรมาตั้งแต่กลางวัน)

ฉลามกดรับสายของน้องสาวด้วยความแปลกใจ เพราะปกติจะคุยกันช่วงเย็น ตอนนี้เขาเพิ่งจะกินข้าวเสร็จ และกำลังอยู่ระหว่างทางเดินกลับตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์

“จะโทรมาบอกว่าเกรดฉันออกแล้ว”

(ได้เท่าไหร่ อย่าบอกนะว่าติดมอผอ)

“นั่นปากพี่เหรอ ตอนนี้ฉันเรียนเก่งขึ้นแล้ว สอบได้ตั้งสามจุดสี่ห้าแหนะ”

(ดีใจด้วย)

ฉลามกระตุกริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อยดีใจกับน้องสาวที่โทรมาอวด ไม่คิดว่าครั้งนี้ปลาดาวจะเอาจริง เรื่องที่อยากตั้งใจเรียน

“แค่นี้น่ะเหรอ”

(อ้าว ก็โทรมาบอกแค่นี้ก็ตอบแค่นี้ จะให้พูดว่าอะไรครับคุณน้อง)

“ซื้อของขวัญมาให้เลย ไถ่โทษที่ชอบล้อฉันว่าสอบได้ที่สิบ”

(จะโทรมาทวงของขวัญว่างั้น)

“แล้วแต่จะคิด แต่ถ้าไม่ซื้อให้จะบอกแม่ว่าพี่แอบไปกินเหล้า”

มีครั้งหนึ่งที่เธอโทรไปหาแล้วจับได้ว่าฉลามได้ออกไปเที่ยวช่วงหัวค่ำ แม้ว่าเขาจะออกมาคุยหน้าร้าน แต่เธอก็เห็นแสงไฟวิบวับที่มันสะท้อนเข้ามาในโทรศัพท์ตอนเปิดกล้องคุยกัน อีกทั้งเพลงที่เปิดในร้านก็ทำให้เธอได้ยินเช่นกัน บวกกับน้ำเสียงของฉลามที่แปลกไปจากเดิมนั่นอีก แต่เรื่องนี้พ่อกับแม่ยังไม่เคยรับรู้ ถ้าเธอบอกล่ะก็ มีหวังพี่ชายคงจะโดนบ่นแน่นอน เพราะฉลามเองก็เพิ่งจะอายุสิบเก้าปี แม้จะเป็นผู้ชายแต่พ่อกับแม่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

(เออ ๆ เธอนี่มันแสบได้โล่จริง ๆ เดี๋ยวกลับบ้านจะซื้อให้ แต่ห้ามบอกแม่เด็ดขาด เข้าใจไหม)

ฉลามขมวดคิ้วเป็นปม ถอนหายใจใส่คนในสาย คิดผิดแล้วที่ตอนนั้นเลือกกดรับสาย ทำให้น้องสาวมีข้ออ้างที่จะนำมาใช้ต่อรอง แต่ถึงพ่อแม่จะรู้ พวกท่านก็คงไม่ว่าอะไรมาก อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ชาย มันก็มีบ้างเรื่องกินเรื่องเที่ยว แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียการเรียน

“เข้าใจค่า… คิกคิก”

เด็กสาวส่งเสียงหัวเราะชอบใจที่ต่อรองกับพี่ชายได้สำเร็จ แต่เรื่องที่ขู่เธอก็ไม่ได้ตั้งใจจะบอกพ่อกับแม่หรอก ก็แค่พูดไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าพี่ชายจะหลงกล

และเมื่อพ่อแม่รู้ว่าเธอสอบได้เกรดเฉลี่ยที่สูงขึ้นก็พากันดีใจเป็นอย่างมาก พวกท่านเลยชวนมานั่งรับลมและกินข้าวกันพร้อมหน้าที่ร้านอาหารริมชายหาดซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัว แต่ก็รอให้ฉลามสอบเสร็จแล้วกลับมาบ้านเสียก่อน ซึ่งปลาดาวก็ยินดีที่จะรอ

ในช่วงหัวค่ำลูกค้าของร้านก็จะมากหน่อย แต่พ่อแม่ก็ได้จัดเตรียมพื้นที่แบบเป็นส่วนตัวอยู่ที่สวนข้างร้าน และลงมือทำอาหารมื้อค่ำนี้ด้วยตัวเองซึ่งก็มีทั้งอาหารทะเล ของคาวและของหวาน

“พ่อกับแม่ดีใจด้วยนะปลาดาว ลูกเก่งขึ้นมาก” นภาเอ่ยกับลูกสาว

“ขอบคุณค่ะ เทอมหน้าหนูจะตั้งใจเรียนและสอบให้ได้เกรดมากกว่านี้อีก พ่อกับแม่รอชมหนูได้เลย พี่ก็ด้วย”

เด็กสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจว่าเธอต้องทำได้อย่างแน่นอน ก่อนจะหันไปทำหน้างอใส่พี่ชายที่ไม่เห็นจะชมเธอสักที แล้วทีตอนล้อว่าสอบได้ที่สิบนี่ล้ออยู่นั่นจนเธอรำคาญ

“อ้าว วกมาหาพี่ทำไมล่ะยัยตัวแสบ”

“ตั้งแต่เข้าบ้านมายังไม่ชมน้องสักคำ แล้วไหนล่ะของขวัญ ไม่เห็นมีเลย”

เด็กสาวคว่ำปากใส่พี่ชาย เธอไม่ทันได้เห็นตอนที่ฉลามกลับมาถึงบ้านเพราะมัวแต่อ่านการ์ตูนอยู่บนห้อง และตอนเดินทางมาที่ร้านพร้อมกันก็ไม่เห็นว่าพี่ชายจะถือของติดไม้ติดมือมาด้วย

“อยู่ที่บ้านน่ะ ลืมเอามา”

“แน่ใจ” ปลาดาวอมยิ้มถามอีกครั้ง เพราะเขารู้ดีว่าถ้าผิดสัญญาเรื่องที่เธอขู่ไว้จะไม่เป็นความลับอีกต่อไป

“อือ กลับบ้านแล้วค่อยเอา”

“โอเค”

หลังจากกินข้าวกันอิ่มแล้ว ปลาดาวซ้อนรถมอเตอร์ไซค์กลับเข้าบ้านพร้อมกับพี่ชาย เพราะบ้านอยู่ห่างจากร้านไม่ไกลกันมาก ส่วนพ่อกับแม่ยังอยู่ดูแลความเรียบร้อยที่ร้านต่อ เนื่องจากร้านอาหารปิดให้บริการตอนสามทุ่ม

“ของขวัญอยู่บนห้องใช่ไหม” เธอรีบถามพี่ชาย เพราะอยากเห็นจะแย่ว่าเขาซื้ออะไรให้

“อยู่ในตู้เย็น”

“อะไรของพี่เนี่ย”

ฉลามเปิดตู้เย็นแล้วหยิบถุงกระดาษที่ถูกปิดผนึกแล้วติดโบว์สีแดงเอาไว้ด้านนอกถุงให้กับน้องสาว

“เอาไป เดี๋ยวจะหาว่าไม่ซื้อให้อีก”

“เอาไปแกะที่ห้องดีกว่า”

ปลาดาวทำทีไม่สนใจคำพูดแขวะของพี่ชาย เปลี่ยนไปพูดลุ้นว่าเขาซื้ออะไรให้แทน เดี๋ยวจะมานอยด์หาว่าไม่สนใจของขวัญที่เขาซื้อให้อีก แล้วรีบขึ้นไปบนห้องของตัวเองทันที

เด็กสาวนั่งลงบนเตียงแล้วเปิดปากถุงเพื่อดูว่าด้านในมีอะไร ทำไมถึงต้องเอาไปแช่ไว้ในตู้เย็น ต้องเป็นของกินอย่างแน่นอน

“ช็อกโกแลต”

ปลาดาวเอ่ยพลางขมวดคิ้วเรียวสวยชั่วครู่ ก่อนจะคลายออกแล้วหลุดขำออกมา

“หึ ดีกว่าไม่ได้อะไร”

เธอเปิดกล่องรูปหัวใจแล้วหยิบก้อนวงกลมที่ถูกห่อด้วยกระดาษสีทองมาแกะออก หยิบเอาช็อกโกแลตเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

“อร่อยเหมือนกันนะเนี่ย”

ด้วยความหวานก็ทำให้อารมณ์ของเธอดีขึ้น แต่กินไปได้สองสามลูกก็มีแวบหนึ่งที่แอบนึกถึงใบหน้าของใครบางคนอย่างเสียดาย นึกว่าวันนี้เขาจะกลับมาพร้อมกับพี่ชาย แล้วได้กินข้าวด้วยกันเหมือนครั้งก่อนเสียอีก