บทที่ 9 จบคือจบ

ร่างสูงนอนในอ่างจากุชชี่มองออกไปด้านนอกเห็นแสงไฟสว่างไสวไปทั่วลาสเวกัสที่ไม่ยอมหลับยอมนอนแหล่งอบายมุขทั้งหลายเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทุกแห่งแข่งขันกันงัดกลยุทธมาประชันเรียกลูกค้า มีทั้งทำต่อหน้าและลอบกัดลับหลังแต่สำหรับเขาหลีกเลี่ยงที่จะสร้างศัตรูและสร้างมิตภาพกับคาสิโนอื่นๆที่ตอนนี้ก็หันมาใช้วิธีเดียวกับเขาเพราะเบื่อปัญหาเก่าที่ต้องคอยตามแก้ตามเช็ดหากพลาดเกิดเหตุการณ์ถึงขั้นเสียชีวิตซึ่งมีบ่อยครั้งแต่ไม่ใช่คาสิโนของเขาทำให้คลินท์มีพันธมิตรกับคาสิโนหรูมากกว่ายี่สิบแห่ง

“คุณลินท์ครับอาหารมาแล้วครับ” เทอรี่แจ้งเจ้านายตรงหน้าประตูห้องน้ำก่อนจะออกไปจากห้องแล้วลงไปที่ห้องพักของเขาเมื่อจัดการอาหารค่ำให้เจ้านาย

คืนนี้คลินท์จะลงไปทักทายแขกประจำที่จะมาในคืนนี้เพราะมีแต่มือหนักๆอย่างเศรษฐีดูไบที่เล่นทีเสียหลายร้อยล้านบางทีก็เป็นพันล้านแต่ได้ทีก็พอๆกันแต่ส่วนมากจะหนักไปทางเสียมากกว่าและพวกเขาไม่ได้ซีเรียสเพราะไม่ได้เล่นหนักทุกครั้งที่มาบางทีก็เล่นสนุกๆสี่สิบห้าสิบล้านหรือห้าล้านสิบล้านแล้วแต่ว่าเจอคู่แข่งมือหนักหรือเปล่าแต่คืนนี้ดูเหมือนว่าจะมีมือหนักเข้ามาหลายคนอยู่คลินท์ต้องลงไปดูด้วยตัวเองเพราะเป็นลูกค้าเก่าแก่สมัยคุณปู่ เมื่อคลินท์อาบน้ำแล้วไปกินอาหารก่อนจะกลับมาแต่งตัวคนสนิททั้งสองก็มารอแล้ว

“ทุกอย่างพร้อมนะ คืนนี้ต้องจับตาดูดีๆหน่อยรู้สึกว่ามือหนักจะมาพร้อมกันหลายคน ฉันไม่อยากให้เกิดการผิดพลาดแม้แต่น้อยก็ไม่ได้ แอลล่ะ” คลินท์ถามคนสนิทขณะเดินไปที่ลิฟต์

“แอลลงไปจัดการด้วยตัวเองผมว่าไม่พลาดครับ” เทอรี่เชื่อมือแอลตั้งแต่ร่วมงานกันมาแอลจะเป็นคนรอบคอบมากที่สุดบางจุดเจ้านายไม่เห็นแต่แอลสามารถจับได้เพราะเป็นศิษย์เอกของแกรรี่ที่ฝึกแอลมาตั้งแต่เด็ก จากเด็กร่อนเร่บนถนนฟลามิงโกแอลสามารถมาอยู่จุดนี้ได้เพราะความสามารถและความซื่อสัตย์ไม่ต่างจากเขากับจเรมี่ที่อยู่คนละเมืองแต่เลือกไปเป็นทหารนาวิกโยธินแต่ไม่ก้าวหน้าเพราะอยู่แต่กับเรือจึงลาออกเพื่อหางานทำที่มันท้าทายกับความสามรถจนได้มาเป็นบอดี้การ์ดของคลินท์และทำงานกันอย่างเข้าขาสิ่งหนึ่งที่พวกเขามีเหมือนกันคือความซื่อสัตย์ต่อเจ้านายและจริงใจต่อเพื่อนร่วมงาน

“ขอบใจมาก อาทิตย์หน้าไปพักร้อนกันหน่อยมั้ย ฉันว่าพวกนายทำงานกันหนักมากนะ” คลินท์บอกคนสนิท

ทั้งสองและเขาจะบอกแอลอีกคนให้พวกเขาสับเปลี่ยนกันไปพักผ่อนบ้าง

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณครับ”

สามหนุ่มลงลิฟต์ไปที่ชั้นเจ็ดที่มีห้องควบคุมความปลอดภัยและห้องนิรภัยสำหรับเก็บเงินเก็บชิฟสำรับไพ่ที่มีการตรวจตราอย่างเข้มงวดในห้องจะมีผู้ที่เข้าได้ทั้งหมดสี่คนคือคลินท์ แอล เทอรี่และจเรมี่ เมื่อเตรียมการรักษาความปลอดภัยและเช็คกล้องวงจรปิดทุกจุดดูแลอย่างเรียบร้อยคลินท์ก็นั่งดูจอโปรเจคเตอร์ขนาดใหญ่บนผนังห้องมองลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการในคาสิโนที่เยอะเหมือนทุกวันส่วนมากจะเป็นชาวต่างชาติเยอะคนไทยก็มีแต่มือไม่หนักเท่ามหาเศรษฐีชาวตะวันออกกลางที่มักจะเล่นกันหนักมือต่ำสุดก็ห้าสิบล้าน

“ฉันจะลงไปดูงานชั้นล่างหน่อยนะ จเรมี่ไปด้วยกันนายสองคนอยู่ที่นี่หากมีมือหนักมาโทรตามฉันนะ” คลินท์สั่งคนสนิทแล้วลุกออกไปกับจเรมี่และบอดี้การ์ดอีกสี่คน

ร่างสูงผอมเพรียวของนางแบบสาวไฮโซคนดังและยังเป็นลูกสาวของนักธุรกิจชื่อดังของลอสแอนเจลิสเดินเชิดเข้ามาในโรงแรม

“ฉันมาหาคลินท์ เขาอยู่ไหน” ราเนียถามรีเซฟชั่นสาวสวยหน้าเคาน์เตอร์ด้วยน้ำเสียงห้วนๆ

“เดี๋ยวดิฉันติดต่อท่านให้นะคะ” รีเซฟชั่นคนสวยก็ต่อสายโทรศัพท์หาเลขาของเจ้านาย “คุณแอลคะ คุณราเนียมาขอพบท่านประธานค่ะ”

“เจ้านายไม่ว่างครับ บอกให้เธอกลับไปก่อนแล้วผมจะติดต่อเธอเองครับ” แอลตอบรีเซฟชันคนสวยให้บอกราเนียกลับไปเพราะเจ้านายไม่ชอบผู้หญิงเล่นตัวเรื่องมากหากไม่ก็คือไม่

“ขอบคุณค่ะคุณแอล” รีเซฟชั่นสาวเงยหน้ามองราเนียที่ยืนจ้องหน้าเธอเขม็ง “ดิฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ ท่านประธานไม่ว่างค่ะ รบกวนคุณราเนียกลับไปก่อนแล้วคุณแอลจะติดต่อไปค่ะ” รีเซฟชั่นสาวสวยบอกนางแบบสาวคนดังที่หน้าบึ้งขึ้นทันที

“นี่หล่อน ฉันเป็นแฟนของคุณคลินท์นะ บอกแอลว่าฉันจะรอที่นี่จนกว่าจะเจอคลินท์แล้วฉันจะให้เขาจัดการพวกเธอทุกคน” ราเนียชี้หน้ารีเซฟชั่นสาวทั้งสามที่นั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์มองหน้าอย่างรู้กันว่าเจ้านายยังโสดไม่มีแฟนมีคนรักนอกจากคู่ควงและท่าทางอย่างราเนียคงอยู่ได้ไม่นาน

ราเนียเดินกระฟัดกระเฟียดไปที่ร้านอาหารสุดหรูในคาสิโนเพื่อกินอาหารเย็นเธออุตส่าห์เล่นตัวให้คลินท์รอและให้ชายหนุ่มโทรหาเธอจนเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าที่เธอหิ้วท้องรอชายหนุ่มก็ไม่โทรหาเธอจึงมาหาเขาที่โรงแรม ราเนียนั่งกินอาหารและจิบไวน์อยู่ในร้าอาหารคนเดียวเกือบสองชั่วโมงแอลก็ยังไม่ติดต่อเธอจึงเรียกพนักงานมาเก็บเงินค่าอาหารและกลับไปที่หน้าเคาน์เตอร์อีกครั้งมองนาฬิกาก็สี่ทุ่มกว่าก่อนจะเจอบอดี้การ์ดของคลินท์เดินมากับนางแบบสาวชุดชั้นในคนดังที่เพิ่งลงจากรันเวย์เมื่อวานนี้แล้วราเนียมาทำอะไรที่นี่ทำไมบอดี้การ์ดของคลินท์ถึงเดินมาส่ง

“ไฮ้ ราเชล”

“ไฮ้ราเนีย ยูมาทำอะไรที่นี่” ราเชลแอบยิ้มเยาะในใจเพราะเธอรู้วาราเนียควงคลินท์อยู่แล้วเอาไปพูดเหมือนเป็นแฟนแต่เธอไม่ได้หวังถึงขั้นนั้นขอแค่ได้แลกเปลี่ยนความสุขได้ขึ้นเตียงกับชายหนุ่มสักครั้งก็พอแล้ว

“ฉันมาหาคลินท์น่ะ แล้วเธอล่ะราเชลมาทำอะไรหรือมาเสี่ยงโชคล่ะ” ราเนียถามนางแบบสาวชุดชั้นในที่มองเธอแปลกๆ

“ไอมากินอาหารเย็นกับหนุ่มหล่อน่ะสิ แต่อย่าถามนะว่าใครเดี๋ยวยูจะอารมณ์เสียเปล่าๆ ไอไปล่ะ” ราเชลพูดจบก็เดินเชิดออกไปอย่างไม่สนใจราเนียที่คิดตามแล้วหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์

“ติดต่อคลินท์ให้ฉันเดี๋ยวนี้” เสียงแหลมปี๊ดบอกรีเซฟชั่นสาวที่นั่งหน้าเคาน์เตอร์จนสะดุ้ง

“เอ่อ.”

“เร็วๆสิยะ เอ่อๆ อ่าๆอยู่ได้ ฉันบอกว่าเร็วๆไง อีบ้าเอ้ย” ราเนียหลุดมาดนางแบบไฮโซตวาดใส่รีเซฟชั่นสาวด้วยความโมโหที่ชักช้าไม่ได้ดั่งใจ

“แต่ว่า..”

“แต่อะไรอีกห๊า โทรหาคลินท์ให้ฉันเดี๋ยวนี้” ราเชลยังไม่หยุดเสียงดังจนบอดี้การ์ดของโรงแรมเดินมาดูเพราะไม่อยากให้แขกท่านอื่นตกใจ

“มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับคุณผู้หญิง” บอดี้การ์ดหนุ่มถามนางแบบสาวคนดังอย่างสุภาพ

“ฉันมาพบคลินท์ แต่ยัยพนักงานพวกนี้ไม่ติดต่อให้ทั้งที่คลินท์นัดฉัน คอยดูนะฉันจะให้คลินท์ไล่ออกให้หมดเลยคอยดู”

“พนักงานของผมทำถูกแล้วที่เชื่อฟังเจ้านาย ถ้าพวกเขาไม่ฟังคำสั่งผมสิผมไล่ออกแน่ ว่าแต่คุณมาทำอะไรที่นี่ราเนีย” คลินท์มาทันได้ยินราเนียตวาดใส่พนักงานของเขาพอดี

“คลินท์ขา ก็พนักงานของคุณไม่ยอมติดต่อคลินท์ให้ราเนียค่ะ ราเนียมาหาคลินท์ตั้งนานแล้วนะคะ” ราเนียหันกลับไปก็ถลาเข้าไปกอดแขนเบียดกระแซะจ้าของโรงแรมคาสิโนหรูอย่างออดอ้อน

“ปล่อยผมราเนีย ผมไม่ชอบ” คลินท์พูดเสียงเย็น

“คลินท์คะ”

“กลับไปเถอะราเนีย ผมไม่ชอบคนที่พูดไม่รู้เรื่อง อ้อ และเล่นตัวด้วยมันน่ารำคาญ โชคดีนะ” คลินท์พูดจบก็ยกมือให้บอดี้การ์ดของโรงแรมจัดการต่อส่วนเขาก็เดินไปอย่างรวดเร็วกว่าราเนียจะได้สติคลินท์ก็หายเข้าไปในลิฟต์แล้ว

“คลินท์..กรี๊ดดด..” ราเนียกรี๊ดออกมาเสียงดังก่อนบอดี้การ์ดจะพาเธอออกไปจากหน้าเคาน์เตอร์แล้วส่งขึ้นรถกลับตามคำสั่งเจ้านายที่จบก็คือจบ