ตอนที่5

หญิงสาวนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงหลังใหญ่ แผ่นหลังบางสัมผัสกับที่นอนนุ่มทำให้คนที่เพิ่งโดนยาสลบมาหลับสบายกว่าเดิมจนลืมไปว่าเธออยู่ในสถานการณ์ที่ไว้ใจใครไม่ได้

"อื้ม..." ร่างเล็กที่ยังคงไม่รู้ตัวยังใจเย็นได้อยู่ แต่เมื่อยืดแขนไปโดนวัตถุแข็งๆ บางอย่างเธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองช้าๆ

"ว้าย!" มือของเธอจับแขนแกร่งของใครบางคนเอาไว้แน่น ผิวกายสีแทนดูไม่คุ้นตาเอาเสียเลย

"จะร้องทำไมคุณ" เจ้าของแขนแกร่งเอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัยที่จู่ๆ หญิงสาวก็นอนละเมอมาลูบแขนเขา แถมพอตื่นขึ้นมายังร้องเสียงดังอีก เขาสิควรเป็นคนตกใจที่โดนจับไว้แน่นแบบนี้

"คุณเป็นใครคะ?" เจนจิราถอยหลังกรูดจนชนกับหัวเตียงพร้อมดึงผ้าห่มมาคลุมกายจนมิด

"ผมเป็นผู้จัดการไร่นี้ ชื่ออินทัช จะเรียกอินเฉยๆ ก็ได้ครับ" ชายหนุ่มแนะนำตัวด้วยสีหน้าท่าทางที่เป็นมิตร แต่เพราะรูปลักษณ์ที่ตัวใหญ่บวกกับสีผิวคล้ำแดดทำให้เขาดูน่าเกรงขาม

"ไร่? ตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนคะ"

"ไร่ของตระกูลวานิชชยางกูลครับ" นิ้วใหญ่ชี้ให้เห็นแผ่นป้ายที่แปะชื่อไร่ไว้ตัวใหญ่เบ้อเริ่ม

"ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่คะ แล้วผู้ชายที่ดูน่ากลัวๆ อีกคนล่ะคะ"

"ใครที่ดูน่ากลัว ฉันเหรอ?" เสียงทุ้มของคนที่เธอไม่อยากเสวนาด้วยเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากด้านหลังของอินทัช

"คุณพาฉันมาที่นี่ทำไมคะ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนนะคะ"

"ยังคิดจะได้เรียนอีกเหรอแม่คุณ เธอบอกขอเวลาคิดไม่ใช่หรือไง ระหว่างที่คิดก็ทำงานใช้หนี้ไปด้วยเลยสิ" กันต์ธีร์กอดอกแล้วใช้สายตามองต่ำให้ความรู้สึกคล้ายกำลังเหยียดหยามเธออยู่

"นี่มันอะไรกันพี่กันต์" อินทัชหันไปถามพี่ชายต่างแม่ที่จู่ๆ ก็บอกว่าจะฝากเด็กมาฝึกงานหนึ่งคน แต่พอมาถึงเธอกลับนอนสลบอยู่บนเตียงของเขาแล้ว

"แม่นี่ไงคนที่ทำให้ตระกูลของเราวุ่นวาย ฉันยื่นข้อเสนอให้แต่หล่อนกลับไม่สนใจ ฉันเลยส่งมาทำงานที่ไร่เราไปพลางๆ ก่อน ฝากนายใช้งานให้เต็มที่เลยละกัน"

"เดี๋ยวสิครับ ผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้จะให้ทำอะไรในไร่ได้ไง" อินทัชโพล่งขึ้นมาเสียงดังพลางใช้สายตาไล่มองหญิงสาวตัวเล็กที่แค่ยกของหนักคงแทบทำไม่ไหว จะให้ไปแบกปุ๋ย เก็บผลไม้คงไม่ได้

"ตำแหน่งไหนว่างก็ให้ทำๆ ไปเถอะ เพราะเดี๋ยวอีกไม่นานแม่นี่ก็ต้องไปอยู่บนเตียงฉันแล้ว หึ!" กันต์ธีร์กระซิบกับน้องชายสองคนเป็นอันเข้าใจ แต่อินทัชกลับมองว่าเธอน่าสงสารมากกว่า

"ก็ได้ครับ แต่อย่าทำให้ผมวุ่นวายแล้วกัน"

"รู้แล้วน่า แค่ฝากไว้เองนายก็อย่าอดใจไม่ไหวกินก่อนแล้วกัน"

"พี่กันต์! ผมไม่ใช่พี่นะ!!" ชายหนุ่มขึ้นเสียงใส่พี่ชายที่กล้ามาดูถูกตน

"ฮ่าๆ ล้อเล่นน่าลืมไปว่านายเป็นนักบวชไม่สนใจผู้หญิง"

"เฮ้อ! หยุดพูดเถอะครับ แล้วเรื่องของพี่เขยล่ะครับจะทำยังไง" อินทัชยกมือขึ้นปรามพี่ชายต่างแม่ที่ขยันแซวไม่หยุด ก่อนจะถามถึงตัวต้นเรื่องอย่างชาวิน

"ก็ต้องตามหามันให้เจอน่ะสิ คิดว่าคนอย่างฉันจะปล่อยมันไว้หรือไง แต่แค่อย่าบอกยัยกิ่งแล้วกัน"

"พี่กิ่งเขาไม่มายุ่งกับผมหรอกครับไม่ต้องห่วง" อินทัชเป็นลูกเมียน้อยที่ทางตระกูลไม่ยอมให้เข้ามารับตำแหน่งรองประธานบริษัท เขาจึงทำหน้าที่เป็นผู้จัดการไร่ของตระกูลตามคำสั่งผู้เป็นพ่อ

กันต์ธีร์และอินทัชไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกันแม้ว่าจะเป็นพี่น้องคนละแม่ก็ตาม ทั้งคู่ค่อนข้างสนิทกันมากตามประสาเด็กผู้ชายที่โตมาด้วยกัน กันต์ธีร์อายุมากกว่าอินทัชหลายปี แต่เขาก็ยังไม่คิดจะมีครอบครัวเสียทีใช้ชีวิตเป็นหนุ่มเพลย์บอยเปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าอยู่เป็นประจำ ส่วนกิ่งกานต์เธอไม่ชอบอินทัชเพราะเป็นลูกเมียน้อยเธอเลยมักจะว่าประชดประชัน คอยดูถูกอยู่ทุกครั้งที่เจอหน้า แต่อินทัชกลับชินชาไปแล้ว

ตระกูลวานิชชยางกูล เป็นครอบครัวที่ขึ้นชื่อเรื่องความมั่งคั่งด้านธุรกิจไวน์ พวกเขามีไร่เป็นของตนเองจนถึงโรงหมักและแหล่งผลิต ทำให้ไวน์ของวานิชชยางกูลติดอันดับขายดีที่สุดทั้งในประเทศและต่างประเทศ หน้าที่ประธานบริหารในปัจจุบันตกเป็นของกันต์ธีร์ทายาทคนโตของตระกูลและเป็นพี่ชายที่กิ่งกานต์ไปขอร้องให้ช่วยจัดการผู้หญิงที่มาแย่งคนรักของเธอไป

"แค่งานบริษัทฉันก็ปวดหัวจะตายแล้ว ยังมีเรื่องไอ้แมงดานั่นอีก ยังไงก็ต้องจับมันกับชู้มันมาให้ได้" กันต์ธีร์เผลอพูดเสียงดังจนทำให้เจนจิราได้ยินชัดเต็มสองหู

"ไหนคุณบอกว่าจะไม่ยุ่งกับพี่สาวฉันไง"

"ฉันแค่บอกว่าจะไม่ทำอะไรพี่สาวเธอ อย่าเข้าใจผิดสิสาวน้อย" มือหนาบีบคางเล็กไม่แรงนักพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาโลมเลียเธออีกครั้ง

"ถ้าเจอพวกเขาแล้วคุณห้ามทำอะไรพี่จันทร์นะคะ ฉันขอร้อง" หญิงสาวยกมือไหว้ขอร้องอย่างน่าสงสาร

"ฉันไม่ผิดคำพูดหรอกน่า แต่ถ้าอยากให้มั่นใจนักล่ะก็ยอมทำตามที่ฉันบอกสิ"

"..." เจนจิราเงียบนิ่งไป เธอเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เขาคงอยากได้ร่างกายของเธอจริงๆ

"ยังไม่ต้องรีบตอบตอนนี้ก็ได้ เอาไว้ฉันจะมาทวงคำตอบอีกที รอฉันนะ จุ๊บ ฮ่าๆ" ชายหนุ่มก้มลงจูบหน้าผากมนก่อนจะหัวเราะร่าออกจากห้องไป ทิ้งให้คนตัวเล็กนั่งอึ้งบนเตียงทั้งอย่างนั้น

"ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ" อินทัชสะกิดเรียกสติเธอเมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่งไปพักใหญ่

"คะ ค่ะ" เจนจิราตอบอย่างหวั่นๆ เธอส่งสายตาที่ดูออกว่าไม่ไว้ใจมาที่เขา

"ไม่ต้องกลัวหรอกครับ ผมไม่เหมือนพี่กันต์ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก" ชายหนุ่มมีความเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าผู้เป็นพี่ เขาไม่ใช่คนเจ้าชู้อย่างกันต์ธีร์ที่เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น