ตอนที่ 1 ไม่มีพ่อ

ช่วงเวลาเลิกเรียนของโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง

โซนอนุบาล

เด็กน้อยวิ่งเล่นที่สนามเด็กเล่นในร่ม บางคนนั่งเล่นของเล่นเพื่อรอผู้ปกครองมารับโดยมีคุณครูคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ณดลเดินยิ้มตรงมายังอาคารรับนักเรียนแล้วยกมือไหว้คุณครูลินครูเวรคนใหม่ที่คอยเรียกเด็กนักเรียนให้ออกจากสนามเด็กเล่นตอนผู้ปกครองมารับ

“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” คุณครูลินยกมือไหว้อ่อนน้อมก่อนจะหันไปเรียกเด็กนักเรียนทั้งที่ยังไม่ได้ถามชื่อเด็กและยังจำผู้ปกครองของเด็กไม่ได้

“น้องออโต้คุณพ่อมารับแล้วครับ”

“ไม่ใช่ครับ ลูกสาวผมชื่อน้องมัดหมี่” เขารีบค้านโบกไม้โบกมือปฏิเสธ

“ขอโทษค่ะ” คุณครูลินสะดุ้งหน้าเจื่อนรีบกล่าวขอโทษ

“ไม่เป็นไรครับ”

“น้องมัดหมี่คะ คุณพ่อมารับแล้วค่ะ” คุณครูลินยิ้มแห้งค่อย ๆ หันไปเรียกหาน้องมัดหมี่ซึ่งไม่นานนักน้องมัดหมี่เด็กนักเรียนหญิงตัวเล็ก ๆ ผิวขาวตาชั้นเดียวหน้าหมวยสวมชุดเอี๊ยมลากกระเป๋านักเรียนตรงมาหาพ่อที่ดวงตากลมโตขนตางอนหล่อคมเข้มผิวสีแทน

“คุณพ่อ”

“ไงคะคนเก่ง” กายหนาย่อตัวลงโอบกอดลูกสาวตัวน้อยอย่างทะนุถนอม คุณครูลินยิ้มอ่อนน้องมัดหมี่คงจะเหมือนคุณแม่มากเพราะไม่มีเค้าโครงคุณพ่อเลยสักนิด

“คุณครูครับออโต้ไม่มีคุณพ่อนะครับ” เด็กชายผิวสีแทนวิ่งมาจับมือคุณครูแล้วเงยมองตาแป๋ว คุณครูลินก้มมองหน้านักเรียนคิ้วเข้มดวงตากลมโตขนตางอนยาวจมูกโด่งริมฝีปากหยักราวกับพิมพ์เดียวกันของพ่อน้องมัดหมี่ไม่ผิดเพี้ยน

“คุณครูเรียกผิดจ้ะ ขอโทษด้วยนะ น้องออโต้ไปเล่นสนุกกับเพื่อน ๆ ต่อเถอะค่ะ” คุณครูลินยิ้มหวานแล้วจับกรอบหน้าเด็กนักเรียนชายเบา ๆ น้องออโต้พยักหน้าแล้ววิ่งกลับไปหาเพื่อน ๆ

ด้านชายหนุ่มผงะอึ้งเมื่อเห็นหน้าเด็กชายคนนั้นเหมือนย่อส่วนย้อนเวลาไปตัวเขาในวัยเด็กจนน่าแปลกใจแต่ก็เลือกเงียบแล้วเดินไปยังลานจอดรถพร้อมกับลูกสาว เมื่อสองพ่อลูกเดินจากไปคุณครูถึงกับถอนหายใจห่อไหล่โล่งอก คุณครูสมรรีบเดินปรี่เข้ามาหาคุณครูลิน

“เมื่อกี้เรียกเด็กผิดคนเหรอ?”

“ใช่ค่ะ พอเห็นหน้าผู้ปกครองเหมือนน้องออโต้ ลินก็เรียกออโต้เลยไม่ได้ถามชื่อจากผู้ปกครองก่อนค่ะ”

“ก็แน่ล่ะ น้องออโต้หน้าเหมือนคุณพ่อของมัดหมี่มากกว่าน้องมัดหมี่ซะอีก ครูเวรสับสนกันหลายครั้งแล้วคราวหลังให้ถามชื่อเด็กจากผู้ปกครองทุกคนก่อนนะจะได้ไม่เรียกผิดอีก เราต้องระวังเรื่องนี้ค่อนข้างละเอียดอ่อนคุณแม่น้องออโต้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวถ้าพูดถึงคุณพ่ออาจกระทบใจน้องได้” คุณครูสมรร่ายยาวมาตรฐานของโรงเรียนตั้งไว้สูงและต้องคอยห่วงสภาพจิตใจของนักเรียนด้วยเช่นกัน

“ค่ะ คราวหลังจะระวังให้มากกว่านี้ค่ะ” คุณครูลินก้มหน้ารับความผิดพลาดไร้ข้อแย้ง

กมลเนตรแต่งหน้าแต่งตัวสวยหลังจากไลฟ์ขายสินค้าออนไลน์อาชีพหลักซึ่งก็มารับลูกช้าตามปกติ น้องออโต้เดินจับมือกับแม่ตรงไปยังลานจอดรถแบบเงียบ ๆ ไม่ซนคึกคักเหมือนทุกวัน

“ทำไมวันนี้ไม่วิ่งเล่นสไลเดอร์กับเพื่อนล่ะลูก?”

“ออโต้ไม่สนุก”

“ไม่สบายตัวร้อนเหรอ หรือว่าปวดหัวปวดท้อง” เสียงแผ่วเบาของลูกทำให้เธอชะงักย่อตัวลงแตะหลังมืออังหน้าผากลูก ออโต้ก้มหน้าส่ายหัวไปมา

“แม่ครับคุณครูเรียกออโต้ว่าคุณพ่อมารับ ออโต้ดีใจมาก ๆ เลยนึกว่าเทวดาให้คุณพ่อกลับมาหาแล้ว ออโต้จะได้มีพ่อเหมือนเพื่อน ๆ แต่...คุณครูบอกว่าเรียกชื่อผิด” เด็กน้อยเสียงสั่นใบหูและปลายจมูกเริ่มแดง กมลเนตรนิ่งงันรู้ว่าลูกเสียใจ

“ถึงพ่อไม่ได้มารับลูกกลับจากโรงเรียนแต่พ่อก็ดูออโต้อยู่บนฟ้าตลอดนะลูก” แม่ยิ้มหวานแววตาอ่อนโยนลูบแขนลูกเบา ๆ ออโต้เงยมองหน้าแม่กำลังยิ้มสวยมีความสุขส่งผลให้ใจชื้นค่อย ๆ แหงนมองขึ้นบนท้องฟ้าสีคราม

“แม่บอกว่าพ่อแอบดูออโต้เหมือนกล้องวงจรปิด”

“ใช่ครับ ถึงไม่ได้เจอกันพ่อก็ยังเห็นพวกเราอยู่ดี ถ้างั้นเรามายิ้มสดใสให้พ่อกันนะ” เสียงหวานสดในแหงนหน้ามองท้องฟ้าคู่กันกับลูกชายแม้แววตาสวยจะสั่นไหวน้ำตารื้นแต่เธอก็สะกดกลั้นมันไว้ไม่ให้ไหลออกมาเช่นทุกครั้ง

“หิวแล้วครับแม่” เสียงน้อย ๆ เอ่ยขึ้นหน้ายังแหงนมองท้องฟ้า แม่หลุดขำลูกชายกำลังซึ้งอยู่ดี ๆ ก็หิวซะแล้ว

“เราไปหาของกินอร่อย ๆ กัน” ร่างบางลุกยืนจับมือกับลูกชายแล้วเดินแกว่งแขนไปมาคุยกันเจื้อยแจ้ว กมลเนตรแอบเกลี่ยนิ้วปาดน้ำตาปลายหางตาออกพยายามสลัดความเศร้าและทุกข์ใจรอบที่ล้านผลจากความผิดหวังเพราะรักแท้ไม่เคยมีอยู่จริง

รถยุโรปคันหรูอยู่ในลานจอดรถโรงเรียนอนุบาลสตาร์ทเครื่องเปิดแอร์ให้ลูกสาวนั่งเล่นเกมโปรดในแท็บเล็ต

ชายหนุ่มดวงตาคมโตแดงก่ำและสั่นไหวอยู่ในรถยุโรปเคลื่อนสายตามองตามสองแม่ลูกเดินจับมือแกว่งแขนเดินผ่านรถของเขา มือหนากำพวงมาลัยแน่นใจหายวาบความรู้สึกผิดแทรกซึมในใจได้แต่หวังว่าไม่ใช่เรื่องจริง....