บทที่ 2

คราแรกสองจิตสองใจว่า นารถยาคนนี้ใช่คนเดียวกับที่พิชัยสงสัยหรือไม่ แต่พอดวงมณีนำรูปที่ถ่ายไว้กับนารถยามาให้ดู พิชัยมั่นใจมาก ก่อนนำเรื่องนี้มาบอกเจ้านาย ตามมาด้วยการพิสูจน์ว่า ตะวันกับพันดาวเป็นสายเลือดของตุลาจริงหรือไม่

การพิสูจน์ไม่ใช่เรื่องยาก แค่ต้องใช้เวลาเตรียมการสักหน่อยคือ แจ้งกับทางโรงเรียนที่ตะวันกับพันดาวเรียนอยู่ว่า มีผู้ใหญ่ใจดีไม่ประสงค์ออกนาม ตรวจสุขภาพฟันฟรีให้กับเด็กๆ ที่คน ตั้งแต่เตรียมอนุบาลถึงชั้นประถมศึกษาปีที่หก และเลี้ยงอาหารกลางวันฟรีอีกด้วย ทางโรงเรียนไม่ได้นึกสงสัยอันใด ยินดีตามนั้น

ด้วยวัยเพียงสามปีครึ่งอยู่ชั้นอนุบาล ตะวันกับพันดาวจึงไม่รู้ว่า ทันตแพทย์ที่ตรวจสุขภาพ นอกจากตรวจสุขภาพฟันตามปกติ ยังแอบเก็บเซลล์เยื่อบุกระพุ้งแก้ม เพื่อไปตรวจดีเอ็นเอ ตามคำขอร้องของตุลา เพื่อนสนิท ที่อรอุมายินดีให้ความร่วมมือ เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ การตรวจดีเอ็นเอ หาความเป็นพ่อลูก ระหว่างตุลากับตะวัน พันดาวจึงเริ่มขึ้น

“ขอบใจมากนะชัย” ตุลากล่าวจากใจ “ฝากด้วยชัย ส่วนค่าใช้จ่าย เท่าไหร่เท่ากัน”

“ครับ ผมจะรีบจัดการให้เร็วที่สุดครับ” พิชัยรับคำเสียงหนักแน่น ทุกคนวางใจหากพิชัยทำงาน เพราะไม่มีสักงานที่เกิดข้อผิดพลาด ต่อจากนี้ก็แค่รอคำตอบที่อยากได้

ตุลามองใบหน้าตะวันกับพันดาว สองฝาแฝดชายหญิงแล้วยิ้ม ลูกที่ไม่เคยคิดว่ามี หรือไปไข่ทิ้งไว้ที่หญิงสาวคนใด เพราะเขาป้องกันทุกครั้ง จึงนึกไม่ออกว่า มีครั้งใดยามนอนกับนารถยา ตนพลั้งเผลอ คิดเท่าไหร่คิดไม่ออก มั่นใจว่าป้องกันอย่างดี แต่ไม่ว่าเหตุใดนารถยาถึงท้องได้ ตอนนี้คงไม่ความสำคัญ เพราะหลักฐานชัดเจนว่า ตะวัน พันดาวเป็นลูกตน

สตรีอีกคนในภาพ ที่ถ่ายกับตะวัน พันดาว เธอเป็นคนสวย แม้ไม่สวยจัดจ้าน ทว่ากลับมีเสน่ห์ที่รอยยิ้ม ได้เห็นก็อยากยิ้มตาม ซึ่งใช่ ตุลายิ้มตามเธอไปด้วย และมองดวงหน้าหวานนิ่งนาน ราวกับว่ากำลังจดจำเจ้าของดวงหน้านี้อย่างไรอย่างนั้น

บทที่ 1

งานใหม่

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

“แกยังจะไปทำงานที่บาร์อีกเหรอ วันมะรืนแกได้งานประจำแล้วนี่” อัญชุลีถามวิสาขา ขณะเพื่อนวางสายกับพี่พู่หรือฉวีวรรณ ผู้จัดการเลมอนบาร์

“ทำสิ มันคือรายได้ของฉันนะ ดีซะอีกฉันมีรายได้สองทาง งานประจำทำกลางวัน งานเสริมทำกลางคืน” วิสาขาตอบ “คงทำวันหยุดน่ะ กลัวว่าถ้าลงเวลาร้องเพลงในวันธรรมดา แล้วติดงานด่วน พี่พู่จะยุ่ง”

“จะว่าไปนะ งานที่บาร์รายได้ดีกว่างานที่แกจะไปทำซะอีก แล้วแกจะกระเสือกกะสนทำงานประจำทำไม” อัญชุลีถามต่อ

“งานประจำมีสวัสดิการไงแก เงินเดือนก็ตายตัว เจ็บป่วยฉันมีประกันสังคม แล้วที่นี่มีประกันสุขภาพกลุ่มให้พนักงานด้วยนะ อาหารกลางวันก็มี สิ้นปีมีโบนัสอีก หยุดเสาร์อาทิตย์ ต่างกับงานบาร์ ฉันร้องเพลงได้คืนละพันกว่าบาทก็จริง แต่ก็ไม่ได้ทุกวัน อีกอย่างมันไม่มั่นคง สู้ฉันหางานมั่นคงทำ สวัสดิการพร้อม แล้วทำงานที่บาร์เป็นงานเสริมไม่ดีกว่าเหรอ”

“ก็จริงของแกนะ” อัญชุลีเห็นด้วย “แกน่ะโชคดีมากเลยรู้มั้ย สมัครงานที่แรกก็ผ่านเลย เท่าที่ฉันรู้มา บริษัทนี้เข้ายากมากเลยนะ โดยเฉพาะตำแหน่งเลขาที่แกไปสมัครน่ะ”

“จังหวะดีมั้งแก หรือไม่ก็สวรรค์เมตตาคนสวยๆ อย่างฉัน ให้ได้งานดีๆ และในบริษัทที่มั่นคง”

“จ้าแม่คนสวย สวยที่สุด” อัญชุลีพูดกึ่งประชด จะว่าไป คำพูดนี้ไม่ผิดสักเท่าไหร่ เนื่องจากความสวยของวิสาขาใช่ย่อย ไม่เช่นนั้นคงไม่ได้เป็นขวัญใจของชายหลายคน ที่หลงทั้งเสียง รูปร่างหน้าตาวิสาขา

“ฉันยอมรับว่าสวย” คนพูดยิ้มเขิน “เราไปกันเถอะ เดี๋ยวไปรับสองแฝดช้า วันนี้ฉันนัดกับหลานไว้ว่า จะพาไปซื้อของเล่น”

“พูดถึงสองแฝด ฉันอยากรู้จังว่า ใครเป็นพ่อของตะวัน พันดาว แล้วทำไมพี่หน่อยถึงไม่ยอมบอกว่าเป็นใคร แม้ตอนตายยังไม่บอก ฉันสงสัยอ่ะ”

“ฉันก็สงสัย แต่จะถามใครได้ล่ะ คนที่รู้ความจริงไม่อยู่ให้ถามแล้ว” ข้อนี้ติดในวิสาขาเสมอมา “ฉันอยากรู้มาก จนตอนนี้ไม่อยากรู้แล้ว รู้แค่ว่าฉันต้องเลี้ยงตะวันกับพันดาวให้ดีที่สุด พี่หน่อยจะได้หมดห่วง”