INTRO

“ร้านนั้น...ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับทิรา”

ในขณะที่เอ่ยออกไปมือทั้งสองข้างที่วางไว้บนตักก็เผลอบีบกันแน่น ใบหน้าขาวใสซีดไร้สีเลือด ดวงตากลมโตก็เอาแต่คอยจะหลุบลงต่ำ

“ดูเธอมั่นใจในตัวเองจังเลยนะ...ว่าที่ฉันยกเลิกสัญญาเช่าร้านมันเป็นเพราะเธอ” คำพูดของเขาทำเอากระบอกตาเธอร้อนผ่าว

เสียงเพลงในร้านคงไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของอินทิราในตอนนี้ เธอสบตากับคีริน

เขาไม่ใช่คนเดิมที่เธอเคยรู้จัก ไม่หลงเหลืออุ่นไอใด ๆ อีก

“เรื่องธุรกิจทิราไม่ได้รู้อะไรมาก แต่ทิราก็รู้ว่าเมื่อเราลงทุนก็ต้องหวังผลกำไร ร้านนั้นมันต่อยอดให้คุณได้ ไม่อย่างนั้นคุณจะสนใจมันตั้งแต่แรกทำไม…”

พูดออกไปแล้วลำคอของอินทิราแห้งผาก เธอจิกเล็บคมลงบนนิ้วมือแทบจะตลอดเวลา ดวงตาก็คอยแต่จะหลุบลงต่ำไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับคนพูด

“แล้วเธอคิดว่ายังไง ฉันจะสนใจร้านเหล้าเล็ก ๆ นั่นไปทำไม”

เมื่อโดนจี้ถามกลับอินทิราก็ขบริมฝีปากที่สั่นระริกของตนเองไว้ อาการแสบร้อนที่ขอบตาตีตื้นขึ้นมาเรื่อย ๆ

เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิดด้วยซ้ำว่าตนเองมีค่าพอให้คีรินต้องมาสนใจกัน แต่เมื่อสบกับนัยน์ตาแข็งกร้าวแววตาของเขาบอกชัดว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่มันเป็นแบบนั้น

“เพราะโคลอยากให้ทิรา…หมดหนทางเหมือนอย่างตอนนี้ไง”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นมองเธอพร้อมกับควงแก้วบรั่นดีสีเข้มในมือไปด้วย

ท่าทางของเขาดูไม่ยี่หระในสิ่งที่เธอพูด แต่เมื่อมุมปากหยักของเขายกขึ้น นั่นก็เพียงพอที่จะเป็นคำตอบได้แล้ว

“ก็ไม่ใช่ว่าจะหมดหนทางซะทีเดียวทิรา...” แววตาที่เขามองมาทำให้อินทิรารู้สึกหายใจไม่ออก

หากเป็นเรื่องอื่นหญิงสาวก็คงจะหันหลังแล้วเดินหนีไปให้หมดเรื่อง แต่ตอนนี้ต่อให้อยากทำเท่าไหร่ก็ไม่อาจทำได้ เธอจำต้องเลือกที่จะเผชิญหน้า

“คุณต้องการอะไร…อยากได้กำไรมากกว่าที่ตกลงกันไว้เหรอ?” คีรินฟังแล้วก็หัวเราะ และแค่เพียงเสียงหัวเราะของเขามันเหมือนมีลมเย็นยะเยือกหนึ่งทำให้เธอสะท้านไปทั้งร่าง

“เงินฉันไม่ได้อยากได้ แต่อยากได้เธอ”

คีรินพูดออกมาแววตาไม่มีล้อเล่นจนหัวใจคนฟังบิดปลิวไปไกล

“นอนกับฉันจนกว่าฉันจะเบื่อ...แลกกับที่ฉันจะยอมช่วยเพื่อนเธอ”

นานเป็นนาทีกว่าอินทิราจะหาเสียงตัวเองเจอ

“ฉะ ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก...ฉันมีคนที่กำลังคบอยู่”

เธอกำมือที่สั่นเทาของตัวเองแน่นพร้อมกับหลบสายตาคีรินทันทีที่เขาจ้องตา

อินทิราเชื่อว่าโลกนี้มีความบังเอิญ แต่สิ่งที่เธอกำลังพบเจออยู่ไม่ใช่ความบังเอิญอย่างแน่นอน

คีรินคือนักลงทุน คนที่กดระเบิดรอเวลาจะทำลายล้างทุกอย่าง เพื่อลากเธอมาเข้าสู่วังวนแห่งการแก้แค้นเอาคืน

“ฉันไม่บังคับใคร...แต่ก็ไม่มีใครได้อะไรจากฉันไปฟรี ๆ”

คีรินมองหน้าเธอพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ถ้าเธอไม่กล้าแลก ดีลลับของเราก็จบ...” คีรินยกแก้วขึ้นมาจ่อริมฝีปากแล้วส่งยิ้มให้เธอ มันเป็นยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตา

หากอินทิราคิดว่าสิ่งที่เขาทำอยู่คือการแก้แค้นเธอ คีรินขอปฏิเสธว่าไม่ใช่

นี่คือการลงทุน และการลงทุนมีความเสี่ยง นักธุรกิจอย่างเขาไม่ใช่นักบุญ!