บทที่4 ขึ้นเขาครั้งแรก

ยามบ่ายหยางชินก็เดินมาข้างบ้าน โดยมีเสี่ยวมาวเดินตาม แล้วเริ่มลงมือถอนหญ้าเพื่อเตรียมพรวนดิน ดีว่ามีความทรงจำของร่างเดิม ทำให้หยางชินทำงานอย่างไม่ลำบากมาก หยางชินได้แต่คิดว่าทำไมนางถึงไม่เอาเครื่องมืองานเกษตรมาขายให้มากกว่านี้นะ นี้มีแค่จอบขนาดกลางกับเครื่องมืออีกเล็กน้อย ดีหน่อยว่ามีเมล็ดผักต่างๆ และดอกไม้มากมาย น้องๆ พอเห็นพี่สาวถากหญ้าก็เข้ามาช่วยใช้มือถอน กว่าจะถอนหญ้าและพรวนดินเสร็จก็เย็น หญิงสาวเอาเมล็ดผักกวางตุ้งกับคะน้ามาใส่หลุม โดยมีสองสาวน้อยช่วย พอเสร็จก็ไม่ลืมรถน้ำ ลงไปโดยผสมน้ำในบ่อลงไปด้วย

งานปลูกผักเสร็จแล้ว ทั้งคนและแมวก็เข้าบ้านได้ เพราะตอนนี้หญิงสาวเหนื่อยสุด ๆ จนไม่อยากทำอย่างอื่นแล้ว

"แม่ต้มน้ำให้แล้วไปอาบน้ำก่อนนะลูกเดี๋ยวได้มากินข้าว"ชูเม่ยเห็นสภาพบุตรสาวทั้งสามก็นึกสงสาร

ก่อนไปอาบน้ำหยางชินเอากับข้าวออกมาให้มารดาอุ่นก่อนพาน้องๆไปอาบน้ำโดยใช้แชมพูอาบน้ำเด็ก สองสาวน้อยไม่เคยเห็นแต่เมื่อพี่สาวนำมาให้ใช้แถมมีกลิ่นหอมทำให้ทั้งสองชอบมาก พออาบน้ำตัวหอมแล้วก็เดินไปหามารดา พอจัดการน้องๆแล้วหญิงสาวก็ลงมืออาบน้ำให้ตัวเอง โดยเข้าไปอาบในมิติ หญิงสาวถนัดกว่าอาบข้างนอก

มื้อเย็นวันนี้มีพะโล้ขาหมูสำเร็จรูปที่ชูเม่ยเอามาอุ่นให้ทุกคนได้กินอย่างอร่อย

คืนนี้นางจะรีบนอนเพราะพรุ่งนี้นางจะขึ้นเขาไปสำรวจพื้นที่เผื่อเจอสมบัติ

วันนี้ด้วยความเหนื่อยจากการทำสวนทำให้หญิงสาวหัวถึงหมอนก็หลับสนิท

พอเช้านางก็ตื่นเช้าตามความเคยชินของร่างเดิม ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ก็ไปจุดไฟเตรียมทำมื้อเช้าให้ทุกคน วันนี้ทำข้าวต้มกินกับหมูหวานแล้วกัน ง่ายดี เรื่องทำครัวไว้ค่อยเรียนรู้เพิ่มแล้วกันเพราะร่างเดิมก็สามารถทำอาหารได้ ส่วนตอนนี้ก็จัดการนำน้ำอุ่นเข้าไปให้บิดาเช็ดตัวก่อน เสร็จแล้วก็เอาตะกร้าสะพายหลังเตรียมขึ้นเขา เสี่ยวมาวที่นอนอยู่หน้าบ้านเห็นหญิงสาวเดินผ่านเลยลุกเดินตามหญิงสาวเหมือนจะขึ้นเขาไปด้วย หยางชินไม่คิดอะไรคิดว่าก็มีเหมือนกันได้มีเพื่อน เดินขึ้นเขาผ่านชาวบ้านที่ขึ้นเขามาเหมือนกัน แล้วนางจะรู้ได้ยังไงว่าไหนผักป่าไหนหญ้า นางไม่เคยรู้เรื่องเลย ลืมไปร่างนี้เคยเก็บผักป่ามาก่อนนี้ นางรอดแหละ

"เหมี๊ยววว"ในขนาดที่หญิงสาวกำลังเดินมองซ้ายมองขวาแบบงงๆ เสี่ยวมาวก็ร้องเรียก หยางชินเลยหันไปมองว่ามันร้องทำไม

เสี่ยวมาวใช้เท้าหน้าเขี่ยๆต้นอะไรสักอย่าง

"ทำไมเหรอเสี่ยวมาว"มันยังคงเขี่ยต้นหญ้าไม่หยุด หญิงสาวเลยลองก้มตัวลงแล้วดึงต้นหญ้าขึ้นมาดม 'กลินมันเหมือนกระเทียมเลย'สงสัยเจ้าเสี่ยวมาวจะช่วยนางหาผักป่าแนๆ หยางชินเลยถอนต้นกระเทียมป่า แล้วจึงเดินต่อไป จากตอนแรกหญิงสาวจะเดินนำแต่จุๆเสี่ยวมาวก็วิ่งนำหน้าเฉย หญิงสาวเลยเดินตามมันไป ดูสิมันจะพาเดินไปไหน หยางชินค่อนข้างมั่นใจว่าเสี่ยวมาวไม่เหมือนแมวทั่วไป

มันพาหญิงสาวเข้าไปในเขตป่าชั้นในซึ่งหยางชินไม่รู้เลยนางเดินตามเจ้าแมวน้อยอย่างเดียว จนมาถึงในป่าลึกมันก็หยุดแล้วทำท่าดมๆ แล้ววิ่งไปอีกทาง หญิงสาวเห็นดังนั้นก็วิ่งตามไปจนมันไปหยุดที่ขอนไม้ผุๆแล้วนั่งลง หยางชินเลยเดินอ้อมเข้าไปดูว่ามันนั้งทำไม

"นี้มัน..เห็ดหลินจือแดงนี้"หญิงสาวตาโตมองเห็ดดอกสีแดงที่ขึ้นบนขอนไม้ถึง4ดอกใหญ่ ถ้ามองผ่านๆจะไม่เห็นเลยว่าตรงนี้มีของดีขึ้นอยู่ หยางชินเดินดูไกล้ๆ เมื่อมั่นใจว่าใช้เห็ดหลินจือแดงก็รีบเด็ดออกมาทั้ง4ดอกแล้วเก็บเข้ามิติจนหมด

"ขอบใจนะเสี่ยวมาวที่ช่วยให้เจอของดี"หญิงสาวเอ่ยขอบคุณเจ้าแมวแมวน้อย

"เมี๊ยวว"มันร้องเหมือนรับรู้แล้วพาเดินนำต่อไป เมื่อเจอผักป่ามันก็ทำท่าทางบอกแล้วหญิงสาวก็จะเก็บตาม แล้วอยู่ๆมันก็หยุดแล้วกัดขากางเกงเจ้านายให้ถอยหลบหลังก้อนหิน พอหญิงสาวทำตามก็ได้ยินเสียงคำรามของสัตว์ป่า หยางชินตกใจเลยอุ้มเสี่ยวมาวหลบเข้าไปในมิติอย่างไม่ลังเล

'อะไรก็ไม่รู้ขอหนีก่อน'

ผ่านไปราวหนึ่งก้านธูป(30นาที)นางถึงแอบออกมาดูลาดเลา เสียงคำรามไม่มีแล้ว แต่มีเสียงหายใจของสัตว์อยู่ใกล้ๆ พอมองดีๆก็เห็นหมูป่าสองตัวนอนหายใจโรยริน ลองเดินเข้าไปใกล้ๆหมูป่าตัวผู้ตายลงแล้วแต่ตัวเมียยังพอมีลมหายใจแต่ก็เบามากแต่ก่อนที่นางจะได้ช่วยอะไรมันก็หายใจเฮือกสุดท้ายพยามจะเข้าไปในถ้ำแต่ก็ทำไม่ได้แล้วได้สิ้นใจตามคู่มันไปอีกตัว หญิงสาวสงสัยว่าในถ้ำมีอะไรเลยลองเดินตามเสียงเข้าไปในถ้ำ พอเดินไปถึงสุดถ้ำก็เห็นลูกหมูราว7,8ตัวนอนขดกันเป็นก้อนกลม

"มันมีลูกนี้หน่า..สงสันทั้งคู่จะพยามปกป้องลูกๆของพวกมันจนสุดชีวิต แล้วจะเอาไงดีละ" บ้านนางตอนนี้ก็ลำบากอยู่ด้วยเอาไปเลี้ยงโตมาค่อยขายก็ได้มั้ง พอคิดได้ดั่งนั้นจึงแตะลูกหมูเบาๆพวกมันก็หายเข้าไปในมิติ แล้วพอจะเดินออกจากถ้ำหางตาก็เห็นอะไรแว๊บๆสะท้อนแสง นางเลยค่อยๆเดินเข้าไปดู 'หีบสมบัติ'ต้องใช้แนๆ นางอ่านนิยายมาเยอะ กล่องแบบนี้ต้องเป็นหีบสมบัติไม่ผิดแนนอน

รองจับซ้ายจับขวาก็เปิดไม่ออกเลยคิดว่าต้องใช้กุญแจ เสี่ยวมาวก็กางเล็บแล้วข่วนที่นิ้วของเจ้านาย

"โอ้ยยย..เสี่ยวมาวทำไรอ่ะ"หญิงสาวเจ็บแล้วกำลังจะเอาชายผ้าห้ามเลือดแต่เสียวมาวใช้เท้ามันห้ามไว้จนเลือดของหญิงสาวหยดลงไปบนหีบ

แล้วหีบก็เปิดออกให้เห็นของล้ำค่าภายในที่มีขนาดเท่า50ตะรางหวาในนั้นมีทั้งหนังสือและห่อเหมือนห่อเข็มที่เขาไว้ใช้รักษาแบบในซีรีย์เลย

'หรือจะเป็นตำราแพทย์โบราญนะ'ของดีต้องเก็บ แล้วยังมีทองคำแท่งอีกหลายแท่งเลย แบบนี้ครอบครัวนางก็ไม่ลำบากแล้ว ไหนจะมี..น่าจะเป็นแส้ที่ขดไว้แล้วยังมีเหมือนจะเป็นแหวนอีก3วง แล้วอยู่ๆกล่องกลายสภาพเป็นกำไรอยู่ที่ข้อมือหญิงสาว 'กำไรมิติเหรอ'

พอเก็บของหมดก็เดินออกมาจากถ้ำ เสี่ยวมาวทำท่าให้เก็บเจ้าหมูป่าคู่นี้ไปด้วยนางเลยเก็บเข้ามิติ พอเห็นเจ้านายเก็บของเรียนร้อยมันก็วิ่งนำพาเจ้านายมันออกจากป่าอย่างสบายๆ หญิงสาวเก็บใบไม้ใบใหญ่ๆไปเผื่อ นางกำลังคิดจะชำแหละเจ้าหมูป่าสองตัวยังไงดี

พอออกมาถึงป่าชั้นนอกก็เห็นชาวบ้านกำลังกลับออกจากป่าเช่นกัน

"หยางชิน เข้าเข้ามาหาผักป่าเหรอ ได้อะไรไปบ้างละเจ้า"ป้าไห่ที่อยู่บ้านห่างออกไปก็ทักขึ้นมา บ้านนางอยู่ห่างจากบ้านอื่นเพราะสมัยก่อนที่ตรงชายป่าถูกกว่าในหมู่บ้านท่านตาเลยซื้อไว้ถูกและได้พื้นที่เยอะกว่า

"พอได้เจ้าค่ะ ท่านป้าไห่"

"ดีๆ..ช่างขยันสะจริง"แล้วป้าไห่ก็เดินไปด้วยกันแล้วพูดคุยถามอาการของหมิงฟง

"บิดาเจ้าดีขึ้นบ้างหรือยังละ"

"ค่อยๆดีขึ้นบ้างเจ้าค่ะ "

"ดีๆ..ขอให้อาฟงหายเร็วๆนะข้าเอาใจช่วย อาฟงเป็นคนดีท่านเทพต้องคุ้มครอง"

เมื่อเดินมาถึงตีนเขาก็ตามแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน หญิงสาวเดินมาถึงหน้าประตูบ้านที่ก่อจากหินก้อนใหญ่และดินเหนียวกับฟางจนแข็งแรงด้วยฝีมือของท่านตาที่เป็นช่างก่อสร้าง บ้านนางถึงมีความแข็งแรงกว่าบ้านอื่น

เข้ามาถึงก็วางตะกร้าลงจากหลังแล้วเดินไปหลังบ้านเพราะมีคอกสัตว์เก่าอยู่ที่อดีตเอาไว้ให้วัวเทียมเกวียนอยู่ พอลองตรวจสอบความแข็งแรงก็เอารั้วพาสติกเตียๆที่เอาไว้ตกแต่งสวนเอามากั้นคอกแล้วเอาลูกหมูมาปล่อยไว้ตอนแรกพวกมันแข่งกันร้องไม่หยุด จนหญิงสาวเอาน้ำในมิติให้พวกมันกินถึงยอมสงบเงียบลง นางเลยหาฟางมากองไว้ให้พวกมันนอน ชูเม่ยและบุตรสาวอีกสองคนเมื่อได้ยินเสียงจึงเดินออกมาดู

"อะไรนะลูก!! ไปเอาลูกหมูป่ามาจากไหนเดี๋ยวพ่อแม่มันก็ตามมาเอาคืนจะเป็นเรื่องนะ"

"พ่อแม่มันตายแล้วเจ้าค่ะ ลูกเลยเอามันมาเลี้ยง ส่วนพ่อแม่มันลูกเก็บพวกมันมาด้วย คิดว่าอยากชำแหละเอาไปขายในตลาดเจ้าค่ะ แต่ลูกชำแหละไม่เป็น "

"แล้วพวกมันตัวใหญ่มั้ยละ? เดี๋ยวแม่ช่วยเอง"นางเคยช่วยสามีชำแหละเลยคิดว่าน่าจะทำได้

หยางชินเลยเดินแล้วเอาหมูป่าสองตัวออกมา

"ตัวใหญ่เอาเรื่องอยู่นะเนียะ..มีดคมๆเราก็ไม่มีสะด้วย!!"

"เรามีมีดเจ้าค่ะ"หยางชินพูดจบก็มีมีดปรากฏให้เห็น

แล้วสามแม่ลูกก็ใช้เวลาชัวยามครึ่ง(3ชั่วโมง)เพื่อจัดการหมูป่าตัวใหญ่ทั้งสองตัว แต่ก็เล่นเอาหอบเพราะขนาดที่ใหญ่ของพวกมันปกติสามีจะเป็นคนชำแหละส่วนนางมีหน้าที่เป็นลูกมือ พอชำแหละเป็นชิ้นสวยงามเสร็จพร้อมเผาขาหมูและหัวหมู สวนเครื่องในจะเอาไว้หมักเครื่องเทศรมควันไว้กินช่วงหน้าหนาว

"แม่เลือกเศษๆเอาไวทำหมูหมักน้ำมัน ส่วนชิ้นสวยๆเอาไว้ไปขายในเมืองแล้วกัน"

"พรุ่งนี้ลูกจะเข้าไปในเมืองเองเจ้าค่ะ จะพาไป๋หมิงไปด้วยท่านแม่ได้ไม่เหนื่อยมาก"

เมื่อตกลงกันได้หยางชินเลยเอาเนื้อหมู ขาหมูและซีกโครงเก็บเข้ามิติเพื่อเอาไปขายส่วนเครื่องในก็ช่วยกันล้างทำความสะอาดและใส่เครื่องเทศที่มีในร้านค้า ปอดใส่เครื่องเทศเข้าไปแล้วเปาให้เครื่องเทศเข้าไปในปอดให้มากที่สุด เลือดและเนื้อก็เอามาทำใส้กรอกเลือดกับแบบธรรมดาแล้วรมควัน ส่วนอื่นๆก็เอามาหมักแล้วทอดจนสุกก็เก็บใส่ในไหเพื่อให้น้ำมันแข็งตัวจะเก็บไว้กินได้ยาวนานขึ้น หัวหมูทั้งสองก็เลาะเอาแต่เนื้อแล้วเอามาถนอมอาหารเช่นกัน แค่นี้หน้าหนาวที่จะมาถึงในไม่ช้างบ้านนางก็จะไม่อดแล้ว แต่ฟืนนี้สิต้องหาเก็บให้มากหน่อย

เย็นนั้นทั้งครอบครัวเลยได้กินเมนูหมูป่ากันอย่างอร่อย หมิงฟงพอรู้ข่าวจากภรรยาว่าบุตรสาวดวงดีได้หมูป่าตายสดๆมาสองตัวก็ดีใจแต่ก็เสียดายที่ตัวเอวช่วยอะไรไม่ได้ เขาจะรีบหายเพื่อกลับมาเป็นผู้นำครอบครัวในภรรยาและบุตรทั้ง4คนอยู่สุขสบายให้จงได้ ชายหนุ่มหมายมั่น

"จริงๆบ้านเราตอนนี้ไม่ถือว่าเดือดร้อนมากเจ้าค่ะ แต่บางอย่างยังไม่มี เช่นพวกเครื่องนอนหน้าหนาวเพราะอีกไม่นานก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว เราต้องสะสมทั้งเสบียงและฟืนให้มากๆเจ้าค่ะ "

"เรื่องเสบียงตอนนี้เราก็พอมีบ้างแล้วแต่พวกเสื้อผ้าหน้าหนาวนี้สิเราไม่มีเคย ถ้าไงพรุ่งนี้ลูกไปในเมืองก็ดูว่าเงินพอซื้อของมาเพิ่มหรือเปล่า"

"ได้เจ้าค่ะ..วันนี้ข้าไปเห็ดหลินจือด้วยเราคงพอซื้อเครื่องนอนหน้าหนาว"

"ท่านแม่ พี่ใหญ่ ผักที่ปลูกเมื่อวานเมื่อกี่ข้าไปดู มันพร้อมเก็บได้แล้วเจ้าค่ะ"หลินหลานเดินเข้ามาบอกอย่างตื่นเต้น