บทที่ 2

ส่วนญาติผู้ใหญ่ทั้งฝ่ายเจ้าสาวเจ้าบ่าว รวมทั้งแขกคนอื่นๆ ทั้งที่อยู่ในงานและทยอยเข้างานตอนนี้ต่างตกใจกับข่าวนี้กันไม่น้อย เพราะไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง ญาติๆ ฝ่ายเจ้าบ่าวดูจะทำตัวไม่ถูก โดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อแม่เจ้าบ่าว ที่ถูกลูกชายฉีกหน้าจนไม่เหลือชิ้นดี ต่างขอโทษขอโพยครอบครัวพรพระพายเป็นการใหญ่ ก่อนจะรีบกลับออกไปเพราะทนสายตาทุกคนต่อไปอีกไม่ไหว

“แบบนี้คุณพายก็ได้ชื่อว่าเป็นหม้ายอีกครั้งน่ะสิคะ” คำถามแบบไม่คิดจะถนอมน้ำใจคนฟังยังดังมาจากปากของนักข่าวสาวคนเดิม ที่จงใจยิงประโยคคำถามที่ไม่ให้เกียรติคนตอบอีก มีความอคติเห็นๆ แต่นั่นเพราะเธอถูกซื้อตัวมาเพื่อให้ถามคำถามพวกนี้ต่างหาก

“ใจเย็นๆ ไว้พาย สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ” สิปางลูบแขนพรพระพายเบาๆ เพราะรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของเพื่อนคงทะลุจุดเดือดไปแล้วแน่ๆ เป็นเธอก็คงเดือดเพราะแต่ละคำถามมันน่าฟังเสียเมื่อไหร่

ตอนนี้แวนดี้ใช้ความสวยในฐานะอดีตรองอันดับสองมิสทิฟ-ฟานี่อันดับหนึ่งของเธอให้เป็นประโยชน์ ด้วยการโปรยรอยยิ้มให้นักข่าวทุกคน นั่นเพราะอยากให้บรรยากาศมันไม่อึมครึม แต่ดูท่าจะไม่ค่อยได้ผล

“ค่ะ…พายเป็นหม้าย แต่คนอย่างพายเรื่องแค่นี้ด้อนแคร์อยู่แล้ว” ปากก็ว่าไม่แคร์ แต่ใจนั้นเจ็บซ้ำๆ จนมันเข็ดขยาดกับความรัก

“นั่นนะสิคะ เพราะนี่ก็ไม่ใช่หม้ายครั้งแรก” นั่นไงประโยคค่อนขอดถากถางจากนักข่าวคนเดิมยังดังแทรกทุกคนขึ้นมาอีก ก่อนที่นักข่าวอีกคนจะถามขึ้นมาบ้าง

“แล้วตอนนี้มีใครติดต่อเจ้าบ่าวได้บ้างไหมคะ”

“ไม่ทราบค่ะ แต่รู้ว่าพายติดต่อเขาไม่ได้” พรพระพายตอบความจริง เธอติดต่อราเชนไม่ได้และหลังจากนี้ก็จะไม่ติดต่อเขาอีก ในเมื่อเขาเลือกจะจบแบบนี้ เธอก็ไม่อยากยื้อคนโลเลให้เสียเวลาในชีวิต

“คิดจะฟ้องเจ้าบ่าวไหมคะ ที่ทำให้ชื่อเสียงของคุณพายเสื่อมเสียแบบนี้” นักข่าวอีกคนเอ่ยถามเพื่อเปลี่ยนประเด็น นั่นเพราะรู้สึกสงสารลูกผู้หญิงด้วยกัน งานแต่งงานคือความฝันของผู้หญิงทุกคน แต่พรพระพายกลับถูกเจ้าบ่าวพังงานแต่งจนล่มไม่เป็นท่า แต่ยังกล้าลุกขึ้นมานั่งให้สัมภาษณ์ก็นับถือใจเธออยู่ไม่น้อย

“ไม่ค่ะ พายไม่อยากสร้างเวรกรรมให้ต้องพัวพันกันอีก”

“ก่อนหน้านี้มีลางบอกเหตุอะไรบ้างไหมคะ ว่าเหตุการณ์แบบวันนี้จะเกิดขึ้น” นักข่าวที่ถามประโยคเมื่อครู่เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“ไม่มีค่ะ เราก็ยังคุยกันปกติดีทุกอย่าง” พรพระพายยิ้มบางๆ ให้นักข่าวทุกคน นั่นเพราะมันไม่มีอะไรเป็นลางบอกเหตุจริงๆ ไม่มีเลย

“แล้วงานเลี้ยงเย็นนี้ล่ะครับจะทำไง ได้ข่าวว่าค่าจัดงานหลักสิบล้าน”

“พายมีทางออกอยู่แล้วค่ะ ยังไงพายขอใช้พื้นที่ตรงนี้แจ้งแขกทุกท่านว่างานฉลองมงคลสมรสระหว่างพายกับราเชนในค่ำวันนี้มีเหตุให้ต้องยกเลิก เพราะเจ้าบ่าวหายตัวไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ ยังไงพายก็ต้องกราบขอโทษแขกทุกๆ ท่านด้วยค่ะ” เอ่ยจบพรพระพายก็ยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มให้กล้อง ก่อนจะเอ่ยกับนักข่าวตรงหน้าต่อ

“พี่ๆ นักข่าวคงได้คำตอบจากพายไปหมดแล้ว ยังไงพายขอจบเรื่องทุกอย่างไว้แค่ตรงนี้ ไม่อยากตอบคำถามอะไรอีกแล้ว เพราะแค่นี้พายกับครอบครัวก็เสียใจมาก หวังว่าพี่ๆ นักข่าวจะไม่ทำร้ายพายซ้ำอีกนะคะ” คำพูดของพรพระพายทำเอานักข่าวบางคนสะอึกไปเหมือนกัน นั่นเพราะเตรียมเล่นข่าวนี้อยู่

“ถ้าพี่ๆ นักข่าวไม่มีอะไรแล้ว พายขอตัวก่อนค่ะ” เอ่ยจบพรพระพายก็ลุกขึ้นแล้วเดินเชิดหน้าฝ่าวงล้อมของบรรดานักข่าวออกไปทันที โดยมีสิปางกับแวนดี้เปิดทางให้

“ขอทางหน่อยนะคะพี่ๆ” สิปางเอ่ยยิ้มๆ แต่แววตานั้นกลับไม่ได้ยิ้มเลยสักนิด คนไหนเธอมองจิกได้เธอก็ทำ นั่นเพราะนักข่าวบางคนก็ไม่ได้มีจรรยาบรรณในวิชาชีพของตัวเองสักเท่าไหร่นักหรอก

“สมน้ำหน้า” ประโยคนี้ดังขึ้นจากหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่ได้รับเชิญมาเป็นแขกของวันนี้ แต่เธอก็ไม่ถือสายังสละเวลาอันมีค่ามาร่วมแสดงความเสียใจ ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าแสดงความยินดีจากใจจริง ที่พรพระพายนั้นได้เป็นหม้ายอีกหนอย่างที่เธออยากจะให้เป็น

เพราะเธอนั้นเกลียดพรพระพายมาตั้งแต่รู้ว่าจะได้แต่งงานกับภาคิน ไฮโซหนุ่มที่เป็นรักแรกและเป็นคนที่เธอหมายปองให้มาเป็นสามี แม้เธอกับเขานั้นจะได้ชื่อว่าเป็นญาติกัน แต่ก็แค่ญาติห่างๆ ไม่ใช่พี่น้องท้องเดียวกันสักหน่อย เมื่อยืนมองจนพอใจแล้ว เธอจึงกลับออกไปจากงานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ทันทีที่พรพระพายเดินออกมาจากห้องแถลงข่าว พ่อแม่และบรรดาญาติๆ สนิทที่ยังไม่กลับ ต่างพากันกรูเข้ามาถามไถ่ ซึ่งเธอก็ตอบได้เพียงสั้นๆ ว่า ‘ไม่เป็นอะไร ไม่แต่งก็ดี’

ก่อนจะให้พ่อแม่รวมทั้งญาติๆ กลับไปพักที่บ้านกันก่อน รวมทั้งแขกที่มางานก็ทยอยกลับเช่นเดียวกัน สิปางกับแวนดี้งานหนักหน่อย เพราะแม้พรพระพายจะประกาศผ่านนักข่าวไปแล้วว่างานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสเย็นนี้ถูกยกเลิก แต่ถึงอย่างนั้นสองสาวก็ต้องโทรศัพท์แจ้งแขกผู้ใหญ่ที่ได้รับเชิญมางานเลี้ยงเย็นนี้ให้ทราบอีกครั้ง รวมทั้งเป็นตัวแทนพรพระพายขอโทษอย่างเป็นทางการ

ตอนนี้พรพระพายอยากพักใจจะขาด แต่ก็ต้องอยู่เคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย กระทั่งผ่านไปได้ด้วยดีเธอจึงขอตัวขึ้นไปยังห้องพัก แข้งขานั้นอ่อนแรงไปหมด เพราะยังปะติดปะต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ไม่สมบูรณ์นัก และทันทีที่ประตูห้องพักซึ่งเธอใช้มันเป็นห้องแต่งตัวเมื่อหลายชั่วโมงปิดลง พรพระพายก็เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างคนหมดเรี่ยวแรง เธอปล่อยอารมณ์ให้จมดิ่งอยู่ในห้วงของความเสียใจอย่างไม่อาจห้ามได้ ก่อนจะหยิบหมอนอิงขึ้นมาถือไว้แล้วยกมันขึ้นมาปิดหน้า จากนั้นก็….

กรี๊ดด

กรี๊ดดดด

กรี๊ดดดดดด