บทที่ 1 ฝันร้ายที่เวียนกลับ

บทที่ 1 ฝันร้ายที่เวียนกลับ

เสียงลมโหมกระหน่ำผ่านหน้าต่างไม้ที่ผุพังร่างบอบบางในชุดนอนสีจันทร์หม่นสะดุ้งเฮือก ก่อนจะลืมตาขึ้นในยามฟ้าสาง

หัวใจของหลี่อินเต้นระรัวราวจะกระโจนออกจากอก ลมหายใจติดขัด เงาของความเจ็บปวดยังคงทาบทับไม่จางหาย

“อีกแล้ว…”

นางพึมพำเสียงแผ่ว เบือนหน้าไปมองเพดานไม้เก่าที่สั่นไหวตามแรงลมฤดูใบไม้ผลิราวกับมันจะพังครืนลงมาได้ทุกเมื่อ คลังสมบัติของตระกูลหลี่ไม่หลงเหลืออะไรอีกแล้ว แม้แต่เงินที่จะซ่อมแซมหลังคา ยังต้องคิดแล้วคิดอีก ตระกูลที่เคยรุ่งเรืองในอดีต…บัดนี้ใกล้จะล่มสลายเต็มที บ่าวไพร่ในจวนแทบไม่มีใครเหลือ เสียงฝีเท้าก็เงียบงัน อีกไม่นาน คงไม่มีแม้แต่ข้าวสารจะกรอกหม้อ

ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำแววตาเต็มไปด้วยเศษเสี้ยวของอดีตที่ไม่เคยปล่อยให้นางหลุดพ้น

“การแต่งงาน…”

นางคิดกับตนเองอย่างขื่นขมมันไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่ความหวัง และยังเป็น เดิมพันสุดท้าย เพื่อแลกกับลมหายใจของคนทั้งตระกูล และนาง…คือผู้ถูกวางไว้บนกระดานนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ โชคชะตาบีบบังคับนางให้เดินตามหมากบนกระดานที่วางเอาไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ในความฝัน…นางเห็นเขาอีกครั้งหลงอี้จงชายผู้เคยกุมมือนางไว้แน่นสาบานด้วยรอยยิ้มว่า จะปกป้องนางจากทั่วหล้า

แต่สุดท้าย…เขากลับเป็นคนเหยียบย่ำหัวใจของนางด้วยมือคู่นั้นเองนางเห็นเขาโอบเอวสตรีอีกนางรินสุราให้ด้วยความแช่มชื่นเอ่ยวาจาหวานที่เคยมีไว้ให้ตน เสียงหัวเราะของนางผู้มีใบหน้างดงามดั่งจันทร์กระจ่างแว่วก้องอยู่ในห้วงความฝันดังไม่รู้จบ และทุกครั้ง…นางก็เป็นเพียงผู้เฝ้ามองอยู่ในเงามืด

หลี่อินถอนหายใจเฮือกใหญ่ดึงผ้าห่มขึ้นมากอดแน่นราวกับมันจะช่วยปกป้องหัวใจที่แตกร้าวมานับครั้งไม่ถ้วน

แม้ตื่นขึ้นมาแล้ว…แต่ภาพฝันก็ยังแจ่มชัดจนยากจะแยกออกว่าอะไรคืออดีต อะไรคือปัจจุบัน

ที่น่าขันที่สุดคือ แม้แต่ในความฝัน นางก็ยังไม่อาจเอาชนะสตรีนางนั้นได้เลย หลี่อินยกมือแตะหน้าอกเหนือหัวใจที่เต้นแผ่วเบา

“พอแล้ว…” นางเอ่ยช้า ๆ “ข้าจะไม่ยอมให้น้ำตาไหล…เพราะบุรุษผู้นั้นอีก”

ไม่ว่าโชคชะตาจะพานางให้ข้องเกี่ยวกับเขาอีกกี่ครั้ง นางจะไม่มีวันยอมแพ้อีก

นับตั้งแต่วันปักปิ่น…หลี่อินฝันถึงอดีตชาติของตนเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ครั้งแรก นางคิดว่าเป็นเพียงฝันร้าย แต่ยิ่งผ่านวัน…ความฝันเหล่านั้นกลับยิ่งชัดเจนราวกับนางอยู่ตรงนั้นจริง ๆ เจ็บปวดเช่นนั้นจริง ๆ

ชาติแรก ชาติที่สอง… ล้วนเป็นความทรงจำที่หล่อหลอมให้ใจนางเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง แต่ในขณะเดียวกัน ก็ยังหลงเหลือความร้อนรนที่ฝังลึกและปฏิเสธไม่ได้

ครานี้…หากจะต้องข้องเกี่ยวกันอีกครั้ง ข้าจะไม่ใช่เบี้ยในกระดานของใครอีก แต่จะเป็นผู้เล่น…ที่กำหนดชะตาเอง

ภายในห้องโถงใหญ่ของเรือนหลัก ตำแหน่งสูงสุดในตระกูลยังคงเป็นของบุรุษผู้หนึ่งที่นั่งอยู่หลังโต๊ะไม้หอม ข้างกายมีสุรารินอยู่ครึ่งจอก ทว่าสายตาคมกล้ายิ่งกว่าความกรุ่นของเหล้าในอากาศยามเช้า

“เจ้าจะไม่แต่งไม่ได้” เสียงของ หลี่หยาง หนักแน่น ไม่เปิดโอกาสให้ผู้ใดโต้แย้ง “ไม่มีทางซ้ายหรือขวาให้เลือกมีแต่เส้นทางเดียวที่ข้ากำหนดไว้ให้”

หลี่หยางกล่าวเสียงเรียบ แววตาแน่วแน่ดุจคมกระบี่

หลี่อินยืนเงียบอยู่ตรงหน้าผู้ให้กำเนิด ตั้งแต่มารดาเสียไป บิดาของนางก็ติดสุราไม่ทำงานทำการ กว่าจะรู้ว่าเงินในจวนไม่เหลือแล้วก็ตอนที่นางขอเบิกซ่อมแซมจวน หลี่อินสีหน้านิ่งสงบดุจสระน้ำที่ไร้คลื่น หากแววตาภายใต้แพขนตานั้นกลับสั่นไหว

“ขอรับฟังเหตุผลของท่านพ่อเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเบา แต่ชัดถ้อยชัดคำ

หลี่หยางวางจอกสุราลง กระแทกเสียง “เจ้าจะเรียกร้องเหตุผลอะไรอีก ตระกูลเรากำลังตกต่ำ การที่เจ้าแต่งออกไปคือหนทางเดียวที่จะใช้หนี้ที่ข้าหยิบยืมมาเพื่อเลี้ยงดูเจ้าจนเติบใหญ่ และแม่ทัพหลงอี้จง…คือสะพานที่จะพาพวกเราข้ามผ่านความล่มจมนี้”

“แล้วหัวใจของข้าล่ะเจ้าคะท่านพ่อ ข้าต้องแต่งเพื่อล้างหนี้งั้นหรือ” หลี่อินถามเสียงเรียบ “หัวใจของบุตรสาวท่าน ไม่มีที่ในข้อตกลงนี้เลยหรือ”

“เจ้าจะใช้หัวใจนั้นไปไย หากครอบครัวต้องล่มสลาย” เขาสวนกลับ “เจ้าคือบุตรสาวของข้า ไม่ใช่คุณหนูในนิยายรัก บ่าวไพร่ยังรู้หน้าที่ แล้วเจ้าล่ะ”

“ไม่มีทางอื่น” นางถามอีกครั้ง

“เจ้าหนี้มายืนเฝ้าประตูจวนอยู่ทุกยัน หากเจ้าหาเงินร้อยตำลึงทองได้ภายก่อนวันแต่งงานก็คงมี”

หลี่อินหลับตา ฝ่ามือในแขนเสื้อกำแน่นจนข้อนิ้วซีด งานแต่งจะมีขึ้นในสามวัน นางไม่เคยรู้เลยว่าหนี้สินนอกจวนหนักหนาเพียงนี้นึกว่ามีปัญหาแค่ภายในจวน หลี่อินหลับตา สูดลมหายใจลึก แล้วสามวันนางจะไปหาเงินจำนวนที่สามารถเลี้ยงกองทัพได้ทั้งปีมาจากไหนกัน

“หากข้าต้องเดินทางเดียวโดยไร้ทางเลือก…เช่นนั้นข้าจะไม่เป็นผู้ถูกพาไป” นางลืมตาขึ้น“แต่จะเป็นผู้ก้าวด้วยตนเอง”

“เจ้า…จะไม่ขัดคำสั่งข้าแล้วแต่งแต่โดยดีงั้นหรือ”

เสียงหลี่หยางแผ่วลง แฝงแววไม่แน่ใจ รู้ดีว่าการบังคับให้บุตรสาวแต่งงานกับหลงอี้จงชายหนุ่มที่บิดาทั้งเมืองหลวงต่างอยากได้เป็นบุตรเขย ชีวิตในอนาคตบุตรสาวของเขาแม้จะหรูหรามีเงินทองใช้ไม่ขาดมือ แต่ข่าวว่าอีกฝ่ายมีคนรักอยู่ที่ชายแดนเขาก็รู้เช่นเดียวกับทุกคน แต่สัญญาหมั้นหมายมีมาตั้งแต่มารดานางยังมีชีวิตอยู่ คนที่ผิดในเรื่องนี้คือหลงอี้จง ไม่ใช่ฝ่ายเขา

“ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่ขัด ข้าจะแต่งงานกับแม่ทัพอนาคตไกลที่ท่านเลือกให้ข้า” นางตอบตรง “แต่ก็อย่าหวังว่าข้าจะอ่อนโยน ยอมยิ้มให้อีกฝ่ายราวเจ้าสาวผู้เปี่ยมความหวัง”

นางโค้งกายคำนับช้า ๆ

“ข้าจะแต่ง…เพื่อกู้เกียรติยศของตระกูล แต่มิต้องห่วง ท่านแม่ทัพผู้นั้นจะไม่มีวันได้หัวใจของข้าไป” ดั่งเช่นทุกชาติภพที่ผ่านมาอีกแล้ว

“พรุ่งนี้เช้าอย่าลืมไปพบหลงอี้จงที่จวน เขาอุตส่าห์รีบกลับมาจากชายแดนเพื่อให้ทันงานแต่ง”

หลี่อินเพียงพยักหน้ารับช้า ๆ

หมากบนกระดาน…ได้เริ่มขยับแล้ว หมากสีดำกำลังบีบล้อมหมากขาวให้จนมุม จุดที่หมากขาวจะต้องวางลง ไม่มีทางหลีกเลี่ยง ไม่ว่าอย่างไร…ก็ต้องถูกกิน แต่การยอมเสียหมากหนึ่งตัว ก็หาใช่ความพ่ายแพ้ไม่ หากการเสียสละนั้น จะเปิดทางให้กินหมากทั้งกระดานได้ในท้ายที่สุด

นางหมุนกายหันหลังผ้าคลุมบางสะบัดตามแรงลมฤดูใบไม้ผลิ ก้าวเดินของนาง…สง่างาม ดั่งผู้เล่นที่แท้จริงปล่อยให้หลี่หยางนิ่งงันกับความแน่วแน่ของบุตรสาวที่เขาเคยคิดว่าอ่อนโยนและว่าง่าย ตั้งแต่พ้นวันปักปิ่น…หลี่อิน…ไม่ใช่สตรีคนเดิมอีกต่อไป