บทที่ 5 ดูแล

“เดี๋ยว” อาเธอร์พูดขึ้นขนาดที่ลูกศรกำลังจะเปิดประตูลงจากรถเพื่อขึ้นห้องในหอของคณะแพทย์ที่อยู่ข้างโรงพยาบาล

“มีอะไรอีก” ลูกศรรู้ว่าตัวเธอกำลังพาลอย่างคนไม่มีเหตุผลแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะอ่อนไหวและไม่พอใจกับข้อตกลงที่ว่าเขาสามารถมีแฟนหรือแม้กระทั้งแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ

“ถ้าฉันเสนอให้เธอย้ายไปอยู่คอนโดด้วยกัน”

“ไหนนายบอกว่าเราจะไม่เกี่ยวข้องกันนอกจากเรื่องลูก”

“อย่าพึ่งเข้าใจผิด ฉันแค่กลัวว่าเธอจะไม่สะดวกยิ่งเวลาที่ท้องเริ่มโตกว่านี้จะลำบากและรบกวนคนอื่นหรือเปล่า” พอได้ยินแบบนั้นไม่ใช่ว่าตัวเธอจะไม่ได้คิดเอาไว้แต่ตอนนี้คิดว่าอยู่หอจะสะดวกในการไปฝึกงานในโรงพยาบาลมากกว่าในช่วงนี้

“อีกเดือนเดียวก็เรียนจบแล้ว ฉันทนได้ค่อยไปหาเช่าข้างนอกอยู่ก็ได้”

“เอาแบบนี้ถ้าจบแล้วเธอก็ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับฉันจะได้สะดวกและช่วยดูแลเธอตอนท้องแก่ใกล้คลอด”

“อืมเอาอย่างนั้นก็ได้ ขอบคุณที่มาส่งนะไปแล้ว” ลูกศรเปิดประตูลงจากรถขึ้นห้องความจริงหอพักแพทย์ของมหาลัยเธอก็สะดวกสบายดีห้องพักมีให้แบบเดี่ยวไม่ต้องนอนกับใครมีห้องครัวสำหรับเอาไว้ทำอาหารเล็กๆ ด้วยถือว่าครบไม่ต่างกับลูกในคอนโดข้างนอกราคาแพงๆ เลยแต่ห้องเล็กกว่าเท่านั้นเอง

พออาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วระหว่างอ่านหนังสือลูกศรก็ตอบข้อความเพื่อนในแชทกลุ่ม

ปอน ‘ชะนีแว่นหลานฉันเป็นยังไงบ้างจ๊ะ’

สอง ‘นั่นสิแกมีอาการแพ้ท้องไหมยัยศร’

แจน ‘หลานน้าแจนเป็นเด็กดีจะตายไม่แกล้งแม่หรอกรู้ความมาก ว่าแม่ช่วงนี้ชีวิตแค่เรื่องเรียนก็จะตายกันแล้วไม่กวนหรอกเชื่อฉัน’

ลูกศร ‘ใช่น้าแจนพูดถูก ฉันไม่มีอาการอะไรเลยช่วงนี้ยังสบายดีอยู่แต่ไม่รู้ว่าเดือนหน้าจะมีอาการอะไรไหมนะ’

ปอน ‘เอ่อดีแล้วเพื่อนถ้ามีอะไรรีบโทรมาเลยนะเป็นห่วงนะเพื่อน’

สอง ‘ใช่ๆ เป็นห่วงแกนะลูกศรมีอาการอะไรต้องบอกเพื่อนอย่าเกร็งใจ’

แจน ‘พวกแกไม่ต้องเป็นห่วงเดียวฉันดูแลมันให้อยู่ห้องตรงข้ามกันเนี้ย’

ปอน ‘ได้ข่าวว่าวันนี้หลอนขึ้นเวรออกเช้านี่ย่ะ’

แจน ‘เอ่อจริง ลูกศรมีอะไรก็โทรหานังปอนที่วันนี้มันไม่มีเวรด้วยกันนะส่วนฉันกับนังสองไปแล้วอาจารย์เรียกแล้ว’ จากนั้นกลุ่มแชทก็เงียบ ลูกศรปิดแชทแล้วอ่านหนังสือที่ค้างอยู่เมื่อวานต่อ

ที่หน้าหอพักตอนเช้า

ลูกศรกำลังเดินออกจากหอพักเพื่อข้ามถนนไปยังโรงพยาบาลก็มีรถยุโรปคันคุ้นตาวิ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าเธอพอดีกระจกรถเปิดออกมาเรียกเหมือนเมื่อวานแต่เช้านี้เธอไม่ได้คิดจะปฏิเสธเขาเหมือนเมื่อวานเพราะรู้ดีกว่าเขาจะไม่มีทางยอมเหมือนเดิม

“กินข้าวเช้าที่โรงอาหารกัน” อาเธอร์พูดขึ้นเมื่อขับรถออกไปยังลานจอดรถของโรงพยาบาล

“อืมได้” ลูกศรตอบรับนั่งเงียบไม่เกินห้านาทีก็มาถึงโรงอาหารของโรงพยาบาลที่เริ่มมีบุคลากรทางการแพทย์และญาติคนไข้มานั่งทานกันหลายโต๊ะแล้วแม้ว่าจะเป็นเวลาเพียงหกโมงเช้าและนักศึกษาแพทย์มีราวน์เช้าตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าเลยมีบางคนที่มาหาข้าวกินรอแต่เช้าเหมือนกัน

“อาเธอร์ทางนี้” เพื่อนของเขาร้องเรียกเห็นคนนั่งอยู่ก่อนสองคนทำเอาลูกศรแอบเกร็งเพราะว่าผู้ชายที่นั่งอยู่สองคนเป็นอดีตเดือนมหาลัยกับอีกคนที่เป็นดาราวัยรุ่นที่เคยมีผลงานโด่งดังมาเมื่อสี่ปีที่แล้ว

“เธอจะกินอะไรเดียวจะเดินไปซื้อให้” คนตัวสูงหันมาถามขนาดที่พาลูกศรเดินมาหยุดที่โต๊ะกลุ่มเพื่อนเขา

“เอาข้าวผัดกุ้ง”

“ได้นั่งรอที่โต๊ะนี้แหละ พวกมึงกูฝากลูกศรด้วย” เพื่อนเขาพยักหน้ารับ

“อือไม่ต้องห่วงรีบไปซื้อมาเลย” เพื่อนของเขาพูดพร้อมโบกมือไล่อาเธอร์

“สวัสดีลูกศร ผมตะวันนะส่วนนี้ไนท์ยินดีที่ได้รู้จัก” พวกเขาไม่มีท่าทางหยิ่งยโสว่าตัวเองเป็นคนดังแต่กับแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอย่างสุภาพกับเธอ

“สวัสดีค่ะยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันนะ”

“ลูกศรตอนนี้ราวน์อยู่วอร์ดไหนเหรอ” ไนท์ชวนเธอคุยให้หายเกร็ง

“วอร์ดเด็ก”

“ผมผ่านแล้วเดียวบอกเคล็ดลับครับ” จากนั้นไนท์กับตะวันก็แย้งกันเล่าให้ลูกศรฟังอย่างออกรสจนกระทั้งอาเธอร์กลับมาพร้อมจานข้าวสองจานวางไว้ตรงหน้าลูกศร

“ขอบใจมากนะ” ลูกศรบอกคนที่อุตส่าห์อาสาไปซื้อมาให้

“อืมไม่เป็นไรเป็นหน้าที่ฉันอยู่แล้วรีบกินเถอะเหลือเวลาไม่มากแล้ว” จากนั้นพวกเราก็ไม่ได้คุยกันต่ออีกรีบกินแล้วแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเองกัน

หลังจากลงวอร์ดอาเธอร์ส่งข้อความมาบอกว่าวันนี้เขาขึ้นเวรไม่ว่างจะมารับให้เธอกลับเองซึ่งการที่ถูกเขาดูแลอย่างนี้ก็อดที่จะรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้ทั้งที่พยายามห้ามใจตัวเองแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล

ถึงแม้ว่าจะเหลือเวลาแค่เดือนเดียวนักศึกษาแพทย์รุ่นเธอก็จะเรียนจบแต่ด้วยความเครียดทั้งพักผ่อนน้อยทำให้ลูกศรที่ท้องอ่อนๆ มีอาการแท้งคุมคามขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ในวันสุดท้ายที่ต้องมาฝึกงานจนต้องนอนพักบนตึกผู้ป่วย

“ฮื่อ” ลูกศรลืมตาที่หนักอึ้งขึ้นเพื่อมองดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“ลูกศรฟื้นแล้วเหรอ” เสียงคุ้นเคยของอาเธอร์ในตลอดหนึ่งเดือนที่เขาดูแลเธอตลอดดังอยู่ข้างๆ

“ฉันเป็นอะไรเหรอ จำได้ว่ากำลังคุยกับอาจารย์อยู่ในวอร์ดเด็กทำไมมาอยู่บนเตียงนี้ได้”

“เธอเป็นลม” สีหน้าอาเธอร์เคร่งเครียดตอบเธอพร้อมแรงบีบที่มือ

“จริงเหรอละแล้วลูกล่ะ” มือบางรีบกุมหน้าท้องอย่างหวาดกลัวว่าจะเสียเขาไปด้วยรู้ว่าช่วงนี้เธอแทบจะไม่ได้พักผ่อนอย่างที่คนท้องควรจะปฏิบัติตัว

“เขายังอยู่กับเรา แต่เธอมีภาวะแท้งแทรกซ้อนต้องนอนดูอาการอีกสองสามวันก่อน”

“ฮึกฉันเกือบเสียเขาไปแล้ว” ลูกศรกลั่นน้ำตาเอาไว้กับเครื่องสะเทือนใจที่เจอไม่อยู่ปล่อยน้ำตาให้ไหลอย่างห้ามไม่อยู่

“ลูกศรอย่าร้องอย่างน้อยเขาก็ยังอยู่เธอต้องเข้มแข็งห้ามเครียดเพื่อรักษาเขาเอาไว้เข้าใจไหม” อาเธอร์ลูบหัวของเธออย่างปลอบประโลม

“ฉันจะพยายามฮึก!” ลูกศรยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาพยายามฮึบสู้แล้วค่อยๆ ล้มตัวนอนลงอย่างเดิม

“โชคดีที่เรื่องเรียนเสร็จวันนี้พอดีเดียวเครื่องเอกสารจบค่อยไปทำหลังออกจากโรงพยาบาลอาจารย์ฝากมาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงผ่านหมดแล้วให้เธอพักผ่อนให้เต็มที่ได้เลย” อาเธอร์บอกตามที่อาจารย์ฝากเรื่องมาให้ลูกศรรับรู้

“ขอบใจมากที่ดูแลเรานะอาเธอร์” ลูกศรพูดจากใจจริงถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนรักของเธอแต่เขาก็ทำหน้าที่รับผิดชอบเด็กในท้องของเธอได้ดีไม่มีขาดตกบกข้องอะไรให้ตำหนิได้

“ก็บอกแล้วว่าเป็นหน้าที่ของเราเหมือนกันเธออย่าคิดมากเลยลูกศรนอนพักผ่อนเถอะ” จากนั้นลูกศรก็นอนหลับตามที่เขาบอก

อาเธอร์เดินออกจากห้องพักเมื่อแน่ใจว่าลูกศรหลับไปอีกครั้งแล้วเขาเดินไปเก็บของที่วอร์ดของลูกศรและของตัวเอง

“ลูกศรฟื้นยังวะ” ตะวันถามอาเธอร์เมื่อเห็นเพื่อนเดินเข้ามาในห้องพักแพทย์ที่มีเพียงพวกเขาสามคน

“ฟื้นแล้วแต่กูบอกให้หลับต่ออีกจะได้พักผ่อนเยอะๆ” อาเธอร์เดินไปเก็บของพร้อมกับตอบคำถามเพื่อน

“เรื่องของมึงกับลูกศรดังไปทั่วคณะแล้ววะไอ้อาเธอร์ ถ้าเธอรับรู้กลัวจะเครียดกว่าเดิมอีกมันจะเสี่ยงแท้งเพิ่มไหมวะ” ไนท์พูดขึ้นอย่างเครียดแทนเพื่อน

“ไม่รู้วะแต่โชคดีที่วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วเจอร่วมคนกันทั้งรุ่นอีกทีก็วันเลือกใช้ทุนนู้นแหละอีกนานเป็นเดือนไม่เป็นไรหรอก” อาเธอร์พูดแต่สีหน้ากับแย่เหมือนเดิมถึงปากจะบอกว่าไม่เป็นไร

“มึงดูเหมือนจะไม่ไหวแล้วเลยเพื่อน ลูกผู้ชายก็ร้องไห้ระบายให้เพื่อนฟังได้นะ” ตะวันเดินมาตบไหล่อาเธอร์อย่างให้กำลังใจเพื่อน

“ฮึก!กูไหวพวกมึงไม่ต้องห่วงไปแล้ว” อาเธอร์กลั่นน้ำตาเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องพักแพทย์ระหว่างทางได้รับสายตาอยากรู้้อยากเห็นมองมาตลอดทางของเพื่อนร่วมรุ่นที่รู้ข่าว