ตอนที่ 5 โจวเฟิงหาความสำราญ (2)

กลับมาที่ห้องของกัวจือหราน หลังจากเข้าห้องมาแล้วโจวเฟิงปิดประตูและแอบลงดาลขัดประตูไว้เรียบร้อย จากนั้นสำรวจห้องของนางก็เห็นว่าตกแต่งเรียบง่ายยิ่ง ทั้งยังมีเตากับหม้อยาอยู่ กลิ่นยาลอยอวลอยู่ในอากาศ แม้เปิดหน้าต่างไว้ก็ไม่อาจขับไล่อากาศออกไปได้หมด

โจวเฟิงมองไปที่เตียงยังห้องส่วนใน แม้เตียงจะไม่ใหญ่มากแต่ไม่มีปัญหาสำหรับเรื่องที่คิดจะทำ กัวจือหรานรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากล นางจึงหันกลับไป แต่ไม่ทันแล้วเพราะโจวเฟิงค้อมกายลงตวัดร่างนางเข้าสู่อ้อมแขน จากนั้นเดินดุ่ม ๆ ไปที่เตียง

“ท่านจะทำอะไร! ไหนบอกว่าแผลท่านมีปัญหา... ท่าน ปล่อยข้า กล้าหลอกข้า เจ้าคนเลว!” กัวจือหรานถูกโยนขึ้นเตียงจากนั้นก็ถูกกดทับจนแทบหายใจไม่ออก

“ใช่ ข้าโกหก เพราะหากไม่พูดเช่นนั้นไหนเลยเจ้าจะพาข้ามาที่นี่เล่า มาเถอะเด็กน้อย ข้าจะหาความสำราญแล้ว”

“ท่าน... คนชั่ว สารเลวชั่วชาติ”

“ไม่ยักรู้ว่าท่านหมอกัวปากร้ายขนาดนี้ ที่ทำหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกนั้นคงไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงกระมัง”

กัวจือหรานกัดฟันกรอด แต่สู้แรงเขาไม่ได้ ผ้ารัดเอวถูกคลายออกอีกครั้ง ตามด้วยเสื้อตัวยาวจากนั้นก็ถึงเสื้อตัวใน และตามด้วยกางเกงตัวใน จนเหลือเพียงเอี๊ยมที่ปิดเนินอกอวบอิ่มและยาวลงมาถึงต้นขาขาวผ่อง

ริมฝีปากถูกรุกรานเร่าร้อนอีกครั้ง สมองมึนงงเพราะจุมพิตหนักหน่วงและช่ำชอง กัวจือหรานกายสั่นระริก เริ่มหวาดกลัวเพราะร่างกายนางตอบสนองเขาไปโดยไม่ตั้งใจ

เขามีมือใหญ่นิ้วเรียวยาว ฝ่ามือมีความหยาบกระด้างเล็กน้อยเลื่อนผ่านหน้าท้องแบบราบผ่านเส้นไหมบางเบาเส้นสั้น ๆ สีดำสนิทลงไปยังตุ่มเนื้อเล็กนูน

“อือ!” เมื่อปลายนิ้วเขาลูบผ่านเนินเนื้อกลางกายไปนางจึงสะดุ้งขึ้นมาครั้งหนึ่ง นางต้องสูดหายใจลึกและพยายามตั้งสติ สองมือคว้ามือข้างนั้นของเขาก่อนมันจะเลื่อนต่ำลงไปอีก

“อือ อา” กัวจือหรานส่ายหน้าประท้วง แต่พูดไม่ได้เพราะยังถูกชายหนุ่มจุมพิตดูดดึงรุนแรง เขาสอดลิ้นเข้ามาในปากนาง รุนล้ำกวาดต้อนความหอมหวานในปากนางไปจนหมด กัวจือหรานมึนงงไปอีกครั้งจนเผลอผ่อนแรงสองมือ ทำให้ชายหนุ่มเลื่อนมือต่ำลงไปได้ด้วยความง่ายดาย ปลายนิ้วลูบไล้ขึ้นลงอยู่ยังบุปผชาติที่ร้อนผ่าวหนักเบาสลับกัน

กัวจือหรานปั่นป่วนในท้องน้อย แต่ก็รู้สึกดีอย่างไม่อาจบรรยาย นางถึงขนาดเปิดอ้าต้นขากว้างขึ้นให้มือของเขา โจวเฟิงรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนไปของนาง เขาจึงกระตุกปมเอี๊ยมของนาง กระชากมันออกพ้นตัว จากนั้นก้มหน้าลงไป อ้าปากครอบปลายยอดสีแดงฉ่ำที่เขาชมชอบ ดูดเลียลงลิ้นรัวปัดป่ายสลับกันทั้งสองข้าง ริมฝีปากและลิ้นของเขาผ่านไปที่ใด ที่ตรงนั้นจะเปียกและแดงก่ำ เพราะเขาลงแรงดูดและขบเม้มไม่แม้แต่จะเห็นใจนางสักนิด

ใบหน้าเขาเลื่อนต่ำลงไปเรื่อย ๆ จนถึงสะดือ จากนั้นก็แลบลิ้นออกมาเลียวนรอบอยู่ตรงนั้น กัวจือหรานที่ไม่เคยได้สัมผัสรสรักที่ยั่วยวนเช่นนี้มาก่อนกายใจจึงเตลิดไปนานแล้ว นางหลับตาพริ้ม สองมือจิกสองไหล่ของเขาไม่วาง ลมหายใจหอบถี่กระชั้น

จนกระทั่งใบหน้าเขาเลื่อนต่ำลงไปถึงผืนหญ้าบางเบาเส้นเล็กสั้น กัวจือหรานผวาตั้งใจจะผลักเขาแต่เขาเหมือนจะรออยู่แล้วจึงไม่ยอมให้นางหนีไปไหน สองมือเขาจับต้นขาขาวเรียวยาวทั้งสองของนางแยกออกและฝังใบหน้าลงไป

“ไม่นะ อ้า” กัวจืนหรานสะดุ้ง กายสั่นระริกเพราะเขาไม่ให้เวลานางได้ทำใจก็แลบลิ้นละเลงลงบนกลีบบุปผาของนางแล้ว

ริมฝีปากของเขาช่างเหลือร้าย มันกวาดต้อนความหวานทั้งนอกในจนเจ้าของบุปผางามเกร็งกระตุกไปอย่างรวดเร็ว เสียงหยาบโลนจากการดื่มกินของเขายิ่งทำให้กัวจือหรานวาบหวิวใจแทบขาด นางไม่เคยเจอเรื่องเช่นนี้กับตัวมาก่อน ย่อมไม่อาจรับมือได้ทัน

ความรู้สึกตอนนี้คือล่องลอยไปพร้อมกับพยายามที่จะดึงสติกลับมา เป็นการต่อสู้ที่ไม่ค่อยเห็นผลเท่าไร กายนางสั่นเทิ้ม เหงื่อซึมขมับ รับรู้ได้ถึงความเปียกแฉะที่หว่างขา ซ้ำยังรวมไปถึงลมหายใจอุ่นร้อนของอีกฝ่ายและปลายลิ้นที่ลากผ่านตรงไหนก็ร้อนระอุที่ตรงนั้น นางใจแทบขาดแล้วจึงเผลอหลุดเสียงครางออกมา แน่นอนมันช่วยบรรเทาความกระสันที่เกิดขึ้นได้ แต่ก็เป็นเรื่องน่าอายสำหรับนางเช่นกัน นางจึงยกสองมืออุดปากไว้ แผ่นหลังแอ่นโค้ง สองเท้าจิกที่นอน ในขณะที่สองขายังอ้ากว้างให้ชายหนุ่ม

โจวเฟิงเองก็ไม่อาจถอนตัวได้แล้ว เขาไม่คิดเลยว่ากัวจือหรานจะหอมหวานไปทั้งตัว ทั้งที่ยามปกตินางจะเป็นคนเฉยชา กลิ่นติดกายก็เป็นกลิ่นสมุนไพรหลายอย่าง แต่พอถอดเสื้อผ้าออก เนื้อกายของนางช่างเรียบลื่นและหอมหวานจนน่าประหลาด แล้วจะให้เขาปล่อยมือจากนางกลางคันได้อย่างไร ริมฝีปากและลิ้นของเขายิ่งอยากจะสัมผัสมากขึ้นไปอีก จนกระทั่งใบหน้าของเขาเลื่อนต่ำลงไปที่หว่างขานาง ตอนแรกเขาไม่ได้ตั้งใจจะให้ปากให้นางด้วยซ้ำ แต่กลิ่นกายของนางช่างยั่วเย้าและเหมือนจะเชื้อเชิญเขาอยู่ในที เขาจึงได้ทำตามแต่ใจ ลงลิ้นกลั่นแกล้งนางไปพร้อมกับดื่มกินน้ำหวานที่นางได้หลั่งออกมาทีละน้อยจนพอใจ

กัวจือหรานถูกเขากลั่นแกล้งรุกหนักอย่างไม่อาจต่อต้านได้ ครั้งแล้วครั้งเล่าที่นางกายสั่นกระตุกเพราะสุขสม แต่นางที่ไร้ประสบการณ์ไม่เข้าใจสักนิดว่ามันคืออะไร รู้แค่ว่ามันให้ความรู้สึกที่แตกต่าง ที่ประหลาด แต่แอบพึงพอใจอยู่เล็กน้อย แต่เหนือสิ่งอื่นใดนางเริ่มจะหวาดกลัวเขาแล้ว

ตอนนี้โจวเฟิงถอนริมฝีปากจากไป เขายกตัวขึ้นแล้วเริ่มคลายสาวคาดเอวของตัวเอง กัวจือหรานมองเขาด้วยสองตาแดงก่ำ แล้วเมื่อมือของเขาทำท่าจะแตะกลางกายของนางอีก นางจึงมีปฏิกิริยาว่องไวขึ้นด้วยการดีดตัวขึ้นนั่ง ผมที่เกล้าแล้วยึดไว้ด้วยปิ่นอันหนึ่งหลุดลุ่ยลงมาปกปิดหน้าอกทั้งสองได้พอดี

เพียะ!

โจวเฟิงขยับเข้าไปหานาง แต่กลับถูกนางตบเข้าให้ฉาดใหญ่ กระทั่งในปากยังมีรสปะแล่มๆ ของเลือด เขาตวัดตามองนางทันที ก็ได้เห็นน้ำตาสองสายที่บนแก้มขาวซีดของนาง

“ข้าหาใช่หญิงบำเรอพวกนั้น”

โจวเฟิงยิ้มมุมปาก “ฮึ เจ้าอยู่ในหอนางโลม แต่ยังดูถูกพวกกันเอง”

“ข้าไม่เคยดูถูกพวกนาง แต่ข้ากับพวกนางเลือกทางเดินไม่เหมือนกัน ครั้งนี้ข้าจะไม่เอาความกับท่าน ท่านไปซะ!”

โจวเฟิงมองนาง ยามนี้นางกายสั่นและมองเขาด้วยความหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขาถอนใจคราหนึ่งแล้วขยับกายนั่งลง

“ข้าชอบเจ้า เดิมทีตั้งใจหยอกเย้าเจ้าเล็ก ๆ น้อย ๆ และจะรับเจ้าเข้าจวนสกุลโจวในภายหลัง เจ้าลองไปคิดดูเถอะ” เขาหยิบสายคาดเอวขึ้นมาคาดกลับที่เดิม แต่เพราะเสียงของนางทำให้สองมือเขาชะงัก

“รับข้าเข้าจวนสกุลโจวหรือ เป็นอนุภรรยาของท่านหรือ ท่านคิดว่าใคร ๆ ก็อยากเข้าจวนโจวของท่านหรือ ต่อให้ไม่มีข่าวลือเหลวไหลพวกนั้น ข้าก็ไม่เคยคิดจะเข้าจวนสกุลโจวของท่าน”

โจวเฟิงขมวดคิ้ว “เจ้ารู้ดีว่าในเป่ยเซียวของเราแบ่งชนชั้นอย่างชัดเจน เจ้าที่เติบใหญ่มาจากหอราตรีสวรรค์ยังจะแต่งออกไปอย่างมีหน้ามีตาได้หรือ เจ้าติดตามข้า ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี หากเจ้าอยากรักษาผู้ป่วย ข้าจะเปิดโรงหมอให้เจ้าเอง”

“ฮ่า ๆ” กัวจือหรานหัวเราะทั้งน้ำตา “แล้วอย่างไร ข้าที่ไร้หนทางแต่งออกไปอย่างมีเกียรติจำเป็นต้องคว้าโอกาสที่ท่านหยิบยื่นให้หรือ” นางหยุดพูดแล้วปาดน้ำตาทิ้ง “ข้ากัวจือหราน ยึดมั่นถือมั่นในความคิดของตนมาแต่ไหนแต่ไร ข้าหาได้อยากแต่งงานกับบุรุษผู้ใดไม่ ข้ามีอาชีพที่หาเลี้ยงตัวเองได้ ท่านเก็บความหวังดีของท่านกลับไปเถอะ”

“สิ่งที่ข้าอยากได้ ข้าไม่เคยปล่อยให้หลุดมือ” โจวเฟิงลุกขึ้นและสะบัดแขนเสื้อแล้วก้าวออกจากห้องของนางไปด้วยใบหน้าดำทะมึน