บทที่ 1

บทที่ 1

ไป๋ซีเยว่นั่งลงข้างเตียงของผู้ป่วยอีกคน หลังจากที่จัดการกับบาดแผลของหยวนเฉิงแล้ว นางก็ต้องรีบตรวจดูอาการของทหารที่ยังนอนซมกันอยู่อีกหลายคน แม้เมื่อคืนจะช่วยชีวิตพวกเขาไว้ได้ แต่หากไม่มียาบำรุงหรือสมุนไพรช่วยฟื้นฟูร่างกาย คนเหล่านี้อาจอาการทรุดลงได้

หญิงสาวถอนหายใจ พลางมองรอบ ๆ กระโจมพยาบาลชั่วคราวแห่งนี้ สิ่งของที่มีอยู่จำกัดเหลือเกิน อุปกรณ์ดูคุ้นตาแต่ก็ใหม่กว่าเครื่องมือแพทย์โบราณที่บิดามารดาของนางเคยใช้ หากไม่มีสมุนไพร นางก็คงต้องหาทางใช้สิ่งที่มีอยู่แทน

ซีเยว่ขยับตัวลุกขึ้น จังหวะเดียวกับที่หยวนเฉิงเดินเข้ามาพร้อมกับทหารคนหนึ่ง

“ท่านหมอ ท่านต้องการอะไรเพิ่มหรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยถาม สีหน้าเขาดีขึ้นมาก แต่ยังคงมีร่องรอยของความอ่อนล้า

“ข้าต้องการสมุนไพรสำหรับบำรุงร่างกาย แต่คนของเจ้าบอกว่าไม่สามารถลงจากเขาไปเก็บมาได้” ซีเยว่กล่าว พลางจ้องไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า

หยวนเฉิงนิ่งคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปสั่งทหารข้างกาย “นำแผนที่มา”

ไม่นานนัก กระดาษแผ่นใหญ่ก็ถูกกางออกตรงหน้า ซีเยว่มองดูเส้นทางต่าง ๆ ที่ถูกขีดเอาไว้ รอบ ๆ ค่ายทหารแห่งนี้เป็นป่าภูเขา มีเส้นทางลับที่สามารถเดินทางได้โดยไม่ถูกศัตรูจับตามอง

“ถ้าเป็นบริเวณนี้” หยวนเฉิงชี้ไปที่จุดหนึ่งบนแผนที่ “ข้าจำได้ว่ามีต้นไม้สมุนไพรขึ้นอยู่จำนวนมาก แต่พวกเราห่างหายจากการออกลาดตระเวนไปนาน ข้าไม่แน่ใจว่าตอนนี้มันยังปลอดภัยอยู่หรือไม่”

ซีเยว่พิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า “หากมีสมุนไพร ข้าต้องไปดูด้วยตาตนเอง”

หยวนเฉิงขมวดคิ้ว “มันอันตรายเกินไป ข้าจะให้คนของข้าไปแทน”

หญิงสาวส่ายหน้า “เจ้าไม่เข้าใจ สมุนไพรบางชนิดมีลักษณะคล้ายกัน หากเก็บผิดต้น ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ผล แต่ยังอาจทำให้คนเจ็บอาการแย่ลง ข้าต้องไปเอง”

หยวนเฉิงถอนหายใจยาว “เช่นนั้นข้าจะไปด้วย”

“เจ้าเพิ่งฟื้นตัว ยังเดินไหวหรือ”

“ข้าแข็งแรงพอ” หยวนเฉิงตอบเสียงหนักแน่น “และข้าไม่มีทางปล่อยให้ท่านหมอออกไปคนเดียวแน่”

ซีเยว่ชะงักไปเล็กน้อย แม้จะรู้ว่าเขาเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัย แต่นางก็อดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ ตั้งแต่มาถึงที่นี่ หยวนเฉิงเป็นคนแรกที่ดูแลและใส่ใจนางขนาดนี้

สุดท้าย นางก็ไม่ได้ปฏิเสธ

“ตกลง พรุ่งนี้เช้าเราออกเดินทาง”

รุ่งเช้า

ซีเยว่เตรียมอุปกรณ์พื้นฐานใส่ย่ามเล็ก ๆ ของตน นางเลือกมีดเล็กสำหรับตัดสมุนไพรและผ้าห่อเพื่อเก็บรักษาใบไม้และรากที่อาจพบเจอ

หยวนเฉิงมาพร้อมกับทหารสองคนที่เขาคัดเลือกมาเป็นพิเศษ “เราจะไปกันสี่คน พอถึงบริเวณนั้นข้าจะให้พวกเขาเฝ้าระวังโดยรอบ ส่วนท่านหมอก็เก็บสมุนไพรให้เร็วที่สุด”

ซีเยว่พยักหน้า ทั้งสี่คนออกเดินทางไปยังเส้นทางลับ ท่ามกลางอากาศเย็นยามเช้า

ระหว่างทาง หญิงสาวสังเกตเห็นว่าพื้นที่โดยรอบยังคงเป็นป่าที่อุดมสมบูรณ์ แม้จะมีร่องรอยของสงครามบ้าง แต่ธรรมชาติก็ยังไม่ถูกทำลายเสียทีเดียว

“ข้าไม่เข้าใจ” นางเอ่ยขึ้นพลางเดินไปข้าง ๆ หยวนเฉิง “เหตุใดเจ้าถึงบอกว่านี่คือสาธารณรัฐประชาชนจีน ข้าไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน”

หยวนเฉิงหันมามองนางแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ท่านหมอมาจากที่ใดกันแน่”

ซีเยว่เม้มริมฝีปากแน่น นางเองก็ไม่แน่ใจว่าควรอธิบายเรื่องนี้อย่างไรดี

“ข้า…มาจากที่ไกลมาก” นางตอบเพียงเท่านั้น

หยวนเฉิงมองนางอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ

ในที่สุด ทั้งสี่คนก็มาถึงพื้นที่เป้าหมาย

ซีเยว่รีบเดินไปสำรวจต้นไม้และพืชที่ขึ้นอยู่บริเวณนั้น นางเห็นสมุนไพรหลายชนิดที่คุ้นตา รวมถึงพืชบางอย่างที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนในแคว้นหยาง

ขณะที่กำลังเก็บสมุนไพรอยู่นั้น จู่ ๆ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากระยะไกล

ปัง!

กระสุนปืนพุ่งผ่านใบไม้ด้านบนศีรษะของพวกเขาไปเพียงเล็กน้อย!

ทหารที่มาด้วยกันรีบชักอาวุธออกมา หยวนเฉิงคว้าแขนของซีเยว่ ดึงตัวนางเข้าที่กำบังทันที

“ถูกซุ่มโจมตี!”

เสียงฝีเท้าของศัตรูใกล้เข้ามา

ซีเยว่กำมือแน่น ใจเต้นรัว นี่เป็นครั้งแรกที่นางต้องเผชิญหน้ากับอาวุธเช่นนี้

หยวนเฉิงหันมามองนาง “ฟังข้า! เจ้าอยู่ตรงนี้ อย่าออกไปเด็ดขาด!”

เสียงกระสุนยังดังต่อเนื่องไม่หยุด หยวนเฉิงกดตัวของไป๋ซีเยว่ให้ต่ำลงพลางชักปืนพกของตนออกมา ทหารที่มาด้วยกันพยายามยิงตอบโต้ แต่ศัตรูยังคงลอบยิงจากเงามืดของป่า

ซีเยว่นิ่งงัน นางไม่เคยเห็นการต่อสู้เช่นนี้มาก่อน ในยุคของนาง การศึกใช้ดาบ หอก และธนู แต่ที่นี่กลับเป็นอาวุธที่ยิงได้จากระยะไกลและรวดเร็ว

นางควรจะกลัวแต่น่าแปลกที่หัวใจของนางสงบกว่าที่คิด

“ข้าเห็นเงาคนขยับทางซ้าย!” ทหารนายหนึ่งตะโกน หยวนเฉิงพยักหน้าเป็นสัญญาณ ก่อนจะกระซิบกับซีเยว่ว่า

“เจ้าต้องอยู่ตรงนี้ ข้าจะล่อพวกมันออกไป”

“แต่”

“ไม่มีแต่ เจ้าเป็นหมอ คนเจ็บที่ค่ายยังต้องการเจ้า” เสียงของเขาเด็ดขาดจนซีเยว่เม้มริมฝีปากแน่น

หยวนเฉิงเคลื่อนตัวออกไปทันที ไม่นานนักเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกระลอก พร้อมกับเสียงโห่ร้องของศัตรู ทหารของเขายิงโต้กลับ และดูเหมือนศัตรูจะเริ่มล่าถอย

“พวกมันไปแล้ว” ทหารนายหนึ่งกล่าวหลังจากเงียบไปชั่วครู่

ซีเยว่ถอนหายใจโล่งอก แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับ หยวนเฉิงก็เดินกลับมาหานาง เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ดวงตาคมลึกของเขายังคงจับจ้องที่หญิงสาวตรงหน้า

“เจ้ากลัวหรือไม่”

ซีเยว่มองสบตาเขา นางควรจะตอบว่า กลัว แต่นางกลับเลือกพูดอย่างตรงไปตรงมา “ไม่เท่าไร”

หยวนเฉิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เจ้าแปลกนัก”

หญิงสาวประหลาด นี่ไม่ใช่คำแรกที่มีคนเคยใช้เรียกนาง

แต่สิ่งที่ทำให้หยวนเฉิงสงสัยมากกว่านั้นคือดวงตาของนาง ดวงตาคู่นั้นลึกซึ้งและสงบนิ่งราวกับผ่านประสบการณ์มานับไม่ถ้วน มันดึงดูดสายตาของเขาอย่างประหลาด

“ข้ามาจากที่ไกลมาก” ซีเยว่กล่าวเสียงแผ่วเบา

“ที่ไกล… เจ้าหมายถึงที่ใดกันแน่”

ซีเยว่ไม่ตอบ นางเพียงหลุบตาลงเล็กน้อย รู้ดีว่าหากพูดความจริงออกไป ชายผู้นี้คงไม่มีทางเชื่อ

หยวนเฉิงไม่ได้คาดคั้นต่อ เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะพยักหน้าให้ทหาร

“เรากลับกันเถอะ ที่นี่ไม่ปลอดภัย”

เมื่อกลับมาถึงค่าย ไป๋ซีเยว่ก็รีบไปดูอาการของคนเจ็บต่อ แม้ว่านางจะเหนื่อยล้า แต่นางก็รู้ดีว่าผู้คนที่นี่ต้องพึ่งพานาง

หยวนเฉิงมองดูนางจากระยะไกล ขณะที่นางตั้งใจรักษาผู้ป่วย ดวงตาของนางส่องประกายบางอย่างที่ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะสนใจ

“ผู้บัญชาการ สนใจท่านหมอหรือ” ทหารคนหนึ่งแซวเบา ๆ

หยวนเฉิงหันไปมองอีกฝ่าย แววตาเรียบนิ่งดังเดิม แต่ไม่อาจปฏิเสธได้ว่า…หญิงสาวผู้นี้กำลังดึงดูดความสนใจของเขาเข้าไปทุกที