หมอยาแห่งวังหลัง

ลมหนาวยามราตรีพัดลอดช่องไม้เก่าในห้องเล็ก ๆ ทำให้กลิ่นสมุนไพรแห้งที่แขวนอยู่เหนือหัวปลิวกระจายทั่ว บนโต๊ะไม้เตี้ยมีตะเกียงน้ำมันส่องแสงริบหรี่ เงาของหญิงสาวผมดำยาวสลวยทอดลงบนพื้นกระดานขรุขระ ดวงตาคมสีดำของนางจับจ้องไปที่ครกหินที่กำลังบดรากสมุนไพรทีละน้อย

เหมยลี่ ไม่ได้เป็นเพียงหมอยาธรรมดาในย่านรัตติกาล—ย่านโคมไฟและเสียงดนตรี ที่เบื้องหลังเต็มไปด้วยความลับและข้อตกลงเถื่อน ๆ—แต่เธอเป็นผู้รอดชีวิตจากเหตุเพลิงไหม้เมื่อห้าปีก่อน เหตุการณ์ที่พรากครอบครัวไปและเหลือเพียงตำราสมุนไพรโบราณของบิดาเป็นสิ่งเดียวให้ยึดเหนี่ยว

คืนนี้ แทนที่จะเป็นกลิ่นหอมของโสมแห้งหรือรากเก๊กฮวย เหมยลี่ได้กลิ่นควันจาง ๆ ที่ไม่ควรมีในยามสงบ เสียงฝีเท้าหนักกระแทกพื้นไม้ดังมาจากหน้าประตู

“เหมยลี่! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!” เสียงชายแปลกหน้าตะโกน

หัวใจเธอกระตุกวูบ นานแล้วที่ไม่มีใครเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงร้อนรนเช่นนี้

เมื่อเปิดประตูออก ร่างชายในชุดผ้าคลุมดำก็โผล่เข้ามาแทบจะทันที มือของเขากำลังอุ้มเด็กทารกที่ใบหน้าแดงก่ำ ร้องไห้สะอึกสะอื้น “ช่วยที…เด็กนี่กำลังจะหยุดหายใจ”

เหมยลี่กวาดตามองเพียงแวบเดียวก็เห็นริมฝีปากเด็กเปลี่ยนเป็นสีม่วง เธอรีบวางครกและช้อนตัวเด็กขึ้นวางบนโต๊ะ มืออีกข้างเอื้อมคว้าถุงผ้าสมุนไพรลงมาอย่างแม่นยำ

“เกิดอะไรขึ้น” เธอถามพลางบดใบสมุนไพรบางชนิดกับน้ำอุ่น

“ไม่รู้…เขาแค่กินข้าวต้มแล้วจู่ ๆ ก็เป็นแบบนี้” น้ำเสียงของชายผู้นั้นมีทั้งความกังวลและ…ความกลัว

ข้าวต้ม? ในทันที เหมยลี่ได้กลิ่นบางอย่างที่ติดอยู่กับริมฝีปากเด็ก—กลิ่นขมเฝื่อนปนฝาดที่ไม่ควรอยู่ในอาหารเด็กเล็ก สารพิษชนิดนี้…เธอเคยเจอมันเพียงครั้งเดียวในชีวิต และครั้งนั้นมันคร่าชีวิตเพื่อนของเธอไป

มือเธอสั่นน้อย ๆ แต่ยังคงทำงานอย่างมั่นคง ยาหอมขับพิษถูกป้อนเข้าปากทารกทีละหยด เสียงร้องแผ่วลงทีละน้อยจนเปลี่ยนเป็นเสียงหายใจสม่ำเสมอ

ชายผู้นั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ยังคงมองเธอด้วยสายตาจับผิด

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเป็นพิษ?”

“เพราะกลิ่นมันบอก” เหมยลี่ตอบสั้น ๆ พลางใช้ผ้าสะอาดเช็ดใบหน้าทารก

ก่อนที่เธอจะถามต่อ เสียงฝีเท้าหนักอีกกลุ่มก็ดังขึ้นจากด้านนอก คราวนี้มาพร้อมแสงตะเกียงสว่างจ้า และเสียงที่ฟังดูมีอำนาจกว่ามาก

“ขันทีหลิวเซิ่งมาถึงแล้ว!” ใครสักคนประกาศ

ประตูถูกผลักเปิดโดยไม่รอคำอนุญาต ชายร่างสูงในชุดขันทีสีดำสนิทก้าวเข้ามา แววตาเย็นเฉียบกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนหยุดอยู่ที่เด็กทารกในอ้อมแขนเธอ

“นี่ใช่หรือไม่…หมอยาจากย่านรัตติกาล” เขาถามเสียงเรียบ

“ใช่ ข้าชื่อเหมยลี่” เธอตอบ ไม่แสดงความเกรงกลัวแม้ปลายเสียงเขาจะแฝงแรงกดดัน

หลิวเซิ่งขยับเข้ามาใกล้ มองสมุนไพรบนโต๊ะแล้วเลิกคิ้ว “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเด็กคนนี้เป็นใคร”

“ใครก็ตาม เขาก็คือคนที่กำลังจะตายถ้าข้าไม่ช่วย” เหมยลี่เอ่ยตอบ

แววตาของหลิวเซิ่งนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกเพียงสั้น ๆ “เจ้า…ต้องตามข้าไปวังหลังเดี๋ยวนี้”

เหมยลี่ชะงัก “ไปทำไม”

“เพราะพิษที่เจ้าพบ ไม่ควรจะมีอยู่ในวัง…เว้นแต่มีคนตั้งใจ”

เสียงลมหนาวพัดลอดช่องประตู ราวกับกระซิบถึงภัยที่กำลังรออยู่ข้างหน้า

และแม้หัวใจจะบอกให้หนี แต่เหมยลี่ก็รู้ดี—หนทางที่เธอจะได้ไขปริศนาทั้งหมด…อยู่ในวังหลังแห่งนั้น