2 กำลังใจที่ไม่เคยได้รับจากครอบครัว

ตอนที่ 2

กำลังใจที่ไม่เคยได้รับจากครอบครัว

“สิ้นเดือนนี้โอนเงินให้ฉันด้วยสามพัน”

นภาวางช้อนลงบนจาน กินข้าวต่อไม่ลง เธอมองหน้าพ่ออยากจะถามออกไปตรงๆว่าเคยสงสารกันบ้างไหม รู้ทั้งรู้ว่าเงินเดือนเธอน้อยนิดก็ยังจะขอแทบทุกเดือน ทั้งๆที่พ่อก็มีรายได้มากกว่าแต่ทำไมถึงยังคอยขอเงินเธออยู่เรื่อย

หญิงสาวไม่เข้าใจว่าพ่อเอาเงินไปทำอะไรจนหมด ทำไมถึงไม่พอใช้ มาบังคับเธอให้โอนให้แทบทุกเดือน

เงินเดือนเธอแค่หมื่นต้นๆ ต้องจ่ายค่าน้ำค่าไฟ ค่าอาหารรายวันของตัวเองก็แทบจะหมดแล้ว จะเจียดเงินเก็บแต่ละทีก็แทบหมดกระเป๋า

“ทำไม ฉันขอเงินแค่นี้ถึงกับกินข้าวไม่ลงเลยหรือไง แกนี่มันลูกอกตัญญูจริงๆ”

“ถ้าหนูอกตัญญูหนูคงไม่ให้เงินพ่อทุกเดือนหรอก คงไม่จ่ายค่าน้ำค่าไฟปล่อยให้เขาตัดไปเเล้ว”

หญิงสาวโต้แย้ง ที่ผ่านมาเธอก็พยายามทำดีมาโดยตลอดแต่พ่อก็ไม่เคยมองเห็น พ่ออยากให้เธอเป็นข้าราชการ อยากมีหน้ามีตาในสังคม แต่เธอไม่ชอบและไม่อยากเป็น ไม่คิดจะฝืนใจตัวเอง เรื่องนี้จึงทำให้พ่อยิ่งไม่พอใจในตัวเธอ จนหาเรื่องด่าทอได้ตลอดเวลา

แต่ความจริงพ่อก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่ว่าตอนนี้หรือตอนไหนๆพ่อก็ไม่เคยพอใจอะไรเกี่ยวกับเธอเลยสักอย่าง

ตอนเด็กๆถึงแม้ว่าเธอจะเรียนเก่งจนได้อันดับต้น ๆ ในชั้น แต่พ่อก็ไม่เคยชื่นชมเพียงเพราะว่าเธอไม่ได้อันดับหนึ่ง โตมาหน่อยเธอเป็นตัวแทนไปแข่งระดับประเทศ แต่ดันได้รางวัลชมเชย ทุกคนในโรงเรียนต่างก็ชื่นชม แม้แต่ครูก็ยังให้เงินรางวัลพาเธอไปเลี้ยงอาหารดีๆ แต่เมื่อกลับมาถึงบ้านเธอกลับถูกพ่อต่อว่า ที่อุตส่าห์เดินทางไปแข่งทั้งทีแต่ได้แค่รางวัลชมเชย

นภายังคงจำได้เสมอ เธอตั้งใจว่าจะนำเงินรางวัลมาให้พ่อ แต่พอถูกพ่อพูดจาทำร้ายจิตใจ นั่นจึงเป็นครั้งแรกที่เธอเลือกที่จะเห็นแก่ตัว ด้วยการนำเงินรางวัลที่ตัวเองได้ไปเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ให้พ่อรู้

“เถียงคำไม่ตกฟาก ฉันเลี้ยงแกมาตั้งแต่เล็ก เสียเงินเพราะแกมาไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ ถึงเวลาที่แกต้องตอบแทนบุญคุณฉันเพราะฉะนั้นไม่ต้องมาพูดมาก วันนี้เงินเดือนแกออกโอนเงินมาให้ฉันด้วย”

นภามองพ่อที่เดินออกไปจากบ้าน รู้สึกน้อยใจที่พ่อไม่เคยเป็นห่วงเป็นใย ไม่เคยถามไถ่เธอเลยสักครั้งว่ามีเงินพอใช้ไหม

บางครั้งเธอยอมเสียสละให้พ่อ จนตัวเองต้องอด แต่พ่อก็ไม่เคยสนใจใยดี ไม่เคยรับรู้เลยว่าเธอต้องลำบากมากแค่ไหน

นภาเลือกที่จะประหยัดเงินด้วยการเดินเท้ามาทำงาน โชคดีที่บ้านของเธอไม่ได้อยู่ไกลจากห้างสรรพสินค้ามากนัก จึงประหยัดการเดินทางและประหยัดค่าใช้จ่ายได้มาก หากเธอต้องเสียค่ารถหรือต้องผ่อนรถเพื่อใช้ในการเดินทาง ภาระคงจะหนักอึ้งกว่านี้

“เดินหน้าตึงมาเชียว อย่าบอกนะว่าโดนพ่อด่าอีกแล้ว”

นภาพยักหน้า เธอมักจะปรับทุกข์กับรุ่นน้องอยู่เสมอ ทำให้อีกฝ่ายพอจะรู้เรื่องราวส่วนตัวของเธออยู่บ้าง

“สักวันพ่อเขาก็คงเห็นความดีพี่นั่นแหละ ทำดีอย่าไปท้อเลยพี่”

“ฉันก็ไม่อยากท้อหรอกนะ”

หญิงสาวพูดพลางเก็บกระเป๋าใส่ตู้ เธอพยายามทำความดี อะไรที่คิดว่าจะทำให้พ่อภูมิใจเธอก็พยายามมาโดยตลอด แต่มันก็สูญเปล่า ด้วยเหตุผลนี้เธอจึงไม่อยากทำในสิ่งที่พ่อต้องการอีก โดยเฉพาะสิ่งที่ฝืนใจตัวเองอย่างการรับราชการ

“นายคิดดูสิ ฉันโดนด่าทั้งๆที่พยายามทำดี เป็นใครใครก็ท้อทั้งนั้นแหละ”

เหนื่อยกายยังพอว่า แต่ถ้าต้องมาเหนื่อยใจทุกวันแบบนี้เธอก็ไม่ไหวเหมือนกัน หลายครั้งที่นภาคิดอยากจะออกจากบ้าน แต่เธอก็เป็นห่วงพ่อเกินกว่าที่จะทิ้งไป

“ช่างมันเถอะพี่ รีบไปทำงานกันดีกว่า ผู้จัดการมาแล้วไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ถึงมาเช้า”

“วันนี้ต้องจัดของใหม่ พวกเรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวโดนบ่นหูชา”

นภาไม่อยากมีเรื่องกับผู้จัดการสาว เพราะ อีกฝ่ายไม่ค่อยเป็นมิตรกับพนักงานตัวเล็กตัวน้อย คอยหาเรื่องจับผิดเอาไปรายงานนายอยู่เสมอ เธอเองก็ไม่รู้ว่าผู้จัดการสาวทำแบบนี้ไปทำไม ทั้งๆที่ตำแหน่งก็สูงกว่า แต่ก็ยังพยายามดิ้นรนเพื่ออะไรบางอย่าง

วันนี้เป็นอีกวันที่เธอกับรุ่นน้องหนุ่มจะต้องทำงานล่วงเวลา หญิงสาวเดินกลับบ้าน แต่เพราะว่ามืดมากแล้วตลาดก็วายพอดี เธอจึงตัดใจกลับไปกินมาม่าที่บ้าน

“แกไม่ซื้อข้าวมาให้ฉันเหรอ”

เห็นลูกสาวเดินกลับมาตัวเปล่า คนเป็นพ่อก็เอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ เพราะปกตินภาจะต้องดูแลรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินช่วงเย็นของเขาด้วย

“ตลาดมันวายหมดแล้วพ่อ”หญิงสาวอธิบายด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

“แล้วยังไง ตลาดวายหมดแล้วแปลว่าวันนี้ฉันจะไม่ได้กินข้าวใช่ไหม”

ชายวัยกลางคนโวยวายขึ้นมา นี่มันก็มืดแล้วจะให้ไปซื้อข้าวที่ไหน ร้านสะดวกซื้อก็อยู่ไกล จะให้ขับรถไปก็เปลืองน้ำมันแย่

“เดี๋ยวหนูไปดูให้ว่าในตู้เย็นมีอะไร”

หญิงสาวเดินเลี่ยงเข้ามาในครัว เปิดตู้เย็นดูกลับพบแต่ความว่างเปล่า มีน้ำเย็นแช่อยู่ไม่กี่ขวด ของสดที่เพิ่งซื้อมาก็เกลี้ยง มีแค่ไข่สองฟองเท่านั้น

“เดี๋ยวหนูทำข้าวไข่เจียวให้ก็แล้วกัน พ่อจะใส่ชะอมด้วยไหมหนูจะไปเก็บให้หลังบ้าน”

“รีบๆไปทำมา ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว”

นภารีบหุงข้าว หยิบตะกร้าเดินไปเก็บชะอมข้างหลังครัว เธอรีบเจียวไข่ให้พ่อกิน อย่างน้อยๆให้อีกฝ่ายอิ่มท้องจะได้ไม่โมโหหิว

“กว่าจะได้กินข้าว ต้องมานั่งรอ รอแล้วก็ไม่ซื้ออะไรมาสักอย่าง แกนี่มันไม่เคยสนใจใยดีฉันเลยจริงๆ!”

เสียงบ่นดังแว่วเข้ามาในครัว แต่หญิงสาวทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจให้ชิน