ตอนที่ 20

          แพรวากลับมาที่ห้องของเธอ พร้อมกับปลดเน็กไทด์บนคอและถอดเสื้อสูทตัวหนาออก ความฉ่ำเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้องทำให้ร่างกายและสมองของเธอปลอดโปร่งขึ้นมาก กระเป๋าเป้ใบเดิมที่หญิงสาวนำติดตัวมาด้วย ตั้งแต่เข้าพักอาศัยในคฤหาสน์หลังนี้ถูกมือเรียวดึงขึ้นมาจากใต้เตียง เธอรูดซิบเปิดกระเป๋าให้กว้างออก ล้วงมือหยิบของบางสิ่งขึ้นมา ในใจคิดว่าคืนนี้คงต้องทำให้อะไรเดินหน้าเสียบ้าง

          เวลาเที่ยงคืนสี่สิบสามนาที

          ความเงียบสงัดเข้าปกคลุมพื้นที่คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเซคุนาวะให้จมอยู่ในค่ำคืนรัตติกาล พระจันทร์เต็มดวงสาดแสงเงาของคนผู้หนึ่งพาดพิงกับผนังห้อง ชุดรัดรูปเตรียมพร้อมสำหรับออกปฏิบัติการอยู่บนตัวแพรวา ผู้หมวดสาวฝีมือฉกาจแห่งหน่วยลับ กปฉ. แขนขามีอาวุธซุกซ่อนและอุปกรณ์ในภารกิจสำคัญ หญิงสาวค่อยๆ เปิดชั้นหนังสือลับเลื่อนออกอย่างเบามือ พอให้คนลอดผ่านช่องไปได้

          ความเย็นของเครื่องปรับอากาศภายในห้องปะทะใบหน้ารูปไข่ทันที ห้องของเธอเชื่อมต่อกับห้องนอนโยชิ และห้องถัดไปเป็นห้องทำงานของเขา 

          ฝีเท้าแผ่วเบาเดินผ่านเตียงขนาดคิงไซส์จนแทบรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวระดับมืออาชีพไม่ได้ คนบนเตียงหลับสนิทได้ยินเพียงลมหายใจสม่ำเสมอ

          หญิงสาวไม่เคยเข้ามาในนี้แต่จากรูปลักษณ์ภายนอกที่สังเกตด้วยตาเปล่า คนอย่างโยชิคงไม่สร้างห้องที่มีเอกสารสำคัญให้ห่างจากตัวไกลนัก เธอไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าห้องนอนกับห้องทำงานจะมีทางลับเชื่อมต่อหรือไม่ เพียงแต่ด้านนอกมีกล้องวงจรปิดมากไป ทำให้การเคลื่อนไหวไม่สะดวกจะใช้เส้นทางปกติ ทำได้แค่สุ่มเดาเลือกวิธีผ่านห้องนอนนายน้อยตระกูลมาเฟีย เผื่อว่าจะเจอทางเชื่อมไปอีกห้อง

          แน่นอนว่านี่คือการคาดเดา ถ้าในห้องนอนโยชิไม่มีประตูลับ เธอต้องรีบเผ่นออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

          มือเรียวบางคลำไปตามผนังในความมืดสลัว โดยมีแสงจันทร์ด้านนอกเป็นตัวนำทาง เธอพยายามลูบคลำตรงที่คิดว่าจะมีกลไกซุกซ่อนอยู่

          แกร็ก!

          เป็นจริงดังคาด เมื่อนิ้วของเธอจมหายไปกับผนังอิฐก้อนหนึ่ง มันยุบลงตามแรงกด ตรงนั้นเป็นช่องกลไกเล็กๆ ขนาดนิ้วคูณนิ้ว ทันทีที่มือเรียวสัมผัส ผนังมวลเบาค่อยๆ เลื่อนเปิดออกจนพอให้คนเดินผ่านเข้าไป

          รอยยิ้มเย็นแสยะขึ้นใต้เงาจันทร์ ใบหน้าคมเข้มยามหลบในมุมมืดช่างดูลึกลับน่าค้นหา กำลังหรี่ตามองร่างเล็กอยู่เบื้องหลัง อีกฝ่ายไม่รู้สักนิดว่าคนบนเตียงตื่นนานแล้ว 

          แพรวาไม่ทันสังเกตความผิดปกติรอบกาย เธอขยับขาเตรียมเดินผ่านช่องว่างของประตู แต่แล้วกลับมีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นอยู่ข้างหลังตน สัญชาตญาณในตัวร้องดังลั่นถึงภัยคุกคาม

          เขาตื่นแล้วเหรอ? ไม่สิ! บางทีหมอนี่อาจไม่ได้หลับอย่างที่คิด!

          เสียงเตือนภัยดังเข้าโสตประสาทของแพรวายิ่งกว่าสัญญาณฉุกเฉินในอาคาร และมีทีท่าจะไม่สงบเอาดื้อๆ หญิงสาวรีบพุ่งตัวเข้าห้องทำงานของโยชิและผลักบานประตูปิดลง แต่ยังไม่ทันที่กลไกจะเคลื่อนไหว มือข้างหนึ่งในเงามืดโพล่เข้ามากระชากตัวหญิงสาวเข้าหา จนทั้งคู่หงายหลังลงบนเตียงไปด้วยกัน

          ปึก!    

          อั๊ก!

          ทันทีที่รู้สึกตัว การตอบสนองของร่างกายทำงานอัตโนมัติ หญิงสาวกระทุ้งศอกใส่คนด้านหลัง และเหวี่ยงขาเตะไม่ยั้งแรง คนถูกโจมตีใช้แขนทั้งสองข้างกันไว้ไม่ให้โดนตัว ถึงกับเซถลาหงายหลังลงบนเตียงตามเดิม ในใจทั้งโอดครวญและชื่นชมฝีมืออีกฝ่ายที่ไม่ด้อยแม้แต่น้อย 

          มือหนักเท้าหนักเป็นบ้า พอคิดว่าในอนาคตหากถูกเธอซ้อม ไม่หยอดน้ำข้าวต้มก็คงพิการ

          ปึง!

          เสียงประตูกลไกปิดลง โยชิเพิ่งจะลุกขึ้นจากเตียงก็ต้องส่ายหน้าถึงความเร็วของมือขวา 

          เอาไงต่อ...

          เปิดเผยสถานะของเธอหรือให้เรื่องผ่านไป อืม...เขาควรเล่นละครตบตานิดหน่อยพอเป็นพิธี จากนั้นก็ปล่อยเธอไปตั้งหลัก

          แต่เพื่อความสมจริงก็ต้องตามน้ำสักหน่อย อย่าให้ถูกจับได้ว่าเขารู้ว่าเธอเป็นตำรวจ