3

วันหยุดเสาร์-อาทิตย์บิดามักพาไปเปิดหูเปิดตาเสมอ เธอไม่ชอบอยู่บ้านเหงาๆ เพราะชีวิตน่าเบื่อ

ถึงภูเก็ตเอาค่ำมืดดึกดื่น ตะวันขับรถไม่เร็ว แต่ก็ไม่ได้ช้า แต่ก็แวะโน่นแวะนี่ไปตลอดทางเมื่อเจ้าตัวแสบเอ่ยขอ

“คุณป้าขา...”

ตะวันส่ายหน้าไปมาเมื่อยัยตัวแสบวิ่งเข้าไปกอดหอมมารดาของเขา คุณสุจิตรายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อได้เจอยัยตัวดีของท่าน

“หลานรักของป้า คิดถึงเหลือเกิน”

“โอ๊ย! หลานรักเลยเหรอครับ สงสัยผมคงตกกระป๋อง”

“อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้วนะเรา ทำมาเป็นงอนเหมือนเด็กๆ ไปได้” คุณสุจิตราค้อนบุตรชาย

ยัยตัวแสบออดอ้อนกอดรัดคุณสุจิตราอยู่ในอ้อมแขนไม่ยอมไปไหน

“คุณลุงไปไหนเหรอคะคุณป้า”

“ไปเชียงใหม่จ้ะ หลายวันกว่าจะกลับ”

ท่านลูบผมสลวยของเด็กสาวก่อนตอบ อีกฝ่ายยิ้มรับ

“ป้าให้คนจัดห้องให้เราแล้ว ไปพักผ่อนอาบน้ำอาบท่าก่อนนะ แล้วเรากินอะไรมาหรือยังล่ะ”

“โอ๊ย! แวะตลอดทางครับ กินเหมือนหมู”

“พี่ตะวันน่ะว่าน้อง” มณีรัตน์ค้อนพี่ชายหน้าคว่ำ

“อวบอ้วนแหละดี มีน้ำมีนวล น่ารักน่าหยิก ผอมแห้งแรงน้อยไม่เห็นจะดีเลย ผู้หญิงสมัยนี้ผอมยังกับกุ้งแห้ง”

คุณสุจิตราบ่นเบาๆ ยัยตัวแสบถึงกับยิ้มแฉ่ง ท่านลูบผมของหลานสาวไปมา มณีรัตน์น่ารัก เหมือนตุ๊กตา ท่านรักหลานสาวคนนี้นัก

เด็กสาวเข้าห้องพักก็เตรียมอาบน้ำอาบท่าแต่ปรากฏว่าน้ำไม่ไหล

“เหนียวตัวจังเลย”

“ซักแห้งเลยเจ้าตัวแสบ”

ตะวันโยกศีรษะน้องไปมา

“ไม่เอาหรอกค่ะ หนูณีไม่ได้ซกมกเหมือนพี่ตะวันนะคะ”

“งั้นไปอาบน้ำห้องเฮียเสือกัน”

“น้ำไม่ไหล แล้วห้องเฮียเสือน้ำจะไหลหรือไง”

“เฮียมีตุ่มน้ำส่วนตัวในห้องน้ำ เวลาน้ำไม่ไหล เข้าใจ๊” เขากอดอกบอก มณีรัตน์ยิ้มแฉ่งในทันที

“อาบเสร็จแล้วล็อกห้องให้ด้วย เฮียไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายในห้อง รู้เข้าบ้านจะแตกเอาได้”

พยัคฆ์เป็นญาติผู้พี่ของเขา บิดามารดาเสียชีวิตหมดแล้ว ทิ้งมรดกเอาไว้ให้มากมาย มารดาของเขาจึงอุปการะเลี้ยงดูพยัคฆ์เอาไว้ ท่านรักเหมือนลูก และไว้ใจเป็นอันมาก

พยัคฆ์มีนิสัยดุดัน ตรงไปตรงมา อีกฝ่ายต้องดูแลเกาะเสือและกิจการอย่างอื่นของบิดาด้วย พยัคฆ์จึงมีลูกน้องมาก เป็นที่น่านับถือตาและน่าเกรงขาม เขาเองยังเกรงใจพยัคฆ์เพราะอีกฝ่ายเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงสำคัญของครอบครัว

“เจ้าค่า รู้แล้ว จะปฏิบัติตามไม่บิดพลิ้วคร๊าบป๋ม พี่ตะวันมาอาบน้ำด้วยกันไหมคะ”

“ยัยเด็กแก่แดด ไม่คุยด้วยแล้ว อาบเสร็จล็อกห้องให้ด้วยนะ อย่าไปแตะข้าวของเฮียเด็ดขาด โดนปาดคอไม่รู้ด้วยนะ”

“เฮียไม่อยู่หนูก็ร่าเริงสิคะ”

“จะหาว่าไม่เตือน”

ตะวันโครงศีรษะไปมา เท้าสะเอวมองยัยตัวแสบที่สำรวจห้องหับของพยัคฆ์ไปทั่ว

“หนูณีไม่กลัวหรอก เฮียเสือไม่อยู่ และไม่ค่อยอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอคะ ส่วนใหญ่อยู่เกาะเสือ”

ไม่ใช่อยู่เกาะเสืออย่างเดียว พยัคฆ์เดินทางบ่อย อยู่ไม่เป็นที่ เขามีกิจการเยอะแยะ แม้แต่บ้านหลังนี้นานๆ จะกลับมาที บางเดือนไม่มาเลยด้วยซ้ำ

“ไม่อยู่ก็ไม่ควรยุ่ง เฮียเป็นคนละเอียด ข้าวของย้ายที่นิดหน่อยก็รู้แล้ว”

“เจ้าค่าๆๆ หนูณีรับปากว่าจะไม่ยุ่งเด็ด”

คนรับปากชูสามนิ้วยิ้มยิงฟันแสนน่ารัก แต่แอบเกี่ยวนิ้วด้านหลังเพื่อบอกว่า “จริงซะเมื่อไหร่กันล่ะ” เอาไว้

“พี่ไปก่อนแล้วง่วง อาบน้ำเสร็จรีบออกไปนะ”

“ค่ะ” เมื่อเห็นเจ้าตัวแสบพยักหน้ารับคำแล้ว ตะวันที่หาวฟอดๆ ก็เดินกลับห้องตัวเอง

มณีรัตน์เห็นพี่ชายไปแล้ว เธอจึงจัดการอาบน้ำอาบท่า สวมชุดนอนน่ารักก่อนจะมองเตียงกว้างของพี่ชายต่างสายเลือดอย่างพยัคฆ์

“หนอย... หวงนักใช่ไหมเตียงนี้ ขอนอนหน่อยแล้วกัน ว่าจะนุ่มขนาดไหน”

เธอยิ้มร้าย พยัคฆ์เป็นคนหวงของ เขาไม่ชอบให้ใครไปยุ่งวุ่นวายกับข้าวของ เธอทะเลาะกับเขาแต่เด็ก แม้จะอายุห่างกันเยอะมาก แต่เขาก็มักเรียกเธอว่าเด็กแสบ แต่การทะเลาะกันของเธอกับเขา ทำให้เธอปลื้มเขามาก พยัคฆ์เป็นผู้ชายที่เข้มแข็งและมีความเป็นผู้นำสูง เธอชอบผู้ชายนิสัยอย่างพยัคฆ์ อยากได้มาเป็นสามี แต่เขาไม่ชายตาแลนี่แหละ เลยต้องหาเรื่องแกล้งเรื่องร้องความสนใจ

ร่างน้อยอวบอิ่มกระโดดขึ้นไปบนเตียงนอนกว้าง ก่อนจะแผ่แขนขาออกอย่างฟินๆ

“นุ่มจัง หอมกลิ่นเฮียด้วย”

เธอเกลือกกลิ้งไปมา สาแก่ใจที่ได้ล่วงล้ำเข้ามาในที่ส่วนตัวของคนที่เกลียดเธอเข้าไส้

เขาไม่อยู่เธอก็ไม่เห็นต้องกลัวอะไรนี่นา คิดว่าจะนอนเล่นแค่ประเดี๋ยวเดียว แต่กลิ้งไปกลิ้งมา ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางทำให้เธอเผลอหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว