Chapter 5 ปลาหมอตายเพราะปาก

“ตรงนี้มันยังมีฝุ่นเกาะอยู่ มาถูตรงนี้ใหม่ด้วยเร็วๆดิ๊” หายใจเข้าลึกๆไว้น้ำผึ้ง ฉันพยายามตั้งสติทำสมาธิยับยั้งความโกรธของตัวเองเอาไว้ หลังจากที่ฉันก้าวเท้าออกมาจากห้องเรียนวิชาสุดท้ายของวัน ซึ่งวันนี้ฉันเลิกเรียนตอนบ่ายสองครึ่ง คิดเอาไว้ว่าจะชิ่งกลับไปนอนเล่นอยู่หอและปิดโทรศัพท์หนีไอ้พี่หน้าโจรป่า

แต่พอก้าวขาพ้นประตูคลาสเรียนก็โดนฉุดแขนเอาไว้ก่อนจะตามมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่อยากได้ยินเสียงที่สุดในชีวิต จนสุดท้ายฉันก็โดนเขาลากไปขึ้นรถ

ตอนนี้นะเหรอฉันก็มาอยู่ในคอนโดหรูย่านเศรษฐกิจที่คิดว่าชาตินี่คงไม่มีปัญญาได้ก้าวขึ้นมาเหยียบ แวบแรกฉันดีใจแทบตายที่ได้เข้ามาเห็นคอนโดหรู ที่เคยเห็นแค่ตามสื่อในอินเทอร์เน็ตเท่านั้น

แต่ตอนนี้อยากจะร้องไห้มากกว่าเพราะโดนไอ้เจ้าของคอนโดหรูจิกหัวใช้ยิ่งกว่านางทาสในเรือนเบี้ยตามละครน้ำเน่าหลังข่าวเสียอีก

“รู้แล้ว!” เกิดมาก็พึ่งจะเคยเจอผู้ชายชอบสั่งแบบเขา นี่เขาอายุยี่สิบหรือสี่สิบกันแน่เนี้ยทั้งขี้บ่นทั้งชอบสั่งๆ อยู่นั่นแหละ

“น้ำผึ้ง ถ้าถูพื้นเสร็จแล้วไปล้างจานในอ่างด้วยนะ” ฉันถูพื้นแต่เขากำลังนั่งดูทีวีกินป็อปคอร์นแถมทำหกเละเถอะเต็มพื้นข้างล่างโซฟาด้วยท่าทางสบายๆ นี่มันตั้งใจแกล้งฉันชัดๆ

“ได้ค่ะ!” ฉันกระแทกไม้ถูกใส่เขา เขาทำตาดุๆ ใส่ฉันเหมือนผู้ใหญ่กำลังตำหนิเด็ก แต่เท่าที่รู้คือเราสองคนอายุห่างกันแค่หนึ่งปีเองนะ

“ดีมาก เดี๋ยวฉันจะไปเช็กดูว่าสะอาดดีหรือยัง ถ้าฉันพอใจเดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าวเป็นค่าทิปแล้วกัน” พูดโดยที่ไม่คิดจะมองหน้าฉันเลยสักนิด ทำเหมือนฉันเป็นธาตุอากาศที่ล่องลอยอยู่ภายในห้องนี้

“ขอบคุณในความกรุณาค่ะพี่คิง!” ฉันพูดประชดใส่เขา

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป...

“เอากะเพราหมูกรอบไข่ดาว แล้วก็ยำวุ้นเส้นไส้กรอก ตำปูปลาร้าเอ่อ...แล้วก็น่องไก่ทอดด้วยนะคะ ส่วนน้ำเอาโค้กหนึ่งกระป๋องนะคะ” ฉันสั่งอาหารที่อยากกินแล้วยิ้มให้กับป้าเจ้าของร้านอาหารตามสั่ง หลังจากทำความสะอาดห้องไอ้พี่คิงเสร็จ เขาก็พาฉันมากินข้าวร้านอาหารเล็กๆ ข้างคอนโด เห็นท่าทางลูกคุณหนูแบบนั้นแต่พี่แกกลับพาฉันมากินร้านอาหารตามสั่งข้างทาง เล่นเอาฉันชะงักไปเลยแหละทีแรก

“นี่เธอจะสั่งอะไรเยอะแยะขนาดนั้นวะ ถ้ากินไม่หมดเสียดายของแย่” ไอ้พี่คิงสั่งแค่มักกะโรนีไก่กับเบียร์หนึ่งกระป๋อง เขามองฉันอย่างดุๆ

“เอ้าก็คนมันเหนื่อยนิค่ะไอ้คุณพี่คิง ขอบคุณค่ะป้า” ฉันตอบเขาพอดีกับที่ป้าเจ้าของร้านเอาโค้กและเบียร์ของเขามาเสิร์ฟ ฉันเลยยิ้มขอบคุณอย่างมีมารยาท

“หึคุยกับฉันให้มันเพราะเหมือนคุยกับคนอื่นหน่อยสิวะ” เดี๋ยวนะ!นี่ไอ้พี่คิงพูดเมื่อกี้คือเขาต้องการให้ฉันพูดเพราะๆ กับเขาเหรอ อี๋แค่คิดก็ขนลุกแล้วหนูจะไม่พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้นกับไอ้พี่คิงเด็ดขาด

“ไม่มีทางแค่คิดก็ขนลุกแล้ว” ฉันทำท่าขนลุกจริงจัง ไอ้พี่คิงถลึงตาใส่ฉันอย่างเอาเรื่อง

“ฉันพี่รหัสเธอน้ำผึ้ง เคารพกันบ้างแม้ง” ไอ้พี่คิงชี้หน้าฉันอย่างโกรธแต่เหมือนเขาพยายามระงับอารมณ์เอาไว้

“ไม่แบร่!” ฉันแลบลิ้นใส่เขาอย่างกวนประสาท ไอ้พี่คิงยกมือขึ้นตบหัวฉัน พอดีกับที่เด็กเสิร์ฟเอาอาหารมาเสิร์ฟน้องเขามองไอ้พี่คิงด้วยความตกใจ ที่เห็นผู้ชายกำลังทำร้ายร่างกายผู้หญิงในร้านอาหาร

“นี่พี่ทำไมทำร้ายร่างกายผู้หญิงแบบนี้วะ” น้องวัยรุ่นน่าจะเรียนมอปลายรีบวางอาหารลงแล้วหันไปเอาเรื่องไอ้พี่คิงที่กำลังอ้าปากเหวออยู่

“แม่!หยุดผัดก่อนมาช่วยตรงนี่หน่อยพี่ผู้ชายโต๊ะนี่จะตีเมียตัวเอง!” น้องชายคนดีของหนูน้ำผึ้งตะโกนลั่นร้านให้ป้าเจ้าของร้านมาช่วยฉันจากการโดนทำร้ายร่างกายในความคิดของน้องแก แต่น้องใจเย็นก่อนนะคือไอ้พี่คิงมันไม่ได้ตบหัวฉันแรงอะไรเลย

“ไหนๆ ไอ้พวกผู้ชายที่ชอบทำร้ายร่างกายผู้หญิง กลางวันแสกๆ มันยังไม่กลัวตำรวจจะมาจับ เดี๋ยวเจอมีดอีโต้กูไอ้พวกผู้ชายเหี้ยๆ” ป้าแกหยิบมีดใบใหญ่ถือมาด้วยจริงๆ ทำเอาฉันกับไอ้พี่คิงที่ได้แต่อ้าปากค้างพะงาบๆ พยายามจะอธิบายให้น้องชายคนดีที่เข้าใจผิดไปไกลเข้าใจ แต่ดูท่าป้าเจ้าของร้านจะอินกับเรื่องผัวตีเมียหนักกว่าลูกชายแกอีก

“นี่น้องท่าทางยังเรียนอยู่เลย ทำไมนิสัยเหี้ยตีเมียแบบนี้หะ” ป้าแกตะคอกใส่ไอ้พี่คิงอย่างโกรธจัดส่วนไอ้พี่คิงถึงกับยกมืออย่างยอมป้าแกจะไม่ให้ยอมได้ยังไงก็ดูมีดอีโต้ในมือของป้าแกสิ ฉันเป็นคนที่ถูกปกป้องยังกลัวจนฉี่จะราด

“เอ่อคุณป้าใจเย็นๆ ก่อนนะครับคือว่าผมแค่ตบหัวเอ่อมะเมียเอ๊ยไม่ใช่แฟนมะ...เอ่อนั่นแหละครับ เอาเป็นว่าเราสองคนแค่หยอกล้อกันเล่นไม่ได้ทำอะไรรุนแรงจริงๆ นะครับ ถ้าป้าไม่เชื่อดูน้องได้เลยว่าไม่มีรอยฟกซ้ำจริงๆ นะครับ” ป้าแกเบนมีดอีโต้ใบโตมาทางฉันจนฉันถึงกับก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัวความคมของมีดในมือของคุณป้า

“หนูเจ็บตรงไหนบอกป้าได้นะลูกไม่ต้องกลัวมัน โถกลัวผัวจนตัวสั่นเลยเหรอลูก” เปล่าค่ะป้าหนูไม่ได้กลัวผัวเอ๊ย!ไอ้พี่คิงจนตัวสั่นแต่หนูกลัวมีดอีโต้ที่คมกริบในมือป้าจนฉี่จะราดแล้ว

“เอ่อคือหนู...” หาเสียงตัวเองไม่เจอกลัวจนพูดไม่ออกแล้ว

“นี่น้ำผึ้งอธิบายไปสิเดี๋ยวป้าก็ได้เข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะ” ไอ้พี่คิงพูดแทรกขึ้นมาทำให้ป้าแกหันกลับไปหาไอ้พี่คิงพร้อมกับทำท่าจะเอามีดฟันปากของไอ้พี่คิง ถ้าเป็นเวลาปกติฉันคงหัวเราะเขาด้วยความสะใจแต่นี่มันเป็นเวลาแห่งความเป็นความตายเลยนะเว้ย ถ้าฉันไม่รีบพูดให้ป้ากับลูกชายเข้าใจถูกต้อง ฉันอาจจะต้องไปงานศพพี่รหัสก่อนเลี้ยงสายอีกแน่งานนี้

“คือคุณป้าค่ะ ฟังหนูนะคะคือว่าหนูกับพี่เขาไม่ได้ทะเลาะกันจนเขาลงไม้ลงมือกับหนู พี่เขาแค่หยอกล้อหนูเล่นมันเป็นเรื่องปกติธรรมดาของเราสองคนไม่ได้ทำรุนแรงอะไรจริงๆ นะคะ ถ้าเขาทำร้ายร่างกายหนู หนูคงแจ้งความไปแล้วเพราะหนูอายุยังไม่ถึงยี่สิบถือว่ายังไม่บรรลุนิติภาวะ พ่อหนูคงแจ้งความจับเขาแล้วล่ะค่ะถ้าเขาตีหนูจริงๆ” ฉันร่ายยาวแทบไม่เว้นช่วงหายใจหายคอกันเลย กลัวว่ามีดอีโต้ในมือป้าจะไปปักอยู่บนปากของไอ้พี่คิง ที่ปากยิ่งหมาอยู่ด้วย

“จริงนะ!” ป้าแกมองหน้าฉันกับพี่คิงสลับไปมาอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจว่าเรื่องที่ฉันบอกคือเรื่องจริง

“จริงครับป้า ผมไม่ใช่ผู้ชายประเภททำร้ายร่างกายผู้หญิง แค่หยอกล้อแฟนเล่นด้วยความรักใคร่เอ็นดูจริงๆ นะครับ” แหวะฉันขออ้วกได้ไหมกับไอ้ประโยคที่ว่ารักใคร่เอ็นดู เราสองคนข้ามขั้นไปรักใคร่เอ็นดูกันตอนไหนไอ้พี่คิง แถเก่งงง

“จริงๆ ค่ะ แล้วตอนนี้หนูก็หิวมากด้วยขอทานอาหารก่อนได้ไหมคะ” ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที ถึงจะกลัวจนฉี่แทบราดแต่ท้องมันร้องประท้วง ความหิวมันบังความกลัวตายเมื่อกี้ไปหมดเลย

“เฮ้อป้าก็ตกใจหมดนึกว่าจะเป็นผู้ชายประเภทเดียวกับผัวเก่าป้า ถ้าไม่ได้จะตีเมียจริงๆ ป้าก็วางใจเดี๋ยวจะรีบไปทำอาหารต่อมาให้แล้วกันนะหนู ตามสบายกันเลย” เฮ้อ!อย่าว่าแต่ป้าที่ถอดหายใจเลยค่ะ หนูกับไอ้พี่คิงแทบจะยกภูเขาออกจากอกเพราะกลัวมีดอีโต้ในมือป้าแทบจะฉี่ราดนี่แหละ เราสองคนมองหน้ากันเกือบหลุดขำออกมา ใครจะไปคิดว่าแค่มากินข้าวเกือบจะโดนมีดอีโต้ฟันหัว