Chapter 3 แกๆเปลี่ยนพี่รหัสกันไหม!

“ไอ้!#@%$&” ฉันกำลังจะอ้าปากด่าไอ้บ้านี่ แต่โดนมืออันหยาบกระด้างอุดปากเอาไว้แน่นชะก่อน

“พี่ชื่อคิงนะครับ เอ้น้องทำหน้าแบบนี้แสดงว่าไม่รู้จักทางไปห้องน้ำสินะ เด็กปีหนึ่งก็เป็นแบบนี้พี่เคยผ่านมาแล้ว เอ้…รหัส427เราสองคนเป็นพี่รหัสน้องรหัสกันนะครับน้องน้ำผึ้ง ไป!เดี๋ยวพี่คิงพาไปห้องน้ำนะครับ” ฉันพยายามดึงมือหนาหยาบกระด้างน่ารังเกียจออกจากปากของตัวเอง

“ไอ้อีอ้อปอนา” ฉันพยายามดิ้นให้ตัวเองหลุดพ้น พร้อมกับก่นด่าเขา แต่มันไม่มีประโยชน์เพราะเสียงที่ออกมาดักฟังไม่เข้าใจ

“อ้อพี่เข้าใจแล้ว น้องน้ำผึ้งปวดขี้จนจะไม่ไหวแล้วให้พี่รีบพาไปเข้าห้องน้ำสินะครับ ไปๆ เรารีบไปก่อนที่จะลาดตรงลานเกียร์นะครับ” ฉันถลึงตาใส่ไอ้หน้าโจรป่า ยังๆ ไม่หยุดที่จะพูดใส่ร้ายฉันให้เสียหายต่อสายตาเพื่อนร่วมรุ่นและรุ่นพี่อีกนะ

ฉันก้มหน้าไม่กล้าจะมองสบตาผู้คนเพราะมันแสนจะน่าอาย ยืนนิ่งไม่ยอมขยับตามแรงฉุดกระชากของไอ้หน้าโหด แต่แรงผู้หญิงรึจะสู้แรงของผู้ชายร่างยักษ์ได้ ฉันมันก็แค่ผู้หญิงร่างบอบบางเลยปลิวตามแรงที่เยอะเหมือนแรงควายถึกของไอ้หน้าโหด

“ไม่ต้องมามองหน้าหล่อๆ ของพี่แบบนั้นเลยนะครับน้องน้ำผึ้ง” พอจบประโยคที่ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าตัวเป็นพวกหลงตัวเองอย่างหนัก

“…”

“เบ้ปากแบบนั้นมันดูไม่น่ารักเลยนะครับน้องน้ำผึ้ง”

“เราสองคนไปสนิทกันตอนไหนเหรอคะพี่เรียกชื่อหนูซ้ำๆ อยู่ได้” เขาทำเพียงหยักไหล่อย่างไม่แคร์กับประโยคเสียดสีของฉัน

“เอาโทรศัพท์มา” อยู่ๆ เขาก็แบมือมาตรงหน้าฉัน มองฝ่ามือหนาด้วยสายตาเป็นคำถาม นี่เขาจะมาไม้ไหนอีก

“ไม่ให้” เตรียมจะชิ่งหนีไอ้หน้าโหดทันทีเมื่อเห็นช่องทางที่จะหนีไปจากตรงนี้

“อย่าดื้อสิน้ำผึ้ง!” เสียงเข้มเจือความหงุดหงิดใส่ฉัน เอ๊ะฉันต่างหากไหมที่ควรที่จะเป็นคนอารมณ์เสียใส่เขา ไหนจะเรื่องใส่ร้ายฉันต่อหน้าผู้คนนับพัน แล้วยังมีหน้ามาทำท่าเหมือนจะปล้นสมาร์ตโฟนของฉันอีก ตกลงเขาเป็นนักศึกษาหรือโจร ฉันควรโทรไปแจ้งตำรวจมาจับไอ้หน้าโหดนี่ดีไหม

“ถะถอยไปเลยนะไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนให้คนเข้ามาช่วยจริงๆ ด้วย” เสียงเริ่มจะสั้นอย่างคนกำลังกลัว ก็จะไม่ให้กลัวได้ยังไงดูหน้าเขาสิถึงจะหล่อตี๋เหมือนไอดอลเกาหลี แต่เล่นเจาะหูสามรูใส่ตุ้มหูสีดำเรียงกันคิ้วหนาเข้มขมวดชนกันจ้องหน้าฉันเหมือนจะเข้ามาต่อย

“อะไรแค่พี่รหัสขอเบอร์น้องรหัสมันผิดด้วยเหรอวะ ทำหน้าอย่างกับฉันจะปล้นไอโฟนของเธออย่างนั้นแหละยัยบ้อง” ปากว่ามือถึงมันผลักหัวฉันจนเกือบจะล้มลงไปนั่งเล่นอยู่บนพื้นหน้าห้องน้ำเลย...

“ไม่ให้ แล้วฉันก็จะไปเปลี่ยนพี่รหัสด้วยยังไงก็ไม่เอาแกเป็นพี่รหัสเด็ดขาด” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาสุดเสียง ความโกรธเข้าครอบงำความกลัวที่มีจางหายไปจากเซลล์สมองน้อยๆ ทันที

“อยู่ไหนเอามา” เขาตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดันเหมือนจะแกล้งเอาคืนเพราะเขาเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม ยิ้มบางๆ ให้ฉัน

“อย่ามายุ่งกับกระเป๋าสะพายของฉันนะ!ปล่อยยย” ฉันจับมือเขาเอาไว้ไม่ให้เปิดกระเป๋าสะพายใบเล็กเพื่อที่จะเอาสมาร์ตโฟนของฉันออกไป

“อยู่นิ่งๆสิวะดิ้นจังเดี๋ยวจะโดนตี” เสียงเข้มพร้อมกับสีหน้าจริงจัง เหมือนจะบอกเป็นในว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นถ้าฉันยังไม่หยุดดิ้นเขาจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ถ้ามันเป็นเหมือนในซีรี่ย์เกาหลีที่พระเอกขู่นางเอกแบบนี้แล้วจะจูบฉันมันคงเป็นวันแรกของชีวิตมหาลัยที่แสนจะโรแมนติก แต่ไอ้หน้าโหดมันทำท่าจะเข้ามาต่อยหน้าฉันมากกว่าตอนนี้

“ยอมแล้วๆอะเอาไปเลยอยากได้นักก็เอาไปเลย” ฉันผลักร่างเขาออกเมื่อใบหน้าของเราสองคนเคลื่อนเข้ามาใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจที่มีกลิ่นบุหรี่ปนกลิ่นมิ้นอ่อนๆลอยมาติดจมูก

“ก็แค่นี้ทำมาเป็นห่วงไปได้นะน้องน้ำผึ้ง” เขาเอามือมาผลักหัวฉันเบาๆ แต่แรงควายถึก อย่างไอ้บ้านี้ยอมทำให้ฉันยั้งตัวเอาไว้ไม่ทันลงไปนั่งแหมะกับพื้นหน้าห้องน้ำเรียบร้อย

“ไอ้หน้าโจรป่า!” ฉันตะโกนขึ้นเสียงดังสุดเสียงด้วยความโกรธจนแทบอยากจะร้องไห้ แต่มันก็ทำเพียงปราดตามองฉันด้วยหางตาแล้วก็กดสมาร์ตโฟนของฉันต่ออย่างไม่คิดจะสนใจช่วยพยุงตัวฉันขึ้นมาจากพื้นหน้าห้องน้ำ

“อุ๊ยน้องเป็นอะไรมากไหมคะ ทำไมมานั่งอยู่หน้าห้องน้ำแบบนั้น” รุ่นพี่ผู้หญิงที่น่าจะเป็นเด็กวิศวะ เธอเดินออกมาจากในห้องน้ำ มองมายังฉันที่นั่งทำหน้าโกรธแค้นจนอยากจะฆ่าไอ้พี่รหัสหมกส้วม

“เอ่อ...” ฉันกำลังจะปฏิเสธพี่เขาไปแต่เธอก็เข้ามาพยุงฉันลุกขึ้นเสียก่อน

“อ้าว!คิงก็อยู่ด้วยเหรอ” น้ำเสียงหวานหูฟังดูไพเราะสวนเคลิบเคลิ้มของรุ่นพี่สาวเหมือนเธอจะรู้จักศัตรูคู่อาฆาตของฉันดี

“ใช่จินนี่ ยัยนี่เป็นน้องรหัสเราเองแหละพอดียัยนี่ขี้เกียจยืนรอเราเลยลงไปนั่งบนพื้นรอเด็กน้อยจริงๆ นะเรารู้ไหมครับว่าพื้นมันสกปรก นักศึกษาเดินไปมาหลายพันคนเชื้อโรคทั้งนั้น เอ้ายังจะมองหน้าทำตากะพริบอยู่อีก รีบลุกขึ้นมาแล้วไปร่วมกิจกรรมกับเพื่อนสิครับน้องรหัส!”

“คิงอ่ะอย่าแกล้งน้องเอ่อ...น้ำผึ้งสิ” เธอส่งสายตาดุๆ ใส่ไอ้หน้าโหด ทำให้ฉันยิ้มหน้าบานพร้อมกับหยักคิ้วให้เขาเมื่อมีนางฟ้าเข้ามาช่วย

“เดี๋ยวๆจะโดนอีก” เขาทำท่าจะเข้ามาเอาเรื่องฉันที่รีบถอยไปหลบด้านหลังพี่สาวทันที

“หยุดเลย!เลิกแกล้งน้องเล่นได้แล้วนะคิง ไปเข้าร่วมกิจกรรมกันดีกว่าเนอะ” เธอยิ้มหวานให้ฉัน

“เอ้าไอโฟนเธอเอาคืนไป” เขาโยนสมาร์ตโฟนคืนให้ฉันที่กระโดดรับเอาไว้แทบไม่ทัน แล้วเดินออกไปจากหน้าห้องน้ำทันที่เหลือเพียงฉันกับพี่จินนี่

“ไปเข้าร่วมกิจกรรมกันเถอะน้องน้ำผึ้งอย่าไปถือสาคิงเขาเลยนะ เขาก็เป็นผู้ชายท่าทางแบดบอยแบบนี้แหละแต่ความจริงนิสัยดีมากยิ่งเราเป็นน้องรหัสคิง รับรองคิงดูแลดีแน่ๆ แถมบ้านคิงรวยมากเลยนะ” เหอะ!รวยแล้วไงนิสัยแบบนี้ก็ปลาบปลื้มไม่ลงหรอกนะ ฉันได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าวิพากษ์วิจารณ์ออกมาตรงๆ เดี๋ยวไอ้หน้าโจรป่ามันเกิดเดินกลับมาจะต้องเจ็บตัวอีก

เวลา 16.30 นาที ลานเกียร์

“แกๆ เปลี่ยนพี่รหัสกันไหม” ฉันสะกิดหลังเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ระหว่างร่วมกิจกรรมรับน้องทั้งวัน ฉันได้รู้จักกับบีมเพื่อนใหม่ที่รหัสนักศึกษาใกล้กันกับฉัน และด้วยความแค้นที่ไม่สามารถทำอะไรพี่รหัสได้ ฉันเลยคิดว่าควรเปลี่ยนพี่รหัสกับเพื่อนมันเป็นทางออกเดียวที่เหลืออยู่

“มันเปลี่ยนกันได้ด้วยเหรอน้ำผึ้ง” บีมมองฉันเหมือนมองผู้หญิงที่สวยแต่ไร้สมอง

“ถ้าจะถามและมองฉันด้วยสายตาแบบนั้น แกด่าว่าฉันสวยแต่ไร้สมองมาเถอะบีม” เขาอมยิ้มมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ แล้วยกมือขึ้นทำท่าจะดีดหน้าผากฉันที่กำลังจะเบี่ยงตัวหลบแต่…

“มึงจะทำอะไร” น้ำเสียงเอาเรื่องจากเจ้าของมือหนาจับมือของบีมค้างไว้แล้วออกแรงบีบ

“แล้วพี่ยุ่งอะไรด้วยครับพี่สตาฟปี2” บีมตอบกับด้วยท่าทางกวนประสาทพี่คิง

“หึ! น้องรหัสกูเป็นผู้หญิงมึงเป็นผู้ชายอย่าถึงเนื้อถึงตัวกันมาก ขยับออกไปห่างๆ ยัยนี่” ฉันหันไปมองพี่คิงที่ทำหน้าถมึงทึงใส่บีม เขามาได้ยังไง หลังจากที่แยกกันที่หน้าห้องน้ำตอนเช้า ฉันก็ไม่เจอเขาเลยทั้งวัน อยู่ๆ ก็โผล่หน้ามาแถมทำท่าจะต่อยเพื่อนใหม่ของฉันอีก

“ครับๆ พี่…” อ้าวบีมเมื่อกี้นายยังทำท่าจะไม่ยอมอยู่เลยไหงยอมไอ้พี่หน้าโจรป่าง่ายๆ แบบนี้ล่ะ ฉันมองตามบีมตาละห้อยเมื่อเขาหันหลังให้ฉันอย่างไม่เหลือเยื่อใย แล้วฉันจะพึ่งใครละทีนี้

“เช็ดน้ำลายหน่อยน้ำผึ้ง พ่อแม่ส่งมาเรียนหนังสือนะครับน้อง ไม่ได้ส่งมาหาผู้ชาย” เขาผลักหัวของฉันเบาๆ แต่มันกับเพิ่มแรงโกรธที่ฉันมีต่อเขามากขึ้นไปอีก

“ยุ่งอะไรด้วยไปไกลๆ เลยนะ” ฉันไล่เขาแล้วเตรียมจะลุกขึ้นยืนหลังจากพี่ๆ เขาปล่อยให้เลิกได้แล้ว

“เราไปตกลงกันหน่อยไหม” เหมือนจะเป็นประโยคคำถามและฉันที่กำลังจะอ้าปากปฏิเสธแต่โดนไอ้พี่หน้าโจรป่าฉุดให้เดินไปกับเขา ฉันขืนตัวเอาไว้จนสุดกำลังก็สู้แรงผู้ชายตัวใหญ่กว่าไม่ได้

“ไม่คุยปล่อยฉันนะ”

“เงียบน่ารำคาญ” ฉันที่กำลังจะอ้าปากเถียงถึงกับอึ้งเมื่อโดนด่าเกิดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนด่าฉันว่าน่ารำคาญเลยนะ เขาลากผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจนมาถึงรถสีดำคันหรู แล้วปลดล็อกก่อนจะผลักฉันเข้าไปภายในรถขอย้ำว่ามันผลักฉันที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จนหัวไปกระแทกเข้ากับเบาะรถ โชคดีแค่ไหนที่เบาะมันนุ่มถ้าเป็นประตูรถหัวฉันคงแตกได้เลือดแน่ๆ