บทที่ 1 หนึ่งปรารถนา

ตอนที่ ๑

หนึ่งปรารถนา

"หนูหนึ่งโตขนาดนี้แล้วเหรอลูก ป้าไม่เจอไม่เท่าไหร่เอง" หญิงสูงวัยคนนึงยิ้มอย่างเป็นกันเองกับเธอ หนึ่งปรารถนาจำได้ว่าเธอชื่อคุณยายอิศริยาภรณ์เป็นเพื่อนสนิทของคุณยายของเธอ ทั้งสองซื้อบ้านติดกันตั้งแต่สมัยยังสาว ตอนนี้บ้านของเพื่อนคุณยายกว้างขวางใหญ่โตมากกว่าตอนที่เธอเคยมาตอนเด็กๆมากนัก เธอจำได้ว่าตอนนั้นสามีของท่านเป็นเพียงทหารยศน้อย แต่เก่งกาจและกล้าหาญ ปัจจุบันดำรงตำแหน่งใหญ่โต มีคนนับหย้าถือตามากมาย นี่คงเป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่กิจการของที่บ้านท่านเจริญรุ่งเรื่อง ต้องยอมรับแล้วแหละว่า โลกสมัยนี้เก่งอย่างเดียวคงไม่พอ ต้องมีเส้นสายที่กว้างขวางด้วย

"สวัสดีค่ะคุณยาย" หนึ่งปรารถนาประนมมือไหว้อย่างนอบน้อม แม้เธอจะเติบโตที่ต่างจังหวัด แต่เธอก็ได้รับการอบรมให้เป็นกุลสตรีมาอย่างดี

"ไหว้พระเถอะลูก แล้วนี้มาเที่ยวช่วงปิดเทอมหรือย้ายมาอยู่กับยายนพมาศเขาเลยล่ะ"

เหมือนเป็นคำถามธรรมดา แต่สำหรับหนึ่งปรารถนากลับเหมือนเข็มนับพันเล่มทิ่งเข้าสู่ความรู้สึกภายในจิตใจของเธอ

"ยัยหนึ่งเค้าสอบติดครูที่มหาลัยในกรุงเทพฯ ฉันก็เลยถือโอกาสให้หลานย้ายมาอยู่ด้วยเสียเลย อีกอย่างฉันเองก็แก่เข้าไปทุกวัน หูตาฝ้าฟาง มีลูกหลานอยู่ใกล้ก็พลอยอุ่นใจไปด้วย" คุณยายนพมาศตอบคำถามแทนหนึ่งปรารถนาทันที แม้จะมีรอยยิ้มผุดบนใบหย้าหวานแต่สายตากลับแปรเปลี่ยนเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยจนเธอเองก็อดนึกสงสารหลานสาวไม่น้อย

หนึ่งปรารถนาเคยเติบโตมาจากความรักความอบอุ่น จนกระทั่งเมื่อสองปีก่อนแม่ของเธอจากไปด้วยโรคร้ายแรง นั่นยังไม่เพียงพอสำหรับชีวิตที่เพียบพร้อมของเธอ หลังจากนั้นเพียงสามเดือน พ่อของเธอ ผู้ชายที่หนึ่งปรารถนาชื่นชมมาตลอดว่าเป็นคนที่ซื่อสัตย์และรักแม่ของเธอเพียงคนเดียวได้พาผู้หญิงคนใหม่ เจนจิรา เข้าบ้านในฐานะ "แม่เลี้ยง" ของเธอ แม้หนึ่งปรารถนาจะพยายามเข้าใจว่าแม่ของเธอได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว พ่อของเธอกมีสิทธิ์ที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคนที่พร้อมจะดูแลกันไปจนแก่เฒ่า หากผู้หญิงคนใหม่ของพ่อไม่รู้สึกเมตตาเอ็นดูเธอ ก็ขอเพียงให้ต่างคนต่างอยู่ก็พอ แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น สภาพชีวิตของหนึ่งปรารถนาจากคุณหนูผู้สูงศักดิ์ กลับต้องทำทุกอย่างเยี่ยงทาสในเรือนเบี้ย เจนจิราพยายามหาทางกลั่นแกล้งเธอเสมอทุกครั้งที่มีโอกาส ด้วยความที่เห็นว่าพ่อของเธอรักเจนจิรามาก เธอจึงตัดสินใจสอบเช้ามหาวิทยาลัยที่กรุงเทพฯแทนการเรียนใกล้บ้านอย่างที่ตั้งใจในตอนแรก

"ไปเรียนที่กรุงเทพฯเดี๋ยวก็ใจแตกมีผัวก่อนเรียนจบหรอก"

"หนึ่งไปเรียนนะคะน้าเจน อีกอย่างหนึ่งไปอยู่กับคุณยายด้วย"

"ที่ฉันพูดเนี่ยเพราะฉันเป็นห่วงหรอกนะ เกิดท้องไส้ไม่มีพ่อขึ้นมาพ่อเธอกับฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"

"หนึ่งไม่ใช่คนแบบนั้น"

"นี่!!! คุณภพคะ คุณดูลูกสาวคุณสิคะ เถียงเจนไม่หยุดเลย คุณก็รู้ว่าที่เจนพูด เจนเตือนเพราะว่าเจนเป็นห่วง"

"หนูหนึ่ง!!! ทำไมโตมาแล้วไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่แบบนี้" ก้องภพเอ็ดบุตรสาวทันที

"แต่หนึ่งยังไม่ได้ทำอะไรหรือพูดอะไรไม่ดีเลยนะคะคุณพ่อ" ใดวงตาหวานกลมโตรื่นด้วยน้ำตา อย่างพยายามกลั้นไว้เต็มกำลัง แต่ความน้อยเนื้อต่ำใจที่สะสมมาทำเอาหนึ่ปรารถนาอดทนไม่ๆหว มือบางยกปาดน้ำตาลวกๆ

"ที่เถียงน้าอยู่เมื่อกี้นั่นแหละที่ไม่ดี อย่าหาว่าน้าสอนเลยนะ น้าก็ไม่รู้ว่าแม่ของหนูเลี้ยงหนูมาแบบไหนถึงได้กิริยาแย่ขนาดนี้ แต่อย่างว่านั่นแหละดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่" เจนจิราลอยหน้าตาพูดจากระทบแม่ของหนึ่งปรารถนาที่ได้ตายไปจากโลกนี้แล้ว

"อย่ามาว่าแม่หนึ่งแบบนี้นะ!!"

"ยัยหนึ่ง!!! เดี๋ยวนี้แกกล้าขึ้นเสียงใส่ผู้ใหญ่เลยเหรอ แม่ของแกสอนให้แกเป็นคนแบบนี้สินะ!! หรือเพราะฉันเลี้ยงแกตามใจมากเกินไป แกถึงทำสันดานเสียใส่ฉันกับน้าเจนแบบนี้!!!"

"คุณพ่อ!!!!" สายตาหนึ่งปรารถนามองก้องภพเต็มด้วยความผิดหวัง หมดศรัทธา ที่พึ่งสุดท้ายที่เธอเคยคิดว่าเป็นเกราะป้องกันภัยสำหรับเธอ วันนี้มันพังทลายไปต่อหน้าต่อตา

"ขอโทษน้าเจนเดี๋ยวนี้!!!" ก้องภพออกคำสั่ง เขาเองก็ไม่ชอบที่หนึ่งปรารถนามีนิสัยก้าวร้าวแบบนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ดูเป็นเด็กพูดง่ายและเชื่อฟังแล้วแท้ๆ

"แต่น้าเจนเขาว่าแม่ก่อนนะคะ เขาว่าแม่หนึ่งก่อน!!!"

"แล้วยังไง แม่แกก็ไม่ได้ตื่นจากหลุมชึ้นมาโวยวาย แกเองก็เป็นแค่ลูก แกจะโวยวายทำไม!!!"

"ไม่ค่ะ หนึ่งไม่ขอโทษ เรื่องนี้หนึ่งไม่ผิด!!!"

"ถ้าแกไม่ขอโทษแกก็ไสหัวออกจากบ้านหลังนี้ซะ ออกไปจากบ้านของฉัน แล้วอย่ามาเรียกฉันว่าพ่ออีก ฉันไม่มีลูกดื้อด้านแบบแก!!!"

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลอาบแก้มใส สายตาที่ผิดหวัง หนึ่งปรารถนาลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินหันหลังจากไปเงียบๆ เธอไม่รู้จะสู้กับเจนจิราและก้องภพไปทำไม ในเมื่อสุดท้ายแล้วคนที่บอบช้ำและเจ็บปวดก็เป็นเธออยู่ดี

"เออดี!!! โตมากแล้วนี่ ปีกกล้าขาแข็งมากแล้วนี่นา ฉันพูดอะไรแกถึงไม่ฟัง อย่าซมซานกลับมาก็แล้วกัน" เสียงตะโกนที่ดังตามมาด้านหลังทำให้หนึ่งปรารถนายิ่งสิ้นหวังไปมากกว่าเดิม

ร่างบางนั่งอยู่บนเตียงสีฟ้าราวกับว่าอยากจดจำทุกอย่างไว้ในความทรงจำมากที่สุด ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าและของใช้ใส่กระเป๋าเดินทาง

"แม่คะ เราไปอยู่กับคุณยายกันนะคะ บ้านหลังนี้ไม่เหลือพื้นที่สำหรับเราสองแม่ลูกแล้ว คุณพ่อไม่รักหนึ่งแล้ว คุณพ่อไม่รักเราแล้ว" น้ำตาไหลอาบแก้มใสไม่ขาดสาย ความรู้สึกโดดเดี่ยว ขาดคนปกป้อง ปลอบโยน เคว้งคว้าง ตั้งแต่ที่มีเจนจิรา เธอก็ไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากก้องภพอีกเลย