ตอนที่ 11 ความรักในอดีต

ตอนที่ ๑๑

ความรักในอดีต

ค่ำคืนวันอาทิตย์ที่โรงพยาบาลไม่เคยเงียบสงบ

โปรดปรานเพิ่งผ่าตัดผู้ป่วยฉุกเฉินเสร็จตอนสี่ทุ่มกว่า เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องพักแพทย์ มือข้างหนึ่งเปิดขวดน้ำ อีกข้างถือโทรศัพท์ไว้แน่น

สายตาเขามองชื่อในหน้าจอที่ยังไม่ได้โทรออก

‘หนึ่งปรารถนา’

เขาไม่เคยโทรหาเธอโดยไม่มีเหตุผล

และคืนนี้...เขาไม่รู้จะเริ่มบทสนทนาอย่างไร

"ขอบคุณที่ส่งถั่วต้มมาให้หมอเมื่อวาน"

"วันนี้แมวมะลิยังนอนบนหลังคาเหมือนเดิมไหม"

...ไม่ใช่ประโยคที่ควรพูดตอนสี่ทุ่ม

โปรดปรานถอนหายใจ ยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อกาวน์ แล้วเดินออกไปยังทางเดินที่เงียบสงบกว่าแผนกฉุกเฉิน

กระทั่งเสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นตามหลัง

เบา...แต่ออกจะเร่งรีบ

“โปรด”

เขาหยุด

เสียงนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ก็เหมือนฟ้าผ่าลงกลางความเงียบของหัวใจ

เขาหันกลับไปช้า ๆ

หญิงสาวคนหนึ่งในชุดเดรสสีงาช้าง ยืนอยู่ปลายทางเดิน

เธอยังคงสวยราวกับภาพในความทรงจำ ผมยาวสลวยปัดข้าง ดวงตาคมแต่เศร้า และริมฝีปากที่ครั้งหนึ่งเคยจูบเขาเบา ๆ ตอนร่ำลา

“ณิชา...”

เธอยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้

น้ำหอมกลิ่นเดิมลอยมาแตะจมูกเขาเบา ๆ กลิ่นที่เขาพยายามลืมมาหลายปี

“เราควรคุยกันใช่ไหม” เธอถามเสียงแผ่ว

เขายืนอยู่กับที่

ใจเขาย้อนกลับไปในอดีตทันที

ห้าปีก่อน

ณิชาคือผู้หญิงที่โปรดปรานรักที่สุด

เธอคือคนที่คอยอยู่ข้างเขาตลอดช่วงเรียนแพทย์ ประคองเขาผ่านวันสอบ วันผ่าตัดครั้งแรก และวันที่เขาเกือบถอดใจกับอาชีพนี้

พวกเขาคบกันมาห้าปี

มีแผนจะแต่งงาน สร้างบ้านหลังเล็ก และเลี้ยงแมวด้วยกันสักตัว

จนกระทั่ง...

เธอตัดสินใจแต่งงานกับลูกชายของเจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่ เพื่อ “รักษาธุรกิจของครอบครัวไว้”

ไม่มีคำลาหวาน ไม่มีสัญญาว่าจะกลับมา

มีแค่จดหมายแผ่นเดียว กับประโยคสุดท้ายว่า

“ขอโทษที่ต้องเลือกหน้าที่มากกว่าความรัก”

เขาไม่เคยลบชื่อเธอจากโทรศัพท์

แต่ก็ไม่เคยโทรหาอีกเลย

---

ปัจจุบัน

“ฉันเลิกกับเขาแล้ว”

เธอพูดตรง ๆ ขณะที่เขายังนิ่ง

“เราไม่ได้รักกันเลย โปรด...ฉันแค่ทำหน้าที่ลูกสาวคนเดียวที่ไม่อยากเห็นพ่อแม่ล้มละลาย”

โปรดปรานไม่ตอบ เขาหันไปมองหน้าต่างบานหนึ่งที่สะท้อนเงาเขาเอง

“แล้วตอนนี้?” เขาถาม “เธอมาหาฉันทำไม”

“เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา...ฉันยังรักนาย”

เธอเอ่ยเสียงเบา “และเพราะฉันรู้ว่า นายคือบ้านของฉันจริง ๆ”

คำว่า “บ้าน” ทำให้หัวใจเขาสะดุด

ไม่ใช่เพราะมันหวาน

แต่เพราะเมื่อไม่นานมานี้ เขาเพิ่งเริ่มรู้สึกว่า “บ้าน” อาจอยู่ในสายตาของหญิงสาวอีกคน ที่นั่งเงียบ ๆ ข้างเขาในวันพระ

หนึ่งปรารถนา...

“ขอโทษนะณิชา”

เสียงของเขาเรียบและหนักแน่นขึ้น

“ฉันไม่ใช่คนเดิมแล้ว และเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ยืนข้างฉันในวันที่ฉันไม่มีอะไรเลยอีกต่อไป”

“แต่เรารู้จักกันดีที่สุด” เธอเถียง ดวงตาแดง

“นายจะปล่อยให้ใครอีกคนเข้ามา ทั้งที่เขาไม่เคยอยู่ในวันที่นายล้ม?”

“ใช่ ฉันเคยล้ม และไม่มีเธอ”

เขาพูดชัดถ้อยชัดคำ “แต่คนที่อยู่ตอนฉันอยากหายใจเบา ๆ คือผู้หญิงที่นั่งเงียบ ๆ ข้างฉัน ไม่ถาม ไม่เร่ง ไม่ย้ำอดีต”

ณิชานิ่งไป

เธออาจไม่ได้คิดว่าเขาจะพูดถึง “ใครอีกคน” ด้วยน้ำเสียงที่นิ่งมากขนาดนี้

“เธอชื่ออะไร”

“หนึ่งปรารถนา”

ณิชาเงียบไปอีกรอบ

เธอพยักหน้าเบา ๆ เหมือนรับรู้ว่าประตูที่เธอเคยปิด...ตอนนี้ถูกใครคนใหม่เปิดไว้แล้ว

“เธอให้อภัยง่ายดีนะ”

เธอพูดเบา ๆ “นายทำให้คนไว้ใจเธอยากนะโปรด...ฉันเคยเจ็บเพราะความเย็นชาของนายเหมือนกัน”

เขาไม่ได้ตอบโต้

เพราะเขารู้ว่าเธอพูดถูกบางส่วน—โปรดปรานในอดีตคือคนที่ไม่เก่งกับความรู้สึก

คือหมอที่แม่นมีดแต่ไม่แม่นใจใครเลยแม้แต่ตัวเอง

แต่วันนี้...เขารู้ว่าเขาไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้ว

“ขอโทษด้วยนะณิชา”

เขาโค้งให้เล็กน้อย “ฉันขอให้เธอเริ่มต้นใหม่ได้ดี...กับใครสักคนที่เห็นค่าเธอแบบที่ฉันเคยมอง”

ณิชาหลบตา ดวงตาเธอรื้นน้ำ

เธอพยักหน้าช้า ๆ แล้วหันหลังเดินจากไป

โดยที่เขาไม่ได้ห้าม

คืนนั้น

โปรดปรานกลับถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน

เขานั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ยังคงเป็นชื่อเดิมในหน้าจอ

“หนึ่งปรารถนา”

เขาลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะกดส่งข้อความ

> คืนนี้ผมผ่าตัดเสร็จช้า

แต่ตอนออกจากห้องผ่า...ผมนึกถึงคุณเป็นคนแรก

เธอไม่ได้ตอบในทันที

กระทั่งเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง

หน้าจอสว่างขึ้นอีกครั้ง

"หนึ่งขอโทษที่รบกวนพี่หมอนะคะ"

เขายิ้มออกมาเบา ๆ ก่อนจะกดตอบข้อความของหนึ่งปรารถนา

"ไม่เป็นไรเลยครับ สำหรับน้องหนึ่งทุกเรื่องพี่ยินดี"

ก่อนจะวางโทรศัพท์ลง และเงยหน้ามองเพดานห้องเงียบ ๆ

อดีตอาจเคยทำให้เขาเจ็บ

แต่วันนี้ เขาเลือกที่จะไม่ให้อดีตเป็น “เหตุผล” ที่จะทำร้ายใครอีก

และเขาเลือกแล้ว...

ว่าคนที่เขาจะเดินไปด้วยในวันข้างหน้า

ไม่ใช่เงาเก่าในความทรงจำ

แต่คือคนที่เห็นเขาในแบบที่เขาเป็นในตอนนี้หนึ่งปรารถนา