11

ภาคิณกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมผ้าชุบน้ำกับกะละมังสำหรับเช็ดตัวให้หญิงสาว

“ทำไมฉันต้องมาทำอะไร ให้เธอแบบนี้ด้วยวะ” พูดไปพร้อมเช็ดตัวไปอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของตัวเอง

หลังจากเช็ดตัวทำความสะอาดร่างกายให้หญิงสาวเสร็จ ชายหนุ่มก็หาเสื้อผ้ามาสวมใส่ให้เธอ

“แบบนี้เรียกว่าชุดอยู่หรอวะ” บ่นไปก็เลือกเสื้อผ้าไป ซึ่งในตู้ก็มีแต่เสื้อผ้าเก่าๆ ถ้าไม่อยู่ในตู้เสื้อผ้าเขาคิดว่ามันเป็นผ้าขี้ริ้วกระมัง

“อืม ตัวนี้ค่อยดูได้หน่อย” เมื่อเจอเสื้อผ้าที่ดูดีนิดหน่อยก็นำมันมาสวมใส่ให้ร่างบอบบางที่นอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง

เขาพยายามหักห้ามใจไม่ให้ล่วงเกินร่างยั่วยวนที่อยู่ตรงหน้า สัดส่วนของเธอมันทำให้อะไรต่อมิอะไรที่พึ่งหลับไปเมื่อครู่ตื่นขึ้นมาอีกแล้ว เขาพยายามสลัดความคิดเพื่อไม่ให้ทำร้ายคนที่ยังคงมีอาการป่วยอยู่ แล้วช้อนอุ้มร่างบางที่ยังคงหลับสนิทอยู่ขึ้นแบบอกพาเธอตรงไปยังห้องนอนของเขา

ชายหนุ่มวางเธอลงอย่างเบามือ เขานำผ้าห่มมาห่มให้เธอแล้วทิ้งตัวลงนอนกอดคนข้างกายเข้าสู่ห่วงนิทรา

“อื้ม” มินตรารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนเช้าด้วยความเคยชิน แต่ก็ต้องตกใจกับสถานที่ที่เธออยู่ เธอจำได้ลางๆ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง พอมองไปรอบๆ ก็พบสาเหตุที่คงทำให้เธอมาอยู่ที่นี่ เธอไล่มองใบหน้าของเขาจมูกที่ได้รูป ริมฝีปากหนาเป็นกระจับ ทุกสัดส่วนบนใบหน้าเขาลงตัวจนทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหว

“นี่เราเป็นบ้าอะไรเนี่ย” เธอชักมือกลับเมื่อมือนั้นกำลังเผลอไผลที่จะต้องใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม

“อ๊ะ” หญิงสาวพยายามจะก้าวลงจากเตียงเพื่อไปทำกิจวัตรประจำวันของเธอเช่นทุกวัน คือทำงาน ทำงาน แล้วก็ทำงาน แต่พอสองเท้าบางแตะถึงพื้น เธอก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดใจกลางสาว

“จะไปไหน” คนที่เธอคิดว่าเขาหลับอยู่นอนจ้องเธอตาเขม้น

“ปะไป ทำงานค่ะ”

“หึ ขยันดีหนิ” เขาแสยะยิ้มแล้วพูดต่อ

“งั้นฉันจะเพิ่มงานให้เธอทำเพิ่ม”

“งะ งาน อะไรคะ” เธอตอบคำถามเขาด้วยเสียงตะกุกตะกัก ทำไมเวลาเธออยู่กับเขามักพูดสะดุดแบบนี้ทุกเลยสิน่า

“ก็งานแบบเมื่อคืนยังไงละ”

“งานแบบเมื่อคืน?” หญิงสาวทำหน้างงกับคำตอบของเขา งานแบบเมื่อคืนหรอ งานอะไรกัน เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้ทำอะไรนะ หรือว่าจะเป็นเรื่องนั้น เมื่อหาคำตอบได้ แก้มนวลก็ซับสีขึ้นทันที

“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย ก็ที่ฉันมีอะไรกับเธอไง” เขาพูดออกมาได้ยังไงกันนะ ไม่อายปากบางเลยหรือไงเธอคิด เขาพูดเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติเสียให้ได้

“ไม่ทำไม่ได้หรอคะ”

“ไม่ได้!! เงินที่พ่อแม่เธอยืมฉันไปก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้วฉันจะบอกอะไรเธออีกอย่างนะ พ่อกับแม่เธอน่ะ ขายเธอให้ฉันแลกกับหนี้ ฉันไม่เห็นทีถ้าว่าพวกนั้นจะนำเงินมาคืนฉันเลยสักแดงเดียว หรือจะให้ฉันไปฟ้องล้มละลายครอบครัวของเธอดี เธอจะได้เป็นอิสระ” ที่เขาพูดมาไม่จริงใช่ไหม ถึงพ่อแม่จะให้เธอกับเขาแลกกับหนี้ แต่เธอยอมไม่ได้ถ้าจะให้ตัวเองรอดพ้นแล้วคนอื่นลำบาก ชีวิตเธอมันก็อย่างนี้ไม่ได้มีทางให้เลือกมากนัก และตอนนี้ก็มีทางให้เธอเลือกเพียงเท่านี้ จะให้เธอทำยังไง จะทิ้งให้ครอบครัวลำบากนั้นก็ไม่ใช่วิสัยของเธอ ถึงเธอจะถูกกระทำมาโดยแต่ตลอด แต่ท่านทั้งสอนก็มีพระคุณเลี้ยงดู ส่งเสียเธอ ถึงแม้ตั้งแต่แม่เสียไปเธอก็ไม่ได้รับความรักจากพ่ออีกเลย แต่เธอก็ยังจดจำช่วงเวลาที่แม่เธอยังอยู่ได้ดี ว่าเธอสามคน พ่อ แม่ ลูก มีความสุขกันมากขนาดไหน

“งั้น ตกลงค่ะ คุณจะให้ฉันทำอะไรเชิญสั่งมาได้เลย ขอแค่ไม่ยุ่งกับครอบครัวของฉันก็พอ” มินตราถอนหายใจเฮือกใหญ่ในการตัดสินใจนั้นแล้วพูดมันออกมาซ ซึ่งคำตอบของเธอก็ทำเขาพึงพอใจไม่น้อย

“หึ เธอก็แค่ทำงานทุกอย่างเหมือน แต่ตอนกลางคืนก็มาหาฉันที่ห้องนี้ จะได้คุ้มค่าเงินกับเงินที่ฉันเสียไปหน่อย ทำได้ใช่ไหม”

“ได้ค่ะ” ถึงจะไม่ได้ยังไงเธอก็ต้องทำมันอยู่ดี

“เดี๋ยวฉันจะให้คนขับรถพาเธอได้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ อย่างน้อยคนใช้ของฉันควรจะแต่งตัวดีๆ ไม่ใช่ใส่...” เขากวาดตาไล่มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า สื่อความหมายเป็นนัยๆ ว่าไม่ควรแต่งตัวเสื้อผ้าเก่าๆ แบบนี้ ก็จริงอย่างที่เขาว่า

จะให้เธอมีเสื้อผ้าใหม่ได้ยังไง จะออกไปนอกบ้านแทบจะไม่มีเวลาเลย แต่ตอนที่เรียนมหาลัยยังพอซื้อได้บ้าง ถ้าเงินจากการทำงานเหลือจากค่าใช้จ่ายต่างๆ

แต่นานก็มากแล้วมันก็คงจะเก่าไปตามการเวลา ถึงออกไปได้ก็ไม่มีเงินซื้ออยู่ดี เพราะคุณพ่อกับคุณแม่ไม่เคยให้เงินเธอใช้เลย ขนาดเรียนมหาเธอยังต้องหาเงินเรียนเอง เงินที่ได้จากการทำงานก็เก็บหอมรอมริบใช้อย่างประหยัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉะนั้นการซื้อเสื้อผ้าหรือเครื่องสำอางต่างๆ ตัดมันออกไปได้เลย

“ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยขอบคุณเขาจากใจจริง

“หึ ฉันก็แค่ไม่อยากให้ใครมองว่าฉันใจร้ายใจดำ ขนาดให้คนใช้ใส่แต่เสื้อผ้าเก่าๆ อะนี่เงินสำหรับซื้อเสื้อผ้าหรือของใช้อื่นๆ” เขาเอื้อมตัวไปเปิดลิ้นชักเพื่อที่จะหยิบอะไรสักอย่าง ซึ่งท่าที่เขาเอื้อมหยิบของนั้นมันทำให้อะไรๆ ที่อยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มเผยออกมา ตั้งแต่แผงอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ไล่ลงไปเรื่อยๆ จนไปถึงตรงนั้นของเขา เห้อดีหน่อยที่เขายังใส่กางเกงนอน แต่ยังไงมันก็ทำให้เธอต้องแบนสายตาไปทางอื่นอยู่ดี เธออะไรที่มันนอนหลับไหลอยู่ใต้กางเกงทำท่าจะฝืนขึ้นมาอีกครั้ง

“หึ” เหมือนเขาจะเห็นว่าเธอเห็นอะไรต่อมิอะไรของเขา เป็นเขาเองที่ตั้งใจจะแกล้งเธอ ยามเห็นใบหน้าหวานแดงลามไปถึงใบหู มันทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“คุณคิณ มีธุระกับฉันแค่นี้งั้นขอตัวลงไปข้างล่างนะคะ จะได้ไปเตรียมตัวช่วยป้าสายทำงาน”

“เดี๋ยว”

“คะ?”

“อะ นี่เงิน สำหรับซื้อของต่างๆ” ชายหนุ่มลุกนั่งแล้วจับมือหญิงสาวงามที่กำลังจะลุกไว้ แล้วเอ่ยบอก

“ฉันขอรับแค่บางส่วนได้ไหมคะ มันเยอะไป” ใจจริงเธอไม่อยากจะรับเงินเขาเลย แต่ตอนนี้เงินติดตัวเธอก็ไม่มีสักบาท จะไม่รับก็คงไม่ได้

“เอาไปเถอะ ถือว่าเป็นค่าตัวเธอเมื่อคืน” นี่เขาคงเห็นเธอเป็นแค่ผู้หญิงอย่างว่าคนนึงสินะ ทำไมมันถึงหน่วงใจอย่างนี้

“ค่ะ” เธอรับเงินจากเขาแล้วเดินออกมาทันที เพราะไม่อยากจะเห็นหน้าคนใจร้ายอย่างเขา