| เริ่มเลยไหมตอนเช้า ๆ มังกรของฉันกำลังตื่นได้ที่ [2]

“ฉันไปก็ได้ .. แต่คุณต้องรับปากว่าจะไม่ทำอะไรพ่อฉัน”

“แน่นอนอยู่แล้ว ผมเป็นคนรักษาคำพูด .. งั้นก็ไปกันได้แล้ว ขึ้นรถเถอะ”

รถตู้สีดำสนิทเลี้ยวผ่านประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ที่กินพื้นที่ไปกว่าสิบไร่ ขับเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ พร้อมกันนั้นก็ผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งรีบจ้ำอ้าวมาเปิดประตูรถให้ผู้เป็นเจ้านายทันทีที่รู้ว่าคนในรถนั้นเป็นใคร เผยให้เห็นผู้ชายร่างใหญ่ที่มีส่วนสูงกว่าร้อยแปดสิบห้า ใบหน้าคมเข้มขวัญใจสาวน้อยสาวใหญ่ก้าวลงมาจากรถ ก่อนจะยื่นกระเป๋าใบโตให้ป้าจันทร์

“วันนี้มีอะไรกินบ้างครับป้าจันทร์ ผมหิวมากเลย”

“วันนี้ลมอะไรหอบคุณหนูของป้ากลับมาบ้านได้คะเนี่ย นึกว่าจะลืมป้าแก่ ๆ คนนี้ไปซะแล้ว”

“โอ๋ ไม่น้อยใจกันสิครับ ผมจะลืมป้าจันทร์ได้ยังไง ผมให้เทพาโทรมาบอกแตงไทยแล้วนะครับ ว่าวันนี้จะมาทานข้าวฝีมือป้าจันทร์แตงไทยลืมบอกหรือเปล่าเนี่ย”

ป้าจันทร์นั้นเป็นแม่นมของราชันย์เลี้ยงราชันย์มาตั้งแต่แบเบาะ ปีนี้ก็อายุก็ย่างเข้าหกสิบห้าปีแล้ว แต่สุขภาพร่างกายนั้นแข็งแรงราวกับสาว ๆ วัยยี่สิบสามสิบ ใบหน้าที่มีแต่ความยิ้มแย้มแจ่มใสทำให้ราชันย์นั้นติดป้าจันทร์มากมาตั้งแต่เล็ก ๆ และอาจเป็นเพราะป้าจันทร์เองเป็นคนเดียวที่อยู่กับราชันย์ตลอดเวลาด้วย เพราะพ่อและแม่ของราชันย์นั้นทำแต่งานและเดินทางไปต่างประเทศบ่อยมากทำให้แทบไม่มีเวลาให้ราชันย์เลยก็ว่าได้ แต่ถึงแม้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนในสายตาป้าจันทร์นั้นราชันย์ก็ยังเป็นเด็กน้อยของแม่นมคนนี้เสมอและราชันย์ก็รักป้าจันทร์มากเหมือนเป็นแม่แท้ ๆ คนหนึ่ง

“ป้าก็แซวคุณหนูเล่นไปงั้นแหละ วันนี้ป้าทำข้าวผัดทะเลของโปรดคุณหนู แล้วก็มี ไข่พะโล้ ผัดผักบุ้ง และก็ต้มยำกุ้งน้ำข้น เมนูโปรดคุณหนูทั้งนั้นเลย เดี๋ยวป้าให้แตงไทยไปตั้งโต๊ะรอเลยนะคะ คุณหนูไปอาบน้ำอาบท่าก่อนจะได้ลงมาทานข้าววันนี้คุณท่านกับคุณนายไม่อยู่บ้านนะคะ”

ราชันย์พยักหน้าสองสามที แล้วก้มลงไปหอมแก้มแม่นมฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินขึ้นห้องไปจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย

ตื๊ด ตื๊ด

‘ว่าไงไอ้ธัน มึงเจอตัวมันมั้ย’

‘จะเรียกว่าเจอมั้ย .. ก็เจอนะ แต่ว่าที่ได้มาไม่ใช่เงินว่ะ เป็นของขัดดอกที่นายพลให้มาแทน’

‘แล้ว’

‘ไว้กูจะเข้าไปหาละกัน จะได้อธิบายทีเดียว’

‘วันนี้กูกลับบ้าน’

‘งั้นกูเอาไปฝากไว้ที่คอนโดมึงก่อนได้ปะ กูไม่สะดวกเอากลับ’

‘ของเหี้ยไรวะ’

‘รหัสเดิมใช่มั้ย เดี๋ยวกูไปไว้ก่อนนะมึงใช้งานกูเยอะกูง่วงนอนละ อ่อ! ราชันย์กูว่านะวันนี้มึงกลับมานอนคอนโดก็ดีนะ เพราะของที่กูทิ้งไว้มันคือแมวน้อยตัวหนึ่ง ค่อนข้างพยศง่ายด้วยถ้าไม่อยากห้องพังมึงควรกลับมา’

‘ไอ้ธัน..’

ตืด ตืด

“คุณหนู ป้าให้แตงไทยตั้งโต๊ะเรียบแล้วนะคะ”

“ครับป้าจันทร์ เดี๋ยวผมลงไปนะครับ”

หลังจากทานอาหารเสร็จ ราชันย์ก็รีบขึ้นมาจัดการงานที่ค้างไว้ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไอ้ธันวาบอกว่าทิ้งแมวไว้ที่ห้อง ทั้ง ๆ ที่มันก็รู้ว่าราชันย์ไม่ค่อยชอบขนแมว สงสัยวันนี้ต้องรีบกลับไปจัดการลูกแมวที่ว่าก่อนที่ขนแมวจะปลิวไปทั่วห้องซะแล้ว แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปจัดการไอ้ธันวาต่ออีกที ราชันย์เก็บของอีกเล็กน้อยใส่กระเป๋าแต่งตัวแบบลวก ๆ ก่อนจะขับรถหรู Ferrari 296 GTB กลับคอนโด

กริ๊ก! ราชันย์เปิดประตูห้องอย่างเบามือที่สุด หายใจเข้าก่อนจะหายใจออกเบา ๆ พยายามนึกภาพสภาพห้องที่มีแมวรื้อของจนมันกระจุยกระจายในหัว ก่อนจะทำใจค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ แต่เมื่อไฟถูกเปิดแล้วสภาพที่เห็นก็ยังปกติดีทุกอย่าง ยิ่งทำให้รู้สึกแปลก ๆ แบบบอกไม่ถูก หรือว่าแมวมันจะไม่รื้อของจนกระจุยกระจาย หรือว่าแมวไม่คุ้นที่อาจจะแค่เดินไปเดินมา?

‘เมี๊ยว เมี๊ยว’

ราชันย์ลองร้องเรียกแมวเบา ๆ เผื่อว่าจะอยู่แถว ๆ ในห้อง แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ ไม่มีเสียงร้องกลับ ราชันย์ค่อย ๆ เดินเอากรงแมวแบบพกพาที่แวะซื้อที่ร้านสัตว์เลี้ยงก่อนถึงคอนโดวางไว้ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาแมวที่ธันวาพูดถึง แต่แล้วสายตาจะปะทะกับมนุษย์แมวสีชมพูที่นอนขดตัวอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับแขก ราชันย์ขมวดคิ้วอย่างไม่ถูกใจกับสิ่งที่เห็นนัก ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปที่โซฟาช้า ๆ เพื่อยืนยันสิ่งที่เห็นว่าไม่ได้ตาฝาด แต่ภาพตรงหน้าก็ยังเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ที่สวมชุดนอนคิตตี้นอนขดตัวอยู่ที่โซฟา กรอบหน้ามีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดหลายเม็ด คาดว่าน่าจะเพราะอากาศอบอ้าว เพราะในห้องไม่มีร่องรอยการเปิดเครื่องปรับอากาศ ราชันย์ยืนมองสักพักอย่างพิจารณา ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกง เพื่อควานหาโทรศัพท์เพื่อต่อสายหาธันวาทันที

ตื๊ด ตื๊ด

‘ว่าไง’

‘นี่มันเรื่องอะไร ไหนมึงว่าทิ้งแมวไว้ แล้วทำไมกลายเป็นเอาคนมาไว้ที่คอนโดกู’

‘ก็นั่นไงแมว’

‘แมวห่าอะไร มึงจะบอกว่าที่นอนอยู่นี่กลายร่างมาจากแมวว่างั้น’

‘เออ ๆ ลูกสาวนายพล’

‘แล้วมึงเอาลูกสาวมันมาทำไม’

‘ขัดดอก’

‘ห๊ะ!’

‘มึงได้ยินไม่ผิดหรอก นายพลส่งมาขัดดอก’

‘เป็นพ่อประสาอะไรวะ ส่งลูกมาขัดดอก .. แล้วกูก็ไม่เคยบอกว่ากูรับมนุษย์เป็นของขัดดอก’

‘กูนอนละ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันวันนี้มึงก็คิดสะว่ามีแมวไปนอนเป็นเพื่อนก่อนละกัน’

ตู๊ด ตู๊ด

ราชันย์ยืนมองร่างบาง ๆ ของเธอก่อนจะยัดมือถือใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ค่อย ๆ ช้อนร่างของคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาไปวางในห้องนอนอย่างเบามือ ห่มผ้าให้อย่างลวก ๆ เปิดเครื่องปรับอากาศก่อนจะปิดไฟ แล้วย้ายร่างตัวเองไปนอนอีกฝั่ง ข้าง ๆ ข่มตาให้นอนหลับ

ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากมาก ยิ่งปิดเปลือกตาลงมากเท่าไหร่ภาพของคนตัวเล็กที่แม้ว่าจะมองใบหน้าไม่ชัดก็ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำ ๆ และราชันย์น้อยจะเริ่มจะออกอาการอยากจะคำรามขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่ว่านะกฎของราชันย์ก็มีอยู่ และจะไม่ยอมทำอะไรคนที่ไม่ยินยอมเด็ดขาด

ถึงแม้จะถูกส่งมาขัดดอกแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าราชันย์จะต้องรับข้อเสนอนี้ ไว้ค่อยไปถามรายละเอียดกับธันวาอีกทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น

รุ่งเช้าของวันถัดมาเปลือกตาหนัก ๆ ของกอหญ้าค่อย ๆ เปิดขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือหน้าอกของคน ใช่มันคือเนื้อหนังของคนที่กำลังนอน และเป็นภาพที่เธอเองนั้นกำลังนอนกอดกับบุคคลตรงหน้าอยู่ โดยที่คนคนนั้นไม่ได้สวมเสื้อด้วยซ้ำ ด้วยความตกใจเธอผละออกจากอกของเขาและลุกมานั่งอย่างอัตโนมัติ มองซ้ายมองขวา สำรวจร่างกายตัวเองก็เห็นว่าไม่ได้มีอะไรผิดปกติจากเมื่อคืน

นอกจากห้องที่นอนเพราะจำได้ว่าเมื่อวานผู้ชายคนนั้นพาเธอขึ้นมาแล้วบอกว่าให้อยู่ที่นี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีเจ้าหนี้ของพ่อมา เธอเลือกที่จะนั่งรอที่โซฟาแต่ลืมไปสนิทว่าเธอเป็นคนที่หัวถึงหมอนแล้วจะหลับได้ทันที และเป็นคนที่หลับลึกมากซะด้วย และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอไม่อยากไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหน แต่การมาครั้งนี้เป็นสิ่งที่เธอเลือกไม่ได้จะให้เธอปฏิเสธก็กลัวว่าพ่อของเธอจะเป็นอันตราย เธอไม่มีทางเลือกอะไรเลยสักทางได้แต่จำใจยอมรับกับสิ่งที่จะต้องเจอ แต่เธอก็ไม่คิดว่าเจ้าหนี้ที่ว่าจะกลับมาไวขนาดนี้

“ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ”

ราชันย์บ่นพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันหลังให้เธอ เขาคว่ำหน้าลงกับหมอนสีขาวใบโต ทิ้งให้หญิงสาวที่กำลังตกใจปนงุนงงนั่งนิ่ง ๆ ราวกับถูกแช่แข็งอยู่บนเตียง พอได้สติ สกุณา หันซ้ายหันขวาก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาลงจากเตียงนอนขนาดคิงไซต์ ออกจากห้องมาสำรวจคอนโดชัด ๆ อีกครั้ง เธอเดินมานั่งนิ่ง ๆ บนโซฟาด้วยหน้าตาที่หมดอาลัยตายอยาก เธอเองก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาการที่พ่อให้เธอมาอยู่กับเจ้าหนี้คงไม่ได้ให้มาปัดกวาดเช็ดถูหรอก แต่ชีวิตของเธอรันทดถึงขั้นต้องมาเผชิญหน้ากับเรื่องบัดซบแบบนี้จริง ๆ หรอ

“ชื่ออะไร?”

สกุณาสะดุ้งตัวโยนทันทีที่ได้ยินเสียงจากบุคคลด้านหน้า เมื่อเห็นใบหน้าชัด ๆ ของเขาแล้ว ใบหน้าคมคายของบุคคลตรงหน้า ความสูงประมาณร้อยแปดสิบห้าเห็นจะได้ เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ที่ถูกสวมลวก ๆ กางเกงนอนสีเทาตัวโต กับทรงผมที่มองปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าเพิ่งตื่น แต่พอทุกอย่างประทับอยู่บนร่างกายของผู้ชายคนนี้ กลับทำให้ดูดีอย่างไร้ที่ติ มันยิ่งทำให้สกุณาละสายตาไม่ได้เลยจริง ๆ

“นี่! ได้ยินที่ฉันถามไหมเนี่ย”

พอได้สติเธอก็ลุกพรวดออกจากโซฟามายืนข้าง ๆ ทันที ก่อนจะก้มหน้าตอบเบา ๆ

“สกุณา”

“ก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่นา นึกว่าพ่อของเธอจะส่งคนใบ้มาให้ฉันซะละ”

สกุณาได้แต่ยืนนิ่ง ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอะไรจากตรงไหน เดิมทีจะออกมาทำความสะอาดห้อง แต่ทุกอย่างถูกทำความสะอาดจนเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แต่ฝุ่นสักเม็ดยังไม่มี จะทำอาหารก็เห็นแต่ในตู้เย็นมีแต่อาหารสำเร็จรูป ที่เอาเข้าไมโครเวฟห้านาทีก็ทานได้ มันเลยทำให้เธอไม่รู้จะทำอะไรดี จึงได้แต่เดินมานั่งทำใจที่โซฟากลางห้อง

“รู้ใช่ไหมว่ามาที่นี่ทำไม?”

“ค่ะ”

“แล้วเธอจะเริ่มใช้หนี้แทนพ่อของเธอเมื่อไหร่”

“เอ่อ..”

“เริ่มเลยไหม ตอนเช้า ๆ มังกรของฉันกำลังตื่นได้ที่”

“คือ..”

“เธอจะ เอ่อ ๆ คือ ๆ อีกนานไหม! หรือพ่อเธอส่งเธอมากวนประสาทฉันเล่น ๆ ฉันจะได้ส่งคนไปเก็บกวาด ลีลามากมันรำคาญ!”

“เปล่านะคะ เอ่อ คุณชื่ออะไรคะ?”

“ราชันย์ จำชื่อฉันไว้ให้ดี เวลาครางใต้ร่างฉันอย่าให้มีชื่อคนอื่นเข้ามาเด็ดขาด ฉันไม่ชอบ!”

ราชันย์ที่เริ่มหมดความอดทนกับบุคคลตรงหน้า เพราะเธอเอาแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เขาจึงเลือกที่จะใช้น้ำเสียงดุดันกับสกุณาแทน สายตาที่มองเธออย่างเหยียดหยาม ผู้หญิงที่กล้าสวมชุดนอนออกมาจากบ้าน คงจะผ่านสนามรบมาอย่างนับไม่ถ้วน แสร้งทำสีหน้าท่าทางเหมือนหวาดกลัว นี่คงจะเป็นมารยาหญิงแบบที่ราชันย์เคยเจอมาแบบนับไม่ถ้วนสินะ

แต่ด้วยรูปร่าง หน้าตา ทรวดทรงองค์เอว เธอนั้นจัดอยู่ในประเภทที่สวยเลยทีเดียว และยิ่งตอกย้ำให้ราชันย์มั่นใจขึ้นเป็นไหน ๆ ว่าเธอไม่น่ารอดมาจนถึงทุกวันนี้แน่ ๆ มารยาดี ตีเนียน มาคอยดูกันว่าจะแสร้งทำไปได้อีกนานแค่ไหน

“รูปร่างแบบนี้คงผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชนแล้วสินะ งั้นเรามาคุยกันเรื่องเงื่อนไขดีกว่า เงื่อนไขฉันง่ายมาก ภายในสามเดือนนี้ เธอต้องทำให้ฉันพอใจในทุก ๆ ด้าน ฉันถึงจะยกหนี้ทั้งหมดให้พ่อเธอ และเธอคงรู้ใช่ไหมว่าจำนวนเงินไม่ไช่น้อย ๆ จะให้แค่มานอนเป็นนางบำเรอบนเตียงสามเดือนแล้วหมดหนี้ก็คงไม่ได้ เตรียมใจไว้ด้วยล่ะและถ้าถึงกำหนดฉันจะคืนอิสระให้เธอ แต่! ภายในสามเดือนนี้เธอห้ามไปมั่วสุมกับคนอื่นเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาชีวิตพ่อเธอแทน”

“งั้น .. ฉันขอทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรได้ไหมคะ”

“หึ! ฉลาดดีนี่ ได้สิ! ฉันไม่มีปัญหา"