Ep.4

#หนี้รักนายหัว Ep.4 (ภาคต่อลิขิตรักหมอมาเฟีย)

นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา ความรุนแรงคำหยาบคาย ท่านใดไม่ชอบผ่านได้เลยนะคะ ทุกตัวละครและเหตุการณ์เป็นเพียงการแต่งขึ้นมาเท่านั้นไม่มีตัวตนอยู่จริง

สนาม nano

นวิน : ลมอะไรหอบมึงมา

นาย : กลับมาตั้งแต่เมื่อวานก่อน เพิ่งมาหาพวกกู

ผม : งั้นกูกลับละ

นาย : พวกกูประชด

รามศร : มึงมามึงไม่กลัวเจอเบลหรอ

ผม : หึกูเลิกกันแล้วทำไมกูต้องกลัวที่จะเจอ

รามศร : เลิกไม่ดีด้วยดิประเด็น วันนี้พวกไอ้กรมันมาแข่งรถที่นี่มึงจะเอาหน่อยไหม

ผม : ก็ดี กี่โมง

รามศร : อีกครึ่งชั่วโมง มึงเตรียมตัวได้เลย

ผม : เดิมพันคืออะไร

รามศร : สาวมัน

ผม : หึ!!

ผมลุกมาเตียมตัวเพื่อเป็นคู่แข่งไอ้กรมันคือชู้ของเบลที่ผมจับได้เลยเป็นสาเหตุให้ผมเลิกกัน ได้ข่าวว่าสาวที่มันเอามาเดิมพันวันนี้เป็นของรักของหวงของมัน ผมไม่ได้อยากได้ ผมแค่อยากแก้เผ็ดมันก็แค่นั้น ผมเดินลงมาประจำที่รถที่จะใช้แข่งในวันนี้ ผมใช้รถของไอ้นายในการแข่งเพราะได้เตรียมตัวมา

กร : เห้ยย วันนี้คู่แข่งกูเป็นถึงนักเรียนนอกเลยหรอวะ โห่เด็ดว่ะแต่ไม่มีประสบการณ์

ผม : หึเดินมาหากูแค่เรื่องนี้อะหรอ

กร : รอบที่แล้วแพ้กูเพราะโดนแย่งเมีย รอบนี้จะแพ้เพราะแข่งรถหรือป่าววะ สู้ๆแล้วกันว่ะพ่อหนุ่ม

มันเดินออกไปพร้อมหันมายักคิ้วให้ผม จนถึงเวลาแข่งผมกับมันออกตัวมาไร่เรี่ยกันแต่โชคช่วยมันดันหลุดโค้งทำให้ผมชนะมันขาดลอย

ผม : หึ ทำได้แค่นี้หรอวะ กระจอก!! ไอ้นายเอาผู้หญิงที่เป็นเดิมพันมา

กร : เห้ย ใครแตะคนของกูมึงตาย

รามศร : มึงก็เอาสินี่ที่ของกูไม่เคยมีเพื่อนกูคนไหนจะมาเจ็บตัวหรือเป็นไรในที่ของกู เชิญพวกมึงไสหัวออกไปก่อนที่กระสุนปืนกระบอกนี้จะเข้าไปอยู่ในหัวมึง

ผม : ไอ้รามพอคนเยอะ อย่าแลกกับคนแบบนี้มันไม่คุ้ม

ผมลากไอ้รามกลับมาบนห้องทำงานมันที่มีนวินนั่งรออยู่ไอ้นี่มันไม่ลงไปที่คนเยอะๆหรอกมันเป็นโรคบ้าไรไม่รู้ ที่เดียวที่มันจะยอมไปแล้วคนเยอะคือร้านเหล้าเท่านั้นแหละ

นวิน : เอาว่ะมึงนี่เล่นซะแชมป์รถแข่งประจำสนามหลุดโค้งเลยหรอวะ แล้วสาวน้อยคนนั้นหรอเดิมพันมันแจ่มว่ะ ชื่อไร ทำไมมาอยู่กับไอ้กร

… : ชื่อน้ำฝนค่ะ พอดีบ้านหนูล้มละลายแล้วติดหนี้เค้าทีนี้เค้าก็เลยยึดที่ ยึดบ้าน ยึดทุกอย่างที่บ้านหนูมีแล้วเค้าก็เอาหนูมาอยู่กับเค้า พ่อกับแม่หนูไม่ทราบชะตากรรมเลย พวกพี่ช่วยหนูได้ไหมคะหนูขอร้อง หนูไม่รู้จะพึ่งใครแล้วค่ะ นะคะพี่ช่วยหนูหน่อยนะคะจะทำยังไงกับหนูก็ได้

รามศร : เท่าไหร่

น้ำฝน : 23 ล้านค่ะ

นวิน : กูเคลียร์เอง ไอ้กรอยู่ไหน มากับฉัน

ผม : ชิบหายละไอ้วินออกโรงตามสิมึงอยากให้มีคนตายในสนามมึงหรอวะ

ไอ้วินมันเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจโลก หรือ สนใจใครมันคงสนใจเด็กคนนี้ถึงได้ออกตัวขนาดนั้น ดูทรงแล้วเรื่องนี้ต้องมีเลือด

นวิน : ไอ้กร!! ไอ้กรมึงอยู่ไหนออกมาไอ้หน้าตัวเมีย!!!

รามศร : ใจเย็นๆมึงน้ำฝนกลัว

นาย : ทำไมน้องต้องกลัวมันขนาดนั้นด้วย

กร : เรียกหากูขนาดนี้มึงมีอะไร น้ำฝนมานี่!!!

น้ำฝน : ไม่ค่ะ หนูจะไม่ไปกับคุณ

กร : แต่มึงเป็นเมียกู หรือมึงอยากโดนแบบเมื่อวานอีก

นวิน : เช็ค 50 ล้าน เอาไปแล้วเลิกยุ่งกับผู้หญิงคนนี้ หรือมึงอยากได้มากกว่านี้มึงพูดมา

กร : หึ!!! มึงจะซื้อเด็กนี่ต่อกูว่างั้น แต่เด็กนี่มันเป็นเมียกูแล้วนะมึงจะเสียเงินมากขนาดนี้กับของไร้ค่าแบบนี้หรอ

นวิน : สันดานมึงนี่บ่งบอกถึงการที่พ่อแม่มึงไม่สั่งสอนจริงๆเลยนะ มึงจะเอาเงินหรือออกไป หรือมึงจะเอาลูกกระสุนต่อให้กูฆ่ามึงตายตรวนี้มึงก็รู้นะว่ากูจะไม่ติดคุก เพราะพ่อกูช่วยกูได้เสมอมึงจะเอายังไง

กร : คนแบบมึงถ้าไม่มีอำนาจพ่อมึงก็หมาแหละ มึงจำไว้นะอีฝนมึงจะไม่มีวันหนีกูพ้น

น้ำฝนเธอเอาแต่ร้องให้ก้มหน้าตัวสั่นไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอเจอมาคืออะไร แต่ดูท่าน่าจะหนักเหมือนกัน เด็กคนนี้ถึงได้กลัวมากขนาดนี้

นาย : เห้ย!! น้อง น้อง น้องฝน!!

ผม : เห้ยยซวยละ พาไปโรงบาลพ่อกูใกล้สุดแล้ว

นวิน : อะไรวะเนี่ย เด็กนี่เจออะไรมาทำไมถึงต้องกลัวจนช๊อคแบบนี้

ไอ้วินอุ้มน้ำฝนมาขึ้นรถที่ไอ้รามศรเตรียมไว้แล้วขับไปโรงบาลทันที สาวนผมก็โทรบอกให้พ่อเตรียมทุกอย่างไว้เพราะอาการของเธอคืออาการของคนที่ช็อค

หนักๆ เท่าที่ผมเคยเห็นมา

โรงพยาบาล

พ่อ : เด็กคนนี้เป็นใครมาจากไหน

พ่อผมเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยท่าทีตกใจมากๆ สีหน้าพ่อผมตออนี้เครียดมากๆจริงๆ

ผม : ไอ้วินช่วยมาจากเหตุการณ์ร้ายๆพ่อเรื่องมันยาวมาก แต่เหมือนเด็กนี่จะกลัวมากๆจนสั่น เอาแต่ร้องให้แล้วก็ช็อกไป

พ่อ : ใช่หนูคนนี้ช็อก เป็นเยอะด้วยเท่าที่ดูหลังตื่นต้องให้หมอด้านจิตใจมาดูแล เยียวยาต่อ แต่ที่สงสัยคืออะไรที่เด็กคนนี้กลัวขนาดนั้น

ผม : ผมให้ไอ้เบสไปตามหาสาเหตุมาอยู่ครับพ่อ

พ่อ : บอกมันขอเร็วที่สุด จะได้รู้ต้นสายปลายเหตุ

นวิน : ตอนนี่เป็นไงบ้างครับพ่อ

พ่อ : พอให้ยากระคุ้นหนูคนนี้ก็พูดอะไรไม่รู้ฟังไม่รู้เรื่อง เนื้อหาที่พอจับใจความได้คือ หนูร้อน อย่าเผาหนู เอาหนูลงไป พูดวนๆอยู่แบบนี้

รามศร : แล้วพวกเราต้องทำไงครับ

พ่อ : ต้องรอให้หนูคนนี้ฟื้นและหาคนที่คิดว่าหนูเค้าจะไว้ใจมากที่สุดมาดูแลใกล้ชิด เราต้องรู้สาเหตุทั้งหมดก่อนที่จะเริ่มเยียวยา

ผมกับเพื่อนได้ยินแบบนั้นก็ตัดสินใจเล่าเรื่องเด็กคนนี้ที่พอรู้ให้พ่อฟัง พอพ่อผมฟังจบก็กลับเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรีบร้อน

นาย : กูพูดไม่ออกว่ะเด็กน้อยที่อายุไม่ถึง 20 แต่กลับต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายอะไรขนาดนี้วะ

นวิน : มึงคอยดูนะไอ้กรมันไม่ยอมหรอก เพราะมันยังหาประโยชน์ได้จากเด็กคนนี้อีกเยอะเดี๋ยวมันก็หาวิธีมาเอาเด็กคนนี้กลับไป เพราะฉนั้นกูต้องหาที่ให้เด็กคนนี้อยู่ก่อนขืนเอาไว้ใกล้ตัวกู กูคงพลาดท่ามันแน่

นาย : กูรู้ที่ไหนปลอดภัย ไร่มึงอะไอ้ฟาส

รามศร : กูก็คิดเหมือนไอ้นาย ไร่มึงน่าจะปลอดภัยที่สุดในบรรดาพวกเราละ

นวิน : ไอ้ฟาส กูฝากเด็กนี่หน่อยได้ไหม

ผม : ถ้ามึงคิดว่าคือที่ที่ปลอดภัย กูก็รับฝาก แต่มึงต้องรีบจัดการเรื่องให้มันจบนะ

นวิน : ขอบใจมากเว้ย กูจะรีบเคลียร์

รามศร : มึงรักเด็กคนนี้หรอ

นวิน : กูไม่รู้ว่าเรียกว่ารักไหม แต่กูอยากให้เธอปลอดภัย ไม่อยากให้เธอเจออะไรร้ายๆอีก

นาย : นวินผู้ด้านชาในความรักมา 4 ปี แต่กลับหลงรักผู้หญิงคนนึงที่เพิ่งเจอ มึงต้องแยกให้ออกระหว่างรักกับหลงนะ

นวิน : เออกูรู้เพื่อนน

ผม : เอาน่ะไอ้นาย เรื่องนั้นมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วให้โอกาสมันได้เริ่มใหม่หน่อย

นาย : กูไม่ได้จะบงการชีวิตมันแต่กูเป็นห่วงมัน

รามศร : ทุกคนก็เป็นห่วงทั้งนั้นแหละ แต่เพื่อนเรามันฉลาดมันโตแล้วปล่อยมันเลือกแล้วกัน

ผม : เดี๋ยวกูจะไปไร่ใครจะไปกับกูไปจัดที่ทางให้น้องมัน

รามศร : กู

นาย : ไปเถอะ เดี๋ยวกูอยู่เป็นเพื่อนไอ้วินดูทรงแล้วมันไม่ไป

ผม : โอเค เดี๋ยวกูมา

ผมกับไอ้รามกลับมาที่ไร่เพื่อจัดแจงที่พักให้น้องคนนั้นเพราะผมต้องการจะย้ายน้องออกจากโรงบาลก่อนที่ไอ้กรมันจะทำอะไร เพราะไอ้รามมันสืบรู้มาว่าไอ้กรมันขายเด็กคนนี้ให้นักธุรกิจรายใหญ่หลายล้านเลย มันไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองต้องเดือดร้อนแน่…..