4 เปิดประสบการณ์ใหม่ nc

“อื้อ!.. จะ เจ็บค่ะ เบา ๆ อื้ย!!” เขาหยุดสะโพกเพราะว่าภายในที่คับแคบของหญิงสาว เขาพลางนึกถึงนี่เขาเป็นคนแรกของเธอหรือเปล่า ดรัณถอดถอนความเป็นชายออกมาจากส่วนนั้นของเธอ

“แก้ม เธอ...อย่าบอกนะว่า...” เขาบอก แล้วกดริมฝีปากลงจุมพิตริมฝีปากนุ่มนิ่มและหวานล้ำทันที ปรินดาผงะไปนิด มือบางยกขึ้นยันอกกว้างทันที ใบหน้างามเบี่ยงหนีริมฝีปากร้อนผ่าวที่ไล่จุมพิตเธออย่างเอาเป็นเอาตาย

“นี่...แก้ม เธออย่าทำให้ฉันคิดว่าเธอเป็นสาวพรหมจรรย์ที่ต้องการจะขึ้นค่าตัวหน่อยเลย เพราะเธอไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นหรอก ในเมื่อฉันเพิ่งจ่ายก้อนโตให้แม่เธอไป เพราะฉันถูกใจเธอ” ดรัณรีบบอก ก่อนก้มลงปิดปากนุ่มอีกครั้ง ปลายลิ้นสากร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากนุ่ม เกี่ยวพันกับเรียวลิ้นนุ่มน่ารัก ๆ ของหญิงสาวอย่างหิวกระหาย

ความหวานที่ได้รับยิ่งทำให้ดรัณหลงใหล แม้ตัวเขาเองยังไม่อยากเชื่อเลย ผู้ชายมากประสบการณ์อย่างเขาผ่านผู้หญิงมานักต่อนัก หรือแม้แต่สาวพรหมจรรย์ ดรัณก็ล่าพรหมจรรย์จากพวกเธอมาก็มาก แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่กระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนของเขาให้ลุกโชนได้มากเท่านี้มาก่อน

ความรู้สึกต่อต้านในคราแรกเริ่มเปลี่ยนเป็นความซาบซ่านรัญจวน ปรินดารู้สึกคล้ายตัวเองกำลังจะหน้ามืดเพราะฤทธิ์จูบจากเขา มือบางต้องยกขึ้นโอบรอบลำคอแข็งแรงเอาไว้เพื่อพยุงตัว เพราะเธอกลัวว่าจะล้มพับไปเสียก่อน ความรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้รับแม้จะไม่อ่อนโยนเท่าที่ควร เพราะเขาคิดว่าเธอไม่ใช่สาวพรหมจรรย์ เรียกเลือดในกายของสาวน้อยให้เดือดพล่าน จนร่างกายร้อนผ่าวไปทั้งตัว

ดรัณเกาะกุมทรวงอกอวบใหญ่ที่เต็มมือเหมาะเจาะ ราวกับพระเจ้าสร้างเธอขึ้นมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ มือหนาบีบเคล้นเบา ๆ สลับกับหนักหน่วง

หญิงสาวรู้สึกเหมือนตัวเองลอยอยู่ในน้ำ เวลาที่ร่างใหญ่ขยับหรือแม้แต่ตัวเธอเองขยับกาย พื้นเตียงก็ยวบเป็นระลอกคลื่นเด้งดึ๋งไปมา แต่ปรินดามีเวลาคิดถึงเตียงนุ่มนี้ได้ไม่นานนัก สมองของเธอก็เริ่มเบลอไปหมด เมื่อริมฝีปากร้อนผ่าวดูดกลืนยอดทรวงสีชมพูที่แข็งเป็นไตชูชันเข้าปาก ชายหนุ่มดูดเม้ม ขบย้ำ จนเธอแอ่นร่างเข้าหาอย่างลืมตัว เพราะไฟพิศวาสที่แผดเผาจนมอดไหม้

มือหนาดึงรั้งร่างบางคลุกเคล้าไปทั่วร่างงามอย่างหลงใหล ริมฝีปากร้อน ๆ แนบไปกับทุกสัดส่วน ผิวเนื้อเนียนนุ่มเย็นเฉียบราวแพรเนื้อดีตอนนี้กลับร้อนระอุราวจับไข้

ปรินดาเคลิ้มกับรสสัมผัสของเขาจนรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อเรียวลิ้นร้อนสากแตะแต้มเข้ากับกลีบกุหลาบสาวของเธอที่ยังไม่มีหมู่ภมรได้เชยชมเลยสักครั้ง และภมรหนุ่มที่กำลังจะเชยชมเธออยู่นี้ ก็ไม่รู้ตัวเลยว่าจะได้เป็นภมรตัวแรก และอาจจะเป็นตัวเดียวที่เธอให้เชยชม ร่างบางแอ่นหยัดโค้งตัวขึ้นดุจคันศร เพียงปลายลิ้นสัมผัสตวัดกวัดแกว่งไม่นาน น้ำหวานก็ซึมออกมาให้ภมรได้ลิ้มลอง

ดรัณยันตัวขึ้นเข้าหาร่างบางอีกครั้ง กดคลึงสัดส่วนความเป็นชายกับกลีบกุหลาบดอกงาม ก่อนจะกดเข้าไปช้า ๆ

“อร๋าย...โอ๊ย!” ปรินดากรีดร้องออกมาทันทีด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง ร่างบางเจ็บร้าวราวกับกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ น้ำตาใส ๆ ไหลออกมาทางหางตาทันที

ดรัณเองก็ชะงักค้างอีกครั้ง หญิงสาวที่เขาคิดว่าเธอร้อนแรงเพราะมีอารมณ์ร่วมกับเขาแล้ว แต่เขาคิดผิด ร่างบางใต้ร่างของเขาเป็นสาวพรหมจรรย์อย่างแท้จริง เธอไม่ได้ใส่จริตมารยาเพื่อหลอกลวงเขาแต่อย่างใด แต่เขาเองที่โง่หลงใหลความงามตรงหน้า จนมองไม่ออกว่าเธอเป็นสาวพรหมจรรย์จริง ๆ

“แก้ม นี่เธอ...ไม่เคยจริง ๆ เหรอ...” ดรัณถึงกับตะลึง เขาอธิบายไม่ถูกว่าตอนนี้ตนรู้สึกยังไง ดีใจหรือเสียใจ แต่ที่แน่ ๆ เขาหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว

ดรัณขบกรามแน่น เมื่อผลักดันเข้าไปจนสุดในครั้งเดียว หญิงสาวกรีดร้องสุดเสียง น้ำตาไหลพรากอย่างน่าสงสาร ชายหนุ่มก้มลงจุมพิตดึงดูดความสนใจจากเธอ เขาแช่ตัวเองในความนุ่มนิ่มอบอุ่นนั้นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเริ่มขยับตัวเนิบนาบ ปากก็พูดพร่ำปลอบโยนระดมจูบดึงดูดความสนใจไปทั่วดวงหน้าสวยหวาน ร่างเปลือยเปล่าสองร่างขับกล่อมดนตรีแห่งปรารถนา อย่างไพเราะเพราะพริ้ง ปรินดาเองก็หลงลืมความเจ็บปวดที่ได้พานพบ ตอนนี้ เธอเสียวซ่านมากกว่าเจ็บปวด หัวใจดวงน้อยหวิว ๆ ชอบกล ขนในกายลุกชันขึ้นทั้งตัวเหมือนมีพายุพัดท่ามกลางเปลวไฟที่โหมกระหน่ำ

หญิงสาวปลายเล็บลงกับหัวไหล่หนา เมื่อความสุขแปลกใหม่มาเยือน ร่างบางเกร็งกระตุกก่อนที่หัวสมองจะขาวโพลนไปหมด ดรัณควบขับร่างหนาตามติดเธอไปเยือนดินแดนวิมานฉิมพลีด้วยกัน

“ครั้งแรกเหรอ” ดรัณถามเมื่อลมหายใจเป็นปกติ

“ค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเบา ร่างบางสะอื้น เมื่อคิดถึงสิ่งที่เพิ่งเสียไปให้กับชายแปลกหน้าคนนี้ เธอไม่ได้เจ็บปวดแต่เสียใจที่ไม่อาจรักษาสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตสาวเอาไว้ได้

“ขอโทษนะฉันไม่รู้มาก่อน” เขาบอกด้วยเสียงขุ่น ไม่ชอบได้ยินเสียงร้องไห้เพราะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซาตานร้าย ที่ชอบทำร้ายคนบริสุทธิ์ยังไงไม่รู้ ก็แม่เลี้ยงเธอบอกว่าเธอขายบริการมาก่อนนี่นา

“ฮื่อ ๆ ๆ” เธอสะอื้นร้องไห้ด้วยความเสียใจ

“นี่...หยุดร้องไห้ซะทีได้มั้ย ฉันเกลียดที่สุดในเวลาที่เสร็จแล้วผู้หญิงร้องไห้” ดรัณตะคอกเสียงดุอย่างลืมตัว ยิ่งทำให้ปรินดาร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

“ขอโทษค่ะ ที่ทำให้คุณไม่พอใจ” หญิงสาวบอกปนเสียงสะอื้น ก่อนจะทรงตัวขึ้นนั่ง มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มนวล

“จะไปไหน” เขากระชากหญิงสาวเขามาในอ้อมกอด

“ อือ.... ” ปริญดาส่งเสียงผ่านลำคอ ดรัณจึงเลื่อนริมฝีปากมาดูดซับเสียงนั้นให้เงียบไป ได้ยินเพียงเสียงอู้อี้ด้วยแรงอารมณ์ เขาใช้มือโอบแผ่นหลังของหญิงสาวแล้วดึงเข้าหาตัว ก่อนจะเริ่มบทรักอันรุนแรงอีกครั้ง ครั้งนี้ดูเหมือนจะไร้ความปรานียิ่งกว่าเดิม

“คุณ...ฉันยังเจ็บอยู่นะคะ” พอได้ยินเสียงหญิงสาวขอร้อง บทรักจึงหยุดลงกลางคัน

“ไหนแม่เลี้ยงเธอบอกว่าเธอมีอาชีพขายบริการมาก่อนไง” ดรัณถามขึ้นทั้งที่ตอนนี้รู้อยู่แล้วว่าเธอยังเวอร์จิ้น

“เปล่าคะ ฉันยังไม่ได้ไปทำงานนั่น”

“ฉันขอโทษ” ดรัณยิ้มภูมิใจที่ได้ตัวเธอมาครอบครอง ความรู้สึกประหลาดในใจเกิดขึ้น ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาเป็นแบบนี้ ถ้าเขาต้องการเขาต้องได้ โดยไม่คำนึงว่าคู่นอนของเขาจะรับมือไหวไหม แต่ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ กลับทำให้เขาแคร์ความรู้สึกของเธอ