บทที่ 5

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ติณจะให้พิณไปส่งที่ไหนก็บอก พิณไปได้หมด” ความหมายของธัญชยานั้นกว้างมาก แต่ติณณ์ก็พยายามทำเป็นไม่เข้าใจ

“งั้นคงต้องรบกวนพิณส่งพี่ที่คอนโดเพื่อนแล้วกัน พอดีอยู่ถนนเส้นนี้ จะได้เอาของไปให้ด้วย” ติณณ์หาทางออกให้ตัวเอง อย่างน้อยๆ คอนโดมิเนียมของเพื่อนก็อยู่แถวๆ นี้ ให้ธัญชยาส่งแค่ตรงนั้นคงไม่เป็นไร

“อ้อ...ได้สิคะ แต่ก่อนอื่นพี่ติณต้องไปกินข้าวเป็นเพื่อนพิณก่อนนะคะ เพราะตอนนี้พิณหิวมาก ไม่อยากนั่งกินคนเดียว” ธัญชยารับปากแต่ก็ไม่วายสร้างข้อแม้ขึ้นมาจนได้ ติณณ์อยากปฏิเสธว่าเขานั้นไม่หิวหรืออิ่มแล้ว ซึ่งได้แค่คิด เพราะจังหวะที่กำลังจะพูดธัญชยากลับเลี้ยวรถเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“เอ่อ...พิณ”

“ไม่ต้องเกรงใจนะคะ มื้อนี้พิณเลี้ยงเอง” ใบหน้าหวานยิ้มให้ ก่อนจะปลดเข็มขัดนิรภัยออก จากนั้นก็เปิดประตูก้าวลงจากรถ ติณณ์ลอบถอนหายใจหนักๆ สุดท้ายก็ต้องตามธัญชยาเข้าไปภายในร้าน ชายหนุ่มแทบไม่ได้สั่งอะไร เพราะหญิงสาวจัดการสั่งให้เสร็จสรรพ แถมยังสั่งชุดกลับบ้านชุดใหญ่ให้เขาอีกชุด

แม้รสชาติอาหารจะอร่อยมากแค่ไหน แต่สำหรับติณณ์กลับคิดว่างั้นๆ ธัญชยาดูแลชายหนุ่มราวกับคู่รักก็ไม่ปาน เธอมีความสุขที่ได้ทำแบบนี้ ยิ่งพอคิดว่าทำลับหลังณัฐชยาด้วยแล้วก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น เมื่อทานอาหารราคาแสนแพงอิ่ม ธัญชยาก็ขับรถไปส่งติณณ์ที่คอนโดมิเนียมเพื่อนตามที่ชายหนุ่มได้บอก จากนั้นเธอก็ขับรถตรงไปช้อปปิ้งตามเคย วันนี้ธัญชยาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ทั้งได้บัตรเครดิตใบใหม่ที่ไม่จำกัดวงเงิน แถมยังได้นั่งกินข้าวกับติณณ์ด้วย สุขจนยิ้มแก้มปริ

ส่วนติณณ์ยืนมองถุงอาหารในมือพร้อมกับถอนหายใจออกมาหนักๆ ชายหนุ่มไม่ได้ขึ้นไปหาเพื่อนที่คอนโดมิเนียม แต่ตรงกลับบ้านทันที เมื่อมาถึงบ้านที่เป็นบ้านไม้หลังเก่าๆ ซึ่งปลูกขึ้นภายในพื้นที่ไม่ได้มากมายนัก บ้านหลังนี้ติณณ์อยู่มาตั้งแต่จำความได้ บ้านค่อยๆ ทรุดโทรมตามวันเวลาอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งติณณ์วางแผนไว้ว่าเขาจะทำงานเก็บเงินสักก้อนเพื่อมาเป็นค่าซ่อมแซมบ้านหลังนี้ให้น่าอยู่มากขึ้น ส่วนอนาคตอันไกลคือจะซื้อบ้านให้มารดาอีกหลัง เป็นบ้านหลังใหม่ที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของเขา สร้างธุรกิจส่วนตัวขึ้นมาสักชิ้น เพื่อเป็นอนาคตของตนและครอบครัว

“อ้าว...กลับมาแล้วเหรอติณ”

“ครับแม่” เสียงทุ้มๆ เอ่ยรับพร้อมกับยกมือไหว้มารดา ก่อนจะวางถุงอาหารลงบนโต๊ะ

“แล้วนั่นซื้ออะไรมาเยอะแยะ”

“กับข้าวน่ะครับ” พอรู้ว่าเป็นกับข้าว นัยนาก็เปิดถุงออก ก่อนจะคิ้วขมวดกับชนิดของอาหารที่พบ เพราะไม่ใช่ข้าวแกงหน้าปากซอยแน่ๆ

“มีแต่ของแพงๆ ทั้งนั้น ลูกไปซื้อมาได้ยังไง”

“พอดีมีคนเลี้ยงนะครับแม่ ผมขัดเขาไม่ได้จริงๆ ก็เลยต้องรับมา” ติณณ์ตอบบ่ายเบี่ยงโดยไม่ลงรายละเอียดว่าคือใคร

“ตายจริง เกรงใจเขาแย่เลย วันหลังแม่จะฝากขนมต้มไปให้เขากินบ้างนะ ไม่รู้จะชอบหรือเปล่า”

“ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยรับสั้นๆ ก่อนจะช่วยแม่แกะถุงอาหารใส่จาน ขณะที่นั่งทานข้าว นัยนาก็ถามบุตรชายเรื่องงานและอื่นๆ ตามประสา ซึ่งติณณ์ก็เต็มใจที่จะเล่าให้มารดาฟังทุกอย่างแบบไม่ปิดบัง

เมื่อทานข้าวอิ่มติณณ์ก็เก็บจานไปล้าง ทิ้งขยะก่อนจะขึ้นไปบนห้อง ตรงหัวเตียงมีรูปของณัฐชยาวางอยู่ เธออยู่ในชุดนักศึกษา ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยสีที่ถูกรุ่นพี่ละเลงวาดเป็นรูปดอกไม้ ผมยาวสลวยถูกมัดแกะและใช้เชือกฟางรัดอีกรอบ

ดูเป็นยายเพิ้ง...แต่กลับน่ารักเวลาเธอยิ้ม

รูปนี้คือรูปในวันรับน้องใหม่ และนี่คือจุดเริ่มต้นของคำว่ารักแรกพบ เพราะวันนั้นเขาไปมหาวิทยาลัยในฐานะรุ่นพี่ที่เรียนจบไปแล้ว และได้พบธัญชยาครั้งแรกที่นั่น

เพราะไม่ต้องการให้ณัฐชยาต้องมาเป็นกังวลเรื่องที่ตนไปทานข้าวกับธัญชยา ติณณ์จึงไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้หญิงสาวรู้แต่อย่างใด คิดว่าอีกไม่นานธัญชยาคงเลิกตามตอแยเขาเอง แต่กลับผิดคาด เนื่องจากหญิงสาวยังคงใช้วิธีเดิมๆ นั่นคือการดักพบชายหนุ่ม ทุกครั้งที่ติณณ์ไปบ้านณัฐชยา ธัญชยากลับทำเหมือนไม่สนใจ ต่างคนต่างอยู่ แต่เมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มกลับเธอจะต้องออกไปข้างนอกเสียทุกครั้ง และขับรถไปดักรอชายหนุ่มที่เดิม จากนั้นก็ลากตัวไปกินข้าว ดูหนัง หรือแม้กระทั่งช้อปปิ้ง ซื้อนั่นซื้อนี้ให้จนติณณ์อึดอัด จึงพูดขึ้น

“พี่ว่าพิณทำแบบนี้ไม่ถูก”

“แบบไหนคะ” ทั้งๆ ที่เข้าใจความหมายประโยคที่ติณณ์พูด แต่ธัญชยากลับเลือกที่จะแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ

“ก็แบบที่ทำอยู่ทุกวันนี้ พี่รู้สึกอัดอัด ที่เราทำเหมือนกับเป็น...”

“กิ๊ก” ธัญชยาต่อคำให้ติณณ์เสร็จสรรพ หญิงสาวเบ้ปากนิด

“พี่ติณณ์คิดมากไปหรือเปล่า พิณไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับพี่สักหน่อย ที่พิณพาพี่ไปไหนมาไหนด้วยก็เพราะช่วงนี้พิณรู้สึกเบื่อเพื่อนกลุ่มเดิมๆ ก็เท่านั้นเอง”

“ไม่คิดก็ดีแล้วครับ เพราะพี่ไม่อยากให้ซอไม่สบายใจหากรู้เรื่องนี้”

“ดูพี่ติณจะรักซอมากเลยนะคะ”

“ครับ” คำตอบรับตรงไปตรงมาของติณณ์ ทำให้ธัญชยาไม่พอใจ มือเล็กๆ กำพวงมาลัยรถสปอร์ตแน่นจนแทบแหลกละเอียดก็ว่าได้ หลายวันมานี้เธอทุ่มเทดูแลติณณ์เป็นอย่างดี แต่ชายหนุ่มกลับไม่เหลียวแลเธอแม้แต่น้อย คิดแล้วน่าเจ็บใจเป็นที่สุด ในเมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์เธอก็จะเอาด้วยกล