ตอนที่ 5 ถูกจับได้

ตอนที่ 5 ถูกจับได้

“อึก อึก คุณหนู คุณหนูของข้าไปอยู่ที่ใดเจ้าคะ ป่านนี้จะเป็นเช่นไรบ้างทำไมถึงให้วิญญาณสตรีนางอื่นเข้ามาอยู่ในร่างของตนเองเช่นนี้”

“ซูซูเจ้าตั้งสติเสียก่อนเถอะ คุณหนูของเจ้าอาจจะไม่ได้ไปที่ใดนางอาจจะอยู่ในร่างเดียวกันกับข้า เพราะไม่ว่าความทรงจำความรู้สึกของนางที่มีต่อทุกคนยังคงอยู่ ใช่ว่าข้าเองจะอยากมาแย่งร่างของนางเสียหน่อย แต่เพราะสวรรค์ต่างหากส่งข้ามา” อี้หานรีบประคองตัวของซูซูให้ลุกขึ้นก่อนที่ทุกคนจะเห็นเข้า มาอยู่ในจวนอ๋องทุกคนที่นี่ล้วนเป็นคนของอ๋องหวังหมิง "ต่อให้เจ้าร้องไห้โวยวายคุณหนูของเจ้าจะกลับมา ตอนนี้เจ้าต้องอยู่เคียงข้างช่วยเหลือข้า ข้าเชื่อว่าการที่สวรรค์ส่งข้ามาย่อมมีเหตุผล” ซูซูสะอึกไห้พยักหน้าปาดน้ำตาออกจากใบหน้า

“ข้าขอโทษเพคะ เพราะข้าเป็นห่วงคุณหนูแต่คำพูดของท่านก็เป็นความจริงต่อให้ข้าร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตาคุณหนูของข้าก็คงไม่กลับมาอยู่ดี "

“ข้าเชื่อว่าวันหนึ่งนางอาจจะกลับมาแน่ ๆ ตอนนี้เราออกไปที่ห้องโถงเถอะ เจ้าบอกเองมิใช่หรือว่าท่านชินอ๋องจะมากินอาหารเช้ากับข้า”

“เพคะพระชายา” ซูซูคิดตามคำพูดของอี้หานไม่แน่นี่อาจจะเป็นลิขิตจากสวรรค์ให้วิญญาณนางนี้มาช่วยเหลือคุณหนูของตน

ฝั่งด้านชินอ๋องหวังหมิง

หลังจากที่เขากลับมาจากด้านนอก สภาพกลับมาวันนี้ทั้งเหน็ดเหนื่อยและได้รับบาดเจ็บเล็กน้อยที่แขนข้างขวาแต่เขาก็แสร้งว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นรีบเข้ามาที่ห้องเมื่อเห็นดวงอาทิตย์กำลังโผล่ขึ้นท้องนภา

“ท่านบาดเจ็บให้ข้าเรียกหมอมาตรวจร่างกายหรือรักษาก่อนไม่ดีกว่าหรือ หากออกไปเช่นนี้อาจจะทำให้เป็นไข้เพราะบาดแผลเอาได้” คนสนิทของหวังหมิงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ยืนมองนายท่านกำลังเปลี่ยนอาภรณ์

“บาดแผลแค่นี้ไม่ทำให้ข้าตายหรอกนะ เจ็บเล็กน้อยแค่นี้เมื่อเทียบกับสิ่งที่เราทำถือว่าคุ้มค่า” หวังหมิงครุ่นคิดเรื่องที่ไปทำมาก่อนหน้านี้ เขาแต่งกายด้วยชุดสีดำพร้อมกลุ่มทหารที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี แอบซ่อนปกปิดตัวตนลอบดักทำร้ายอีกฝ่ายระหว่างทางที่คนพวกนั้นกำลังดำเนินการทำตามแผน หวังหมิงรู้ทันในแผนการคนของพวกนั้นเพราะมีสายสืบแฝงตัวอยู่แจ้งเบาะแสให้เขาได้รู้ทันการ ว่าฝ่ายนั้นจะทำใส่ร้ายโดยการบุกไปทำร้ายขโมยเสบีองของกองทัพทหาร และทิ้งหลักฐานมัดตัวว่าเป็นฝีมือของชินอ๋องหวังหมิง แต่เขาได้จัดการคนพวกนั้นและโชคดีที่ไม่ได้มีฝีมือมากพอที่จะล้มทหารของหวังหมิงได้ แต่เขาก็ได้รับบาดเจ็บเพราะไปแย่งชิงของที่คนพวกนั้นมีอยู่คือป้ายประจำตัวของเขา ช่างน่าแปลกป้ายนี่ไม่ใช่ของปลอมแต่มันเป็นของเขาจริง ๆ ทำให้หวังหมิงสงสัยว่าในจวนของเขาต้องมีหนอนของอีกฝ่ายแอบซ่อนตัวอยู่ เรื่องนี้เขาจะให้คนสนิทตามหาอย่างเงียบ ๆ ไม่ให้สายผู้นั้นรู้ตัว

“แล้วท่านจะแต่งตัวออกไปที่ใดตั้งแต่เช้าตรู่ไม่นอนพักก่อนหรือขอรับ”

“ข้าจะไปเสวยอาหารเช้ากับพระชายารอง หากไม่ไปจะทำให้ผู้อื่นสงสัยเอาได้ เจ้าอย่าลืมไปทำเรื่องที่ข้าบอกไปอย่าทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวเด็ดขาด หากเจ้าสงสัยผู้ใดเฝ้าตามดูทุกความเคลื่อนไหว

“ขอรับ”

ตำหนักพระชายารอง

เวลาผ่านไปชั่วครู่ชินอ๋องหวังหมิงมาปรากฏตัวอยู่หน้าตำหนักพระชายารองเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ พรางสูดลมหายใจเข้าเต็มที่ อยากรู้เหลือกเกินว่าวันนี้ชายารองจะมีลูกไม้อะไรที่จะหนีจากเขาได้อีก

“เจ้าคงนอนสบายทั้งคืนเลยสินะ วันนี้ข้าชักไม่อยากอาหารแล้วสิเพียงแค่เห็นใบหน้าของเจ้าก็ไม่อยากอาหารเสียแล้ว"

“เช่นนั้นก็เป็นการดีเพคะ ข้าเองก็ไม่อยากจะร่วมโต๊ะอาาหารกับท่านนักหรอก นี่พวกเจ้าเก็บของไปให้หมด ข้าจะไปหาพระชายาเอกเสวี่ยหมิ่น” อี้หานกวักมือเรียกสาวใช้ที่ยืนอยู่ตรงนั้น 3-4 คนเพื่อให้พวกเขาเก็บของดีเสียอีกที่เขาไม่อยากอาหารเพราะนางเองก็ไม่อยากจะกินให้อืดท้องเช่นเดียวกัน

“ไม่ต้องเก็บอย่างไรก็มาแล้วกินเสียหน่อยถือว่าเป็นพิธีสุดท้ายจริง ๆ ต่อจากนี้คงไม่มีเรื่องที่ข้าจะมาที่ตำหนักนี่อีกแล้ว ข้างนอกมีสตรีงดงามมากมายยิ่งหอคณิกาไม่ว่าจะมองไปทางใดล้วนมีแต่สตรีงดงามชวนน่ามองไม่เหมือนชายารองไม่ว่าจะมองอย่างไรก็ไม่น่ามองสักนิด” หวังหมิงนั่งลงที่เก้าเหลือบตามองอี้หานเล็กน้อยเชาเห็นแววตาของนางที่เต็มไปด้วยความดีใจที่เขาบอกว่าจะไม่มาที่ตำหนักนี้อีก หวังหมิงกระตุกยิ้มมุมปากพอเข้าใจในเจตนาของนางที่ไม่อยากใกล้ตนเพราะประวัติเรื่องราวฉาวโฉวของเขาที่สร้างมา พอเข้าใจว่านางรังเกียจตนและไม่อยากเข้าใกล้

นางนั่งลงเก้าอี้ตัวด้านหน้าสาวรับใช้กำลังเข้ามาตักข้าวใส่ถ้วยใบเล็ก อีกนางกำลังยกน้ำมาเติมที่แก้วครั้นนั้นหวังหมิงคิดแผนการเปิดโปงเรื่องใบหน้าของอี้หานได้ เขายื่นเท้าไปต่อหน้าสาวใช้ที่กำลังเดินตรงเข้าไปใกล้อี้หานทำให้นางสะดุดเท้าของหวังหมิงล้มเหยือกน้ำหลุดมือกระเด็นใส่กายของอี้หานจนใบหน้าของนางเปียกปอนไปหมด หวังหมิงรีบชักเท้าเข้ามาเก็บ

“กรี๊ด ! พระชายาเพคะหม่อมฉันผิดไปแล้วหม่อมฉันมิได้ตั้งใจ” สาวใช้ร้องกรีดออกมาด้วยความตกใจรีบลุกนั่งก้มหน้าลงกับพื้นเพื่อขอให้นางอภัยให้ความซุ่มซ่ามของตนยามนี้ ซูซูเห็นรีบตวาดต่อว่าและกำลังจะเข้าไปช่วยเหลือพระชายาแต่ก็ถูกท่านชินอ๋องปัดมือและเข้าไปถึงตัวพระชายาก่อนตนเองอีกด้วย

“เจ้ามันซุ่มซ่ามทำให้พระชายาเปียกปอนไปหมดต้องถูกเฆี่ยน พระชายาเพคะเข้าไปเปลี่ยนอาภรณ์ก่อนนะเพคะเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้ร่างกายของพระชายายิ่งอ่อนแอ”

“พระชายาของข้าช่างโชคร้ายแต่เช้าเลย มา ๆ ข้าจะช่วยเช็ดให้ส่่วนเจ้าไปทางใดก็ไปอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีกไม่อย่างนั้นข้าจะสั่งโบยเจ้าให้หลังลายแม้ว่าพระชายารองจะน่าเกียจไม่เป็นที่โปรดปรานแต่นางก็เป็นพระชายาของข้า” สาวใช้ร่างกายสั่นเทารีบก้มหัวลงแนบพื้นครั้งแล้วครั้งเล่าที่ท่านอ๋องเมตตา

“เพคะท่านอ๋อง ”

อี้หานตกใจไม่ใช่เพราะตนเองเปียกแต่เพราะใบหน้าของนางยามนี้คงเปียกไม่เหลือร่องรอยของการแต่งหน้า ยิ่งเครื่องแต่งหน้ายุคสมัยนี้ไม่ติดทนและไม่กันน้ำอย่างนี้มีหวังอ๋องหวังหมิงจับได้แน่ ๆ

“เป็นความกรุณาที่ท่านชินอ๋องเป็นห่วงข้า ข้าต้องขอไปเปลี่ยนอาภรณ์เสียก่อนเพคะ ไม่อยากให้ท่านอ๋องได้เห็นใบหน้าอัปลักษณ์ของข้ามากกว่าเดิม” หวังหมิงลุกขึ้นเดินเข้าไปดึงกายของนางเอาไว้ก่อนที่นางจะลุกหนีเข้าไปที่ห้อง ยามนี้นางอยู่ในอ้อมแขนแกร่งใบหน้าตื่นตระหนก เงยหน้ามองเขาด้วยความตกใจ

“จะรีบไปที่ใด ข้าเห็นใบหน้าของพระชายาตอนนี้หรือตอนไหนก็เหมือนกันทั้งนั้น เอ๊ะ! ทำไมใบหน้าของเจ้าไม่เป็นเหมือนอย่างที่ข้าเห็นเมื่อครู่” เขาค่อย ๆ ใช้ปลายแขนเสื้อเช็ดใบหน้าของนาง อี้หานมิอาจจะดิ้นหนีเพราะมือหนาของเขาอีกข้างโอบกอดเอวของนางเอาไว้แน่น หัวใจของนางเต้นแรงระรัวเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตนเองถูกจับได้แล้ว

“ฮึ ฮึ พระชายาของข้าเป็นสตรีที่งดงามเหตุใดต้องปกปิดใบหน้าที่แท้จริงด้วย เช่นนี้ต้องถูกลงโทษ” หวังหมิงก้มลงกระซิบข้างหูทำเอาร่างบางเย็นยะเยือกราวกับรู้ชะตากรรมตนเอง