เรื่องร้อนใจ

“มีเรื่องอันใดร้อนใจท่านสิตามันถึงสละเวลาบำเพ็ญมาถึงถ้ำแก้วแห่งนี้”

วายุนาคะรีบก้มหัวเคารพสิตามันก่อนที่จะนั่งลงเบื้องล่างแท่นประทับที่สิตามันกำลังประทับพร้อมกับสร้อยแสงจันทร์ก่อนจะเอ่ยถามสาเหตุที่ครุฑอาวุโสมาเยือนถ้ำแก้วนี้ด้วยตนเองว่ามีเรื่องด่วนอันใดเพราะเพลานี้ครุฑอาวุโสนั้นจะต้องอยู่ในการบำเพ็ญศีลภาวนา

“ข้ามีเรื่องร้อนใจจนต้องรีบมาขอความช่วยเหลือจากครุฑในถ้ำแก้ว”

สิตามันเอ่ยกับวายุนาคะด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนักเรื่องที่สิตามันร้อนใจจนต้องมาเยือนถึงถ้ำแก้วด้วยตนเองก็เป็นเพราะว่าเรื่องร้อนอยู่ในใจตอนนี้ไม่อยากที่จะให้มีครุฑตนใดรู้มากจนพากันแตกตื่น

“สีหน้าของท่านมิสู้ดีนัก”

สร้อยแสงจันทร์มองหน้าครุฑอาวุโสด้านบนแท่นประทับยิ่งสีหน้าของสิตามันดูกังวลมากเท่าใดสร้อยแสงจันทร์เองก็พลอยมีสีหน้ามิสู้ดีไปด้วย

“วัชรชิตลูกของข้า..”

สิตามันหลับตาลงครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยถึงบุตรชายเสียงสั่น

“ท่านวัชรชิตเป็นอันใดหรือท่านสิตามัน”

วายุนาคะได้ยินสิตามันเอ่ยถึงชื่อสหายรักด้วยท่าทางเศร้าโศกทำเอาวายุนาคะพลอยใจไม่ดีไปด้วย

“ลูกของข้าสละชีวาครุฑควักหัวใจแก้วออกมาใส่สังวาลเอาไว้ในถ้ำจันทร์ของดินแดนมนุษย์”

“หา...ใยจึงเป็นเช่นนั้น”

สิ้นเสียงของครุฑอาวุโสพลันดวงตาวายุนาคะก็ไหววูบหันมามองมเหสีที่มีอาการไม่ต่างกันด้วยอาการสลดใจ

“วัชรชิตเสพสมกับมนุษย์สาวจนกำเนิดบุตรสาวออกมา...ด้วยใจวัชรชิตกลัวว่าบุตรของตนจักถูกปลิดชีพจึงพาลูกกับเมียรักไปอยู่เมืองมนุษย์แล้วจึงกลับมาขออภัยโทษให้แก่บุตร..วัชรชิตได้สละปีกของตนเพื่อแลกกับชีวิตบุตรของตนไว้กับข้า..แต่เมื่อกลับไปรับเมียกับลูกกลับพบว่าเมียรักได้จากไปแล้วด้วยพลัดตกหน้าผาแต่มิเจอบุตรด้วยเสียใจจนแทบสลายจึงกระทำเหตุนี้ขึ้น”

สิตามันเอ่ยออกมาด้วยหัวใจที่รู้สึกผิดหากเขานั้นอภัยให้บุตรชายเร็วกว่านี้เรื่องที่น่าเศร้าแบบนี้ก็คงจะไม่เกิด

“โถ่ ท่านวัชรชิต”

มือน้อยของสร้อยแสงจันทร์ยกทาบอกด้วยสงสารวัชรชิตจับใจ

“ช่างน่าสงสารนัก แล้วท่านมีเรื่องอันใดให้ข้าช่วยก็ว่ามาเถิด”

วายุนาคะถามสิตามันถึงเรื่องที่จะให้ตัวของเขานั้นช่วยหากมีอันใดที่ไม่เหลือบ่ากว่าแรงทางเขาก็ยินดี

“ด้วยหัวใจแก้วที่วัชรชิตฝังไว้ที่สังวาลในถ้ำแก้วต้องเป็นทายาทเท่านั้นจึงจักนำกลับมาที่วิมานไพรวัลย์ได้แต่หากทายาทไม่มีชีวิตอยู่ใจแก้วดวงนั้นเป็นห้าร้อยปีมนุษย์กว่าจักเอากลับมาวิมานไพรวัลย์ได้..เหตุนี้ข้าจึงอยากขอให้ลูกชายของท่านช่วยปกปักรักษาถ้ำจันทร์ในเมืองมนุษย์ด้วยเถิดเพราะหากใจแก้วดวงนี้ได้ตกไปอยู่ในมือของนาคใจมารจักมีฤทธิ์และอำนาจทำลายท่านครุฑราชและเหล่าครุฑทั้งหลายได้อย่างง่ายดาย...แลการณ์นี้เป็นการฝึกบำเพ็ญความดีของบุตรท่านเพิ่มข้าเห็นว่าดีทั้งสองฝ่าย”

สิตามันเห็นว่าอินทรครุฑราชนั้นเหมาะที่จะเป็นผู้ปกปักรักษาถ้ำจันทร์ในเมืองมนุษย์มากที่สุดการที่อินทรได้ช่วยเหลือการณ์ใหญ่ครานี้ก็จะทำให้อินทรครุฑราชนั้นได้สั่งสมกรรมดีจะเป็นผลทำให้เมื่อบำเพ็ญสำเร็จหัวใจครุฑก็จะทำให้การณ์ครั้งหน้าง่ายขึ้น

ในการที่จะบำเพ็ญศีลสำเร็จหัวใจครุฑนั้นครุฑนั้นต้องอายุ1000 ปีบริบูรณ์หลังจากที่สำเร็จหัวใจครุฑแล้วก็จะเป็นครุฑที่เข้าขั้นผู้ใหญ่เต็มตัวและจะไม่มีผู้ใดทำอันตรายแก่กายครุฑได้นอกเสียจากว่าจะทำร้ายตนเองดังเช่นวัชรชิต

“เจ้าว่าอย่างไรเจ้าสร้อย”

วายุนาคะเงียบอยู่ครู่หนึ่งในใจของวายุนาคะนั้นเห็นว่าเป็นการดีที่บุตรชายของตนจะสร้างกรรมดีแต่ก็อดห่วงบุตรชายไม่ได้

เนื่องจากอินทรครุฑราชนั้นพึ่งจะอายุ300 ปีเหมือนครุฑที่พึ่งแตกเนื้อหนุ่มได้ไม่นานร่างกายยังสามารถบาดเจ็บล้มตายจากการถูกทำร้ายได้จึงหันไปถามความเห็นจากมเหสีดูท่าทีว่าสร้อยแสงจันทร์นั้นจะมีความกังวลมากน้อยเพียงใด

“หากท่านพี่เห็นดีน้องก็ไม่ขัดเจ้าค่ะ”

สร้อยแสงจันทร์ให้สิทธิ์การตัดสินใจนี้เป็นของวายุนาคะแม้นในใจจะห่วงบุตรชายแต่ก็อยากจะให้บุตรชายของเธอได้รับผิดชอบอะไรบ้างจะได้ไม่ทโมนเตร่ไปเตร่มาเหมือนเช่นปัจจุบันนี้

“หากท่านสิตามันมาขอร้องด้วยตัวเองแลเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ข้าก็ไม่ขัดถือเสียว่าบุตรของข้าได้กระทำความดีไปด้วย..มิน่าล่ะคราฝันไม่กี่วิกาลนี้ข้าถึงเห็นว่าอินทรนั้นจะอยู่ที่โลกมนุษย์”

เมื่อสร้อยแสงจันทร์ให้วายุนาคะตัดสินใจเรื่องนี้ตัววายุนาคะเองก็ไม่ขัดที่จะรับคำขอสิตามันทั้งคิดถึงเรื่องความฝันหลายคืนมานี้ที่เขาฝันเห็นบุตรชายใช้ชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์คงเป็นลางบอกเหตุ